«Ευγνωμονώ τον Σωκράτη Κόκκαλη για όσα πρόσφερε στον Ολυμπιακό: αμέτρητους τίτλους, απέραντη δόξα, αλλά και υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις σε Ρέντη και Καραϊσκάκη (και Ριζούπολη!). Επιτρέψτε μου όμως να ευγνωμονώ το ίδιο και λίγο παραπάνω τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Πρώτον επειδή μπήκε στην ομάδα σε εποχή κρίσης και μνημονίων, δεύτερον γιατί τα κίνητρά του ήταν εξαρχής οπαδικά και τρίτον επειδή το μόνο που αποκόμισε από την ενασχόλησή του με τον Ολυμπιακό ήταν μπελάδες και κέρατα δίχως κέρδος.
Σε αντίθεση με την πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα του Σωκράτη Κόκκαλη εντός συνόρων, ο Μαρινάκης δεν είχε και δεν έχει κανέναν άλλο λόγο να εμπλακεί στα κοινά του Θρύλου πέραν της τρέλας του για την ομάδα, με δεδομένο ότι οι δουλειές του είναι όλες στο εξωτερικό. Και για να τα λέμε όλα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα έρθει ποτέ η ώρα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Βαγγέλης θα έβαζε τα επιχειρηματικά του συμφέροντα όχι απλώς πάνω, αλλά και κομματάκι «απέναντι» από την ομάδα που λατρεύει από μωρό.
Ασφαλώς και έχει το δικαίωμα να κάνει δουλειές και συναλλαγές με όποιον θέλει ένας πρώην ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ακόμα κι αν αυτές στρέφονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «εναντίον» της ομάδας που υπηρέτησε. Αυτομάτως όμως, έχουν και οι οπαδοί το δικαίωμα να τον κρίνουν και να τον ψέξουν αν τελικώς αποδειχθεί ότι επέτρεψε ή έστω δεν εμπόδισε κάποιον/κάποιους να βλάψουν τον πρώην σύλλογό του. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε»…
Οι παραπάνω 235 λέξεις είναι οι τελευταίες που τυπώθηκαν στην εφημερίδα ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ με την υπογραφή μου. Αρχικώς λογοκρίθηκαν (μαζί με ολόκληρο το κείμενο του οποίου αποτέλεσαν επίλογο), αλλά μετά από κάποιες μέρες βρήκαν τον δρόμο τους προς το πιεστήριο. Έστω και με… πίεση, αφού χρειάστηκε να «παρέμβει» η ΠΑΕ Ολυμπιακός με επίσημη τοποθέτησή της στις αρχές του περασμένου Μάη. Το θέμα ωστόσο δεν είναι το παρασκήνιο, αλλά το νόημα. Πεντέμισι μήνες μετά την αρχική τους σύνταξη, οι συγκεκριμένες λέξεις έρχονται ξανά στην επικαιρότητα. Δυστυχώς…
Εδώ και πολύ καιρό, ο Σωκράτης Κόκκαλης δείχνει ή υπονοεί με κάθε τρόπο πως έχει διαχωρίσει τη θέση του από την ΠΑΕ Ολυμπιακός και τον σύλλογο που ο ίδιος ευεργέτησε. Δεν θα υπήρχε καμία μομφή σε αυτή την επιλογή, αν το πράγμα δεν πήγαινε ακόμα παρακάτω…
Ότι η τωρινή κυβέρνηση έχει κηρύξει πόλεμο στον Βαγγέλη Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό το γνωρίζουν άπαντες, ακόμη κι εκείνοι που δεν το παραδέχονται φωναχτά. Οι πιο ψαγμένοι ωστόσο, έχουν να λένε πως με αυτήν την κυβέρνηση έχει σοβαρά πάρε – δώσε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Όπως για παράδειγμα το δυνατό μπάσιμο στην αγορά τυχερών παιχνιδιών και καζίνο (Πάρνηθα) που συνέπεσε με την αναμόρφωση της νομοθεσίας που διέπει τη λειτουργία τους και η οποία προβλέπει αφενός χαμηλότερη φορολόγηση, αφετέρου δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις καζίνο να δίνουν πιστώσεις στους πελάτες τους και να τηρούν συναλλαγματικά αποθέματα.
Τους τελευταίους μήνες μάλιστα γίνεται έντονα λόγος για κοινοπραξία μεταξύ Intralot και ΟΤΕ (όπου το ελληνικό Δημόσιο έχει ακόμη δυνατό λόγο) με στόχο τη δημιουργία στοιχηματικής εταιρίας, ενώ οι κακές γλώσσες μιλούν και για συμμετοχή εταιρίας συμφερόντων Κόκκαλη σε δημόσια έργα. Δεν υπάρχει βεβαίως τίποτε μεμπτό επιχειρηματικά σε όλα αυτά. Συναισθηματικά πάλι, οι ενστάσεις είναι αμέτρητες, όταν μπαίνει στην κουβέντα ο Ολυμπιακός…
Μια πηγή μου είπε κάποτε μια ιστορία σχετικά με μια «συγκατάβαση» που έδειξε στον Σωκράτη Κόκκαλη η ΠΑΕ Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης προσωπικά, σε μια υπόθεση όπου φερόταν να έχει ρόλο και ο Σταύρος Κοντονής. Προσωπικά την εξέλαβα ως αστικό μύθο, αφού δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ισχύει. Γιατί αν επιβεβαιωνόταν κάτι τέτοιο, τότε είναι που θα απομυθοποιούταν εντελώς στα μάτια μου ο Socrates, γνωρίζοντας την εξέλιξη και τα καταστροφικά αποτελέσματά της…
Κάθε φορά που προκύπτει αποχώρηση από την ηγεσία του Ολυμπιακού, ξεκινά ένα άτυπο δημοψήφισμα για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος πρόεδρος όλων των εποχών. Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν το 2010. Τότε, η απάντηση «Κόκκαλης» θα συγκέντρωνε ποσοστά εκλογών… Βόρειας Κορέας. Οκτώ χρόνια μετά και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η θητεία του Μαρινάκη (άρα και να μπορεί να κριθεί συνολικά), η τεράστια προσφορά του Σωκράτη μοιάζει κατά τι «βεβηλωμένη» από τον ίδιο. Και είναι τεράστιο κρίμα όταν τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα…