«Θα σου δώσει ο Ολυμπιακός να φας;» φώναζε η μάνα μου κάθε φορά που παράταγα το σχολείο για να πάω στο γήπεδο… Όχι, δεν ήταν ό σκοπός μου να μου δώσει να φάω, δεν ήταν καν στο κάδρο. Ο Ολυμπιακός ήταν κάτι άλλο κάτι που περιγράφεται μόνο με τραγούδια, μόνο με συναισθήματα, με εικόνες, με αναμνήσεις.
Ήταν η χαρά μου όταν ήμουν λυπημένος, ήταν το γέλιο μου όταν μέσα μου υπήρχαν μέρες που όλα ήταν σπασμένα… Ήταν η αγάπη που κάλυπτε όλα τα κενά όταν μέσα σου ήσουν άδειος. Ήταν τα δάκρυα στο Λίβερπουλ και ο αέρας με την Γιουβέντους, το τακουνάκι του κοντού στην Λεωφόρο, η λόμπα του Τζιοβάνι, ο χρόνος που σταμάτησε στο πεταχτάρι του Πρίντεζη, ο σεισμός στο γκολ του Γκόγκιτς. Πρώτη φορά κατάλαβα φυσική και συντονισμό στερεών, όπως και στο γκολ του Αλεξανδρή με τον Άγιαξ (μάθαμε φυσική στο ΟΑΚΑ).
Για τα κρυμμένα αποκόμματα σε κάποιο ντουλάπι στο πατρικό σου που γέμισε… Για τις κονκάρδες red of dead… Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές και τις αμέτρητες αναμνήσεις που δεν θα άλλαζα καμία… Τελικά δεν χρειάστηκε να μου δώσει να φάω, δεν ήθελα, δεν το χρειαζόμουν αλλά σίγουρα θα ήμουν άλλος, αλλιώς, κενός χωρίς όλα αυτά που μου έδωσε.
Όλα μπορεί να αλλάξουν όλα αυτό που δεν θα αλλάξει είναι το κόψιμο της ανάσας εκεί που πιάνεις τον ώμο του μπροστινού και τον σφίγγεις όταν έχει βγει η σέντρα και περιμένεις μετά την κεφάλια να πάει η μπάλα μέσα και όταν μπει αυτό το «γκοοοολ» μπερδεμένο με το «μην σταματάς μην σταματάς να τους γ… έτσι γ… ο Πειραιάς».
Αν στα αυτιά σου δεν ακούς ακόμα το «Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι» από το ματς με την Γιουβέντους έχεις πρόβλημα. Είναι τα δάκρυα χαράς στον τελικό, εκεί που πάτσισε η ζωή για όλες τις βροχές, τα κρύα και τα άσχημά της. Εκεί μηδένισε το κοντέρ, ακριβώς στα 100 σου χρόνια…
Εκεί το όνειρο το τρελό έγινε αληθινό και πήρε σάρκα και οστά. Εκεί που ζήσαμε όλοι μαζί την μεγαλύτερη χαρά της ζωής μας μέχρι τώρα…
Τυχερός που τα έζησα όλα αυτά μαζί σου. Τυχερός που έκανα φίλους και αδέρφια από αυτή μου την τρέλα. Γιατί το μεγάλη μου αγάπη και αλήτικη μόνο μαζί σου έχει νόημα…
Χρόνια πολλά Θρύλε μου
ΝΙΚΟΣ «ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΣ ΣΕΚΙΟΥΤΙΡΙΤΙ»