Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του 4ου τελικού, ο ΑΘΛΟΣ ανέβασε την κριτική του αγώνα που έστεψε τον Ολυμπιακό για 15η φορά με τίτλο «Ερυθρόλευκο έπος, το πιο μάγκικο πρωτάθλημα στην ιστορία του». Λίγη ώρα αργότερα, οι πρόεδροι της ΚΑΕ χρησιμοποίησαν ακριβώς τον ίδιο χαρακτηρισμό απευθυνόμενοι στους νέους πρωταθλητές Ελλάδας: «Πήραμε το πιο μάγκικο πρωτάθλημα»…
Για αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν προηγήθηκε κάποια… συνεννόηση με τους Αγγελόπουλους! Αν υπήρχε δυνατότητα μιας άμεσης δημοσκόπησης εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μάλλον η πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού θα σκεφτόταν το ίδιο ή κάτι αντίστοιχο προκειμένου να χαρακτηρίσει τον τίτλο που ήρθε στα 100α γενέθλια του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, αυτού που αναγνωρίζεται ως Θρύλος εδώ και πολλές δεκαετίες.
Τι ήταν αυτό όμως που οδήγησε στη «σύμπτωση» της παραπάνω φράσης που άλλος την έγραψε, άλλος την είπε και χιλιάδες άλλοι ακόμα τη σκέφτηκαν;
Ο Ολυμπιακός τερμάτισε 3ος στο φάιναλ φορ του Άμπου Ντάμπι, αφήνοντας στην τελευταία θέση τον Παναθηναϊκό. Τον οποίο νίκησε για 9η σερί φορά σε αγώνα Euroleague, δηλαδή με ξένους διαιτητές. Αυτή η εξέλιξη προσδιορίστηκε ως αποτυχία για τους Ερυθρολεύκους και δικαίως, αφού οι ίδιοι είχαν θέσει από το καλοκαίρι ως στόχο την κατάκτηση της κούπας μετά από τρεις συνεχόμενες απόπειρες που δεν έφεραν αποτέλεσμα.
Ενώ όμως ξεκίνησε η καταστροφολογία για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, δεν συνέβη το ίδιο με εκείνους που βγήκαν τέταρτοι. Η κριτική ήταν επί της ουσίας ανύπαρκτη και ας είχαν βγει από τα πράσινα στόματα πολύ μεγάλα λόγια. Ο Αταμάν έραβε το 8ο αστέρι, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κρατούσε άδειο το τραπεζάκι στο Σούνιο για την κούπα και γενικώς από την πλευρά του Παναθηναϊκού προέκυπτε από άκρατη αισιοδοξία έως έπαρση.
Η περυσινή κατάκτηση της Euroleague σίγουρα ήταν ένα γεγονός που σκόρπισε ενθουσιασμό στις τάξεις των πράσινων οπαδών, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως αυτή προέκυψε 12 χρόνια μετά την τελευταία παρουσία του ΠΑΟ σε φάιναλ φορ (και 13 μετά τον τίτλο του 2011). Όσο καλά κι αν ψάξετε, δεν πρόκειται να συναντήσετε πίεση ανάλογη με αυτή που αντιμετώπισαν φέτος οι πρωταθλητές Ελλάδας. Κι ας πήγαν για τέταρτη σερί (ρεκόρ) φορά στο φάιναλ φορ, κάτι που μέχρι πέρυσι ο ΠΑΟ δεν διανοούταν ούτε ως όνειρο.
Ο ρόλος των ΜΜΕ και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όταν μάλιστα μιλάμε για τα ίδια ΜΜΕ που έβγαλε στη σέντρα η ΚΑΕ Ολυμπιακός πριν από λίγες μέρες αλλά και οι Αγγελόπουλοι το βράδυ της Κυριακής, τα πράγματα γίνονται αρκετά ευδιάκριτα και οι απορίες λύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είναι οι αποκαλούμενοι «ισαποστάκηδες» που εδώ και πάρα πολλά χρόνια επιχειρούν να εξομοιώσουν τους προέδρους των Ερυθρολεύκων με τον άνθρωπο που είναι αποκλειστικά υπαίτιος για την αστείρευτη τοξικότητα στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος δήλωσε πως «η ομάδα δέχθηκε ανελέητο πόλεμο από απροσδιόριστες πλευρές». Για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότερες πλευρές είναι «προσδιορισμένες» εδώ και χρόνια, όπως αλήθεια είναι και ότι οι Ερυθρόλευκοι δεν μπήκαν ποτέ στη διαδικασία να προστατευτούν αποκτώντας ή επηρεάζοντας ΜΜΕ οποιασδήποτε μορφής. Το καταλαβαίνουν και οι λιγότερο παρατηρητικοί αυτό, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που το «χρεώνουν» κιόλας στη διοίκηση. Ειδικά όταν οι επιθέσεις είναι διαρκείς, ανηλεείς, άκρως αήθεις και προέρχονται από έναν βόθρο που έχει προ πολλού ξεχειλίσει. Χώρια τη ζημιά που προκαλούν τα λεγόμενα «αντικειμενικά» Μέσα, με σαφώς πιο ύπουλο και κατά κανόνα πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Η αφόρητη πίεση για θρίαμβο στο φάιναλ φορ μετατράπηκε σε γενικευμένη οργή μέσα από τα social media, σε σημείο που πολλά όρια ξεπεράστηκαν. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο Χρήστος Μπαφές αποκάλυψε τις ακρότητες που έλαβαν χώρα στους λογαριασμούς του, αναφέροντας πράγματα που αποτελούν ντροπή για το ανθρώπινο είδος.
Η συλλεκτική παρέμβαση των Αγγελόπουλων
Ο Ολυμπιακός μπήκε στους τελικούς με ένα τεράστιο βάρος στην πλάτη που το κουβάλησε σαν σταυρό από τους αμμόλοφους του Άμπου Ντάμπι μέχρι το λεκανοπέδιο της Αττικής. Παρότι απέναντί του βρήκε έναν εξίσου – αν όχι περισσότερο – «αποτυχημένο» αντίπαλο, η καταστροφολογία και η ισοπέδωση βάραινε μονόμπαντα την ερυθρόλευκη πλευρά. Το βάρος αυτό αποδείχθηκε δυσβάσταχτο στο Game 1, όπου η ομάδα του Μπαρτζώκα θύμιζε το φάντασμα του ημιτελικού μια εβδομάδα νωρίτερα.
Κάπου εκεί εμφανίστηκε μια σπανιότατη, συλλεκτική για το ύφος της, παρέμβαση των προέδρων. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις, αρκετοί δυσανασχέτησαν αφού εκείνες τις ώρες τα νεύρα όλων ήταν τεντωμένα. Άλλοι το θεώρησαν ως «άδειασμα» στην ομάδα, άλλοι ότι θα έπρεπε να τα πουν απευθείας στους παίκτες, άλλοι είχαν θέμα με κάποιες διατυπώσεις, γενικώς η πλειοψηφία ήταν τόσο στραβωμένη που δεν έβρισκε τίποτε θετικό. Όπως συμβαίνει όταν θεωρείς ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα και τα βλέπεις όλα μαύρα…
Δεν μπορούσαν να πάνε οι Αγγελόπουλοι να τα πουν στους παίκτες; Προφανώς μπορούσαν και αυτό ακριβώς έκαναν την αμέσως επόμενη μέρα. Στη μια τα ξημερώματα όμως ήταν αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο. Με την κατάσταση στα social να ξεφεύγει και να μην ξέρει κανείς πού μπορεί να φτάσει, η δημοσιευμένη αντίδραση ήταν ένα μήνυμα στον κόσμο πως οι πρόεδροι δεν είναι και τόσο… «εξαφανισμένοι» όπως τους κατηγορούσαν πολλοί. Κυρίως όμως ήταν μια προσπάθεια να κερδίσουν λίγες ώρες, ώστε στην προπόνηση να ειπωθούν με νηφαλιότητα και νορμάλ σφυγμούς αυτά που πρέπει, όπως πρέπει και δίχως να μαθευτεί το παραμικρό. Έτσι κι έγινε.
Με το επόμενο ματς να ακολουθεί σε λιγότερες από 48 ώρες, τα χρονικά περιθώρια ήταν πολύ στενά για μια ομάδα που δοκιμαζόταν ήδη κάμποσες μέρες. Από την κορύφωση του «πού είναι οι Αγγελόπουλοι;», θεωρώ ότι κρίθηκε προτιμότερη η όποια κριτική στη φαινομενικά οργισμένη αντίδρασή τους. Τονίζω το «φαινομενικά» διότι δύσκολα θα βρει κάποιος ιδιοκτήτες που να δένονται τόσο πολύ με τους προπονητές και τους παίκτες τους. Κάποια στιγμή βεβαίως πρέπει να δείξεις και τη δυσαρέσκειά σου και αυτό ακριβώς συνέβη. Εν ολίγοις, η συγκεκριμένη ανακοίνωση απευθυνόταν περισσότερο προς τον κόσμο παρά στους παίκτες και τον προπονητή.
Η εικόνα της ομάδας από το Game 2 κι έπειτα αποτελεί πρώτα απ’ όλα προσωπική δικαίωση των προέδρων σε ό,τι έχει να κάνει με τους χειρισμούς τους στις κρίσιμες ώρες μετά το 1-0. Μαγκιά ήταν αυτό, όπως μαγκιά ήταν και η τρομακτική διαχείριση του Μπαρτζώκα ειδικά όταν ξεκίνησαν οι απίστευτες απώλειες. Η απουσία του Γουίλιαμς-Γκος ήταν εξαρχής ένα τεράστιο πλήγμα, έστω κι αν προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που ενδεχομένως να έκρινε τον τίτλο. Θα το δούμε στη συνέχεια.
Νωρίς στον πρώτο τελικό, ο άνθρωπος που πήρε τη θέση του Αμερικανού στη λίστα ξένων βγήκε νοκ άουτ. Το ότι ο Λούκα Βιλντόσα επέστρεψε στο Game 4 δεν σημαίνει ότι δεν παρέμεινε άφαντος σε ολόκληρη τη σειρά, με συνολική προσφορά που θύμιζε εκείνη του Ναζ Μήτρου-Λονγκ ο οποίος αγωνίστηκε ένα σκάρτο δίλεπτο στο φινάλε. Η μεγαλύτερη προσφορά του Αργεντινού, όσο κι αν αυτό ακούγεται κυνικό, είναι ότι έδωσε την ευκαιρία στον ΜακΚίσικ να πάρει τη θέση του.
Άφαντος για μήνες, τραγικός στον ημιτελικό με τη Μονακό, ο Σακίλ μπήκε κυριολεκτικά από το παράθυρο στους τελικούς. Με τον Γκος παρόντα, ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του θα καλούνταν να αποφασίσουν αν θα αντικαθιστούσαν τον ΜακΚίσικ με τον Βιλντόσα ή ακόμα και με τον Ράιτ, αφού το ρίσκο του να πας σε σειρά πέντε αγώνων με τέσσερις ψηλούς είναι πάντα μεγάλο και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν ειδικά οι σέντερ δεν είναι… τέρατα ανθεκτικότητας: ο Μιλουτίνοφ έχασε 11 αγώνες της Euroleague φέτος, ενώ ο Φαλ είχε τη «ρετσινιά» του περυσινού τραυματισμού που τίναξε στον αέρα τα πλάνα για τους τελικούς.
Για δεύτερη σερί σεζόν ο Μουσταφά στάθηκε άτυχος, αυτή τη φορά πιο άτυχος από ποτέ αφού η ζημιά που έπαθε στο Game 3 είναι από τις χειρότερες δυνατές. Και ειδικά για ένα σώμα με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Όταν μένεις χωρίς τον βασικό σου σέντερ ουσιαστικά για τρία ματς (αν η σειρά οδηγηθεί σε 5ο παιχνίδι) και ο τρίτος είναι ξανά εκτός λίστας, δεν γίνεται να μην πάει το μυαλό σου στο μεταφυσικό.
Ακόμα κι αν δεν πάει στο μεταφυσικό, πιθανότατα θα πάει στο… πονηρό. Διότι πόσοι δεν θα έλεγαν – προφανώς κατόπιν εορτής – σε περίπτωση που χανόταν ο τίτλος ότι ο Μπαρτζώκας έφταιγε γιατί αντί του Ράιτ προτίμησε τον Βιλντόσα. Κι ας ήταν η θεωρητικά προφανέστερη επιλογή από τη στιγμή που ο Γκος είχε βγει off και η ανάγκη για έναν χειριστή έμοιαζε σαφώς πιο επιτακτική από εκείνη του 5ου ψηλού που λογικά θα κοβόταν διαρκώς από την 6άδα όσο οι βασικοί σέντερ παρέμεναν υγιείς. Όπως ίσως θα συνέχιζε να κόβεται ο Σακίλ αν ο Λούκα δεν τραυματιζόταν.
Ο Αταμάν δεν πήρε το λαβαράκι και ο Μπαρτζώκας του πήρε την ταυτότητα
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι πίστευαν ότι θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να αντέξει μόνο με τον Μιλουτίνοφ στη συνέχεια, έχοντας ακόμα και τρία ματς (μείον πέντε λεπτά) μπροστά του. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να υποθέσω ότι λίγοι ήταν αυτοί που πίστεψαν στη νίκη βλέποντας τον Βεζένκοφ να πηγαίνει στα αποδυτήρια πριν το τέλος του ημιχρόνου. Η παγωμάρα στο ΣΕΦ ήταν τόσο πηχτή που μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι, διότι όλοι αντιλαμβάνονταν πως αν η σειρά επέστρεφε στο ΟΑΚΑ οι πιθανότητες τίτλου θα ήταν πια ελάχιστες, αν όχι ανύπαρκτες.
Η λογική έλεγε ότι οι Ερυθρόλευκοι θα έβγαιναν στο παρκέ για την τρίτη περίοδο με τον Πίτερς στην πεντάδα και ότι θα το πήγαιναν σχεδόν μονοκοπανιά μετά το σοκ με τον Σάσα. Ώσπου να καταλάβει ο Αταμάν τι πραγματικά συνέβαινε (με τον Παπανικολάου στο «4») και μέχρι να επιστρέψει ο Άλεκ, ο Ολυμπιακός ήταν ήδη στο +12.
Τι δεν είδε όποιος άνοιξε την τηλεόραση περίπου 8′ πριν τη λήξη; Τον Κώστα Σλούκα αγωνιζόμενο. Τα δυο πρώτα κλεψίματα από το ασύλληπτο αμυντικό κρεσέντο του ΜακΚίσικ ήρθαν σε ενέργειες του αρχηγού του ΠΑΟ και μετά από μόλις δυο λεπτά στην 4η περίοδο ο Αταμάν τον έστειλε στον πάγκο με τη διαφορά στους 17 πόντους. Εκεί ακριβώς παρέμεινε μέχρι τη λήξη, βιώνοντας ως θεατής το μαρτυρικό για την ομάδα του φινάλε.
Ο άνθρωπος που κάποια στιγμή είχε κάνει λόγο για «έλλειψη σεβασμού» από πλευράς Ολυμπιακού, ίσως αυτή τη φορά να αντιλήφθηκε πως είναι πραγματικά να μη σε σέβονται. Ή τέλος πάντων, να μη θεωρούν ότι είσαι όσο σημαντικός εσύ ο ίδιος νομίζεις. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο Μπαρτζώκας θα πετούσε στον πάγκο τον Κωστή όπως έκανε ο Τούρκος, μια κίνηση που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως «στεγνό δόσιμο» για το ποιος ευθυνόταν που ο ΠΑΟ έχανε κάθε ρεαλιστική ελπίδα νίκης από το 32′ κιόλας. Είναι αυτές οι άτιμες οι προσλαμβάνουσες που τόσο τον εξόργισαν ως έκφραση, ενδεχομένως επειδή κανείς δεν του εξήγησε ότι δεν επρόκειτο για υβριστικό ή προσβλητικό όρο…
Το τελειωτικό χτύπημα του Μπαρτζώκα ήρθε στο 71-57. Εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν μια χαρά για τον Ολυμπιακό, ο τρις κορυφαίος κόουτς της Euroleague έβγαλε τον Μιλουτίνοφ για να περάσει μέσα τον Παπανικολάου και να στείλει τον Πίτερς στο «5». Η εκ νέου καθυστερημένη αντίδραση του Αταμάν (Μήτογλου αντί Γιούρτσεβεν) ήρθε όταν η διαφορά πήγε στο +19 και κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Μπορεί ο Τούρκος να μην πήρε το λαβαράκι του Ολυμπιακού στο Game 3, ο Μπαρτζώκας όμως φρόντισε να του πάρει το διαβατήριο και την προπονητική ταυτότητα μαζί. Το ότι στο post game της θλιβερής ΕΡΤ ακούστηκε η φράση «αδόκιμα σχήματα» για αυτά που χρησιμοποίησε ο Ερυθρόλευκος κόουτς, τι να πει κανείς. Πώς μπορεί να είναι αδόκιμο (δηλαδή άστοχο, αναποτελεσματικό) κάτι που τινάζει στον αέρα τα αντίπαλα πλάνα, ένας θεός το ξέρει.
Αναγνωρίζω ότι υπήρξα σκληρός στην κριτική μου μετά το φάιναλ φορ, ωστόσο αυτή αφορούσε αποκλειστικά όσα έγιναν στον ημιτελικό του Άμπου Ντάμπι και θεωρώ ότι δεν ήταν άδικη. Η συγκλονιστική αγωνιστική διαχείριση στους τελικούς μετά την απώλεια του Φαλ και ακόμα περισσότερο μετά το νέο σοκ με τον Βεζένκοφ, έφερε στο προσκήνιο μια αρετή που ακόμα και ο ίδιος ο κόουτς είχε καταχωνιάσει σε κάποιο συρτάρι του μυαλού του.
