Ο Ολυμπιακός έχασε το κύπελλο Ελλάδας το βράδυ της Κυριακής. Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει το 4ο σερί κύπελλο Ελλάδας το βράδυ της Κυριακής. Ο πρωτοπόρος της Euroleague, Ολυμπιακός, έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει το 4ο σερί κύπελλο Ελλάδας το βράδυ της Κυριακής.
Ο πρωτοπόρος της Euroleague, Ολυμπιακός, έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει το 4ο σερί κύπελλο Ελλάδας το βράδυ της Κυριακής παίζοντας χωρίς τους δυο από τους τρεις point guard του βασικού του ροτέισον κόντρα σε μια από τις καλύτερες περιφέρειες της Ευρώπης. Νομίζω ότι τώρα η εισαγωγική πρόταση είναι όσο πιο ακριβής γίνεται.
Ότι μετά από κάθε ήττα του Ολυμπιακού επικρατεί παραλογισμός είναι γνωστό και στις πέτρες. Αν πρόκειται δε για το μπασκετικό τμήμα, το πράγμα απογειώνεται. Οι ρίζες του κακού είναι πολύ βαθιές και δεν μπορούν να αναλυθούν επαρκώς σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Το σίγουρο είναι πως σε μεγάλο βαθμό το «πρόβλημα» σχετίζεται με τις επί σειρά δεκαετιών αποτυχίες του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, οι οποίες δημιούργησαν την επιβεβλημένη ανάγκη για ένα οπαδικό αποκούμπι που εντέλει βρέθηκε στο μπάσκετ, πάντοτε με μια μακριά «χείρα βοηθείας». Ας μην πλατειάζουμε όμως.
Γιατί όμως λέμε για παραλογισμό; Διότι δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος ομάδα που να έχει πάρει 2/3 πρωταθλήματα, 3/4 κύπελλα, να έχει τρία σερί φάιναλ φορ (έναν τελικό), να πηγαίνει καρφί για τέταρτο, να αναγνωρίζεται από φίλους και εχθρούς ως η κορυφαία της φετινής Euroleague μέχρι στιγμής και παρ’ όλα αυτά να βλέπει πολλούς οπαδούς της να κατακλύζουν τα social media βγάζοντας άχρηστους προπονητές, παίκτες και διοίκηση επειδή ηττήθηκε σε τελικό κυπέλλου. Και μάλιστα με δεδομένα προβλήματα που την καθιστούσαν εξαρχής αουτσάιντερ.
Δυστυχώς, όχι μόνο οπαδοί αλλά και άνθρωποι που πληρώνονται για να γράφουν τη γνώμη τους, ξεκίνησαν αναλύσεις γιατί δεν έπαιξε ο ένας, ο άλλος, γιατί ξεχάστηκε ο τρίτος και πάει ο λέγοντας. Όλα αυτά βεβαίως εκ του αποτελέσματος γιατί προφανώς θα έπεφτε κράξιμο αν γράφονταν τα ίδια πράγματα με τον Ολυμπιακό νικητή.
Με αυτούς που έπαιζαν λοιπόν και όχι με τους «ξεχασμένους», ο Ολυμπιακός πήγε από το -7 στο +4 μέσα σε τριάμισι λεπτά στο φινάλε του ματς. Μιλάμε για ένα απίθανο 11-0 σε κομβικό σημείο που υπό νορμάλ συνθήκες θα ήταν αρκετό για να κρίνει τον νικητή. Ποιες θα ήταν οι νορμάλ συνθήκες; Για παράδειγμα, να μην είχε αναγκαστεί ο κακομοίρης ο Γκος να παίξει ξανά για τρεις, βγάζοντας 36 λεπτά απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Είναι τεράστια αδικία για τον Νάιτζελ να έχει τραβήξει τέτοιο λούκι το τελευταίο διάστημα παίζοντας απνευστί και σε υψηλό επίπεδο, να είναι πολύ καλός και στον τελικό και εντέλει από το δικό του λάθος να κριθεί ουσιαστικά ένα ολόκληρο τρόπαιο. Το μοναδικό σύμφωνα με την επίσημη στατιστική σε 36′ αγώνα. Σε μια τέτοια περίπτωση, προτιμάς το λάθος να έρθει από οποιονδήποτε άλλον πλην εκείνου που έχει δώσει κυριολεκτικά το «είναι» του εδώ και κάμποσες εβδομάδες.
Διότι το τωρινό λάθος με τα αμέτρητα ελαφρυντικά μπήκε δίπλα σε εκείνο που εν πολλοίς έκρινε τον πρωταθλητή της περασμένης σεζόν. Αγωνιστικά βεβαίως, γιατί αν μπούμε σε παρασκηνιακή κουβέντα σχετικά με όσα έγιναν ειδικά στον 3ο τελικό δεν θα έχουμε τελειωμό…
Μετά από κάθε ήττα του Ολυμπιακού – που δεν είναι πολλές πανάθεμά τες – εμφανίζονται με θαυμαστή συνέπεια οι «για τον Μπαρτζώκα δεν λέτε πότε τίποτα». Αφού είναι τόσο μεγάλη η αγωνία τους, θα πούμε λοιπόν για τον Μπαρτζώκα. Τον τρις κορυφαίο προπονητή της Euroleague, με πιο πρόσφατη ανάδειξή του το 2023.
Στις αρχές του 2020 ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Το να πούμε ότι παρέλαβε ένα μικρό χάος δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η σεζόν εκείνη διεκόπη μετά από μερικές εβδομάδες λόγω κορωνοϊού και στη συνέχεια ξεκίνησε εκείνη η κρύα με τα άδεια γήπεδα. Το 2021 τα πράγματα άρχισαν να επιστρέφουν στην κανονικότητα: ο κόσμος στα γήπεδα και οι Ερυθρόλευκοι στις εγχώριες διοργανώσεις μετά από απουσία δυο ετών (και κάτι ψιλά, αφού αποχώρησαν από τα πλέι οφ του 2019).
Μαζί με όλες τις επιστροφές είχαμε και αυτή του Ολυμπιακού στο φάιναλ φορ. Με το γνωστό χαμηλό μπάτζετ, οι Ερυθρόλευκοι πήγαν στο Βελιγράδι κι εκεί ένα σουτ του Μίτσιτς στην εκπνοή τους άφησε εκτός τελικού. Επέστρεψαν στην Ελλάδα για να κάνουν νταμπλ με «σκούπα», ωστόσο κανείς δεν φαίνεται να θυμάται τι είχε μεσολαβήσει στην αρχή της σεζόν, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε στο ΣΕΦ.
Επειδή τα περισσότερα γραπτά μένουν, έστω και στα social, κάντε έναν κόπο να ανατρέξετε σε διάφορα ποστ εκείνων των ημερών. Το «ο Μπαρτζώκας έχει κόμπλεξ απέναντι στον Παναθηναϊκό» κόντευε να γίνει trend στο twitter και ήταν πολλοί εκείνοι που τσιμπούσαν στις φιτιλιές των αιώνια τσακωμένων με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Μέχρι και ότι παίζει το κεφάλι του στο ματς του ΟΑΚΑ για τη Euroleague έλεγαν, εκείνο στο οποίο οι Πειραιώτες έκαναν παρέλαση, ξεκινώντας ένα αδιανόητο σερί νικών σε ντέρμπι με τον ΠΑΟ που μονάχα ο Τηγάνης, ο Παπαπέτρου και ο Τσολάκος μπόρεσαν να σταματήσουν σε εκείνο τον απίθανο 2ο τελικό του 2023.
Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα ξαναπήγε φάιναλ φορ το 2023 παίζοντας τότε ένα από τα καλύτερα μπάσκετ στην ιστορία όπως είχαν παραδεχθεί κάμποσοι προπονητές με πρώτο τον Τρινκέρι. Και πάλι με το γνωστό περιορισμένο μπάτζετ έφτασε στον τελικό και χρειάστηκε μια απίθανη λόμπα του Γιουλ πάνω από τον Φαλ αλλά και ένα άστοχο σουτ του Κώστα Σλούκα προκειμένου να χαθεί η κούπα.
Βάζω στοίχημα πως οι άνθρωποι που αναθεμάτιζαν τότε τον Μπαρτζώκα για την απόφαση να δώσει εν λευκώ την τελευταία φάση στον Σλούκα που «δεν θα γίνει ποτέ ηγέτης», είναι οι ίδιοι που σήμερα λένε «κακώς αφήσατε τον Σλούκα να φύγει». Το κοινώς λεγόμενο «μονά-ζυγά μονόζυγα».
Το καλοκαίρι του 2023 οι ισορροπίες ξαφνικά διαταράχθηκαν. Το μπάτζετ του Παναθηναϊκού εκτοξεύθηκε και τα αρχικά παραμύθια περί «επενδύσεων», «κρυφών καταπιστευμάτων» κλπ έδωσαν τη θέση τους στην ωμή πραγματικότητα. Με κρατική απόφαση το ΟΑΚΑ (μαζί με έξτρα χώρους) χαρίστηκε στην επί τριετία… παρκαρισμένη ΚΑΕ ΠΑΟ δημιουργώντας έτσι άμεση προοπτική σημαντικών εσόδων και ως εκ τούτου αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος του Ολυμπιακού.
Στις αρχές του ίδιου καλοκαιριού μπήκαν και οι βάσεις για την αλλοίωση του επόμενου πρωταθλήματος αφού με απόφαση-σκάνδαλο ο Παναθηναϊκός γλίτωσε την αφαίρεση βαθμών για τα αίσχη του 4ου τελικού. Τότε που κάποιοι οπαδοί του ξεκίνησαν μόνοι τους (αλλά ίσως όχι αυτοβούλως) την πρόωρη ανακαίνιση του ΟΑΚΑ μπροστά στον φόβο ενός ιστορικού διασυρμού που θα έκανε το 73-38 να μοιάζει φτωχό.
Η περασμένη σεζόν βρήκε τους Ερυθρόλευκους πλήρως απροετοίμαστους γι’ αυτό που ερχόταν. Η αντικατάσταση Βεζένκοφ και Σλούκα ήταν αδύνατη έτσι κι αλλιώς, διότι πέρα από τη δεδομένη ποιότητά τους υπήρχε και το ζήτημα των διαβατηρίων. Η προσπάθεια συμφωνίας με τον Μίροτιτς έπεσε στο κενό, εκείνη της απόκτησης του Κέντρικ Ναν επίσης και το plan b στις δυο αυτές περιπτώσεις δεν στέφθηκε με επιτυχία.
Ο Σίκμα δεν κατάφερε να δώσει τις λύσεις που ήλπιζε το τεχνικό επιτελείο ως μπακ απ του εξαιρετικού Πίτερς στο «4», ενώ ο Μπραζντέικις ήρθε τραυματίας και στη συνέχεια δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη της Ζαλγκίρις αλλά και εκείνον που διακρίθηκε στο Μουντομπάσκετ. Μέσα σε όλα αυτά ήρθαν και απανωτοί τραυματισμοί, οι οποίοι δεν σταμάτησαν ούτε τις παραμονές των τελικών αφήνοντας τον Ολυμπιακό με μόλις έναν καθαρόαιμο σέντερ (Μιλουτίνοφ) για πέντε άκρως επίπονους αγώνες. Ο οποίος επίσης προερχόταν από τον σοβαρό τραυματισμό στο ΟΑΚΑ και δεν βρήκε ποτέ ουσιαστικό αποκούμπι στον συμπατριώτη του, Φίλιπ Πετρούσεφ.
Ακόμα και σε μια τόσο προβληματική σεζόν, οι Πειραιώτες έφτασαν και πάλι στο φάιναλ φορ αποκλείοντας την Μπαρτσελόνα κόντρα σε θεούς και Ντιφαλάδες, για να υποκύψουν στη Ρεάλ που μέχρι και το πρώτο δεκάλεπτο του τελικού με τον ΠΑΟ φάνταζε ανίκητη και απόλυτο φαβορί για το back to back.
Στους τελικούς της Basket League ο Ολυμπιακός μπήκε με τρεις παίκτες στο «4» και το «5», αλλά με κάποιον απίθανο τρόπο ξεκίνησε με δυο μεγάλες νίκες. Κι ενώ το ντεπόζιτό του φαινόταν να έχει καύσιμα το πολύ για ένα ματς ακόμη (ειδικά στους ψηλούς), στον 3ο τελικό βγήκαν όλα τα φαντάσματα του φάρου παγανιά. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Εκείνες τις ταραγμένες μέρες του περασμένου Ιουνίου μόνο συλλαλητήριο που δεν διοργανώθηκε. Να φύγει ο Μπαρτζώκας, να φύγουν οι Αγγελόπουλοι, να φύγουν όλοι γενικώς. Αντί να φύγουν, επέστρεψε ο Βεζένκοφ, αποκτήθηκε ο Βιλντόσα ως εναλλακτική του άτυχου Έβανς, γύρισε ο Ντόρσεϊ, ήρθε και ο Φουρνιέ και το έργο άλλαξε, όπως άλλαξε και η σφιχτή οικονομική πολιτική των προηγούμενων ετών. Παρότι δεν προέκυψαν έξτρα έσοδα με κρατική παρέμβαση…
Το νέο βιολί που ξεκίνησε ήταν το «να δούμε πώς θα διαχειριστεί μεγάλο μπάτζετ ο Μπαρτζώκας» αλλά και το κορυφαίο «δεν θα τα πάει καλά με τους σταρ ο Μπαρτζώκας γιατί θέλει να είναι αυτός πάνω από την ομάδα». Λες και η αγωνία κάποιων δεν είναι το αν θα πετύχει η ομάδα τους αλλά το αν θα αποτύχει ο προπονητής της.
Μετά από 26 αγωνιστικές στη Euroleague η διαχείριση του Μπαρτζώκα είναι τόσο κακή που ο Ολυμπιακός είναι μόνος πρώτος, έχει την καλύτερη επίθεση της Ευρώπης αλλά και τη μεγαλύτερη διαφορά πόντων με +143. Η χειρότερη θέση που μπορούν να πάρουν στην κανονική περίοδο οι Ερυθρόλευκοι όπως όλα δείχνουν είναι η δεύτερη, αν και είναι τόσο ξεροκέφαλοι όλοι εκεί κάτω που θα παλέψουν για να παραμείνουν στην κορυφή παρότι γνωρίζουν ότι η προϊστορία δίνει… ζερό πιθανότητες κατάκτησης στον πρώτο της βαθμολογίας.
Για το αν πάει καλά με τους σταρ ο Μπαρτζώκας ή όχι, μπορείτε να το τσεκάρετε ρωτώντας τον Εβάν Φουρνιέ. Είμαι βέβαιος πως ο Γάλλος έχει να πει τα χειρότερα για τον μυρωδιά προπονητή του που συν τοις άλλοις έχει και κακό χαρακτήρα. Αυτά δεν σας γράφουν τόσα χρόνια οι μεροκαματιάρηδες των απέναντι;
Ολόκληρη η μπασκετική Ευρώπη αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Μπαρτζώκα μια προπονητική ιδιοφυΐα που έχει βάλει τη σφραγίδα της στο άθλημα. Λάθος, δεν είναι μόνο η Ευρώπη αλλά και η Αμερική, αφού ο τρόπος παιχνιδιού του Ολυμπιακού με τη λεγόμενη «αέναη κυκλοφορία» έχει γίνει πολλάκις αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όσο για τους συναδέλφους του, στη συντριπτική πλειοψηφία τους αποθεώνουν όχι μόνο την κλάση του αλλά και για το ότι είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε πρόσφατα ο Τσους Ματέο.
Στην ψωροκώσταινα βέβαια, ο Μπαρτζώκας είναι ένας προπονητής της σειράς που κάποιοι προσπαθούσαν να τον βάλουν κάτω από τον ικανότατο Δημήτρη Ιτούδη, αρνούμενοι να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά που τους δημιούργησαν οι αμέτρητες σερί ήττες της ομάδας τους αλλά και το ιστορικό σερί νικών του Θρύλου με ξένους διαιτητές. Σε επίπεδο Euroleague οι Ερυθρόλευκοι είναι αήττητοι στα αιώνια ντέρμπι από τις 5 Φεβρουαρίου του 2021, ενώ στο ΟΑΚΑ έχουν να χάσουν από το 2019. Δηλαδή από την τελευταία φορά που πήγαν εκεί χωρίς τον Μπαρτζώκα στον πάγκο τους για ευρωπαϊκό ματς…
Ασφαλώς και έχει εμμονές ο κόουτς. Η μεγαλύτερη είναι αυτή με τον Ολυμπιακό και η αμέσως επόμενη με τη δουλειά του. Δεν ξέρω πόσους τεχνικούς τοπ επιπέδου μπορεί να τύχει να τους βρεις ξημερώματα στο γήπεδο, πολλές ώρες πριν την προπόνηση. Έχει κι άλλες εμμονές βεβαίως, όπως το να θέλει να βλέπει την ομάδα του να παίζει σύμφωνα με το πλάνο του και το μπασκετικό του όραμα. Αυτό που αναγνωρίζεται παντού εκτός από την μπασκετική Ελλάδα, τα πόστα της οποίας είναι πιασμένα από ανθρώπους αλλεργικούς στον Ολυμπιακό εδώ και δεκαετίες.
Κάνει λάθη ο Γιώργος Μπαρτζώκας; Προφανώς. Τις περισσότερες φορές βέβαια δεν είναι αυτά που νομίζουν οι επικριτές του. Το μπάσκετ είναι ένα περίπλοκο άθλημα που μπορεί να τα έχεις κάνει όλα σωστά (σε επίπεδο σχεδιασμού και παρεμβάσεων) και να χάσεις ή μπορεί να έχεις ζυγίσει κάποιες καταστάσεις λανθασμένα και να φύγεις νικητής. Μπορεί να σχεδιάσεις την τελειότερη επίθεση και να σου μείνει η μπάλα στα χέρια και μπορεί να μη δώσεις καμία οδηγία και να φύγεις νικητής από μια απίθανη ατομική έμπνευση ή ένα τρελό σουτ.
Ένα μικρό παράδειγμα για να καταλάβετε πόσο περίεργο άθλημα είναι το μπάσκετ. Ο Σλούκας βγήκε MVP του τελικού έχοντας δυο βολές και μια ασίστ στην τελευταία περίοδο, εκεί δηλαδή όπου κρίθηκαν όλα. Μάλιστα, δεν είναι καθόλου εύκολο να διακρίνεις πού ακριβώς έκανε φάουλ ο Βεζένκοφ ώστε να πάει ο αρχηγός του ΠΑΟ στη γραμμή σε ένα άκρως καθοριστικό σημείο αλλά ας μην μπλέκουμε τώρα με την εγχώρια διαιτησία γιατί το κείμενο από Μπεν Χουρ θα καταλήξει σε «Καλημέρα ζωή».
Μιλώντας για παράδοξα, το καλύτερο διάστημα του Παναθηναϊκού στο ματς ήταν η 3η περίοδος με τον Ναν στον πάγκο. Συνολικά, ο Αμερικανός είχε αρνητικό +/- στο διάστημα που βρέθηκε στο παρκέ, συμπεριλαμβανομένου και του τέταρτου δεκαλέπτου στο οποίο έβαλε 13 πόντους. Το επιμέρους σκορ ήταν 20-20 στην τελευταία περίοδο ωστόσο κι αυτό θα ήταν καθαρά υπέρ του Ολυμπιακού αν δεν μεσολαβούσε η μοιραία παγίδα στον Γκος και η ψυχολογική κατάρρευση που ακολούθησε.
Υπάρχουν άνθρωποι που έγραφαν γιατί δεν μπήκε ο Τάδε ή ο Δείνα στο τέλος και άλλοι άνθρωποι που συμφωνούσαν μαζί τους. Δηλαδή να πειράξεις το σχήμα που από το -7 στο 35′ σε πήγε στο +4 με 11-0 στα 70” πριν το τέλος, για να φέρεις κάποιον κρύο από τον πάγκο. Που αν συνέβαινε κάτι τέτοιο και ο Ολυμπιακός έχανε και πάλι, ακριβώς οι ίδιοι θα έλεγαν «γιατί πείραξε την πεντάδα που γύρισε το ματς;», «έλεος με τα ρολόγια» και άλλες ανοησίες.
Ότι οι ήττες του Ολυμπιακού προκαλούν παραλογισμό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Όταν πρόκειται για τον μπασκετικό μάλιστα, εκεί η παράνοια απογειώνεται. Μετά από κάθε ήττα οι παίκτες είναι άχρηστοι και ο προπονητής μετράει μέρες. Μιλάμε για τους ίδιους ακριβώς που σπέρνουν τον τρόμο στην Ευρωλίγκα. Ναι, στην κανονική περίοδο αφού δεν κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει από τώρα τι θα γίνει στα πλέι οφ και το φάιναλ φορ.
