Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι η ίδια η δύναμη της προσπάθειας, η θέληση που δεν δέχεται όρια, η φλόγα που ανάβει στις καρδιές εκείνων που δεν περιμένουν τίποτα να τους χαριστεί. Είναι ο λαός του, η ψυχή του Πειραιά, το σύμβολο της αφοσίωσης και του αγώνα. Από τη γέννησή του έως σήμερα, κουβαλάει τη σπίθα των ανθρώπων που έμαθαν να διεκδικούν, να μάχονται, να κερδίζουν, όχι γιατί κάποιος τους το επέτρεψε, αλλά γιατί το άρπαξαν με τα δικά τους χέρια.
Δεν είναι απλώς ένας σύλλογος, είναι ένα πρότυπο ζωής. Είναι η προσωποποίηση του ανθρώπου που δεν γεννήθηκε με προνόμια, που πάλεψε με αντιξοότητες και βγήκε πιο δυνατός. Δεν υπάρχει προκαθορισμένη μοίρα, δεν υπάρχουν χαραγμένα όρια, μόνο το σθένος εκείνου που αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχει θέση χαμηλότερη από αυτή που ο ίδιος στοχεύει. Ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει απλώς για να είναι μεγάλος. Υπάρχει για να είναι ο μεγαλύτερος. Δεν γεννήθηκε για να στέκεται ανάμεσα στους υπόλοιπους, αλλά για να τους ξεπερνά, για να ανοίγει δρόμους, για να γράφει τη δική του ιστορία. Και αν μια μέρα η νίκη του ξεφύγει, θα έχει σημασία μόνο το πώς έπεσε – γιατί ο Ολυμπιακός πέφτει μόνο πολεμώντας, εξαντλώντας κάθε πιθανότητα, κρατώντας το κεφάλι ψηλά.
Η ταυτότητά του είναι χαραγμένη στην ιστορία του Πειραιά. Εκεί όπου η ζωή δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Μπορεί να γεννήθηκε μέσα από ανθρώπους που ανήκαν σε ισχυρούς κύκλους, αλλά ανήκει σ’ εκείνους που τον αγκάλιασαν, που τον έκαναν τρόπο ζωής. Στους ναυτικούς που σαλπάρουν στα ξημερώματα, στους εργάτες που στέκονται όρθιοι σε κάθε χαράκομα της καθημερινότητας, στους ανθρώπους που επιστρέφουν στο σπίτι τους με το αίσθημα ότι έδωσαν και σήμερα τη δική τους μάχη. Αλλά και σ’ εκείνους που ξεκινούν με ένα όνειρο σε κάποιο γραφείο, που ανεβαίνουν σκαλί-σκαλί χωρίς να περιμένουν βοήθεια, που σμιλεύουν το μέλλον τους μέρα με τη μέρα, βάζοντας θεμέλια πιο γερά απ’ αυτά που βρήκαν.
Ο Νίκος Γόδας είναι η πιο τρανή απόδειξη αυτού του δεσμού. Ένας ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ένας άντρας που δεν έσκυψε το κεφάλι ούτε μπροστά στη ζωή, ούτε μπροστά στον θάνατο. Που στάθηκε όρθιος μέχρι το τέλος, που εκτελέστηκε το 1948 φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Ο Ολυμπιακός τιμά πάντα την ιστορία του και τις στιγμές που τον έκαναν αυτό που είναι – Θρύλο. Δεν ξεχνά, δεν παραγράφει, δεν παραμερίζει. Κουβαλάει το παρελθόν του ως παράσημο, όχι ως βάρος, γιατί δεν χτίστηκε σε αριθμούς και ισολογισμούς, αλλά σε αξίες, σε ιδανικά, σε ανθρώπους που πάλεψαν, που θυσιάστηκαν, που έκαναν το κόκκινο και το λευκό σύμβολο νίκης, αφοσίωσης και υπερηφάνειας.
Και αν η ιστορία υπήρξε σκληρή, αν οι καιροί άλλαξαν, αν πολλές φορές τα πάντα φάνταζαν εναντίον του, ο Ολυμπιακός δεν λύγισε ποτέ. Δεν χρειάστηκε πολιτικές πλάτες, δεν στηρίχθηκε σε συστήματα. Ανέβηκε στην κορυφή όχι επειδή του άνοιξαν δρόμους, αλλά γιατί αυτό ήταν το πεπρωμένο του. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι, δεν είναι μόνο οι νίκες – είναι το ότι αντιπροσωπεύει εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Είναι η φλόγα που καίει στα μάτια των παιδιών όταν φοράνε για πρώτη φορά το κόκκινο και το λευκό, είναι η καρδιά που χτυπάει δυνατά στο πρώτο σφύριγμα του διαιτητή, είναι η αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει «δεύτερη θέση», δεν υπάρχει «αρκετά καλό». Υπάρχει μόνο η κορυφή.
Από τον ανώνυμο εργάτη του λιμανιού μέχρι τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο, ο οποίος είναι υπερήφανος οπαδός του, ο Ολυμπιακός ενώνει τους ανθρώπους κάτω από ένα σύμβολο, τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Δεν είναι απλά μέρος του ανταγωνισμού – είναι αυτός που ορίζει τον ανταγωνισμό. Οι αντίπαλοί του, ενίοτε μεγάλες ομάδες ή και μεγάλοι σύλλογοι με μεγάλες προσωπικότητες στις τάξεις τους, υπάρχουν απλώς για να γεμίζουν τον πίνακα των συμμετεχόντων. Ο Ολυμπιακός, όμως, είναι και θα είναι ο παντοτινός πρωταγωνιστής.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