Ο υπογράφων έχει γράψει τα ίδια κι άλλες φορές, σε αντίστοιχες περιπτώσεις που γίνεται θέμα. Ποιο θέμα; Η ζημιά, λέει, που έχει προκληθεί στην Εθνική Ελπίδων ενόψει του σημερινού αγώνα με την Κροατία, από την κλήση δύο νεαρών παικτών στην Εθνική Ανδρών, εν προκειμένω του Κώστα Τσιμίκα και του Ευθύμη Κουλούρη.
Αποδυναμώνεται, λένε, η Ελπίδων πριν από ένα καθοριστικό ματς για την πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Ιταλία. Ε και; Μας νοιάζει τελικά η πρόοδος των παικτών μας ή μία επιτυχία που γρήγορα θα ξεχαστεί; Διότι διαχρονικά μοιάζουμε να έχουμε παρεξηγήσει τον ρόλο και τη χρησιμότητα της Εθνικής Ελπίδων, ίσως επειδή παλιότερα ήταν η μόνη που έφερνε επιτυχίες και έδινε το δικαίωμα στον πανηγυρτζή Έλληνα να νιώσει εθνικά υπερήφανος. Παλιά, μάλιστα, θυμάμαι προπονητές που είχαν εκφράσει και δημοσίως τα παράπονά τους προς τους ομοσπονδιακούς των ανδρών, επειδή, λέει, τους είχε στερηθεί η δυνατότητα να παρατάξουν την καλύτερη δυνατή ομάδα!
Ευτυχώς και προς τιμήν του, ο Αντώνης Νικοπολίδης δεν υπέπεσε σε τέτοιο σφάλμα. Δεν αμφέβαλλα φυσικά, μια και υπήρξε… ελπίδα ο ίδιος ως ποδοσφαιριστής και ξέρει καλά ότι οι πρόσκαιρες χαρές από τις επιτυχίες των «μικρών» Εθνικών, δεν λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης τους; Μα φυσικά η ανάδειξη νέων παικτών και η σωστή προετοιμασία τους για τη «μεγάλη» Εθνική. Θα παίξει, φυσικά, για το αποτέλεσμα και ως Εθνική Νέων ή η Εθνική Ελπίδων, αλλά δεν (πρέπει να) είναι αυτός ο αυτοσκοπός.
Θα μιλήσω με παραδείγματα. Η μεγαλύτερη επιτυχία της Εθνικής Ελπίδων του 1998, δεν ήταν η πρόκριση στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Ρουμανίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν η ανάδειξη, μέσα από τις τάξεις της, του κορμού της Εθνικής Ανδρών, η οποία έξι χρόνια αργότερα κατέκτησε το Euro στην Πορτογαλία! Οι Καραγκούνης, Δέλλας, Μπασινάς ήταν βασικά στελέχη το 2004, ο Λάκης πολύτιμη αλλαγή όταν χρειάστηκε, ο Γκούμας «χρυσή» εφεδρεία και μην ξεχνάμε και τον Άντζα που δεν συμμετείχε στην τελική 23άδα για τους γνωστούς λόγους, αλλά ήταν βασικός στα προκριματικά.
Αν θυμηθούμε και την καριέρα που έκαναν στο ποδόσφαιρο οι Ελευθερόπουλος, Στολτίδης, Λυμπερόπουλος, Μαυρογενίδης, Κωστούλας, Π. Κωνσταντινίδης, οι οποίοι επίσης δεν χώρεσαν στην 23άδα της Πορτογαλίας, αντιλαμβανόμαστε την επιτυχία εκείνης της «φουρνιάς». Και πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Γιάννη Κόλλια για το μερίδιο που είχε στη σωστή προετοιμασία και αγωνιστική πρόοδο των νεαρών παιδιών που είχε στη διάθεσή του.
Κι αν αυτό το επιχείρημα δεν σας αρκεί, ας το πάω αλλού. Η ομάδα Κ-19 της ΑΕΚ παίζει φέτος στο Champions League των νέων, το λεγόμενο Youth League. Ας υποθέσουμε ότι έκανε καλή πορεία και κάποιος παίκτης της, ας πούμε ο Χρήστος Γιούσης, έβγαζε μάτια στους αγώνες σε βαθμό που θα έπειθε τον Μαρίνο Ουζουνίδη ότι τον χρειάζεται για την πρώτη ομάδα, έστω και για το οικογενειακό δίτερμα την παραμονή του δικού του μεγάλου αγώνα στο κανονικό Champions League. Θα παραπονιόταν έστω και ένας ΑΕΚτζής ότι χάνει η Κ-19 έναν πολύτιμο παίκτη από ένα δικό της κρίσιμο ματς; Θα ήταν λογικό να κάνει παράπονα ο προπονητής των νέων (ο Γιώργος Σίμος εν προκειμένω) ότι «του στερούν έναν βασικό παίκτη»; Ή μήπως πιστεύετε ότι ο ίδιος ο παίκτης θα ένιωθε άσχημα, ακόμα κι αν δεν έπαιζε λεπτό στον αγώνα της πρώτης ομάδας; Ας είμαστε σοβαροί.
Δεν έχω καμία αμφιβολία, λοιπόν, ότι ο Νικοπολίδης νιώθει χαρούμενος και περήφανος για το γεγονός ότι ο Σκίμπε εμπιστεύθηκε δύο δικά του παιδιά για το επίσημο (και κρίσιμο) παιχνίδι των Ανδρών. Ιδίως για τον Τσιμίκα, τον οποίο εμπιστευόταν και καλούσε πριν παίξει στον Ολυμπιακό και τον μάθει όλος ο κόσμος. Το αν υπάρχουν φίλαθλοι που βλέπουν το πράγμα διαφορετικά το καταλαβαίνω, αλλά όσο κι αν δεν θέλω να είμαι απόλυτος, έχουν λάθος.
