Οι περισσότεροι που έχουν ακουστά το όνομα του Γκαλεάτσο Τσιάνο, πιθανότατα το θυμούνται από την αναφορά στο θρυλικό «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και τον στίχο «Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο». Ο Τσιάνο ήταν ο γαμπρός του Μουσολίνι και επί σειρά ετών υπουργός Εξωτερικών της φασιστικής ιταλικής κυβέρνησης, στον οποίο αποδίδεται η περιβόητη φράση «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα είναι ορφανή».
Την εφαρμογή αυτής της διάσημης ρήσης τη συναντάμε σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας και συχνότερα από οπουδήποτε αλλού στον αθλητισμό. Από το βράδυ της Κυριακής για παράδειγμα, πολλοί σπεύδουν να οικειοποιηθούν την απίθανη νίκη της εθνικής στο Χάμπντεν Παρκ, η οποία συνδυάστηκε από το πιο σύγχρονο ποδόσφαιρο που έχει παίξει ποτέ το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Οι βασικές τάσεις είναι δυο. Η πρώτη επιχειρεί να εκθειάσει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και να τον εμφανίσει ως κάτι μεταξύ Μεσσία και ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας. Η δεύτερη προσπαθεί να συνδέσει το σπουδαίο κατόρθωμα της Γλασκώβης με την «εξυγίανση» και να εμφανίσει ξανά μια παντελώς διεστραμμένη εικόνα περί δήθεν ανάπτυξης του ελληνικού ποδοσφαίρου η οποία σχετίζεται με τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν στην ΕΠΟ την τελευταία δεκαετία.
Πίσω και από τις δυο τάσεις κρύβεται μια κοινή συνισταμένη. Αυτή που κυριαρχεί στον ελληνικό Τύπο εδώ και αρκετές δεκαετίες και που σχετίζεται με τη διαρκώς αυξανόμενη αγωνία των διαβόητων «αντικειμενικών» δυνάμεων να εμφανίζουν τον Ολυμπιακό ως το «απόλυτο κακό» και ταυτόχρονα να απαξιώνουν τις επιτυχίες του αλλά και την τεράστια, μοναδική συμβολή του στον αθλητισμό της χώρας. Στην προκειμένη περίπτωση, αναγκαστικά παίρνει η μπάλα και τον ΠΑΟΚ αφού, κακά τα ψέματα, το «αντικειμενικά» αντιολυμπιακό μπλοκ απαρτίζεται κυρίως από συμπαθούντες τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ…
Είμαι βέβαιος πως όλοι λίγο – πολύ θα έχετε ήδη διαβάσει μερικές δεκάδες εγκωμιαστικά για τον Γιοβάνοβιτς και την «εθνική του». Με μια προσεκτική ματιά στις υπογραφές, θα διαπιστώσετε εύκολα τα κίνητρα αλλά και τη σκοπιμότητα που υφέρπει πίσω από τις λέξεις, καθώς και την αγωνία απόκρυψης της πραγματικότητας. Όπως συμβαίνει συχνότατα εδώ και δεκάδες χρόνια.
Την περασμένη Πέμπτη ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς παρέταξε μια ενδεκάδα που είχε στο αρχικό σχήμα της τον αυτή τη στιγμή αναπληρωματικό φορ του Παναθηναϊκού, Φώτη Ιωαννίδη (ο Ρουί Βιτόρια δεν τον ξεκίνησε στα δυο μεγαλύτερα ματς της σεζόν, αυτά κόντρα στη Φιορεντίνα) για να αφήσει στον πάγκο έναν από τους πιο φορμαρισμένους επιθετικούς στην Ευρώπη (Παυλίδης).
Ο ίδιος προπονητής ήταν αυτός που επέλεξε τον… χιλιοβασανισμένο Λάζαρο Ρότα αντί του Γιώργου Βαγιαννίδη, τους Σιώπη και Μάνταλο στον άξονα αλλά και τον Γιώργο Μασούρα στη δεξιά πτέρυγα. Και βέβαια ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν που προτίμησε αντικαταστήσει τον πολύ καλό Χρήστο Τζόλη με τον Παυλίδη, για να κρατήσει λίγο παραπάνω στο γήπεδο τον άφαντο Ιωαννίδη.
Βάσει λογικής, της λογικής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δηλαδή, στο ίδιο αρχικό σχήμα θα βλέπαμε τον Κουρμπέλη και τον Μπακασέτα αν ήταν διαθέσιμοι, όπως ακριβώς είχε συμβεί στο αμέσως προηγούμενο ματς της εθνικής κόντρα στην ανίσχυρη Φινλανδία τον περασμένο Νοέμβρη. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε και στον επαναληπτικό της Σκωτίας αν δεν μεσολαβούσε το φαινομενικά καταδικαστικό αποτέλεσμα του Καραϊσκάκη, αλλά και το κράξιμο που έφεραν οι επιλογές του Σέρβου τεχνικού στο αρχικό σχήμα.
Οι ατομικές ενέργειες του αναπληρωματικού Καρέτσα γλύκαναν σε μεγάλο βαθμό την ήττα από μια ομάδα που σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει το υλικό της εθνικής μας. Όχι μόνο το υλικό που χρησιμοποιούταν μέχρι πρόσφατα, αλλά και αυτό που χτυπούσε την πόρτα. Παιδιά που δεν έχουν ακόμη κλείσει τα 18 (Καρέτσας, Κωστούλας) ή που ενηλικιώθηκαν πρόσφατα (Μουζακίτης) έρχονται με φόρα για να πλαισιώσουν μια γενιά στα 22-23 που επιδιώκει να προσεγγίσει το πανύψηλο ταβάνι της.
Τι πιστώνεται στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς; Το γεγονός πως η έλευσή του στην εθνική έχει φέρει έναν αέρα φρεσκάδας και υγείας, πιστοποιώντας την αλλαγή που συντελέστηκε πέρυσι στην ΕΠΟ και στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά. Τα σκοτεινά χρόνια της «εξυγίανσης» αρχίζουν να αποτελούν παρελθόν και πλέον υπάρχουν εξαιρετικές πιθανότητες να επικρατήσει η λογική και η αξιοκρατία.
Στοιχεία που είχαν αφανιστεί από τη λαίλαπα των «εξυγιαντών», με αποκορύφωμα τον παραγκωνισμό του κορυφαίου Έλληνα ποδοσφαιριστή από την εθνική, επειδή είχε την ιδιότητα του αρχηγού του Ολυμπιακού. «Παιδί» του Δημήτρη Μελισσανίδη και ενός ολόκληρου μηχανισμού, ο Πογέτ χόρευε στους ρυθμούς που του επέβαλαν τα «αφεντικά» και κάπως έτσι έσπασε τα μούτρα του με την ποδοσφαιρική κακομοιριά που άφησε τον Φορτούνη εκτός ομάδας και την εθνική εκτός Euro για ακόμα μια φορά.
Στην πραγματικότητα, ο Γιοβάνοβιτς έκανε την ανάγκη του φιλότιμο για τους λόγους που προανέφερα. Διότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βλέπαμε το απίθανο δίδυμο Μουζακίτη – Ζαφείρη στον άξονα αν είχε στη διάθεσή του Κουρμπέλη και Σιώπη. Δυο παιδιά που έχουν… τσακωθεί με το ποδόσφαιρο από τα πρώτα τους βήματα και που τα τελευταία χρόνια η καριέρα τους βρίσκεται σε σταθερά καθοδική πορεία.
Μόνο στην Ελλάδα θα υπήρχαν άνθρωποι που δηλώνουν επαγγελματίες δημοσιογράφοι και θα αποθέωναν έναν παίκτη απλώς επειδή τρέχει (και παίζει στον Παναθηναϊκό). Ο οποίος απέτυχε παταγωδώς στην Κάρντιφ, για να τα λέμε όλα: στα 16 ματς που ξεκίνησε βασικός η ομάδα του έκανε μόλις δυο νίκες, ενώ στα υπόλοιπα 13 που ήταν αναπληρωματικός ή δεν έπαιξε καθόλου οι Ουαλοί νίκησαν πέντε φορές.
Σε ένα ματς που ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε τίποτα πια να χάσει (η ζημιά έτσι κι αλλιώς είχε γίνει στο πρώτο παιχνίδι), αποφάσισε λόγω συγκυριών – και κραξίματος – να παρατάξει ένα σχήμα που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα το χρησιμοποιούσε ούτε σε φιλικό. Να του πιστώσουμε ότι κατάλαβε την πατατιά με Ρότα και Μάνταλο; Ευχαρίστως. Από εκεί όμως μέχρι την αποθέωση για ένα σχήμα που προέκυψε όπως προέκυψε και που δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ μαζί στο ίδιο χορτάρι, η απόσταση είναι τεράστια.
Γιατί λοιπόν τέτοια αποθέωση και τέτοια ξαφνική λατρεία για τον αξιαγάπητο και πάντα κύριο Ιβάν; Διότι η αγωνία των «αντικειμενικών» καθοδηγητών είναι να μην κυριαρχήσει μια πολύ πικρή γι’ αυτούς και τους εντολείς τους αλήθεια. Η οποία αλήθεια είναι πως ό,τι συνέβη στο Χάμπντεν Παρκ αλλά και ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια, έχει μόλις τρεις υπογραφές: Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ και Χοσέ Μεντιλίμπαρ.
Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ είναι οι δυο μοναδικοί σύλλογοι που επένδυσαν πολύ σοβαρά στις ακαδημίες τους τα τελευταία χρόνια, αρχικώς με το «παιδομάζωμα» όσων παικτών είχαν κριθεί ταλαντούχοι σε πολύ μικρές ηλικίες και στη συνέχεια με την καλλιέργεια και αξιοποίησή τους. Στο κομμάτι των ευκαιριών ο ΠΑΟΚ είχε αποκτήσει ένα προβάδισμα και κάπως έτσι προέκυψαν οι πωλήσεις-μαμούθ του Τζόλη και του Κουλιεράκη, όπως και του Γιαννούλη που βεβαίως ανήκει σε διαφορετική κατηγορία, ηλικιακά και όχι μόνο.
Η περίπτωση του Στέφανου Τζίμα είναι εντελώς διαφορετική αφού ναι μεν εμφανίστηκε σε αρκετά νεαρή ηλικία στην πρώτη ομάδα, ωστόσο ουδέποτε πήρε σερί ευκαιρίες, πόσο μάλλον να θεωρηθεί βασικός ή έστω κομμάτι του ροτέισον. Ο Τζίμας έφυγε το καλοκαίρι με 518 λεπτά συμμετοχής στον ΠΑΟΚ (και πέντε γκολ) και αυτή τη στιγμή έχει σχεδόν 1.800 με 12 γκολ στη Νυρεμβέργη αλλά και μια πανάκριβη μεταγραφή στην Μπράιτον συνολικού κόστους 25 εκ. ευρώ.
Είναι αλήθεια πως σε μια ομάδα με την πίεση του Ολυμπιακού, οι ευκαιρίες για νεαρούς παίκτες είναι διαχρονικά πολύ λιγότερες. Αυτό το ταμπού όμως έσπασε για δυο λόγους. Πρώτον, οι Ερυθρόλευκοι έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης στους Νέους. Όχι με 19άρηδες, αλλά με κάποια παιδιά που στην αρχή της περασμένης σεζόν δεν είχαν κλείσει ούτε τα 17 (Κωστούλας και Μουζακίτης οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις).
Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Youth League, το πραγματικά μεγάλο στοίχημα ήταν να αξιοποιηθούν έστω ένας-δυο παίκτες στην πρώτη ομάδα μέσα στα επόμενα χρόνια. Κάπου εκεί μπαίνει ο παράγοντας από τη Βασκονία που λέγεται Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Έχοντας δίπλα του τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας των Νέων, Σωτήρη Συλαϊδόπουλο, αλλά και την τεχνογνωσία ενός από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά εργοστάσια του κόσμου (Αθλέτικ Μπιλμπάο σε περίπτωση που δεν πιάσατε το υπονοούμενο), ο Μεντιλίμπαρ έδωσε από πολύ νωρίς στη σεζόν ψήφο εμπιστοσύνης στον – ακόμη 17χρονο – Μπάμπη Κωστούλα και εν συνεχεία στον Χρήστο Μουζακίτη.
Σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Europa League ο εδώ και 3 μήνες ενήλικος Μουζακίτης έχει ήδη αγωνιστεί 2.000 λεπτά και κάτι, κατά κανόνα ως βασικός και όντας πρακτικά αναντικατάστατος από την 6η αγωνιστική κι έπειτα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αντίστοιχα λεπτά συμμετοχής θα είχε και ο Κωστούλας, αν δεν είχε χάσει λόγω τραυματισμού τα δυο καθοριστικά ματς με την Μπόντο Γκλιμτ αλλά κι αυτό με τον ΟΦΗ. Ο Μπάμπης έχει μείνει στα 1.800′, τα οποία ασφαλώς θα αυξηθούν μέσα στα πλέι οφ αλλά και στα δυο εναπομείναντα ματς του κυπέλλου.
Αυτό που έκανε ο Μεντιλίμπαρ, προφανώς σε συνεργασία με τον οργανισμό του Ολυμπιακού, είναι πρωτόγνωρο για ελληνική ομάδα πρωταθλητισμού στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δηλαδή ομάδα που πλέον είναι το απόλυτο φαβορί για το νταμπλ και που μια σειρά αρνητικών συγκυριών την έφερε εκτός προημιτελικών Europa League, να χρησιμοποιεί σταθερά στην ενδεκάδα της δυο ανήλικους παίκτες.
Σπάζοντας αυτό το ταμπού, ο Ολυμπιακός και ο Μεντιλίμπαρ έδειξαν σε όλη την Ελλάδα πως αυτά που ζηλεύαμε τόσα χρόνια σε τοπ συλλόγους του εξωτερικού αλλά και κορυφαίες εθνικές ομάδες, μπορούν να εφαρμοστούν και στη χώρα μας. Όχι απλώς να γίνονται για να γίνουν, αλλά για να έχουν ουσιαστικό αγωνιστικό αντίκρισμα με απώτερο – ή και άμεσο – στόχο τη διάκριση.
Σε αυτή την ευτυχέστατη συγκυρία (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) μιας καταπληκτικής φουρνιάς νεαρών παικτών που έχει την υπογραφή του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, ήρθαν να κουμπώσουν δυο παιδιά της ξενιτιάς. Ο Χρήστος Ζαφείρης που βρέθηκε στα 9 του μετανάστης στη Νορβηγία μαζί με τους γονείς του και ο Κωνσταντίνος Καρέτσας που γεννήθηκε στο Βέλγιο και έμαθε ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Γκενκ και της Άντερλεχτ, η οποία για κάποιον λόγο τον άφησε στα 15 του (πρόπερσι δηλαδή) για να επιστρέψει στην Γκενκ.
Κάπου εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο βασικός πλέον τερματοφύλακας της εθνικής Ελλάδας στέφθηκε σε ηλικία 21 ετών κυπελλούχος Ευρώπης και αποτελεί ένα ακόμη προϊόν των ακαδημιών του Ολυμπιακού. Στα 22 του ο Κωνσταντής Τζολάκης είναι το αδιαμφισβήτητο νο.1 της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας αλλά και της εθνικής και αν έχει υγεία και τύχη, θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη μια μεγάλη μεταγραφή του στο εξωτερικό μέσα στην επόμενη διετία. Ό,τι ισχύει δηλαδή και για Κωστούλα – Μουζακίτη.
Στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των «αντικειμενικών», οποιαδήποτε σύνδεση του Ολυμπιακού με την εξέλιξη και την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου (και του αθλητισμού γενικότερα) είναι κάτι σαν κόκκινη γραμμή. Για την ακρίβεια, πρασινοκίτρινη γραμμή, αφού αυτή είναι απόχρωση πίσω από κάθε έναν που δηλώνει ή θεωρεί εαυτόν «αντικειμενικό». Κι ας ξέρουν και οι πέτρες τι ομάδα υποστηρίζει ή ποια ομάδα πληρώνεται για να υποστηρίζει.
Όταν λοιπόν, ο οργανισμός σου εμφανίζει αλλεργία σε οτιδήποτε ερυθρόλευκο, θα εγκωμιάσεις τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, την «εξυγίανση», τον Μελισσανίδη, ακόμα και τον Αλαφούζο άμα λάχει. Η μόνη λέξη που δεν πρόκειται να βγει από το στόμα ή τα δάχτυλά σου για καλό είναι ο Ολυμπιακός (και η δεύτερη ο Μαρινάκης ή όποιος άλλος βρίσκεται στο τιμόνι του συλλόγου). Γιατί όσο και να θες να περνάς ως «αντικειμενικός», η αντιολυμπακή καρδούλα σου το ξέρει πόσες πίκρες έχει ζήσει εξαιτίας του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού της χώρας και κορυφαίου ποολυαθλητικού συλλόγου στην Ευρώπη.
Πώς να σε πάρω στα σοβαρά, βρε άνθρωπε, όταν βγάζεις καντήλες στο άκουσμα του Ολυμπιακού; Πόση βάση να δώσω στα γραφόμενα και τα λεγόμενά σου όταν εδώ και δεκαετίες προσπαθείς να κάνεις άσπρο μαύρο για να παρηγορήσεις τον εαυτό σου, αυτούς που σε πληρώνουν και τελικά αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι;
Ποια «εξυγίανση», βρε δύστυχε, που επί ημερών της διαλύθηκε ό,τι σπουδαίο χτίστηκε στα χρόνια της… παράγκας του Κόκκαλη; Εκτός κι αν ξεχάσαμε ότι τις πιο ένδοξες μέρες της η εθνική τις έζησε με την «ΕΠΟ του Ολυμπιακού» που είχε για πρόεδρο τον πατέρα του νυν προέδρου. Αν τελικώς ο Ολυμπιακός ήλεγχε τόσο απόλυτα την ΕΠΟ τότε όπως ισχυρίζεστε, τότε γιατί δεν του αναγνωρίσατε όλες τις επιτυχίες της χρυσής εποχής 2004 – 2014; Και γιατί έχουν μείνει «ορφανές» οι… ένδοξες στιγμές της εθνικής από το 2015 μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι; Αλλά ξέχασα, στα στραπάτσα φταίει ο Ολυμπιακός, στις νίκες όλοι οι άλλοι.
Γιατί δεν ρωτάτε κάποιον σανοπώλη να σας πει με τις μεθοδεύσεις ποιων διαλύθηκε το οικοδόμημα της εθνικής σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, όταν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χρησιμοποιήθηκε αισχρά ως όπλο ενάντια στον Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό; Ποιοι ήταν αυτοί που υποκίνησαν και στη συνέχεια πανηγύριζαν για τα χάλια της ελληνικής ομάδας αμέσως μετά το μουντιάλ της Βραζιλίας, κατάφεραν να βγάλουν άχρηστο τον Ρανιέρι και στη συνέχεια – με πολιορκητικό κριό τον Καραγκούνη – έφεραν τον απίθανο Μαρκαριάν στον πάγκο; Κι όλα αυτά για να αλώσουν την «κακιά ΕΠΟ του Ολυμπιακού» επί ημερών της οποίας ήρθαν οι μακράν μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της εθνικής ομάδας;
Στην τελική, ρωτήστε κάποιον σανοπώλη να σας εξηγήσει πώς ο άνθρωπος στον οποίο απαγορεύτηκε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο επειδή βρέθηκαν δυο πρόθυμα παλικάρια που δεν φοβούνταν την αυτογελοιοποίηση να κάνουν «καταγγελίες», αγόρασε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες στη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική χώρα του κόσμου. Αλλά και πώς ο ίδιος άνθρωπος που δήθεν κατηγορούταν για εμπόριο ναρκωτικών από την τότε ελληνική κυβέρνηση (γιατί πολιτική ήταν η δίωξη) την ίδια ώρα δημιουργούσε κοινοπραξία εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης με τον τότε υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Γουίλμπουρ Ρος;
Μέχρι να συμβούν όλα τα παραπάνω, θα μου επιτρέψετε να παίρνω στην πλάκα όλους αυτούς τους δήθεν σοβαρούς που προσπαθούν να πείσουν τους πρόθυμους αλλά και κάποιους αφελείς για το πόσο κακός είναι ο Ολυμπιακός και πόσο καλοί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Αναγνωρίζω πως είναι πανίσχυρη η προπαγάνδα τόσων δεκαετιών και ότι έχει επηρεάσει ακόμα και τα μυαλά κάποιων Ολυμπιακών. Τα ζω στο facebook σε καθημερινή βάση και ευτυχώς πολύ πιο σπάνια δια ζώσης.
Η εθνική έχει ακόμη πάρα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι έστω να πλησιάσει τις επιτυχίες της περιόδου 2004 – 2014. Είναι όμως ήδη πολύ πιο μπροστά σε προσδοκίες και γοητεία. Εθνική Ελλάδας και ωραίο ποδόσφαιρο είναι για πολλά χρόνια έννοιες σχεδόν ασύμβατες: το ζητούμενο ήταν πάντοτε το αποτέλεσμα και ποτέ ο τρόπος με τον οποίο θα ερχόταν. Γι’ αυτό άλλωστε και ο θρίαμβος του 2004 είχε πολλούς επικριτές στο εξωτερικό ως προς την ποδοσφαιρική προσέγγιση της εθνικής.
Τότε δεν μας ένοιαζε, αλλά κάποτε θα έπρεπε να ξεκινήσει να μας νοιάζει. Αυτή η χρυσή γενιά που έρχεται με φόρα και έχει την υπογραφή του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, είναι ίσως η πρώτη – τουλάχιστον στα χρόνια που εγώ παρακολουθώ ποδόσφαιρο – που ο κόσμος θα περιμένει πώς και πώς κάθε επόμενο παιχνίδι της. Δηλαδή την ευκαιρία να δει αγωνιζόμενους μαζί παίκτες που θα μπορούν να συνδυάσουν τις νίκες με την ομορφιά που μόνο το beautiful game μπορεί να προσφέρει.
Μια αντίστοιχη ευκαιρία είχε κάποτε η εθνική Βελγίου με την εκπληκτική φουρνιά που βρέθηκε ταυτόχρονα – και σε πολύ καλή ηλικία – στο μουντιάλ της Ρωσίας. Μια ομάδα με παιχταράδες σε κάθε γραμμή και με έναν κορυφαίο γκολκίπερ στο τέρμα της, αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Γαλλία και μέχρι σήμερα δείχνει να μην έχει ξεπεράσει εκείνο το σοκ. Το ταλέντο, όσο μεγάλο κι αν είναι, δεν σου εγγυάται από μόνο του τη διάκριση. Ειδικά στις μεγάλες διοργανώσεις που κάθε λεπτομέρεια παίζει ρόλο και η ρέντα είναι ένας παράγοντας ο οποίος δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον θα χαμογελάσει στην κρίσιμη στιγμή.
Προς το παρόν, θα ευχαριστήσουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτές τις χρυσές προσδοκίες που προέκυψαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και θα ευχόμαστε όλα αυτά τα παιδιά αλλά και εκείνα που ακολουθούν (γιατί προφανώς υπάρχουν κι άλλα), να είναι γερά και να μη σταματήσουν να δουλεύουν σκληρά. Τουλάχιστον όχι μέχρι να φτάσουν το ταβάνι τους που είναι το ψηλότερο που είδε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο…