Τι είναι ο Ολυμπιακός για τους υπόλοιπους δεν ξέρω. Για μένα όμως…
Είναι η αρρώστια, η ευχαρίστηση, η τρέλα, το πάθος και η περηφάνια πλεγμένα στο στεφάνι που φοράει ο Έφηβος.
Είναι το βλέμμα του Καραταΐδη όταν σήκωνε το πρώτο πρωτάθλημα στο τέλος των πέτρινων χρόνων ,ο Νάκιτς και το τρελό του σουτ,η στεναχώρια στο γκολ του Κόντε,το δέος του να μπαίνεις στο νέο Καραϊσκάκη και να πατάς τη Λίβερπουλ με τον κόσμο στο τελευταίο δεκάλεπτο να έχει βγάλει τα λαρύγγια του.
Είναι οι θλιμμένοι Φλεβάρηδες για τ’ αδικοχαμένα αδέρφια μας της Θύρας 7, οι επελάσεις του Τζόλε από αριστερά, το πρώτο ευρωπαϊκό στη Ρώμη με τα σπασίματα μέσης του Ντέιβιντ Ρίβερς, τα ευρωπαϊκά σε πόλο, βόλει, η παράνοια του τελικού στην Πόλη, τα μαγικά του Ζιοβάνι.
Είναι τα θρανία μου τα γραμμένα και τα εισιτήρια που κράτησα κομμένα,όπως λέει και το σύνθημα.
Είναι ο Τόμιτς και η ατάκα του: Τελειώνει ο Ολυμπιακός; Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι ο Σπανούλαρος και ο Πρίντεζης που άλλαξαν τον μπασκετικό χάρτη της Ευρώπης, είναι και οι αφανείς ήρωες όπως ο Κούλης Δουρέκας.
Είναι ο πύρινος κόσμος που δεν λυγά ποτέ.
Είναι ο πατέρας μου και το πακέτο του με τα τσιγάρα που τελείωνε στο ημίχρονο, το σπασμένο τηλεκοντρόλ στο γκολ του Ολιζαντέμπε στην Τούμπα.
Είναι ο Αναστόπουλος, οι Ανδριανόπουλοι και του Μπούκοβι η ομαδάρα.
Είναι η ανατριχίλα στο άκουσμα της σάλπιγγας του Αττίλιο.
Είμαστε όλοι εμείς που από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής με τη σημαία σου ψηλά, ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την σκέψη σου Θρύλε μας.
Γι’αυτό σ’αγαπάμε στα 100 αλλά και στα 200 σου,μέχρι να έχουμε τη δύναμη να σε βλέπουμε και να μας ανεβαίνουν οι παλμοί στη θέα της ερυθρόλευκης.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΜΑΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΤΑΪΤΗΣ