Ο αιώνιος αντίπαλος του Ολυμπιακού λέγεται Παναθηναϊκός. Έστω κι αν αυτή η παράδοση τείνει να ξεφτίσει, αφού στο σπορ από το οποίο προήλθε η αντιπαλότητα η διαφορά των δυο συλλόγων είναι πολύ παραπάνω από χαοτική. Τα τελευταία 29 χρόνια οι Ερυθρόλευκοι έχουν πανηγυρίσει 23 πρωταθλήματα και οι Πράσινοι μόλις δυο. Άντε τρία, για να το στρογγυλέψουμε το πράγμα και να το πιάσουμε από τρεις ολόκληρες δεκαετίες πίσω.
Ότι σε αυτά τα 29 χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει τα ίδια πρωταθλήματα με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ ακούγεται άκρως κολακευτικό για τους τριφυλλοφόρους. Διότι η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή. Οι Θεσσαλονικείς πήραν μόλις πέρυσι τον τελευταίο τους τίτλο, οι Κιτρινόμαυροι πρόπερσι, ενώ ο ΠΑΟ περιμένει ακόμα από το μακρινό 2010. Κατά σύμπτωση από το καλοκαίρι που ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε τις τύχες της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Την ώρα που ο Θρύλος του ελληνικού αθλητισμού αναγνωρίζει – περισσότερο από συνήθεια και λιγότερο από ρεαλισμό πια – τον Παναθηναϊκό ως τον μεγάλο του αντίπαλο, σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες θεωρούν πως ο βασικός «εχθρός» τους είναι ο Ολυμπιακός. Για τους Πράσινους είναι αυταπόδεικτο, το ίδιο ωστόσο νιώθουν οι οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμα και του ΠΑΟΚ με τα μόλις 4 πρωταθλήματα, δυο εκ των οποίων την τελευταία επταετία.
Θα σας κούραζα – μπορεί και όχι – αν άρχιζα να ξετυλίγω το κουβάρι της μονόπλευρης αντιπαλότητας μεταξύ όλων και του Ολυμπιακού. Υπάρχει όμως εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο. Οι περισσότεροι οπαδοί θέλουν να μεγαλοπιάνονται και να τοποθετούν την ομάδα τους πολύ πάνω από το πραγματικό της επίπεδο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Κάτι παίζει με το ψυχολογικό σκέλος της ιστορίας, το οποίο δεν είμαι ο καταλληλότερος να αναλύσω.
Ας μείνουμε στα γεγονότα. Την ΑΕΚ δεν την είδε ποτέ ανταγωνιστικά ο Ολυμπιακός, πολλώ δε μάλλον να την αντιμετωπίσει ως ισότιμο αντίπαλο. Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλάκις. Από την εποχή του «γαύροι αδέλφια» μέχρι και το πρόσφατο παράδειγμα της απονομής τίτλου μέσω… Ρέαμπτσιουκ, οι Ερυθρόλευκοι δεν είχαν ποτέ πρόβλημα να επιλέξουν τους Κιτρινόμαυρους για πρωταθλητές, όταν το δίλημμα ήταν μεταξύ αυτών και του ΠΑΟ.
Η Ένωση είναι ένα ταλαιπωρημένο σωματείο. Όχι βεβαίως λόγω… προσφυγιάς την οποία επικαλούνται σε βαθμό καπηλείας οι Κιτρινόμαυροι (που μεταξύ άλλων γκρέμισαν μόνοι τους το γήπεδό τους!), αλλά γιατί ειδικά από τα μέσα του ’90 κι έπειτα προέκυψαν διάφορα σοβαρά θέματα (οικονομικής φύσεως) στα περισσότερα τμήματα του συλλόγου. Το ποδοσφαιρικό πήρε παράταση ζωής με την υπόθεση του άρθρου 44 και τη – στα όρια του σκανδάλου – περιβόητη «εκδίκαση» της τριτανακοπής από την οποία απουσίαζε ο εκπρόσωπος του Δημοσίου, μέχρι που τελικά άφησε οριστικά(;) 300+ εκ. ευρώ χρέη πίσω του με τον αυτοϋποβιβασμό στη Γ’ εθνική. Νέα ΚΑΕ είχαμε και στο μπάσκετ, όπου εκεί τα φέσια ήταν σαφώς λιγότερο, όμως το νόημα το πιάνετε.
Για να κλείσουμε το κεφάλαιο περί προσφυγιάς, είναι αλήθεια ότι πίσω από την ίδρυση της ΑΕΚ στη Βερανζέρου βρίσκονταν ως επί το πλείστον Κωνσταντινουπολίτες και η ιδέα τους προσέλκυσε και άλλους με καταγωγή από την Πόλη. Προσφυγικά σωματεία όμως ήταν και παραμένουν μονάχα δυο μέχρι σήμερα και αυτά είναι ο Απόλλων και ο Πανιώνιος, δηλαδή σύλλογοι που δραστηριοποιούνταν ήδη στη Σμύρνη και ξεριζώθηκαν μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Μεταξύ αυτών και ο προπάππους μου και ο παππούς μου (βρέφος ενός έτους και κάτι), από τους οποίους πέρασε σε όλες τις επόμενες γενιές η αγάπη για το Απολλωνάκι…
Καταρχάς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922 και του σταδιακού αφελληνισμού της Πόλης, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στο πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 αλλά και τα εκβιαστικά μέτρα που πάρθηκαν από τους Τούρκους τα επόμενα χρόνια. Σε αντίθεση με τους Πολίτες πρόσφυγες των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, οι οποίοι κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να συνεχίσουν τις εμπορικές και όποιες άλλες δραστηριότητές τους στην Αθήνα και όπου αλλού φεύγοντας υπό σαφώς καλύτερες συνθήκες, οι Σμυρνιοί και οι υπόλοιποι Μικρασιάτες των παραλίων ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους μέσα σε μια νύχτα, όσοι βεβαίως δεν έπεσαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Του «συνωστισμού» όπως διατυμπάνιζε και ένα αναθεωρητικό νούμερο κάποτε, δυστυχώς από τα πολλά που ευδοκιμούν σε αυτόν τον τόπο καταλαμβάνοντας κομβικές θέσεις στην εκπαίδευση και όχι μόνο.
Πολλοί από αυτούς τους Μικρασιάτες κατέληξαν εξαθλιωμένοι στον Πειραιά και τις γύρω περιοχές και αρκετοί εξ αυτών έγιναν Ολυμπιακοί, δίχως βεβαίως ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος να διεκδικεί «προσφυγικές» τιμές. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στη Θεσσαλονίκη με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος είναι «Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών» αλλά ακόμη περισσότερο προσέλκυσε τους πρόσφυγες του μαρτυρικού Πόντου που είχαν καταφύγει στη βόρεια Ελλάδα. Επίσης χωρίς να διατυμπανίζει τα περί προσφυγιάς όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες με την ΑΕΚ που είναι λες και έχει την αποκλειστικότητα…
Άσχετο, αλλά θυμήθηκα τώρα την κυρά Μαρίκα, μια παλιά Πολίτισσα που έμενε κοντά στο μαγαζί της μάνας μου στον Άγιο Σώστη και που θα μπορούσε η φωτογραφία της να είναι δίπλα στο λήμμα «αρχόντισσα». Από την καθαριότητα του σπιτιού της και τα σεμεδάκια σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, μέχρι τα μαγειρέματά της με τα φρέσκα βούτυρα και τις παχιές λαχταριστές σάλτσες που θα μπορούσαν να βάψουν χιλιόμετρα τοίχων παραμένοντας ανεξίτηλες. Ο θεός να αναπαύει πάντα την ψυχούλα της.
Επιστρέφουμε στο αθλητικό σκέλος. Πώς να αντιμετωπίσει ως ισότιμο αντίπαλο την ΑΕΚ ο Ολυμπιακός, όταν κάθε τόσο τις ρίχνει εξάρες, τεσσάρες και γενικώς τη χρησιμοποιεί για απλά μαθήματα αριθμητικής; Από την άλλη πλευρά, έχω όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσω να κατανοήσω τους φίλους της Ένωσης. Μάνι-μάνι τα τελευταία 15 χρόνια είδαν την ομάδα τους επίσημη προσκεκλημένη στη φιέστα του 2011 με το 6-0, ξανά στη φιέστα του 2013 με το 3-0 στο Καραϊσκάκη ανήμερα των 88ων γενεθλίων του Θρύλου, ενώ μόλις πέρυσι παρέδωσε το νέο της σπίτι προκειμένου ο Ολυμπιακός να ζήσει τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του αλλά και ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.
Στα 100 χρόνια της ΑΕΚ μπορεί να μη σηκώθηκε το κιτρινόμαυρο αερόστατο (ένα επικό φιάσκο που θα το θυμόμαστε για χρόνια) στην OPAP Arena, σηκώθηκε όμως το ερυθρόλευκο τρόπαιο του Conference League καθιστώντας τον συγκεκριμένο χώρο ως τον πιο ιερό για τους Ολυμπιακούς μετά το Καραϊσκάκη. Αυτό συνιστά από μόνο του λόγο για οπαδικό ψυχοπλάκωμα δεκαετιών: σκεφτείτε μονάχα πώς θα ένιωθαν οι οπαδοί των Ερυθρόλευκων αν έβλεπαν τον ΠΑΟ να σηκώνει ευρωπαϊκό τρόπαιο στο Φάληρο και να είναι και το πρώτο για ελληνικό σύλλογο και πολλαπλασιάστε το επί κάμποσο, δεδομένου ότι η ΑΕΚ δεν έχει το μέγεθος των Πειραιωτών ώστε να μπορεί να παρηγορηθεί με την απόλυτη κυριαρχία εντός συνόρων.
Μετά το ευρωπαϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι… προκλήσεις συνεχίστηκαν. Να η τεσσάρα του πρώτου γύρου, να η εξάρα του κυπέλλου που ουσιαστικά διέλυσε την ψυχολογία ολόκληρου του οργανισμού της ΑΕΚ, ήρθε και το 0-1 του Τσικίνιο για να αποτελειώσει τους Κιτρινόμαυρους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μοίρα το ‘φερε έτσι ώστε η Ένωση να είναι και πάλι καλεσμένη σε ματς που κρίνει μαθηματικά τον τίτλο. Ε, πώς να μην αντιδράσεις μπροστά σε τόσες προκλήσεις;
Στο 0-1 του Τσικίνιο ο Ολυμπιακός έφαγε ανελέητο ξύλο. Ανελέητο και ατιμώρητο. Μόνο η καρατιά του Μήτογλου στον μηρό του Τζολάκη θα έπρεπε να στείλει τον παίκτη της ΑΕΚ στα αποδυτήρια χωρίς δεύτερη σκέψη, για να μην πιάσουμε φάση-φάση το ματς και θυμηθούμε την απίθανη κάρτα που πήρε o Κοστίνια επειδή τον έσπρωξε απρόκλητα ο Μάνταλος! Κάτι σαν την αποβολή της Τόμπιν την περασμένη Κυριακή, μετά το αδιανόητο σπρώξιμο της Σέπαρντ. Θα τα πούμε όμως άλλη στιγμή για τη διαιτησία στο μπάσκετ…
Στον επαναληπτικό του κυπέλλου οι παίκτες του Μεντιλίμπαρ πήγαν στην OPAP Arena με αποκλειστικό στόχο να γυρίσουν αρτιμελείς και υγιείς, ό,τι δηλαδή δεν κατάφεραν στην αμέσως προηγούμενη επίσκεψή τους. Οι ψευτομαγκιές ήταν λιγότερες αυτή τη φορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Κυριακή 13 Απριλίου.
Ανήμερα των 101ων γενεθλίων της η ΑΕΚ είδε τον Ολυμπιακό να τη νικά και να πανηγυρίζει έναν ακόμη τίτλο. Παρότι το ματς δεν είχε ιδιαίτερες εντάσεις, κάποιοι Κιτρινόμαυροι βρήκαν τον τρόπο να πουλήσουν πάθος στους οπαδούς τους. Μέσα σε ένα γήπεδο και απέναντι σε μια ομάδα που δεν έχει τσιμπήσει ούτε σε μια από τις αμέτρητες προκλήσεις του Ιωαννίδη, ο Λαμέλα και κάποιοι ακόμα σκέφτηκαν ότι πως ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξει η κουβέντα από μια ακόμη σημαδιακή ήττα κόντρα στους Ερυθρόλευκους ήταν μια μανούρα στο φινάλε.
Ότι ο Αργεντινός τσακώνεται και με τα ρούχα του είναι γνωστό πολύ πριν ο αγωνιστικός κατήφορος της καριέρας του τον φέρει στην ΑΕΚ. Μιλάμε για ένα παιδί που αγωνίστηκε 976 λεπτά στην κανονική περίοδο βλέποντας 7 κίτρινες κάρτες και μια κόκκινη. Πού ήταν αυτή η κόκκινη; Διόλου τυχαία στην τεσσάρα του πρώτου γύρου στο Καραϊσκάκη, όταν ο διασυρμός της ομάδας του είχε ήδη ολοκληρωθεί (81′).
