*Ο Σεπτέμβριος έφυγε, επομένως είναι η κατάλληλη στιγμή για ανακεφαλαίωση. Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω από τη διαιτησία και το σαφέστατο μήνυμα που στέλνει στον Ολυμπιακό εδώ και καιρό, το οποίο λέει πως «αν δεν είσαι πραγματικά καλύτερος, δεν θα κερδίζεις». Διότι πολύ απλά, οι διαιτητές είναι περισσότερο έξυπνοι απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος. Όταν καταλάβουν ότι το ματς είναι δικό σου, τότε θα σφυρίζουν σωστά και θα σου δίνουν αρκετά από αυτά που δικαιούσαι, ίσως και κάτι παραπάνω για να θολώσουν τα νερά. Στην περίπτωση όμως που τους δώσεις δικαιώματα και δεν είσαι όπως πρέπει, θα σε «στραγ(γ)αλίζουν» σε κάθε ευκαιρία. Χρόνια τώρα δούλευαν επιμελώς και με συνέπεια οι άνθρωποι της «εξυγίανσης», ασχέτως αν τους «πρόθυμους ηλίθιους(;)» τους βρήκαν μόλις την τελευταία διετία…
*Πιστέψτε με, δεν υπάρχει κανένας ποδοσφαιρικός κανονισμός στον γνωστό κόσμο που να απαγορεύει σε μια ομάδα να πάρει ένα καθαρό πέναλτι επειδή δεν παίζει καλά. Μέχρι και την καθαρή – ανόητη από πλευράς Ατρομήτου αλλά καθαρή – ανατροπή του Σεμπά, οφείλω να ομολογήσω πως έβρισκα υπερβολικές τις αντιδράσεις της εξέδρας για τον Αρετόπουλο. Σε εκείνο το λεπτό ωστόσο απέδειξε ότι μπήκε στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη με συγκεκριμένη αποστολή. Και βέβαια, γνωρίζοντας πως όσο πιο εχθρικά αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό, τόσο περισσότερο θα εκτιμηθεί το πάθος του. Το πάθος για «εξυγίανση», μην πάει ο νους σας σε κάτι άλλο…
*Στην Ξάνθη ο πρωταθλητής έπαιξε πολύ καλά για ένα ημίχρονο. Αν o Καλογερόπουλος είχε φάει λίγο ψαράκι – έστω και Σαρωνικού – ή αν απλώς δεν ήταν ταγμένος εκπρόσωπος της «εξυγίανσης», θα είχε αφήσει την Ξάνθη με παίκτη λιγότερο από νωρίς, δίνοντας πέναλτι στο 0-0. Ο Ολυμπιακός κατάφερε βέβαια λίγο αργότερα να σκοράρει, εντούτοις θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν οι γηπεδούχοι αναγκάζονταν δικαιολογημένα να παίξουν με δέκα για σχεδόν ολόκληρο ματς. Κάτι τέτοιο δε συνέβη κι έτσι η μίνι κατάρρευση του β’ μέρους έφερε στους Ακρίτες ένα ξεκούραστο «Χ» και με λίγη τύχη ίσως μπορούσαν να πάρουν και κάτι παραπάνω…
*Με τη Λαμία πάλι, μπορεί να δόθηκε σωστά το πέναλτι στον Πάρντο, αλλά ένα ακόμη έγινε γαργάρα. Αντί λοιπόν, να τελειώσει το ματς από το πρώτο μέρος, ήρθε η αποβολή – ανέκδοτο του Μίλιτς για να κλείσει τον κακό Ολυμπιακό στο μισό γήπεδο και να δώσει κουράγιο και θάρρος στη μαχητικότατη ομάδα του Μπάμπη Τεννέ. Λίγο πιο προσεκτικοί να ήταν οι Φθιώτες, η πρώτη απώλεια θα είχε έρθει από τον Αύγουστο. Όσο για το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, από ένα άουτ που δεν καταλογίστηκε ξεκίνησε η φάση του πανηλίθιου πλην καθαρού πέναλτι του Ρομαό. Με την απώλεια να θεωρείται δεδομένη όσο περνούσαν τα λεπτά, ο Κουτσιαύτης έδωσε χωρίς να το σκεφτεί πολύ το πέναλτι στο χέρι του Ιγκλέσιας. Κατάσταση win-win που λένε και στην ορεινή Αρκαδία: και ο Θρύλος θα έχανε βαθμούς έτσι κι αλλιώς και οι αντιολυμπιακοί θα έβρισκαν πάτημα για να κάνουν το άσπρο – μαύρο στην καθαρή παράβαση του Αργεντινού. Κάπως έτσι, το ένα σοβαρό λάθος και ένα σωστό υπέρ του Ολυμπιακού, εμφανίστηκε από τους «πρόθυμους» ως εύνοια, αλλά και πρόφαση για το πέναλτι – σκάνδαλο με το οποίο η ΑΕΚ νίκησε τη Λαμία…
*Ελπίζω να συμφωνείτε πως όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα. Εξίσου δεδομένο όμως είναι και το ότι ο βασικός υπεύθυνος γι’ αυτή την κατάσταση είναι στο τέλος της μέρας ο Θρύλος. Η δική του ανεπάρκεια είναι αυτή που οπλίζει το χέρι των «εξυγιαντών», η δική του ανικανότητα είναι εκείνη που βάζει ιδέες σε οποιονδήποτε έχει όλη την «καλή» διάθεση να τον βλάψει. Και επειδή οι «εξυγιαντές» είναι και πονηροί, δεν αποκλείω το γεγονός της προβοκάτσιας σε κάποιο από τα επόμενα παιχνίδια, ώστε αφενός να δικαιολογηθεί το δήθεν «50-50» και αφετέρου να υπάρχει πάτημα για νέα αδικία σε κάποια κακή εμφάνιση που θα ακολουθήσει…
*Από ένα σημείο και μετά, οι ερυθρόλευκοι ήταν αδύνατον να αμυνθούν επαρκώς παρασκηνιακά. Στον βρώμικο πόλεμο λάσπης που δέχθηκε ο σύλλογος, βρήκε όλους τους εχθρούς συσπειρωμένους απέναντί του και δυστυχώς, αρκετούς φίλους του διχασμένους, μπερδεμένους και σίγουρα πλανημένους. Όταν πια προστέθηκε στο μέτωπο και μια ολόκληρη κυβέρνηση, ήταν ξεκάθαρο πως η μοναδική αποτελεσματική άμυνα θα ήταν η εντός αγωνιστικού χώρου επίθεση…
*Δυστυχώς, οι Πειραιώτες τα έκαναν μούσκεμα με την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της σεζόν. Τα 30+ εκ. ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ προκάλεσαν μια – ως ένα βαθμό δικαιολογημένη – σύγχυση, σα μια κλειστή κουρτίνα που δεν τους επέτρεπε να δουν τι παγίδες κρύβονται από πίσω. Τι θα μπορούσε να πάθει ο Θρύλος αν αποκλειόταν από τους ομίλους; Θα έχανε αυτό το ομολογουμένως τεράστιο – για τα ελληνικά δεδομένα – ποσό, θα είχε ξανά αυγουστιάτικη γκρίνια και κατά πάσα πιθανότητα αλλαγή προπονητή πριν μπει ο Σεπτέμβρης. Από την άλλη όμως, άπαντες θα στρέφονταν στο πρωτάθλημα έχοντας μπροστά τους μια ολόκληρη σεζόν για να ρεφάρουν. Συν τις πολλές πιθανότητες να συνεχίσουν στην Ευρώπη και τον Φλεβάρη όπως πέρυσι, σενάριο που αγγίζει πια τα όρια του απίθανου…
*Και όμως, αυτά που έχει να χάσει ο Ολυμπιακός πλέον είναι πολλαπλάσια από την απώλεια του παραπάνω ποσού. Καταρχάς, στο ενδεχόμενο να κάνει το πρωτάθλημα φτερά, οι ερυθρόλευκοι στην καλύτερη περίπτωση (εφόσον δηλαδή βγουν 2οι) θα μπουν στα προκριματικά του χρόνου ως αουτσάιντερ, βρίσκοντας μπροστά τους σαφώς ισχυρότερους αντιπάλους από τις Παρτιζάν, τις Ριέκες και τις Χάποελ. Άρα, ό,τι κερδίσθηκε φέτος μπορεί ευκολότατα να χαθεί του χρόνου και το τελικό ισοζύγιο να γράψει μηδέν. Τουλάχιστον στα χρήματα…
*Παρ’ όλα αυτά, τούτη θα είναι και η μικρότερη χασούρα σε σχέση με το τι θα μπορούσε να συμβεί, αν συνεχιστεί αυτό το χάλι που παρακολουθούμε από τα τέλη Αυγούστου. Ουδείς δύναται να προβλέψει τις αντιδράσεις του κόσμου, ο οποίος είναι ήδη στα κάγκελα μετά το προχθεσινό φιάσκο. Και όπως θυμόμαστε πολύ καλά, μια και δεν έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε, όταν κάποιοι οπαδοί του Θρύλου χάνουν το μυαλό τους, είναι ικανοί για όλα. Ακόμα και να καταφερθούν εναντίον του πιο πετυχημένου προέδρου όλων των εποχών – μέχρι τον επόμενο -, ξεχνώντας έστω και προσωρινά την τεράστια προσφορά του στον σύλλογο…
