Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συλλόγου. Αν και παραδοσιακά αποτελεί τη μακράν δεύτερη αθλητική δύναμη στη χώρα, είναι χωρίς συναγωνισμό η αγαπημένη ομάδα των κρατικών Αρχών σε ό,τι έχει να κάνει με τις εγκαταστάσεις (και όχι μόνο).
Η πρώτη ομάδα με χαρισμένο ποδοσφαιρικό γήπεδο («έναντι συμβολικού αντιτίμου» όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται) που χτίστηκε για λογαριασμό της, η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα που το γήπεδό της διέθετε χλοοτάπητα (και λίγο αργότερα προβολείς), ο πρώτος σύλλογος που απέκτησε κλειστό γήπεδο (ο περιβόητος «Τάφος του Ινδού») και γενικώς κάμποσες πρωτιές που σχετίζονται με τη γενναιοδωρία του ελληνικού κράτους και που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση ως τις μέρες μας.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η παραχώρηση, δηλαδή το χάρισμα του κλειστού του ΟΑΚΑ και κάμποσων ακόμη χώρων στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Μια απόφαση που δημιούργησε αθέμιτο ανταγωνισμό, δίνοντας τη δυνατότητα σε μια «παρκαρισμένη» Ανώνυμη Εταιρία να ανακάμψει και να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση έναντι του βασικού ανταγωνιστή της.
Ο επί τριετία «παρκαρισμένος» Παναθηναϊκός ξαφνικά μετατράπηκε σε… κροίσο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, εκτινάσσοντας το μπάτζετ που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν στα χαμηλά επίπεδα του άκρως ανταγωνιστικού Ολυμπιακού. Με τη διαφορά πως οι Πράσινοι είχαν μετατραπεί σε σάκο του μποξ στην Ευρωλίγκα, τερματίζοντας σταθερά στις τελευταίες θέσεις της διοργάνωσης.
Η απλοχεριά του ελληνικού κράτους έδωσε στην ΚΑΕ ΠΑΟ τη δυνατότητα ραγδαίας αύξησης εσόδων, αναγκάζοντας τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού να πληρώσουν (όπως πάντα) από την τσέπη τους προκειμένου να καλυφθεί η μεγάλη διαφορά που προέκυψε.
Άνθρωποι που είχαν ρίξει μαύρη πέτρα στο ΟΑΚΑ και καταριούνταν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την εγκατάλειψη του τμήματος (η ρετσινιά του 14-0, του 18-1 – το 1 ελέω… Τηγάνηδων – αλλά και του διακοπέντος 35-63 προκειμένου να μη σπάσει κάθε ρεκόρ διαφοράς σε αιώνιο ντέρμπι θα παραμένει όσα χρόνια κι αν περάσουν), επέστρεψαν πέρυσι για να αποθεώσουν εκείνον που κατηγορούσαν ως αποκλειστικό υπαίτιο της απαξίωσης του μοναδικού τμήματος που έφερνε τίτλους στον σύλλογο.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση του Γιάννη Αλαφούζου που είναι μάλλον πρωτοφανής στα ελληνικά χρονικά. Ο άνθρωπος που παρέλαβε την υπερχρεωμένη από τους πολυμετοχικούς «σωτήρες» ΠΑΕ Παναθηναϊκός πριν από 13 χρόνια όχι μόνο προχώρησε στην εξυγίανσή της, αλλά την επανέφερε σταδιακά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Το οποίο θα είχε κατακτήσει το 2023 αν του το επέτρεπαν ο Ολυμπιακός και ο Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ.
Κατά γενική ομολογία, o Γιάννης Αλαφούζος έχει βάλει στον Παναθηναϊκό πάρα πολλά χρήματα. Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι, ακόμη κι εκείνοι που τον βρίζουν χυδαία στο γήπεδο και στα social media. Η παραδοξότητα της περίπτωσής του έγκειται στο ότι ενώ φαινομενικά δεν έχει το παραμικρό όφελος από την εμπλοκή του στους Πράσινους, συνεχίζει να ξοδεύει χρήματα και ταυτόχρονα να αποφεύγει πωλήσεις που θα έφερναν πολύ μεγάλα ποσά στα ταμεία της ΠΑΕ, με πιο χαρακτηριστική την άρνηση της παραχώρησης του Φώτη Ιωαννίδη το περασμένο καλοκαίρι.
Ουδείς μπορεί να αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο ένας άνθρωπος δίνει τόσα πολλά λεφτά για να εισπράττει ύβρεις και αχαριστία, σε σημείο που να σκέφτεται σοβαρά το αν θα πάει στο γήπεδο ή όχι. Στην παραπάνω απορία δεν υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον προς το παρόν. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχει στον ορίζοντα η προσδοκία του σημαντικότατου οφέλους που θα προκύψει από την ανέγερση του νέου συμπλέγματος γηπέδων τα οποία θα χαρίσει το κράτος στον Παναθηναϊκό.
Ακόμα κι έτσι όμως, οι κινήσεις του μοιάζουν να μην έχουν (ελληνική) λογική. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση ο κύριος Αλαφούζος θα μπορούσε να ακολουθήσει την πεπατημένη Γιαννακόπουλου και να πάει με «έσοδα – έξοδα» το μαγαζί μέχρι την ώρα που θα του παραδοθούν τα κλειδιά του Βοτανικού. Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός όμως όχι μόνο δεν «πάρκαρε» τις μετοχές του, αλλά αντιθέτως ανεβάζει διαρκώς το μπάτζετ και τα χρήματα που δαπανά, κάνοντας ταυτόχρονα προσφορές… πιτσαρίας προκειμένου να φέρει λίγο κόσμο παραπάνω στο ΟΑΚΑ.
Ο πιο «άρρωστος» ιδιοκτήτης – οπαδός είναι δεδομένο ότι θα τα είχε παρατήσει προ καιρού βλέποντας τον κόσμο της ομάδας που ο ίδιος χρυσοπληρώνει να τον βρίζει και να τον καταριέται. Όχι όμως ο Γιάννης Αλαφούζος που συνεχίζει απτόητος να ξοδεύει, να μπαίνει κάθε τόσο σε (ανίερες) συμμαχίες και ταυτόχρονα να δίνει τη μάχη του στηρίζοντας λυσσαλέα την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μέσα από τα ΜΜΕ του ομίλου ΣΚΑΪ.
Ένας θεός ξέρει αν και πότε θα πάρουμε απάντηση στα παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα στην επόμενη διετία ο Παναθηναϊκός θα εξαργυρώσει για ακόμα μια φορά τη διαχρονικά στενότατη σχέση του με το ελληνικό κράτος (είτε πρόκειται για βασιλευομένη δημοκρατία, είτε για αβασίλευτη, είτε για «Εθνοσωτήριο», είτε για προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία), αφού μετά το μπάσκετ θα έχει ολοκαίνουργιες – χαρισμένες – εγκαταστάσεις για το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ αλλά και πολλά ακόμη ερασιτεχνικά αθλήματα. Ο αθέμιτος ανταγωνισμός στο αποκορύφωμά του δηλαδή…