Ο Λαμέλα θα έπρεπε να έχει δει 2-3 κίτρινες και στο 0-1 του Τσικίνιο, αλλά ο Γερμανός Γιαμπλόνσκι σφύριζε λες και είχε μεγαλώσει με αφίσα του Τάκη Καραγκιοζόπουλου στο δωμάτιό του. Γενικώς ο Έρικ προσπάθησε να αναπληρώσει την αγωνιστική ανεπάρκειά του κόντρα στον Ολυμπιακό με κλωτσιές και προκλήσεις σε όλη τη σεζόν και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι από αυτόν ξεκίνησε η σπίθα της σύρραξης.
Επαναλαμβάνω, παίκτες που δεν είχαν τσιμπήσει στις αμέτρητες προκλήσεις που είχαν δεχτεί σε όλη τη σεζόν εντός και εκτός έδρας, αποφάσισαν να προκαλέσουν μανούρα την ώρα που στέφονταν πρωταθλητές γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν. Ακόμα και ο μεγαλύτερος σανοκαταναλωτής γνωστού σάιτ θα δυσκολευόταν να πιστέψει ένα τέτοιο σενάριο, πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν τα βίντεο από το πώς ξεκίνησε όλη η ιστορία. Ήταν τόσο άγρια η διάθεση των Ολυμπιακών που ο Μεντιλίμπαρ πήγε πρώτα στον Αλμέιδα προτού πανηγυρίσει το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ενώ αμέσως μετά ο Αργεντινός αγκαλιάστηκε και με τον Κώστα Καραπαπά.
Για τον… οργίλο Μάριο Ηλιόπουλο τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα. Ο μήνας του μέλιτος τελείωσε πολύ νωρίς – και με ερυθρόλευκη σφραγίδα – για τον νεόκοπο ιδιόκτητη της ΠΑΕ ΑΕΚ που από την εξάρα κι έπειτα είναι κόκκινο πανί για πολλούς οπαδούς της ομάδας του. Κι εκεί που ήλπιζε ότι θα καλμάρουν λιγάκι μετά την αδιάφορη νίκη στον επαναληπτικό του 6-0, ήρθε η κατραπακιά από τον ΠΑΟ και η φιλική συμμετοχή σε μια ακόμη ερυθρόλευκη φιέστα.
Τόσο σοβαρές καταγγελίες είχαμε να ακούσουμε από την εποχή του αείμνηστου Πλατανιά. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι πως ενώ υπάρχουν αμέτρητα βίντεο από τις διάφορες αψιμαχίες που εκθέτουν κάθε απόπειρα αφηγήματος, οι Κιτρινόμαυροι καταγγέλλουν όσα δεν είδε κανένας φωτογραφικός ή τηλεοπτικός φακός. Πιθανότατα και κανένα ανθρώπινο μάτι, αν κρίνουμε από το γεγονός πως ο… δαρμένος Ρότα αγκαλιαζόταν με τον Μπάμπη Κωστούλα έξω από το γήπεδο, λύνοντας έτσι μια μεταξύ τους παρεξήγηση.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά εμφανίστηκε και ο Θοδωρής Ζαγοράκης – ως μόνιμος πανελίστας πλέον στο κανάλι του Γιάννη Αλαφούζου – να μας πει ότι δεν θα χαιρόταν ένα πρωτάθλημα αν είχαν γίνει όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη την Κυριακή. Και πώς να χαρεί ένα πρωτάθλημα ο Θόδωρας όταν δεν ξέρει καν πώς είναι να το κατακτάς; Ολόκληρη η ποδοσφαιρική καριέρα του συνοψίζεται στον μαγικό Ιούνιο – Ιούλιο του 2004. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την περιβόητη πολιτική καριέρα του, η οποία συχνότατα είχε ανεκδοτολογικό χαρακτήρα.
Ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής για 48η φορά στην ένδοξη ιστορία του. Αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να ξεκινήσουν ΕΔΕ, να επιστρατευτούν εισαγγελείς, γραμματείς και Φαρισαίοι και να ξεκινήσουν συζητήσεις ακόμα και για υποβιβασμό. Οι Κυριακές ξαναχάθηκαν, το μέχρι πέρυσι πεντακάθαρο πρωτάθλημα έγινε και πάλι έρμαιο των διαθέσεων του Μαρινάκη, γενικώς μια μαύρη μέρα ξημέρωσε για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όπως φαίνεται, η μόνη λύση είναι να ξεκινήσει η φυλάκιση παικτών πέρα από εκείνη των οπαδών, μπας και ικανοποιηθούν εκείνοι που εδώ και μια 20ετία «δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, μόνο μπάσκετ». Και η αρχή να γίνει με τον Μουζακίτη, ο οποίος, άκουσον – άκουσον, τόλμησε να κάνει «νάνι-νάνι» την ώρα που γύρω του γινόταν χαμούλης…