Μιας και το site αποφάσισε, στα 100 χρόνια του Συλλόγου, να δώσει λόγο στους οπαδούς του, θα ασχοληθώ ακριβώς με αυτό, τους οπαδούς του Ολυμπιακού σε συνάρτηση πάντα με την ομάδα. Να δούμε, όσο πιο περιεκτικά γίνεται, τι κάνει τον οπαδό του Ολυμπιακού να διαφέρει από τους οπαδούς των υπόλοιπων ομάδων, ποια είναι η σύνδεσή του με την ομάδα, τι ρόλο διαδραματίζει ο Σύλλογος στη ζωή του κ.α.
-Η διαφορά του από τους υπόλοιπους
Ο οπαδός του Ολυμπιακού έχει “αρρωστημένη” σύνδεση με τον Σύλλογο. Μια παθολογική αγάπη, έναν διαχρονικό έρωτα που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Δεν έγινε Ολυμπιακός από αντίδραση ούτε επειδή μισούσε κάτι άλλο. Έγινε Ολυμπιακός από καθαρή και συγκυριακή καρμική συναστρία. Από κάποιο ερέθισμα, που για τον καθένα μας ήταν ξεχωριστό.
Άλλος βλέποντας την ασπροκόκκινη φανέλα, άλλος παρακολουθώντας τον παίχτη που αργότερα θα τον στιγμάτιζε, άλλος πηγαίνοντας στο γήπεδο με τον πατέρα του, με τον θείο του, άλλος διαβάζοντας ένα πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας (τις παλαιότερες εποχές). Έρωτας με το πρώτο ερέθισμα. Και, φυσικά, είναι ανεξήγητο και μη ερμηνεύσιμο το πώς αυτό το ερέθισμα προκάλεσε αυτόν τον ορυμαγδό συναισθημάτων.
Από την άλλη, ακούς τους οπαδούς άλλων ομάδων να δηλώνουν με καμάρι -και με περισσή ανοησία- πρώτα αντιολυμπιακοί και μετά τη δική τους ομάδα. Η κενότητα στο μεγαλείο της. Αντιστρόφως, το μεγαλείο του Ολυμπιακού σκεπάζει ακόμα και το πρωτογενές συναίσθημα αγάπης που θα μπορούσε να νιώθει ένας οπαδός για την ομάδα του. Με άλλα λόγια, θετικός πόλος – αρνητικός πόλος. Το δέσιμο του οπαδού του Ολυμπιακού πηγάζει από θετικά συναισθήματα, το δέσιμο πολλών (όχι όλων φυσικά) οπαδών των υπόλοιπων ομάδων πηγάζει από αρνητισμό και αντίδραση. Γι’ αυτό νιώθουμε ευτυχισμένοι κάθε μέρα, γι’ αυτό είναι αυτοκαταστροφικοί οι άλλοι.
-Η σχέση με την ομάδα
Εδώ έχουμε την ιδιαιτερότητα της αλληλεπίδρασης και του αμφίδρομου ψυχοεπηρεασμού σε όλα τα επίπεδα. Είναι καινοφανής, για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα, η άρρηκτη σχέση των οπαδών με την ομάδα και πόσο αυτή γίνεται επιδραστική στο αγωνιστικό κομμάτι. Μια εύκολη εξήγηση είναι η εντός γηπέδου στήριξη. Εντούτοις, πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Η αύρα που αποπνέει από την κερκίδα συμπαρασύρει φίλους και εχθρούς. Αυτό κι αν είναι ανερμήνευτο.
Λέμε πολλές φορές ότι αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά ο κόσμος/η ομάδα. Εμείς δεν περιμένουμε καμία σπίθα ως Μάννα εξ ουρανού, γινόμαστε εμείς οι η γενεσιουργός αιτία της σπίθας. Αντλούμε δύναμη από το τίποτα, από το κενό, και τη μεταδίδουμε στο αγωνιστικό τμήμα, και το αντίθετο. Επίσης, ταυτιζόμαστε σε τέτοιο βαθμό με το εκάστοτε τμήμα, είναι τέτοια η εγγύτητα, που σε κάνει νιώθεις μέρος του συνόλου. Σε κάνει να πιστεύεις πως η στάση σου είναι καταλυτική στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, συμμερίζεσαι στο μέγιστο τη χαρά, συμμερίζεσαι και την πίκρα. Και όλο αυτό περνάει, με τη σειρά του, στο αγωνιστικό τμήμα το οποίο εισπράττει τη διαδραστικότητα της κερκίδας και νιώθει αντίστοιχα μέρος της ιστορίας του Ολυμπιακού. Νιώθει ο παίχτης ότι είναι ο βασικός εκφραστής του Ολυμπιακού ψυχισμού. Και απογειώνεται.
-η σημασία στη ζωή μας
Όντας σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, θα ήμουν υποκριτής αν υποστήριζα πως ο Ολυμπιακός είναι το σπουδαιότερο κομμάτι της ζωής μου. Παρεισφρέει όμως σε όλα τα άλλα παντού. Είναι το καταφύγιο κάθε φορά που η ζωή σε ζορίζει, είναι η απόλαυση κάθε φορά που βλέπεις την ερυθρόλευκη, είναι η αγαλλίαση μετά από κάθε νίκη, είναι το δέσιμο που μεγαλώνει σε κάθε ανεπιτυχές αποτέλεσμα.
