Από τότε που έγινα οικονομικά ανεξάρτητος (αρχές 2000 λόγω σπουδών) κάθε χρόνο κανόνιζα τις υποχρεώσεις μου με βάση τις ημερομηνίες των ευρωπαϊκών αγώνων του Ολυμπιακού.
Σε οποιαδήποτε διοργάνωση συμμετείχε ο Θρύλος και μέχρι τον τελικό, μετά τη φάση των ομίλων δεν υπήρχαν ούτε εφημερίες, ούτε ταξίδια και λοιπές οικογενειακές υποχρεώσεις.
Περίμενα τη χρονιά, περίμενα τη στιγμή. Κάποιοι φίλοι με έπαιρναν στο ψιλό με αυτή μου την εμμονή.
«Γελάτε εσεις, αλλά θα γίνει», έλεγα από μέσα μου. Τα στραπάτσα πολλά αλλά δεν τα παρατούσα.
Κι έρχεται η περσινή χρονιά. Το πρωτάθλημα χαμένο αλλά η Ευρώπη υπήρχε. Ως το ματς με τη Μακάμπι.
Συντριβή στο εντός έδρας ματς. Εκεί χάνω την υπομονή μου. Βρίζοντας θεούς και δαίμονες, χτυπώντας αντικείμενα. Σπάω. Τη ρεβάνς δεν θα τη δω, σκέφτομαι. Αρκετά υπέμεινα.
Ξεκινάει η ρεβάνς, αρχίζουν τα μηνύματα. «0-1, ρε! Ρε συ 0-2!!». «Αφήστε με ήσυχο» απαντούσα, «δεν το βλέπω!». Στο 0-3 αρχίζω να ξεφυσάω. Ο γιος μου έκπληκτος: «Δεν θα το δούμε;». Του εξηγώ πως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην το δω. Αυτοτιμωρία. «Έλα μπαμπά, ξεκόλλα», η εφηβική ανεμελιά.
Ανοίγω το κουτί, 1-3. «Μην την κλείσεις, έχει ακόμα» λέει ο έφηβος γιος.
Η συνέχεια γνωστή.
Δεν υπάρχει «προσωπική δικαίωση» στην ιστορία, δεν δικαιούται να υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα μάθημα. Κοινότυπο μεν αλλά το έζησα στο πετσί μου και μου το έμαθε ο Θρύλος.
ΠΟΤΕ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ. ΠΟΤΕ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ.
Σε όλες τις εκφάνσεις τις ζωής.
Η περσινή χρονιά με ατσάλωσε, με έκανε γίγαντα.
Αυτό είναι ο Ολυμπιακός μας.
Ένα μάθημα ζωής, αξιοπρέπειας και αυτοπεποίθησης. Πάντα με ψηλά το κεφάλι να περνάμε τις δυσκολίες. Μετά από αυτές είναι οι χαρές κρυμμένες.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
Θρύλε θέε χρόνια πολλά 100 χρόνια και δεν είναι αρκετά. Δεν είναι αρκετά για να δείξουν το πάθος, την αγάπη και την τρέλα που κουβαλάμε για την ομάδα μας. Ο θρύλος δεν είναι μόνο μια ομάδα είναι στάση ζώης, είναι φιλοσοφία, είναι αγάπη για το κόκκινο και το άσπρο. Είναι η πίστη ότι μπορείς να κερδίσεις ακόμα και όταν όλα είναι εναντίον σου.
Δίπλα στον Θρύλο μας μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες αλλά όταν μιλάμε για αυτόν εξακολουθούμε να αισθανόμαστε έφηβοι όπως το σήμα και σύμβολο του. Τον αγαπήσαμε στα δύσκολα πέτρινα χρόνια και θα τον υπερασπιζόμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας. Είμαστε οι τρελοί λοιπόν που λέει και το σύνθημα που δεν θα τον αφήσουμε μόνο του στιγμή.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΑΜΟΛΗΣ
Ολυμπιακός για μένα είναι ο Λάγιος Ντέταρι, ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες… Είναι το κλάμα μου στον χαμένο τελικό του 88… Είναι η γκολάρα του Αναστόπουλου στο 0-1 του 1991… Είναι οι χαμένες βολές του Πάσπαλιε στο Τελ Αβίβ και οι καλαθάρες του Ρίβερς στην Ρώμη…. Είναι τα καρφιά του Ερνάντες και οι γκολάρες του Χατζηθεοδώρου όπου δώσανε και εκεί ευρωπαϊκές κούπες.
Είναι το κλάμα βλέποντας αυτό το σιχαμένο τσιρότο του Κόντε να ανεμίζει κάνοντας μας κίνηση να σωπάσουμε. Μα πιο πολύ απ’ όλα είναι η γκολάρα του Ελ Κααμπί. Γενικά ο Ολυμπιακός μας είναι η αιτία που ζούμε και ένας απ’ τους λόγους που μπορεί να μας κάνει ν’ αφήσουμε τα εγκόσμια.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ ΜΑΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΖΗΚΑΣ