Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλώς ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος που υπάρχει. Είναι ένα κομμάτι της καρδιάς μου, μια πηγή έμπνευσης και συγκινήσεων που έχει ρίζες βαθιά μέσα στη ζωή μου από τα πρώτα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Από τότε που έμπαινε τα μεσημέρια στο σπίτι ο πατέρας μου και έτρεχα να του αρπάξω το ΦΩΣ από τα χέρια για να χαζέψω τις φωτογραφίες επειδή ακόμα δεν ήξερα να διαβάζω, μέχρι την Κυριακή που περίμενα πως και πως να δω από την τηλεόραση όσα θα γίνουν την Κυριακή στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ.
Είναι ο λόγος που κάποια πρωινά ξυπνάω με μια αίσθηση ανυπομονησίας και ενθουσιασμού, γιατί ξέρω ότι υπάρχει ένας αγώνας να περιμένω, μια ευκαιρία να ζήσω ξανά εκείνες τις στιγμές που με κάνουν να νιώθω ζωντανός μέσα σε μια καθημερινότητα γεμάτη μιζέρια, δυσκολίες και στενοχώριες.
Ο Ολυμπιακός είναι και ο λόγος που κάποια βράδια η ψυχή μου είναι γεμάτη χαρά, αλλά και ο λόγος που μερικές φορές η καρδιά μου βαραίνει. Μετά από μια μεγάλη νίκη, η αδρεναλίνη κυλάει στα αίματά μου και η ευφορία μου δεν με αφήνει να κλείσω μάτι. Αντίθετα, μετά από μια ήττα, η απογοήτευση μου είναι τόσο μεγάλη που με κάνει να αναρωτιέμαι για ώρες, σαν να έχω χάσει κάτι πολύτιμο. Αλλά αυτές οι συγκινήσεις, αυτές οι στιγμές, είναι που με κάνουν να νιώθω ότι ανήκω κάπου, ότι είμαι μέρος μιας μεγάλης οικογένειας.
Ο Ολυμπιακός δεν με έχει επηρεάσει μόνο ως φίλαθλο, αλλά και ως άνθρωπο. Μέσα από τα χρώματα του, έχω μάθει να αγαπώ τη νίκη, να μην τα παρατάω ποτέ και να πιστεύω στο όραμα μου. Η επιμονή, η πάλη και η πίστη στις αξίες μου είναι πράγματα που έχω μάθει να εκτιμώ μέσα από αυτήν την ομάδα. Ο Ολυμπιακός μου έδειξε ότι η ζωή είναι σαν ένας αγώνας: χρειάζεται θυσίες, συνεργασία και πάθος για να φτάσεις στους στόχους σου.
Για μένα, ο Ολυμπιακός είναι περισσότερο από ένα σύμβολο. Είναι μια φλόγα που καίει μέσα μου, μια πηγή ενέργειας που με ωθεί να είμαι καλύτερος, να αγωνίζομαι και να πιστεύω. Είναι η ομάδα που με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή δεν είναι μόνο νίκες, αλλά και οι στιγμές που ζούμε μέσα από αυτές. Και αυτές οι στιγμές, για μένα, είναι αξέχαστες.
Θρύλε θεέ, χρόνια πολλά, εκατό χρόνια σίγουρα δεν είναι αρκετά!
Σε ευχαριστώ για όλα μεγάλη μου αγάπη! Για τα φτερά στα ποδάρια και την καρδιά μες τα στήθια, για τους θριάμβους που μοιάζουν με παραμύθια!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