Είναι τα δάκρυα συγκίνησης και τα αναφιλητά όταν αναπτύχθηκε το επετειακό κορεό των 100 χρόνων. Είναι η σηκωμένη τρίχα όταν ακούστηκε ο πρώτος ύμνος στην είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο. Είναι η… ανάταση όταν είδαμε την καθιερωμένη φωτογραφία των ποδοσφαιριστών, πριν την έναρξη του αγώνα, φορώντας τις φανέλες που προκάλεσαν παροξυσμό.
Είναι, αν θέλετε, η ξεχωριστή προσέγγιση, με απόλυτη μυσταγωγία, στην επέτειο των 100 χρόνων. Κορεό σε όλο το ΣΕΦ, κορεό σε όλο το Καραϊσκάκη. Πέντε-έξι καινούργια συνθήματα μόνο για τα 100 χρόνια. Πυρσοδιαδρομή από το γήπεδο μέχρι το Πασαλιμάνι. Φωταγώγηση σε όλα τα σπίτια. Και, γενικότερα, άλλες πολλές δράσεις. Θυμηθείτε λίγο τις εκδηλώσεις (τις ποιες;) των οπαδών του Παναθηναϊκού στα δικά τους αντίστοιχα γενέθλια (τα κάλπικα). Θυμηθείτε τα αντίστοιχα περσινά της ΑΕΚ. Μια μόνιμη μιζέρια για τη φανέλα, για την αγωνιστική εικόνα, για τον πρόεδρο, για το φαγητό που δεν πέτυχε στο σπίτι κτλ. Θυμηθείτε την ατμόσφαιρα στα γήπεδά τους και συγκρίνετέ τες με τη δική μας. Εμείς σε έναν διαρκή σεληνιασμό, αυτοί σε καταστολή. Γιατί γουστάρουμε και γουστάρουμε πολύ.
-η ομάδα πάνω όλα
Έχουμε τη μοναδική ικανότητα και την ανιδιοτέλεια να βάζουμε τους εαυτούς κάτω από την ομάδα. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο για τους οπαδούς, μπορεί να έχουμε συνηθίσει να το ακούμε μόνο από τους προπονητές για τους παίχτες, όμως ισχύει και για τον κόσμο. Πλην σπανίων εξαιρέσεων μέσα σε έναν αιώνα, τόσο σπανίων που συνιστούν την εξαίρεση στον κανόνα, οι οπαδοί του Ολυμπιακού στέκονται στο ύψος κάνοντας πάντα αυτό που επιτάσσει η ανάγκη του Συλλόγου.
Αν η ανάγκη απαιτεί κερκίδα χωρίς καπνογόνα, θα γίνει σεβαστό. Αν η ανάγκη απαιτεί να μην πάμε σε εκτός έδρας αγώνα υπό τον κίνδυνο τιμωρίας, θα γίνει σεβαστό. Αν η ανάγκη απαιτεί σοβαρότητα, αυτό θα γίνει. Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει σοβαρότητα, αρκεί να σκεφτεί τη στάση άλλων οπαδών σε επί μέρους θέματα. Χαζοχαρούμενα πανό τύπου “αμπαλαέα”, χαρές και πανηγύρια ενώ η ομάδα παραπαίει, μόνιμη δηκτικότητα απέναντι σε όλες τις διοικήσεις, σκαμπανευάσματα στήριξης και απαξίωσης ανάλογα με τα αποτελέσματα, ανθρωποφαγία και άλλα πολύ βαρύτερα που δεν γράφονται.
Αλήθεια, που βοηθάνε όλα αυτά στις ομάδες τους; Αντιθέτως, η στάση των οπαδών του Ολυμπιακού έχει πάντα τον ίδιο γνώμονα: το καλό του Ολυμπιακού. Μπήκε πλάτη, όταν χρειάστηκε, στο μπάσκετ με το μέχρι τέλους, σώθηκε ο ερασιτέχνης, μέσω των SMS, της κάρτας φιλάθλου κ.α., από τη βέβαιη οικονομική καταστροφή που ερχόταν, δόθηκε στήριξη σε παίχτες που τη χρειαζόταν, στηρίχθηκε η ομάδα σε άσχημα αποτελέσματα και πολλά ακόμα.
-Ήθος
Το ήθος που χαρακτηρίζει τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο με το ελαφρώς γυρτό κεφάλι προς ένδειξη ταπεινότητας, έχει μπολιάσει και τους οπαδούς. Σε απόλυτο παραλληλισμό με τον Σύλλογο, ανέκαθεν στεκόμασταν αντρίκεια σε ζητήματα που κάνουν τους άλλους οπαδούς να ντρέπονται για τη δική τους στάση. Σεβασμός στον αντίπαλο παίχτη, σεβασμός στους νεκρούς όλων των ομάδων, σεμνότητα, αξιοπρέπεια, ήθος.
ΥΓ: Η ευχή είναι φτάσουμε ως το τέλος του κόσμου συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο. Νίκες, ήθος, τίτλοι, περηφάνια. Με το τρίπτυχο παίχτες-οπαδοί-διοίκηση να συνεχίσει να είναι πάντα αρραγές.
ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ!!!
«ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΟΥΝΙΕΡΗΣ»