Ολυμπιακός σημαίνει μαχητική ψυχή, αυταπάρνηση, πείσμα και πίστη. Όλα αυτά τα πνευματικά χαρακτηριστικά είναι σαν να μπήκαν σε ένα «μίξερ συναισθημάτων» το βράδυ της Πέμπτης στο «Γ. Καραϊσκάκης» στη ρεβάνς του Ολυμπιακού με την Μπόντο Γκλιμτ.
Η νίκη ήρθε με ανατροπή (2-1), η πρόκριση όχι. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό μπροστά στη γενική εικόνα, μπροστά σε αυτό που είδαν και ένιωσαν όλοι. Αυτή την περηφάνεια για το γεγονός πως κανείς δεν τα παράτησε ακόμα και στο 93′, με 10 παίκτες και τον αποκλεισμό προ των πυλών. Κανείς σε αγωνιστικό χώρο και κερκίδα. Όλοι είχαν πίστη μέχρι την τελευταία στιγμή. Ασχέτως πιθανοτήτων, τύχης και συγκυρίας -γιατί το ποδόσφαιρο τα έχει κι αυτά-, ο Ολυμπιακός το πάλεψε, το πίστεψε, απλά δεν του έκατσε.
Δεν μπορείς όμως να μη χειροκροτήσεις την προσπάθεια ή να διαγράψεις την εικόνα, τη νοοτροπία κι όσα έχει πετύχει αυτή η ομάδα με τον Βάσκο αναμορφωτή της στην άκρη του πάγκου. Ο κόσμος του Ολυμπιακού φυσικά δεν ξεχνά, έχει μάθει να εκτιμά και να στηρίζει ακόμα και στις δύσκολες βραδιές.
Το βράδυ της Πέμπτης έφυγε και πάλι με χαμόγελο από το Καραϊσκάκη. Ναι, ο αποκλεισμός ήταν πικρός, ίσως και άδικος ως ένα σημείο, αλλά την ποδοσφαιρική σου τύχη δεν μπορείς πάντα να την ορίζεις. Για την ακρίβεια, λίγες είναι οι φορές που, όπως πέρυσι στην ιστορική πορεία του Conference, καταφέρνεις να τα κάνες όλα όπως τα έχεις σχεδιάσει. Χάνεται και το νόημα έτσι.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού έφυγε «γεμάτος» γιατί είδε τον Ρέτσο, που έπαιξε μέχρι και τερματοφύλακας, να δακρύζει για κάτι που κανείς δεν μπορεί να τον κακολογήσει. Δάκρυσε γιατί αυτή την πρόκριση την ήθελαν όλοι. Γιατί ήθελαν να δώσουν άλλη μία μεγάλη χαρά στον κόσμο της ομάδας. Γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μετά από μία ακόμη εξαιρετική εμφάνιση τόσο ατομικά όσο και ομαδικά, δεν ήρθε η δικαίωση στο χορτάρι.
Αυτά τα δάκρυα όμως είναι και περηφάνειας. Για μία ομάδα που τα έδωσε και πάλι όλα, που έχει μάθει να μην τα παρατά και που στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλε φτερά στα πόδια και έπαιξε με ψυχή βαθιά. Όπως αυτή του Ροντινέι, ο οποίος ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί για το χαμένο πέναλτι, παρότι (και) χθες ήταν από τους καλύτερους του γηπέδου και δεν σταμάτησε να τρέχει μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Ο κόσμος φώναξε το όνομά του, τον αποθέωσε. Κι όχι μόνο στη λήξη, αλλά ακόμα και μετά τη χαμένη εκτέλεσή του. Ο Ολυμπιακός απέδειξε περίτρανα και το βράδυ της Πέμπτης ότι ένας αποκλεισμός και με τον τρόπο που ήρθε δεν μπορεί να τον λυγίσει. Ούτε καν να τον αλλάξει. Στόχος είναι το νταμπλ και εφόσον συνεχίσει με αυτή τη νοοτροπία, είναι δεδομένο ότι η ευρωπαϊκή -κι όχι μόνο- δικαίωση θα έρθει μέσω της λεωφόρου των αστεριών, στη League Phase του Champions League της επόμενης σεζόν.
Αρκεί να έχεις FAITH.
