Καμία φορά τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τον πόνο. Δεν έρχονται δάκρυα στα μάτια, δεν υπάρχει οδύνη, δεν υπάρχει παρηγοριά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από χάος! Μόνο χάος, το βλέμμα που κοιτάζει τον απέναντι τοίχο απλανές, η ψυχή τόσο ανέτοιμη να δεχθεί ότι συνέβη αυτό το απίστευτο. Χριστός και Παναγία! Ο Μάικ Ευαγγελίτσης ένας παίδαρος στα 38 του, ένα παλικάρι που έγραψε τη δική του ιστορία σαν αθλητής και εδώ και λίγα χρόνια σαν προπονητής, χάθηκε τόσο άδοξα μέσα σε δευτερόλεπτα από ανακοπή καρδιάς. Τι, πως, γιατί όλα αυτά μικρή σημασία έχουν. Μένει μια απέραντη πίκρα, για ένα γίγαντα που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά αλλά από σήμερα δεν είναι πια κοντά μας…
Έχουν χαθεί πολλές ψυχές. Έχουν χαθεί πολλά παιδιά, φίλοι, άνθρωποι του μπάσκετ . Για όλους έχεις κάτι να πεις. Αυτό όμως πως να το ξεστομίσεις; Ήταν το παιδί όλων μας και θα είναι για πάντα στις καρδιές μας… Το ελληνικό μπάσκετ θρηνεί όπως δεν θρήνησε ποτέ…