Ξεπερνώ με μια διάθεση παραγωγικής ελαφρότητας τις αιτιάσεις των «ειδικών» (δεν δήλωσα ποτέ ανάλογη ιδιότητα) και μαζί τους τις εκτιμήσεις «φταίει ο προπονητής, φταίει ο Τζιόλης, φταίνε οι ποδοσφαιριστές, φταίει κι ο Χατζηπετρής». Ειδικά ο τελευταίος είναι η πάγια νεοελληνική αναφορά «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν».
Φταίνε όλοι αυτοί, φταίνε πολύ περισσότεροι, αλλά, κάπου εκεί στο βάθος αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά φταίνε, πάντα, οι αντικειμενικοί όροι και οι προϋποθέσεις με βάση τις οποίες συγκροτείται και λειτουργεί (στη μετά Ρεχάγκελ και Σάντος εποχή) η ίδια η εθνική ομάδα ως αυτοτελής και αυτόνομος οργανισμός.
Φταίει, δηλαδή, η φιλοσοφία με την οποία η ομάδα συγκροτείται, στελεχώνεται, λειτουργεί και αναπαράγεται ως ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός, η επιτυχία του οποίου δεν εξαρτάται ποτέ από τη δημόσια εικόνα του ποδοσφαίρου μας. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα «υπόθεση μιας παρέας», που ξεκινάει από την Ομοσπονδία, περνάει στον προπονητή και στους ποδοσφαιριστές, διαμεσολαβείται από τον team manager, υποστηρίζεται από όλο το υπόλοιπο προσωπικό και καταλήγει σε ένα αυτόνομο, περίπου, χωριό, που διαβιεί και επιβιώνει με τους δικούς του όρους, τα δικά του σύνορα, τους δικούς του κανόνες.
Με όρους κόμικς η εθνική ομάδα θα είναι πάντα ένας Αστερίξ. Με όρους ποδοσφαιρικούς θα είναι πάντα μια ομάδα που προτάσσει την αμυντική λειτουργία και, στην ουσία, «κλέβει» τα παιχνίδια. Με όρους διοίκησης, όμως, χρειάζεται, άμεσα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, μια οργανωτική και λειτουργική επανάσταση, που θα ξαναφέρει στο προσκήνιο και θα επιβάλλει σε όλους τις λογικές μιας αυτόνομης, ανεξάρτητης, «ανθελληνικής» (με την έννοια της νοοτροπίας) παρέας.
Αυτή η παρέα είναι το ζητούμενο σήμερα. Μαζί με την θετική αύρα, την ακραία προστασία όλων όσων μετέχουν στην ομάδα με οποιαδήποτε ιδιότητα, την έμπνευση, τη διάθεση, τη στήριξη και την έμπρακτη διαβεβαίωση σε όλους, πως στα όρια του χωριού της εθνικής δεν χωράνε κίτρινοι, κόκκινοι και μαύροι ή πράσινοι, δεν περνάνε οι καθημερινές εντάσεις, δεν εισέρχονται οι οπαδικές παπαριές, δεν επικοινωνούνται δηλώσεις, ανακοινώσεις, διαρροές, δεν παράγονται αντιπαραθέσεις. Μόνο γούστα βγαίνουν.
Αυτή την παρέα χρειάζεται να ξεκινήσει κάποιος να δημιουργήσει και πάλι. Δύσκολη δουλειά, αντιτουριστική. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να την κάνει δεν είναι ούτε οι ΠΑΕ, ούτε η ΕΠΟ, ούτε οι διαιτητές, ούτε η FIFA κι η UEFA. Ούτε καν ο πανδαμάτωρ χρόνος, που εξελίσσεται σε μέγα πρόβλημα, με την έννοια πως, αν χαθεί και άλλος, η διαδικασία της αναδιοργάνωσης θα δυσκολέψει περισσότερο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κουβέντα που είχε πει στο λεωφορείο, που μετέφερε την ομάδα από το ξενοδοχείο στο γήπεδο στη Σαραγόσα, ο Γιώργος Παπαλάνης σε μια ομήγυρη ποδοσφαιριστών που έμοιαζαν περισσότερο του δέοντος σκεπτικοί για το τι τους περίμενε.
«Πόσα λεφτά έχετε όλοι μαζί ρε λεβέντες; Κι εσύ ρε Ντέμη που έκανες τώρα καινούργιο συμβόλαιο» ρώτησε ο Γιώργος κι απάντηση δεν πήρε. Έχετε όλοι μαζί εκατό εκατομμύρια;» ξαναρώτησε. «Ναι, έχουμε» ακούστηκε μια φωνή από το βάθος. «Μπορείτε ρε σεις να πάτε με εκατό εκατομμύρια στο Σκλαβενίτη και να αγοράσετε μισό κιλό κ@βλ@; Μπορείτε να πείτε στον υπάλληλο «σου δίνω εκατό εκατομμύρια, τύλιξε μου μισό κιλό κ@βλ@;» Άκρα του τάφου σιωπή από τη γαλαρία. «Γι’ αυτό σας λέω ρε. Γι’ αυτό είστε εδώ. Για τον εαυτό σας. Για την κ@βλ@ σας. Γι’ αυτό θα παίξετε σήμερα» κατέληξε ο Γιώργος.
Κι έπαιξαν κι έφεραν τον ουρανό ανάποδα. Όλοι μαζί πολέμησαν, ο Γιαννακόπουλος έβαλε το γκολ, η εθνική έκανε το διπλό πρόκρισης μέσα στην Ισπανία και τα υπόλοιπα γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια Ιστορία του Ποδοσφαίρου.
Αυτό ζητείται, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, σήμερα κύριοι. Η εθνική μας κ@βλ@ (κι ένας σύγχρονος Παπαλάνης). Η ομάδα θα έρθει αμέσως μετά.