Η εθνική ομάδα ήταν απολαυστική κι αυτό πλέον γίνεται ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση.
Το γαλανόλευκο σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε τη Σλοβακία να φαντάζει… λίγη μπροστά της, ακόμα κι αν επρόκειτο για φιλική αναμέτρηση, δείχνοντας την ωριμότητα, τη σοβαρότητα που διακρίνει πλέον το παιχνίδι αλλά και την ποδοσφαιρική της ταυτότητα.
Είναι μία συνέχεια του έργου Γιοβάνοβιτς ή αλλιώς μία αρχή για τα σπουδαία που ελπίζουμε να ακολουθήσουν. Γιατί πρέπει να θυμίσουμε πως τα σπουδαία ή έστω τα σημαντικά, ακόμα δεν τα έχουμε δει.
Επιτυχία μεν η άνοδος στην πρώτη κατηγορία του Nations League και με τον τρόπο που ήρθε, αλλά αυτή ομάδα μπορεί πολλά περισσότερα. Το δείχνει στο χορτάρι, το βλέπει στη χαρά των παικτών όταν σμίγουν όλοι μαζί, εντός κι εκτός γηπέδου.
Μία εθνική που χαίρεσαι να την (ξανα)βλέπεις και πορώνεσαι με τη δυνατότητα εξέλιξής της. Το τώρα, το παρόν είναι που μετράει πάντα στο ποδόσφαιρο κι αυτή την περίοδο η εθνική ομάδα ζει ξανά μία εποχή χάριτος. Όχι επειδή πέτυχε κάποια σπουδαία πρόκριση ή γιατί επέστρεψε στα τελικά μίας μεγάλης διοργάνωσης, αλλά επειδή το λέει η ψυχή αυτών των παιδιών, πρωτίστως χαίρονται την μπάλα που παίζουν και έχουν δίπλα τους έναν κόσμο διψασμένο, ανανεωμένο, με νέα όνειρα κι ελπίδα.
Μία ελπίδα που είχε χαθεί τα προηγούμενο εφιαλτικά χρόνια, από το 2014 και μετά…
Πλέον, είναι θέμα πίστης στο πλάνο, διάρκειας και ουσίας. Τα «εργαλεία» υπάρχουν για να φτιαχτεί ένα σύνολο, μία ομάδα που και στα επίσημα παιχνίδια θα συνεχίζει να εμπνέει, να το χαίρεται και να κερδίζει πόντους. Τόσο σε εκτίμηση όσο και πραγματικούς πόντους, ικανούς να την ανεβάσουν θέσεις και να τη στείλουν, για αρχή, στα γήπεδα του Μουντιάλ με φόντο το 2026. Η αρχή έχει γίνει και είναι πολλά υποσχόμενη. Και προφανώς δεν περιμέναμε το φιλικό με τη Σλοβακία για να οδηγηθούμε σε αυτό το συμπέρασμα.
Όταν, όμως, παίζεις έτσι σε φιλικό, τότε μόνο κάτι καλύτερο μπορείς να ετοιμάζεις για την πιο απαιτητική συνέχεια.