Βγαίνοντας από τη safe zone του, έστω και από ανάγκη, ο Μπαρτζώκας τελείωσε μια και καλή την κουβέντα για το αν μπορεί να κοουτσάρει το ίδιο αποτελεσματικά με τον τρόπο που προετοιμάζει. Για μένα, το τεράστιο παράπλευρο όφελος ενός τόσο ιστορικού τίτλου (του 2ου με μειονέκτημα έδρας στην ιστορία του Ολυμπιακού) είναι η παρακαταθήκη που αφήνει η διαχείριση του 4ου τελικού.
Ο Βεζένκοφ πρόλαβε να παίξει σκάρτα 16 λεπτά προτού τραυματιστεί 73” πριν το τέλος του ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός βρισκόταν στο +7 όταν ο Γκραντ πάτησε το πόδι του Σάσα και στο +6 μετά τη μια εύστοχη βολή του Αμερικανού από το φάουλ που κέρδισε. Η συνεισφορά του Ελληνοβούλγαρου σταρ ήταν μόλις 2 πόντοι, θυμίζοντας κάτι από Μονακό αλλά χωρίς την υπερβολή στα μακρινά σουτ.
Με τον Σάσα μπλοκαρισμένο όπως και στον ημιτελικό του Άμπου Ντάμπι, υπήρχαν μόλις δυο επιλογές. Η μια ήταν να περιμένεις μήπως καταφέρει να πάρει μπρος, βρίσκοντας τρόπο να σπάσει το αμυντικό lockdown. Και η δεύτερη να πας σε μια σαφώς απρόβλεπτη κατάσταση, αφήνοντάς τον στον πάγκο και δοκιμάζοντας σχήματα ελάχιστα προβλέψιμα. Σαν κι αυτά με τα οποία έχασε τα αβγά και τα καλάθια ο Αταμάν την Κυριακή.
Ποια ακριβώς είναι η παρακαταθήκη; Σε αγώνες που κρίνουν μια ολόκληρη σεζόν, είσαι υποχρεωμένος να βάλεις κι εσύ δύσκολα στον αντίπαλο και όχι απλώς να περιμένεις το πώς θα σε αντιμετωπίσει εκείνος. Ακριβώς τα ίδια που έγραφα και πριν το φάιναλ φορ, πάνω-κάτω τα ίδια και με αυτά που είχα γράψει πριν το 5ο ματς με τη Φενέρ το 2023.
Από ανάγκη λοιπόν και όχι από επιλογή, ο Βεζένκοφ βγήκε από την αγωνιστική εξίσωση. Και τότε άρχισε το ρεσιτάλ. Στην πράξη αποδείχθηκε πως εκείνος που πραγματικά πιάστηκε απροετοίμαστος από αυτή την εξέλιξη ήταν ο Αταμάν και ολόκληρος ο Παναθηναϊκός. Η λογική λέει πως σε ενδεχόμενο πέμπτο ματς, οι Πράσινοι θα ήξεραν καλύτερα τι να κάνουν ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το small ball του αντιπάλου τους και τα περιθώρια αιφνιδιασμού τους θα ήταν πλέον ελάχιστα. Στο κομβικό 20λεπτο του 4ου τελικού όμως, ο Τούρκος προπονητής δεν κατάλαβε από πού του ήρθε.
Θα μπορούσε αυτή η συνθήκη να δημιουργηθεί χωρίς να έχει προηγηθεί τραυματισμός; Προφανώς όχι, όμως ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα πιστοποιεί ότι μια αναπάντεχη – για τον αντίπαλο – επιλογή σε ένα do or die παιχνίδι μπορεί να κρίνει τα πάντα. Ό,τι δεν συνέβη με τη Μονακό δηλαδή, όπου η παρουσία ειδικά του Βεζένκοφ μετατράπηκε σε όπλο εις βάρος του Ολυμπιακού μέσα από την αμυντική προσέγγιση του Σπανούλη.
Προς θεού, δεν λέω ότι οι Ερυθρόλευκοι θα νικούσαν αν ο Σάσα έμενε στον πάγκο για ώρα στο β’ μέρος, παρ’ όλα αυτά όταν βλέπεις ότι κάτι δεν λειτουργεί για αρκετή ώρα (ένα ημίχρονο εν προκειμένω), έχεις τον χρόνο στην ανάπαυλα για να ενεργοποιήσεις ένα plan b που θα εκπλήξει τον αντίπαλο. Έστω για μερικά λεπτά.
Ο ρόλος του Δημήτρη Γιαννακόπουλου σε όσα συνέβησαν ασφαλώς και δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το πανό με τις ευχαριστίες των οπαδών προς τον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ ΠΑΟ ήταν ειλικρινέστατο και δεν περιείχε την παραμικρή δόση ειρωνείας. Όπως δεν υπήρχε καμία «ειρωνεία» στην παρουσία ελληνικών σημαιών στο ΣΕΦ, φράση που ατυχέστατα χρησιμοποιήθηκε από νεαρή ρεπόρτερ σύμφωνα με όσα μου μεταφέρθηκαν. Ελπίζω να επρόκειτο για εκφραστική ανεπάρκεια και όχι για κάτι σκόπιμο.
Μέσα σε λίγη ώρα ο DPG κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο του Ολυμπιακού σε υπερθετικό βαθμό, να αλλάξει την όποια κουβέντα ισοπεδωτικής κριτικής προς παίκτες, προπονητή και διοίκηση και ταυτόχρονα να οδηγήσει τους Αγγελόπουλους σε μια πολύ πιο αποφασιστική και δυναμική αντίδραση απ’ ό,τι τους είχαμε συνηθίσει. Όσο καταλυτική ήταν η παρέμβαση των προέδρων στον αγωνιστικό εγωισμό της ομάδας, άλλο τόσο κομβικά ήταν για την αλλαγή κλίματος στους οπαδούς τα καμώματα του Δ. Γιαννακόπουλου κατά τη διάρκεια του Game 2.
Τρεις σερί νίκες μετά το 1-0 κόντρα σε μια ομάδα που δεν είχε δεχτεί πίεση, που είχε το πλεονέκτημα έδρας και που ο ιδιοκτήτης της ζητούσε σκούπες, πάρκινγκ κλπ δεν είναι μικρή υπόθεση. Από το προηγούμενο αντίστοιχο κατόρθωμα είχαν μεσολαβήσει 32 χρόνια και μάλιστα τότε δεν χρειάστηκε καν τρίτη νίκη. Σε περίπτωση που δεν θυμάστε ή δεν γνωρίζετε, οι Πράσινοι δεν κατέβηκαν στον 4ο τελικό του 1993 επικαλούμενοι ως αφορμή την «ύποπτη» (σύμφωνα με το σκεπτικό τους) αντικατάσταση του διαιτητή Παπαδημητρίου από τον Κουκουλεκίδη για ιατρικούς λόγους πριν τον 3ο τελικό.
Γιατί το απονενοημένο διάβημα του ΠΑΟ δεν ήρθε εγκαίρως αλλά προέκυψε μετά το τέλος του αγώνα; Διότι απλούστατα, οι Πράσινοι ηττήθηκαν. Θεωρώντας ίσως ότι οι πιθανότητες νίκης στο φλεγόμενο (μόνο όσοι είχαν ζήσει την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς συζητάμε) ΣΕΦ ήταν απειροελάχιστες, ο Παύλος Γιαννακόπουλος απέδωσε την ευθύνη της ήττας στη διαιτησία και έδωσε εντολή να μην εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο.
Αργότερα παραδέχθηκε ότι επρόκειτο για λανθασμένη απόφαση, η οποία – σύμφωνα πάντα με τα ρεπορτάζ της εποχής – είχε προέλθει από συμβουλή του Τάκη Μπαλτάκου. Ενός ανθρώπου που επέστρεψε στο προσκήνιο(;) πριν από λίγες μέρες για να… καθαρίσει(;) και το μπάσκετ, μετά την τεράστια ζημιά που προξένησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο ως ο τελευταίος εντολοδόχος της διαβόητης Εξυγίανσης.
Κόντρα σε μια ομάδα σχεδόν πλήρη (μόνη απουσία ο Λεσόρ που κρίθηκε ανέτοιμος για τη σειρά) και με σαφώς λιγότερη πίεση, ο ψυχολογικά διαλυμένος Ολυμπιακός ξεπέρασε κάθε πιθανό και απίθανο εμπόδιο προκειμένου να φτάσει σε έναν τίτλο που, κακά τα ψέματα, ελάχιστοι προσδοκούσαν υπό τις δεδομένες συνθήκες.
