Η ιδέα να γράψουμε τι σημαίνει για εμάς ο Ολυμπιακός είναι εξαιρετική. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως έγινα οπαδός αυτής της ομάδας, πολλές φορές το συζητάω με τον μεγαλύτερο αδερφό μου (43 εγώ, 47 εκείνος) και καταλήγουμε ότι μάλλον γεννηθήκαμε Ολυμπιακοί. Θα προσπαθήσω μέσα από τρεις πού σύντομες προσωπικές ιστορίες να παρουσιάσω την έλξη που ένιωσα από μικρός για την ομάδα, η οποία εξελίχθηκε σε «έρωτα».
1.Πώς γίνεσαι Ολυμπιακός; Ο πατέρας μας δεν ήταν φανατικός, μόλις μία φορά μας πήγε στο γήπεδο το μακρινό 1993, ήταν από τις ελάχιστες Κυριακές που δεν εργαζόταν. Θυμάμαι, την ώρα του φαγητού είχα τη φαεινή ιδέα να του το ζητήσω και εκείνος άθελα (ή και επίτηδες) μου έθεσε το εξής δίλημμα. Αν απαντήσουμε σε 10 ερωτήσεις που θα διάλεγε μέσα από μία ιστορική εγκυκλοπαίδεια, τότε θα πηγαίναμε στο γήπεδο όπου παίζαμε με τον αιώνιο αντίπαλο.
Περιττό να πω ότι απαντήσαμε σε όλες τις ερωτήσεις και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Το γήπεδο γεμάτο, με το πέταλο της επαρχίας γεμάτο πράσινους. Κρύο απόγευμα αλλά η πρωτόγνωρη εμπειρία, η ευρηματική ανταλλαγή συνθημάτων, ο παλμός της εξέδρας και κυρίως η αγωνία του μικρού παιδιού να δει την ομάδα του για πρώτη φορά από κοντά, δεν άφηνε περιθώρια να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από το πώς θα κερδίσουμε. Ένιωθα μία αγωνία, σαν να έπαιζα εγώ εκείνο το απόγευμα.
Ευτυχώς, ο Όλεγκ μας έκανε να χαρούμε από νωρίς, ενώ για πρώτη φορά θαύμασα από κοντά και τον μεγάλο αρτίστα Βασίλη Καραπιάλη. Αυτή η εμπειρία ήταν η πρώτη στο Καραϊσκάκη αλλά ήταν μοναδική για ένα δεκάχρονο παιδί (ντέρμπι, νίκη) και αρκούσε για να κολλήσω το μικρόβιο της θρυλικής εξέδρας, την οποία επισκέφτηκα πολλές φορές τα επόμενα χρόνια.
2.Πώς είναι να μεγαλώνεις μαζί με την ομάδα σου; Σε αυτό συνέβαλαν πολλοί παράγοντες, κυρίως όμως ο προπονητής μου στην εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου (κος Κώστας Αλεξόπουλος), φανατικός Ολυμπιακός, μας έβρισκε μαθητικά εισιτήρια για την 7 με 100 δραχμές. Ήταν και εκείνος τόσο «άρρωστος» που πήγαινε και έβλεπε τον Ντούσαν να κάνει προπόνηση στου Ρέντη και προσπαθούσε μετά να μας προπονήσει με τον ίδιο τρόπο (β΄ τοπικό ανατολικής αττικής και ξεκινούσαμε με ποδοβόλεϊ, μαθαίναμε τη ζώνη στην άμυνα, τεχνητό οφσάιντ κ.ά.), ενώ κάθε Πέμπτη στο οικογενειακό διπλό, μας χώριζε πάντα σε Ολυμπιακούς και «αντί».
Ανήκω στην τυχερή γενιά των σερί πρωταθλημάτων, των μεγάλων εντός έδρας νικών στο Champions League (Πόρτο, Άγιαξ, Λιόν, Κροάσια) όταν και ξεκινούσαμε 3 ώρες νωρίτερα με το λεωφορείο για το Νέο Φάληρο και μετά το τρένο μέχρι στο ΟΑΚΑ. Αυτό το συγχρονισμένο χτύπημα των ποδιών κάθε φορά που η ομάδα ήθελε βοήθεια, δεν το ξεχνάω ποτέ. Και μετά, στο ανακαινισμένο μας γήπεδο, βιώσαμε με πολλές χαρές αλλά και λύπες. Όμως πάντα δίπλα στην ομάδα, η αγάπη μας γι’ αυτή δεν σταμάτησε ποτέ.
3.Πώς μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις στο παιδί σου την αγάπη σου για τον Θρύλο; Πλέον το μαλλί έχει αρχίσει και γκριζάρει αρκετά, οι υποχρεώσεις τρέχουν και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Όμως το διαρκείας στην «ήσυχη» θύρα 21 είναι σταθερό κάθε χρόνο, μαζί με όλη την παρέα. Όπως και καθιερωμένη μας ιεροτελεστία: γρήγορος καφές πριν το ματς, κουβέντα για τα θέματα της καθημερινότητας μας, ανάλυση του παιχνιδιού, παρακολούθηση αγώνα και τέλος σουβλάκια.
Τώρα όμως στην παρέα μας υπάρχουν και τα παιδιά μας, κάποια πολύ μικρά, κάποια στην πρώτη εφηβεία, όλα όμως έχουν ακολουθήσει την ίδια διαδρομή με τους γονείς τους. Και κυρίως έχουν την ίδια αγάπη για τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Χρόνια σου πολλά Ολυμπιακέ μας, σε ευχαριστούμε πολύ για όλες τις χαρές που μας έχεις προσφέρει και ελπίζουμε να είσαι πάντα νικητής και πρωτοπόρος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΠΑΣ