Θα ήταν κάτι πρωτοφανές, κάτι που όμοιό του δεν έχει συμβεί στη σύγχρονη ιστορία του CEV Champions League, να αφήσει ο Ολυμπιακός εκτός Final Four τη Γιαστρέμπσκι σε διπλά παιχνίδια, με τον επαναληπτικό στην Πολωνία.
Κάπως έτσι, το 3-0 υπέρ της φιναλίστ των δύο τελευταίων CL στον επαναληπτικό της προημιτελικής φάσης ήταν το «αναμενόμενο», το… προκαθορισμένο. Το βόλεϊ, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι άθλημα που σπάνια το αουτσάιντερ θα κάνει την έκπληξη σε διπλούς αγώνες. Ο Ολυμπιακός έκανε κάτι σπουδαίο στο πρώτο παιχνίδι στο Ρέντη με τους Πολωνούς και μια φανταστική πορεία συνολικά στη διοργάνωση: Τόσο φανταστική, που ενδεχομένως να τη μνημονεύουμε τα επόμενα χρόνια, όσο τουλάχιστον η ψαλίδα είναι τόσο μεγάλη ανάμεσα στις ομάδες των χαμηλότερων πρωταθλημάτων και των κορυφαίων δυνάμεων.
Η πραγματική και συνάμα ουσιαστική διαφορά των δύο ομάδων φάνηκε μετά το 19-19 του πρώτου σετ στην Πολωνία. Όσο ο Ολυμπιακός αγκομαχούσε να κρατήσει το side out, αρκούσε μια κακή πάσα, κάποιες τρομερές άμυνες του Πόπιβτσακ, μια λανθασμένη απόφαση για να πάρει ψυχολογία η Γιαστρέμπσκι. Και όταν μια τέτοια ομάδα μπει με διαφορά δύο πόντων στο τελείωμα του σετ, τότε μοιάζει αδύνατο να επανέλθεις. Οι λεπτομέρειες δεν είναι με το μέρος σου.
Αυτό είναι που κάνει σπουδαία τη νίκη με ανατροπή στο πρώτο παιχνίδι. Αυτό είναι παράλληλα και εκείνο που χωρίζει τη «Χ» πολωνική ομάδα με τον Ολυμπιακό, τη Σομόν, τη Λας Πάλμας κλπ. (βάλτε όποια ομάδα εσείς θέλετε). Και ειδικά όταν αυτή η «Χ» ομάδα είναι η Γιαστρέμπσκι που είναι χτισμένη για να τα κατακτήσει όλα: Μάλλον θα το κάνει κιόλας.
Σε ένα πρωτάθλημα όπως το ελληνικό που εκ φύσεως λειτουργεί συνδικαλιστικά, αμφιβάλλω αν θα φτάσουμε ξανά στο επίπεδο να έχουμε ομάδες στο Final Four του κορυφαίου επιπέδου όπως συνέβαινε παλιά. Οι κορυφαίοι ξένοι αθλητές θα αντιμετωπίζουν ως επί το πλείστον την Ελλάδα ως μια χώρα με καλό καιρό και καλή ζωή για εκείνους και τις οικογένειές τους, μια στάση για αποφόρτιση.
Όλο αυτό σε συνδυασμό με το «μέτριο» επίπεδο της πλειοψηφίας των Ελλήνων παραγόντων, προπονητών και παικτών – που δεν επιθυμούν το κάτι παραπάνω αλλά βολεύονται στην υπάρχουσα κατάσταση κοιτώντας βραχυπρόθεσμα – δημιουργεί ένα ξεκάθαρο ταβάνι. Όσο υπάρχει αυτό το ταβάνι, νίκες σαν εκείνη του Ολυμπιακού με τη Γιαστρέμπσκι θα αποτελούν ιστορικό γεγονός και μια ηχηρή, αλλά και γλυκιά εξαίρεση σε έναν καταστροφικό κανόνα.
Τι κέρδη είχε ο Ολυμπιακός από τη δεύτερη συνεχόμενη συμμετοχή του στο CEV Champions League; Καταρχάς, δεν είναι αμελητέα τα περίπου 90.000 που θα πάρει μόνο για τα αποτελέσματά του (χώρια τα υπόλοιπα με market pool, εισιτήρια κλπ) από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία (σ.σ. από το ποσό έχει αφαιρεθεί και το παράβολο συμμετοχής).
Σκεφτείτε ότι η Λούμπλιν που κατέκτησε το Challenge Cup απέναντι στη Λούμπε εισέπραξε 50.000 ευρώ…
Εκτός από το οικονομικό, για ακόμα μια χρονιά ατσαλώθηκε στα μεγάλα παιχνίδια, γέμισε το γήπεδο, είδε τον κόσμο να στηρίζει μαζικά και να έρχεται πιο κοντά στο άθλημα: γιατί μεταξύ μας τώρα και με σεβασμό: απλοί φίλαθλοι του αθλήματος θα ενθουσιαστούν με ένα Ολυμπιακός – Πήγασος κλπ., ή με ένα Ολυμπιακός – Γιαστρέμπσκι που θα δουν υψηλού επιπέδου βόλεϊ και σταρ σαν τον Φορνάλ; Αυτή είναι και η πραγματική σημασία της όλης φετινής υπέρβασης (γιατί περί τέτοιας πρόκειται βάσει ρόστερ, απροόπτων και έλλειψης προετοιμασίας).
Παράλληλα, διαπίστωσε και στην πράξη πως η διαχείριση του Τετάρτη – Σάββατο είναι σκληρή και το ρόστερ πρέπει να έχει περισσότερες ποιοτικές επιλογές σε όλες τις θέσεις για να ανταποκριθεί και η προκήρυξη να προσαρμόζεται ανάλογα. Για αυτό και επαναλαμβάνουμε πως ό,τι έκανε ο Ολυμπιακός φέτος ήταν υπέρβαση.
Και τώρα που ο διακόπτης της Ευρώπης έπεσε, οι Ερυθρόλευκοι καλούνται να κάνουν το 2-1 στη σειρά με τον Μίλωνα (του οποίου ο προπονητής είχε βιαστεί να «τελειώσει» τη σεζόν από τις 8/2 μετά από μια ήττα από την Κηφισιά με 3-2 στο Ζηρίνειο) πριν το Final Four του Κυπέλλου όπου θα δει σε τι κατάσταση βρίσκεται για τις εγχώριες διοργανώσεις χωρίς να έχει το πρόσθετο βάρος της Ευρώπης.
Αν προκριθεί στους τελικούς του πρωταθλήματος, θα πρέπει να δει, εφόσον περάσει και ο Παναθηναϊκός, πώς θα διαχειριστεί για δεύτερη σερί χρονιά το μειονέκτημα έδρας, την απουσία του Τζούριτς αλλά και τις εμφανίσεις του Κουμεντάκη που εδώ και μήνες είναι πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό σε όλες τις διοργανώσεις.
ΥΓ.1: Το τρομακτικό με το επίπεδο της Γιαστρέμπσκι στην Πολωνία ήταν ότι πέρα από κάποιες αδιανόητες άμυνες που έβγαλε (είπαμε, άλλο επίπεδο παικτών και προπονήσεων), έπιασε τρομακτικά ποσοστά στην επίθεση. Ο Καρλ που ήταν γήινος στο Ρέντη έμοιαζε εξωγήινος με τον τρόπο που τελείωσε κάποιες ψηλές μπάλες. Για τον Φορνάλ δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς, μιλάμε για σούπερ σταρ (με υπεροψία και αλαζονεία αλλά μικρή σημασία έχει) που του χρόνου θα μαγεύει στη Ζιράτ.
ΥΓ.2: Ο Τζιάβρας είναι σπάνια περίπτωση παίκτη στο ελληνικό βόλεϊ. Ο τρόπος που μπαίνει στο γήπεδο, απομονώνει ό,τι ακούγεται και παίζει σε τόσο υψηλό επίπεδο (όταν πριν από τέσσερα χρόνια ουδείς περίμενε ότι θα είναι βασικός στον Ολυμπιακό) είναι case study για τους Έλληνες αθλητές.
Όσοι τον στήριξαν πραγματικά εντός του επιτελείου αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί ανέδειξαν έναν σπουδαίο χαρακτήρα και έναν εκπληκτικό λίμπερο που μπορούμε να απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Και επειδή διαβάζουμε διάφορα, εννοείται θα είναι και στον Ολυμπιακό και του χρόνου με σημαντικό ρόλο…
ΥΓ.3: Ο πήχης πρέπει να μείνει (και θα διατηρηθεί) το ίδιο ψηλά για τον Ολυμπιακό είτε πάρει το πρωτάθλημα είτε όχι. Η διάρκεια και η συνέπεια είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.