Γεννήθηκα το 1987 στο Λόφο Βώκου στον Πειραιά, από πατέρα σοβαρό οικογενειάρχη οικονομολόγο, αλλά άρρωστο Ολυμπιακό. Δεν ξέρω ποιο είναι το πρώτο παιχνίδι που παρακολούθησα στο γήπεδο, αλλά η παλαιότερη ανάμνηση που έχω είναι από το παιχνίδι Ολυμπιακός – Απόλλων Αθηνών 3-0 το 1992 στο παλιό «Καραϊσκάκης».
Την ίδια χρονιά δεν θα ξεχάσω ότι είχαμε την τηλεόραση στο μπαλκόνι, βλέπαμε οικογενειακώς τον τελικό του κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, και παρά τη μεγάλη απόσταση ακούγαμε τα συνθήματα και τους πανηγυρισμούς στα γκολ. Η χαρά ήταν απερίγραπτη και η προσμονή για το επόμενο εντός μεγάλη! Αυτό το παιχνίδι ήταν το μοναδικό που έφερε τίτλο, μέχρι να γίνω 10 χρονών.
Η μία πίκρα διαδεχόταν την άλλη, και έχω πολλές εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μου, στις οποίες ήμασταν με τον αδερφό μου κρυμμένοι στο δωμάτιο μας και κλαίγαμε επειδή έχασε η ομάδα. Θυμάμαι σε πολλά παιχνίδια, εξαιτίας διαιτητικών αποφάσεων, τον πατέρα μου και τους φίλους του, που καταλάβαιναν καλύτερα το άθλημα, να είναι σκασμένοι. Ακόμη και ένα μικρό παιδί αντιλαμβανόταν τότε, πως όσο καλή ομάδα κι αν είχαμε, δεν θα παίρναμε πρωτάθλημα.
Αντίθετα στο μπάσκετ εκείνη την περίοδο ήμασταν ανίκητοι. Η τρομερή ομάδα του Ιωαννίδη μας έδωσε μεγάλες χαρές και έφτιαχνε τη διάθεση μας. Ο Ίβκοβιτς ολοκλήρωσε την προσπάθεια με το πρώτο ευρωπαϊκό και το μπάσκετ πλέον είχε μπει για τα καλά στην καρδιά μου.
Η συνέχεια και για τα δύο τμήματα είναι γνωστή. Αντιστράφηκαν πλήρως οι ρόλοι.
Από τη σεζόν 1996-1997 και έπειτα, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός πήρε τη θέση που του αξίζει. Σε κάθε παιχνίδι ζητούσα από τον πατέρα μου να με πάρει μαζί, να ζήσω τη μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι φίλαθλοι μας. Δεν ξέρω αν το έκανε επειδή τον πίεζα, αλλά πήγαμε μέχρι και σε εκτός έδρας παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό.
Έζησα στα γήπεδα, ιστορικές στιγμές, μεγάλες νίκες αλλά και πικρές. Αυτή είναι άλλωστε η ομορφιά του αθλητισμού. Το κατάμεστο ΟΑΚΑ στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ δεν γίνεται να το ξεχάσω ποτέ. Όπως επίσης και τα μαγικά του Τζιοβάνι. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έκλαψα όταν αποχώρησε. Είχε τρομερή τεχνική, αλλά το κυριότερο ήταν ότι αγάπησε πραγματικά την ομάδα και δέθηκε με τους οπαδούς μας.
Μεγαλώνοντας, η ομάδα δεν έπαψε ποτέ να είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Όντας φοιτητής δεν είχα χρήματα και έμπαινα στο νέο Καραϊσκάκης πηδώντας πάνω από τα καρτοτηλέφωνα, με σοβαρό κίνδυνο να χτυπήσω. Στο παιχνίδι με τη Βέρντερ Βρέμης το 2007 που προκριθήκαμε στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, για να μπορέσω να μπω στο γήπεδο με τράβηξαν με δεμένα κασκόλ πάνω στην εξέδρα. Είχα τέτοιο πάθος για τον Ολυμπιακό που δεν υπολόγιζα τίποτα και ευτυχώς ήμουν τυχερός.
Αποκτώντας την οικονομική άνεση έβγαλα διαρκείας στην Θύρα 9 για να μπορώ να βλέπω ποδόσφαιρο, αλλά και να ζω από κοντά την ατμόσφαιρα της Θύρας 7. Μέχρι και σήμερα κρατάω την ίδια θέση γιατί θέλω να συμμετέχω με τη φωνή μου στο παιχνίδι.
Όσον αφορά το μπάσκετ παρόλο που υπήρχαν χρονιές με ράστερ χαμηλού επιπέδου, εγώ πάντα στήριζα και πίστευα στην έκπληξη. Άλλωστε δεν είχα γίνει Ολυμπιακός από τις νίκες… Τα επόμενα χρόνια ήρθαν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι και ζήσαμε μεγάλες στιγμές ξανά, με κορυφαίες τα δύο σερί ευρωπαϊκά. Η στήριξη στο τμήμα είναι έμπρακτη αφού είμαι κάτοχος 2 εισιτηρίων διαρκείας στο ΣΕΦ.
Ο Ολυμπιακός βέβαια έχει ομάδες σχεδόν σε όλα τα σπορ και όσο μπορώ επισκέπτομαι το Μελίνα Μερκούρη για το βόλεϊ που μου αρέσει σαν άθλημα. Κατά καιρούς έχω παρευρεθεί για να βοηθήσω με τη φωνή μου, στο πόλο και στο χάντμπολ.
Όλα αυτά τα έγραψα για να σας πω, ότι ο Ολυμπιακός είναι σημαντικό μέρος της ζωής μου. Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει παρά πολύ στον θεσμό της οικογένειας και με μεγάλη επίγνωση παντρεύτηκα και έκανα έναν γιο. Παρόλα αυτά χώρισα, γιατί η πρώην σύζυγος μου θεώρησε ότι έβαζα τον Ολυμπιακό πάνω από εκείνη!
Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι κάθε Κυριακή αυτές οι 2 ώρες είναι ιερές, ότι την Πέμπτη το βράδυ έχει Europa League ή Ευρωλίγκα και θα είμαι στο γήπεδο. Τουλάχιστον οι σχέσεις μας πλέον είναι καλές και ο γιος μου αν και 4 χρονών, έρχεται μαζί μου στο γήπεδο, έχει πρότυπο τον Κωστούλα στο ποδόσφαιρο και τον Φουρνιέ στο μπάσκετ.
Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε στο Μποντο της Νορβηγίας που έχουμε έρθει με το παιδί για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα. Είναι το πιτσιρίκι που βλέπετε στη φωτογραφία…
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