Κυρίως όμως, κόντρα σε μια ομάδα που φέρει εδώ και μια διετία κρατική σφραγίδα στην «αναγέννησή» της. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχει έστω και ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που να θεωρεί ότι η ξαφνική εκτόξευση του πράσινου μπάτζετ δεν συνδέεται με την παραχώρηση του ΟΑΚΑ και κάποιων επιπλέον χώρων στην ΚΑΕ ΠΑΟ. Για να ματσάρουν το οικονομικό χάσμα που προκλήθηκε με κυβερνητική παρέμβαση, οι Αγγελόπουλοι πλήρωσαν τη διαφορά από την τσέπη τους. Όταν συντρέχουν τόσοι λόγοι, δεν υπάρχει καταλληλότερος χαρακτηρισμός από αυτόν που απέδωσαν οι πρόεδροι του Ολυμπιακού. Πόσο πιο μάγκικο να γίνει ένα πρωτάθλημα στην τελική;
Το ότι δεν υπάρχει μόνο ένας αγωνιστικός τρόπος για να φτάσεις σε έναν θρίαμβο αποδείχθηκε περίτρανα στον 4ο τελικό και ελπίζω να τριγυρίζει ως σκέψη στο μυαλό του τεχνικού τιμ όταν φτάσουμε στα κρίσιμα του επόμενου Απριλίου – Μαΐου. Απομένει να φανεί αν η επιστροφή του Τάιλερ Ντόρσεϊ σε υψηλό επίπεδο θα έχει και μελλοντικό χαρακτήρα ή αν θα αποδειχθεί βραχυπρόθεσμο κέρδος. Οι φωτογραφίες με τις κελεμπίες μετά την ήττα-σοκ από τη Μονακό και οι δηλώσεις «ρωτήστε τον Μπαρτζώκα γιατί δεν παίζω» δεν θα ήταν δυνατόν να τον βοηθήσουν. Και δεν τον βοήθησαν στο Game 1 που ήταν άφαντος.
Ο μόνος που μπορούσε να τον βοηθήσει πραγματικά ήταν ο εαυτός του. Η άφιξη του Φουρνιέ σίγουρα ζόρισε την ψυχολογία του αφού κατάλαβε ότι ο ρόλος του θα είναι κατά τι μικρότερος, μεσολάβησαν κι άλλες καταστάσεις στο μεταξύ, όμως σίγουρα δεν έφταιγε ο Μπαρτζώκας για την εικόνα που παρουσίαζε στις περισσότερες εμφανίσεις του. Από τον δεύτερο τελικό κι έπειτα θυμήθηκε ότι είναι… τριφυλλοφάγος και κάπως έτσι έβαλε τη σφραγίδα του και στον δεύτερο τίτλο της σεζόν, όπως είχε κάνει και στη Ρόδο τον Σεπτέμβριο.
Το πρωτάθλημα τελείωσε θριαμβευτικά, η σεζόν έκλεισε επιτυχημένα (αποτυχημένος πρωταθλητής δεν υπάρχει) και το βλέμμα πλέον στρέφεται στην επόμενη χρονιά. Κι αν θέλετε την άποψή μου, έχω την αίσθηση πως το καλύτερο νέο είναι ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης του ρόστερ, ώστε να δούμε ένα ακόμη πιο ισχυρό σύνολο προσεχώς. Ένα σύνολο στο οποίο θα είναι ξανά παρών ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, που, όπως και ο Βεζένκοφ πέρυσι, αρνήθηκε τα περισσότερα χρήματα του Παναθηναϊκού γνωρίζοντας τι ακριβώς πρεσβεύει το απέναντι μαγαζί…
Το πραγματικό ταβάνι του Μιλουτίνοφ βρισκόταν πάντα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έχουν κάνει καριέρα στο NBA πολύ λιγότερο ταλαντούχοι 7-footers από αυτόν, αναπληρώνοντας την όποια έλλειψη ικανοτήτων με σκληρή δουλειά. Το μόνο χαρακτηριστικό που έλειπε πάντοτε από τον Νικόλα ήταν το περιβόητο work ethic. Αν δίχως αυτό παραμένει ακόμα και σήμερα ένας από τους κορυφαίους σέντερ στην Ευρώπη, σκεφτείτε πώς θα ήταν αν πρόσεχε το σώμα του και ήταν 100% αφοσιωμένος στη δουλειά του.
Θυμάμαι να τον υπερασπίζομαι κάπου μέσα στον χειμώνα όταν τον έπαιρνε η μπάλα μαζί με τον Φαλ, δεδομένου ότι τα νούμερά του στην Ευρωλίγκα ήταν παραπάνω από πολύ καλά για έναν παίκτη με μ.ο. κάτι λιγότερο από 20 λεπτά.
Ότι δεν έχει υπάρξει ούτε μια σεζόν την τελευταία πενταετία που να μην έχει τραυματισμούς, είναι μια παράμετρος που δεν μπορεί να μη ληφθεί υπόψη. Από την άλλη, αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις για έχεις στο ρόστερ σου τον πιο classy 2.10+ σέντερ της Ευρώπης, που όταν τεθεί ως αποκλειστικό κριτήριο το ταλέντο και η μπασκετικότητα κυριολεκτικά δεν βλέπει κανέναν.
Αν με ρωτούσατε ποιον εκ των Μιλού ή Φαλ δεν θα ήθελα να χάσω από το ρόστερ, εννοείται ότι θα ψήφιζα τον Σέρβο ασυζητητί. Και από τη στιγμή που παρουσιάστηκε σοβαρότατος κίνδυνος να χαθούν και οι δυο μετά τον τραυματισμό του Μους, η παραμονή του Νικόλα ήταν η καλύτερη δυνατή είδηση.
Οι «επικοινωνιακές νίκες» είναι κάτι τρομερά εφήμερο στο οποίο δίνουν βάση μονάχα επιπόλαιοι χαβαλέδες και όχι άνθρωποι που κοιτάζουν μπροστά. Ειδικά όταν είσαι πρωταθλητής, δεν έχεις καμία ανάγκη για τέτοιες «νίκες», όταν μάλιστα η ουσία είναι απείρως σπουδαιότερη. Ακριβώς ό,τι ισχύει δηλαδή στην περίπτωση του Μιλού.
Τέλος, τα περί υπεραξίας αφορούν αποκλειστικά και μόνο αυτούς που πληρώνουν. Τον οπαδό δεν μπορεί να τον απασχολεί αν ένας παίκτης παίρνει 500 χιλιάδες ή 5 εκατομμύρια. Η όποια κριτική μπορεί να γίνει μονάχα εκ του (αρνητικού) αποτελέσματος, αν αποδειχθεί ότι ενδεχόμενη οικονομική υπέρβαση για χάρη κάποιου παίκτη λειτούργησε ανασταλτικά στην περαιτέρω ενίσχυση του ρόστερ. Κοινώς, αν έγινε αιτία για την ύπαρξη κάποιας «τρύπας» που θα κόστιζε στο τελικό ταμείο της χρονιάς…
Μόνο αφελείς ή τύποι που κάνουν ορθογραφικά λάθη στη λέξη «Καλαμάτα» (κατά την επική ατάκα Μπαρτζώκα) θα μπορούσαν να συγκρίνουν Βεζένκοφ και Μιλουτίνοφ με τον αρχηγό του ΠΑΟ που έχει βάλει στόχο να γίνει θιασάρχης κάθε φορά που τον ακουμπάει αντίπαλος, Ερυθρόλευκος και μη. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ούτε καν οι αφελείς.
Σάσα και Νίκολα δεν αξιολογήθηκαν μονάχα αγωνιστικά. Πρωτίστως εκτιμήθηκαν για τη συμπεριφορά τους και τον χαρακτήρα τους και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Οι Αγγελόπουλοι λοιπόν, ήθελαν πολύ να κρατήσουν τους δυο συγκεκριμένους παίκτες και έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν ώστε να τους το δείξουν. Τι σχέση έχει η διαχείριση των παραπάνω περιπτώσεων με αυτή του Κώστα Σλούκα, στον οποίο προτάθηκε μείωση παρότι προερχόταν από μια εξαιρετική σεζόν;
Και το ότι λειτούργησε εκδικητικά από την πρώτη στιγμή, φανερώνει το πόσο πολύ θίχτηκε ο υπέρμετρος εγωισμός του. Με το τέλος της καριέρας του να είναι πια πολύ κοντά, τον Σορτς να ετοιμάζεται για 27λεπτα και 30λεπτα και την πρώτη μουρμούρα για το πρόσωπό του να έχει ήδη ξεκινήσει απέναντι, είναι βέβαιο πως θα έχει όλο τον καιρό μπροστά του ώστε να αναλογιστεί ποια στοιχεία του χαρακτήρα του ήταν εκείνα που έκαναν την πλειοψηφία των οπαδών των πρώην ομάδων του να τον σέβονται από ελάχιστα έως καθόλου ανεξαρτήτως προσφοράς. Ίσως ακόμα και της τελευταίας του…
ΥΓ2. Ευχαριστώ προσωπικά για την εκτίμηση και τη στήριξή σας στον ΑΘΛΟ, καθώς και την αναγνώριση της καθημερινής δουλειάς που κάνουν τα στελέχη του ώστε να μην έχετε μπροστά σας «μια απ’ τα ίδια». Δουλειά σκληρή, επίπονη, πολλάκις μη ανταποδοτική, η οποία συχνά καλείται να ξεπεράσει εμπόδια προερχόμενα ακόμα και από εκεί που δύσκολα υποψιάζεται κάποιος. Τα επικείμενα έβδομα γενέθλια του σάιτ ίσως αποτελέσουν μια καλή αφορμή για ένα ξεκαθάρισμα, αφού και οι γιατροί λένε ότι δεν είναι καθόλου υγιές να κρατάς μέσα σου πράγματα για πάρα πολύ καιρό.
Εις το επανιδείν λοιπόν…