Δευτέρα 10 Μαρτίου 2025. Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες για κάποιους ανθρώπους. Για κάποιους άλλους όμως δεν είναι μια απλή και συνηθισμένη ημέρα του Μαρτίου. Είναι η μέρα που θυμούνται κάποια επέτειο για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Το 1905: Ξεσπάει η Κρητική Επανάσταση στο χωριό Θέρισος, με αρχηγό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι κινηματίες με υπόμνημά τους προς τις μεγάλες δυνάμεις ζητούν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Το 1958: γεννήθηκε η διάσημη ηθοποιός Σάρον Στόουν και το 1992: πέθανε ο μεγάλος λαϊκός συνθέτης και βιρτουόζος του μπουζουκιού, Γιώργος Ζαμπέτας.
Για κάποιους άλλους όμως είναι ακόμα πιο ξεχωριστή αυτή η μέρα. Είναι η μέρα που γεννήθηκε η μεγάλη τους αγάπη, ένα από τα ιδανικά τους…ο τρόπος ζωής τους. Στις 10 Μαρτίου του 1925 γεννήθηκε ο Ολυμπιακός μας. 100 χρόνια ένδοξης ιστορίας κλείνει σήμερα ο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ». Ο σύλλογος με τους περισσότερους τίτλους σε όλα τα σπορ, με τους χιλιάδες αθλητές, με τους Ολυμπιονίκες και τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές και με την έντονη κοινωνική του διάσταση και δραστηριότητα, είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος Αθλητικός Οργανισμός της χώρας μας. Πριν από 100 χρόνια σαν σήμερα, ο Νότης Καμπέρος αναφώνησε το όνομα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και ο Μιχάλης Μανούσκος το συμπλήρωσε σε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ».
Πάμε λοιπόν πίσω στον Πειραιά του 1925. Έναν Πειραιά όπου κυριαρχούσαν καμινάδες εργοστασίων, εργατιά και εμπορικά μαγαζιά. Το λιμάνι ήταν πολύβουο από εκείνα τα χρόνια, με επαρχιώτες και πρόσφυγες που είχαν έρθει για να σωθούν από τη φωτιά και την καταστροφή. Ένα ατελείωτο ανθρωπομάνι έψαχνε για να σκεπάσει την ανέχεία του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο Ολυμπιακός…
Το φαινόμενο του Πειραιά, που στο πέρασμα των χρόνων έγινε και φαινόμενο ολόκληρης της Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός αποτέλεσε την απάντηση του εργατικού Πειραιά στην αστική Αθήνα. Ήρθε ως η απάντηση των προλετάριων στους κυριλέδες του Πανελληνίου και του Παναθηναϊκού. Ο κόσμος των καταγωγίων και του ρεμπέτικου, απέναντι στους φρεσκοξυρισμένους θαμώνες των καφέ-σαντάν. Με απλά λόγια η ομάδα του λαού…
Σε μια ιστορική λοιπόν συνεδρίαση την 10η Μαρτίου του 1925 γεννήθηκε ο Ολυμπιακός. Στην οδό Τζαβέλα (σημερινή οδό Καραολή & Δημητρίου) του Πειραιά, στην ταβέρνα του Μοίρα τα μέλη του «Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου» και του «Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς» αποφάσισαν, σε μία ιστορική συνέλευση, τη διάλυση των σωματείων και την ίδρυση ενός νέου συλλόγου.
Ο Νότης Καμπέρος (αεροπόρος στο επάγγελμα) ήταν αυτός που έδωσε στη νέα ομάδα το όνομα «Ολυμπιακός», το οποίο συμπλήρωσε ο μετέπειτα βουλευτής και δήμαρχος Πειραιά Μιχάλης Μανούσκος σε «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς». Χρώματα του νέου συλλόγου ήταν το κόκκινο (της φωτιάς και της γενναιότητας) και το άσπρο (της αγνότητας και της ηθικής) εμπνευσμένα από αυτά της Αρσεναλ, της οποίας υπήρξε θαυμαστής ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο. Έμβλημα του νέου συλλόγου ορίστηκε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ενώ ιδέα του Γιάννη Ανδριανόπουλου ήταν οι κάθετες ερυθρόλευκες ρίγες στη φανέλα.
Τα ιδρυτικά μέλη ήταν οι: Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Γιώργος Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Δημήτρης Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Νότης Καμπέρος, Κώστας Κλειδουχάκης, Όθως Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγγόπουλος, Μιχάλης Μανούσκος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερικιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς.
Ο Μιχάλης Μανούσκος έγινε ο πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού και 2 μήνες μετά (20/5/1925) είχε και την επίσημη βούλα του Πρωτοδικείου Πειραιά (με την υπ’ αριθμ. 1247/1925 απόφαση του Δικαστηρίου των εν Πειραεί Πρωτοδικών). Το πρώτο ΔΣ του Ολυμπιακού αποτελούσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.
Το έμψυχο υλικό του νεοϊδρυθέντος ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν θαυμάσιο. Οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι ανέβασαν όμως τη φήμη και έδωσαν αίγλη στον σύλλογο. Παιδιά πολύ γνωστής οικογένειας στον Πειραιά, με αθλητική παράδοση, που έκαναν γνωστό το όνομα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ σε όλη την Ελλάδα. Στην αρχή έπαιξαν οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι, ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος και ο Βασίλης. Αργότερα εμφανίστηκε και ο Λεωνίδας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα αγωνίστηκε και ο Στέλιος.
Η πεντάδα της επίθεσης με τους πέντε αδελφούς έγινε θρύλος. Όπως θρύλος έγινε και η ομάδα που «κλείδωσε» το πρωτάθλημα στον Πειραιά, αφού κέρδισε τον τίτλο έξι συνεχείς χρονιές (1954-1959), επίτευγμα μοναδικό παγκοσμίως εκείνη την εποχή! Μάλιστα τα τρία τελευταία πρωταθλήματα συνοδεύτηκαν κι από την κατάκτηση ισάριθμων Κυπέλλων, που έδωσαν πιο θριαμβευτικό τόνο στην απόλυτη «κόκκινη» υπεροχή εκείνα τα χρόνια. Τα επιτεύγματά του λοιπόν, του έδωσαν και το προσωνύμιο «Θρύλος», που τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα.
Το «Θρύλος» για το σύλλογο είναι τίτλος τιμής και σημαίνει τον Ολυμπιακό και μόνο αυτόν. Από τότε μέχρι σήμερα συμβολίζει, αντιπροσωπεύει και εκφράζει τον απλό λαό, την περηφάνια, τον ανδρισμό, τη ντομπροσύνη, τα σταράτα λόγια, το καθαρό βλέμα, το “ψηλά το κεφάλι”, το καθαρό κούτελο, τα παντελόνια που φοράμε, το λιμάνι, τον εργάτη, το μόχθο, την ελπίδα, τη χαρά και τη λύπη, τα όνειρα, την καθημερινότητα, την ίδια τη ζωή της μικρής και μεσαίας τάξης (και όχι μόνο). Με το κόκκινο, το χρώμα του αίματος, της καρδιάς, της αγάπης, του πάθους, της ζωής, του κινδύνου, της ταχύτητας. 100 χρόνια μετά είναι η λατρεία εκατομμυρίων αγνών φιλάθλων σε όλο τον πλανήτη, που όλο και πληθαίνουν.
Γνωστός ως «Θρύλος» στα πέρατα της γης, τον θυμούνται για πάντα όσοι τον γνωρίσουν. Το όνομά του και μόνο προκαλεί δέος και φόβο στους αντιπάλους που προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με όλα τα μέσα. Όμως αυτός με ανωτερότητα, κύρος, ήθος, πολιτισμό και κοινωνική ευαισθησία είναι πρωτοπόρος όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην κοινωνία. Με προσφορά αθλητική, πολιτιστική και κοινωνική, πρωτοπορεί και ηγείται παντού, αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο για όλους. Ακόμα και για τους άμεσους ανταγωνιστές του, που τις περισσότερες φορές τον ακολουθούν ή τον μιμούνται και τον αντιγράφουν κατά πόδας.
Για τους περισσότερους από εμάς είναι θρησκεία, είναι ιδέα-ιδανικό, είναι ο τρόπος της ζωής μας. Είναι η μεγάλη μας αγάπη, το πάθος μας και ο έρωτάς μας. Δίνουμε και τη ζωή μας γι αυτόν. Πολλά μπορούμε να αποχωριστούμε και να αλλάξουμε στη ζωή μας, όμως τον Ολυμπιακό μας ποτέ. Είναι ο Ολυμπιακός μας. Είναι ο Αιώνιος Έφηβος, ο ταπεινός δαφνοστεφανωμένος Ολυμπιονίκης, ο Παντοκράτορας του Ελληνικού Αθλητισμού, ο πρωταγωνιστής σε όλα τα αθλήματα, ο πολυνίκης, ο μόνιμος Πρωταθλητής!
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Εμείς στον Ολυμπιακό, μετράμε τα χρόνια αληθινά, βάσει αληθινών ημερομηνιών και γεγονότων που έχουν να κάνουν με τον Σύλλογο και μόνο! Ούτε από τότε που γεννήθηκε ο ιδρυτής, ούτε από την ημερομηνία γέννησης του πρώτου προέδρου μας, ούτε από όταν ένα παιδάκι κλώτσησε ένα τόπι σε κάποια αλάνα! Εμείς υπολογίζουμε σαν ίδρυση την ημερομηνία που αληθινά έγινε το καταστατικό και καταχωρήθηκε στο κράτος, με το ίδιο όνομα, το ίδιο σύμβολο, τα ίδια χρώματα που έχουμε και σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