Με τη διεύρυνση των μεγάλων εθνικών διοργανώσεων τα τελευταία χρόνια, πρόκριση στα τελικά έχει γευτεί και ο κάθε πικραμένος. Όχι όμως και η Φινλανδία, γεγονός που καθιστά ακόμα πιο δυσάρεστη την αρνητική παράδοση που έχουμε στα εκτός έδρας παιχνίδια απέναντί της.
Σε έξι αναμετρήσεις, όλες επίσημες, ο απολογισμός της Εθνικής Ελλάδας είναι τρεις ισοπαλίες και τρεις ήττες! Ορισμένες από τις τελευταίες, μάλιστα, μπορούν να χαρακτηριστούν ντροπιαστικές, αν και στην πορεία αποδείχθηκε ότι… ταρακούνησαν τους διεθνείς μας, όπως συνέβη στις 24 Μαϊου 1978. Η συντριβή με 3-0 (35’, 85’ Ισμαήλ, 82’ Νιέμινεν) στην πρεμιέρα των προκριματικών του Euro ’80, προκάλεσε χλεύη των διεθνών μας από τον ελληνικό Τύπο, αλλά η συνέχεια ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Με αφετηρία το 8-1 επί των Φινλανδών στη Λεωφόρο, άρχισε η πορεία για την πρώτη πρόκρισή μας σε τελική φάση.
Η ιστορία των αναμετρήσεων Φινλανδίας-Ελλάδας, πάντως, είχε αρχίσει με ισοπαλία. Στις 10 Μαΐου 1967, στο πλαίσιο των προκριματικών για το Κύπελλο Εθνών (όπως το έλεγαν τότε) του 1968, η Εθνική μας απέσπασε ισοπαλία 1-1 στο Ελσίνκι, με τον Στάθη Χάιτα να ισοφαρίζει στο 40’ το γκολ του Γιούχανι Πέλτονεν από το 18’. Η ομάδα μας διεκδίκησε σχεδόν μέχρι τέλους την πρόκριση από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά έμεινε εκτός.
Στις 9 Οκτωβρίου 1991, ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα κρίσιμος. Μόνο με νίκη θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε πρόκριση στο Euro ’92, από τον πολύ δύσκολο όμιλο με αντιπάλους την κάτοχο του τίτλου, Ολλανδία και την Πορτογαλία, εκ των οποίων προκρινόταν μόνο ο πρώτος! Το γκολ που δέχθηκε η Εθνική μας από τον Ούκονεν στο 50’ στο ομιχλώδες τοπίο του Ελσίνκι έκανε πολύ δύσκολα τα πράγματα, αλλά ο Γιώτης Τσαλουχίδης ισοφάρισε στο 74’ με ένα γκολ σήμα κατατεθέν του. Το 1-1, όμως, δεν ήταν αρκετό και οι ήττες από Πορτογαλία (0-1 εκτός) και Ολλανδία (0-2 εντός) μας άφησαν καθαρά στην 3η θέση…
Αντίστοιχα κρίσιμο ήταν και το παιχνίδι της 4ης Ιουνίου 1995. Μόνο που τότε η ήττα με 2-1 «πόνεσε» ακόμα περισσότερο, μια και οι προοπτικές πρόκρισης από τον όμιλο με αντιπάλους της Ρωσία και τη Σκωτία ήταν πολύ καλύτερες. Το περιπετειώδες γκολ του Ντέμη Νικολαΐδη (το πρώτο του με το εθνόσημο, στη δεύτερη μόλις συμμετοχή του) έδωσε προβάδισμα στην Ελλάδα στο 6’, ένα πέναλτι στο οποίο υπέπεσε ο Γιώτης Τσαλουχίδης σε αντίστοιχη φάση στην περιοχή μας στο 45’, έδωσε την ευκαιρία στον «πολύ» Γιάρι Λιτμάνεν να ισοφαρίσει και η ζημιά ολοκληρώθηκε στο 54’ με κεφαλιά του Άρι Χιέλμ. Η ήττα και από τους Σκωτσέζους, δύο μήνες αργότερα, θα έσβηνε οριστικά το όνειρο.
Στο σημαδιακό παιχνίδι της 5ης Σεπτεμβρίου 2001, είχαμε αναφερθεί εκτενέστατα προ σαράντα ημερών. http://athlosnews.gr/i-imera-poy-allaxe-i-ethniki-alla-den-to-xerame/ Κι εκείνη η συντριβή μας βγήκε τελικά σε καλό, μια και αποδείχθηκε ότι βοήθησε τον Ότο Ρεχάγκελ να επιβάλει τα δικά του «πρέπει» στα αποδυτήρια. Μήπως ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα θα ήταν χρήσιμο και σήμερα; Άσχετα αν θα μας στερήσει την πρωτιά στον όμιλο του Nations League και θα έχει τις ακριβώς αντίστροφες συνέπειες για τον άλλο Γερμανό τεχνικό που κάθεται στον πάγκο…
Τέλος, τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα χρόνια (11 Οκτωβρίου 2014) πραγματοποιήθηκε η τελευταία αναμέτρηση Φινλανδίας-Ελλάδας, η οποία έληξε ισόπαλη 1-1 με διαιτητή τον γνωστό μας, πια, Ισπανό Μπορμπαλάν. Ήταν ο πρώτος βαθμός που απέσπασε η Εθνική επί των ημερών του Κλαούντιο Ρανιέρι, αμέσως μετά την εντός έδρας ήττα από τη Ρουμανία και προς στιγμήν μας έκανε να πιστέψουμε ότι οι καλύτερες μέρες ήταν μπροστά μας. Πέσαμε έξω… Ο πρωτοεμφανιζόμενος με την Εθνική, Νίκος Καρέλης είχε ανοίξει το σκορ στο 24’, αλλά ο Γιάρκο Χούρμε ισοφάρισε στο 55’.