«Σάπιοι οι ψηλοί», «Φαλ και Μιλουτίνοφ δεν κάνουν» ήταν κάποια από τα… ψύχραιμα σχόλια μετά την απώλεια του κυπέλλου. Όλα αυτά μετά την καλύτερη φετινή εμφάνιση του Μουσταφά, για να ξέρουμε και τι λέμε. Η ευπάθεια των δυο σέντερ του Ολυμπιακού είναι γνωστή και αυτήν ακριβώς ήρθε πέρυσι να μπαλώσει ο Μόουζες Ράιτ. Ο οποίος φέτος έλειψε περισσότερο και από τους άλλους εξαιτίας του γνωστού προβλήματος υγείας που αντιμετώπισε.
Ο Μιλουτίνοφ δεν βοήθησε καθόλου στον τελικό, παραπονούμενος για ενοχλήσεις στο γόνατο. Να τον βγάλουμε και άχρηστο όμως επειδή η στρατιά των εκδικητών του διαδικτύου δυσκολεύεται να δει τη συνολική εικόνα; Επειδή κάποιοι ίσως να μην το γνωρίζουν, ο Νίκολα είναι ο δεύτερος παίκτης του Ολυμπιακού σε αξιολόγηση στη φετινή Ευρωλίγκα. Παίζοντας μάλιστα 20 λεπτά κατά μέσο όρο, γεγονός που δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο 14,8 PIR του.
Ναι, ο Σέρβος δεν είναι… «στρατιώτης», ούτε και πρόσεξε το σώμα του όσο θα έπρεπε για έναν αθλητή του επιπέδου του. Να θυμίσω όμως τι έγινε στο ματς της Ευρωλίγκας στο ΟΑΚΑ, απέναντι μάλιστα στον Λεσόρ; Ο «Μιλού» έκανε πάρτι και στο τέλος πήρε και τον τίτλο του MVP, έστω και αν ο Φουρνιέ ήταν εκείνος που είχε κλέψει την παράσταση.
Να συζητήσουμε για την επιλογή του Μένσα πολύ ευχαρίστως. Δεν υπήρχε κάτι στο βιογραφικό του που να επιτρέπει ιδιαίτερη αισιοδοξία και σίγουρα όχι για το επίπεδο της Euroleague. Δυστυχώς, αυτό αποδεικνύεται περίτρανα όποτε πατάει στο παρκέ, όπου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αδυνατεί να προσφέρει έστω τα στοιχειώδη. Οφείλουμε ωστόσο να έχουμε κατά νου ότι δεν ήρθε για να αντικαταστήσει κάποιον βασικό (όπως συνέβη με τον Γκέιμπριελ), ούτε καν για δεύτερος.
Το ότι έχει παίξει μόλις 5:30 λεπτά στην Ευρωλίγκα και η τελευταία του συμμετοχή ήταν στον θρίαμβο με την Μπάγερν μαρτυρά ότι είναι πάρα πολύ μακριά από το επίπεδο του Ολυμπιακού. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η επιστροφή του Ράιτ (ακόμα και στα τέλη Μαρτίου αν δεν προκύψει κάτι) θα δώσει μια επιπλέον ώθηση στο «5», προσθέτοντας την αθλητικότητα που δεδομένα λείπει από Φαλ και Μιλουτίνοφ.
Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα θα παρθούν σωστές αποφάσεις και λανθασμένες αποφάσεις από τον προπονητή, όπως και από τους παίκτες. Κατά κανόνα, εκείνες των παικτών βαραίνουν πάντα περισσότερο αφού αυτοί φέρουν και την τελική ευθύνη της εκτέλεσης. Κανείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να εξηγήσει στους παίκτες τους πώς να στέλνουν τα τρίποντα ή τις βολές στο διχτάκι.
Η υποχρέωσή του είναι να δημιουργήσει μέσα από την καθημερινή δουλειά τις συνθήκες ώστε μεταξύ άλλων να βγαίνουν τα ελεύθερα σουτ ή οι πάσες πάρε-βάλε. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλές ομάδες στην Ευρώπη που να μπορούν να το κάνουν καλύτερα από αυτήν του Μπαρτζώκα, για να μην πω ότι δεν υπάρχει καμία.
Είμαστε στον Φεβρουάριο του 2025 και όμως υπάρχουν ακόμη συνάνθρωποί μας που λένε «γιατί έφυγε ο Σλούκας» ή «γιατί δεν ήρθε ο Ναν» και άμεσα ή έμμεσα ρίχνουν ευθύνες στον Μπαρτζώκα. Λες και δεν τον ανακάλυψαν οι Ερυθρόλευκοι τον Ναν, λες και δεν είναι γνωστό ότι μια καραμπόλα με τον Ντράγκιτς και τον Μπετσίροβιτς τον έστειλε στον Παναθηναϊκό.
Όσο για τον Σλούκα, εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όποιον κι αν ρωτήσεις στον οργανισμό, από τους Αγγελόπουλους μέχρι τον φροντιστή, δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη ή ενδοιασμό για εκείνη την απόφαση. Ακόμα και ο καλύτερος παίκτης του κόσμου να ήταν, δεν μετανιώνει κανείς ούτε δευτερόλεπτο για την περίπτωσή του. Όπως αποδείχθηκε άλλωστε, έστω και στη δύση της καριέρας του (τον περασμένο μήνα μπήκε στα 36 ο Κωστής) βρήκε στον Παναθηναϊκό το στοιχείο του. Όποιο κι αν ήταν αυτό…
Μια και έφτασε η κουβέντα στον Σλούκα, να πω και τι με χαλάει στην ομάδα, το οποίο μάλλον θα βρει σύμφωνους πολλούς. Δεν ξέρω πώς και από πού προκύπτει, έχω όμως τη βεβαιότητα πως η αγωνία πολλών για διαρκές fair play θα πρέπει να εκλείψει. Ξέρουμε όλοι ότι το ερυθρόλευκο ρόστερ περιλαμβάνει σπουδαία παιδιά και εξαιρετικούς χαρακτήρες. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει όλοι να γίνουν λίγο πιο… κακούληδες. Όχι σώνει και καλά να προκαλούν, αλλά σίγουρα να μη γυρίζουν και το άλλο μάγουλο.
Η φάση του Λαρεντζάκη με τον Σλούκα είναι η πλέον ενδεικτική. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού κατεβάζει και τα δυο χέρια του πάνω στον πρώην συμπαίκτη του προκειμένου να βεβαιωθεί ότι το φάουλ θα είναι όσο δυνατό χρειάζεται ώστε να μην του επιτρέψει να εκτελέσει.
Αντί λοιπόν ο Λαρεντζάκης να μανουριάσει ή έστω να απομακρυνθεί, πηγαίνει αμέσως να δώσει το χέρι του σε αυτόν που του έκανε το δυνατό φάουλ και στη συνέχεια έπεσε στο παρκέ. Που δεν είναι βεβαίως κάποιος τυχαίος, αλλά εκείνος που το περασμένο καλοκαίρι χάλασε το στόμα του μιλώντας απαξιωτικά για τον Μπαρτζώκα και τους Αγγελόπουλους και μάλιστα απρόκλητα. Ειδικά για τους προέδρους που δεν είχαν κάνει την παραμικρή αναφορά προς το πρόσωπό του, πέρα από τις επίσημες ευχαριστίες της ΚΑΕ για τον προσφορά του.
Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να υπενθυμίζει κάθε τόσο σε όλα τα παιδιά πως την ώρα που μπαίνουν στο παρκέ – ειδικά σε ένα ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό το οποίο κρίνει τίτλο – εκτός από τον εαυτό τους εκπροσωπούν και μερικά εκατομμύρια οπαδούς. Το γεγονός ότι ο θύτης Σλούκας αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον Γιαννούλη, πέρα από το ότι επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί κατά καιρούς για τη συμπεριφορά του, θα πρέπει να αποτελέσει ένα καλό μάθημα για όσους θεωρούν ότι σε αυτά τα ματς χωρούν ευγένειες.
Όταν τελειώσει το παιχνίδι μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι: χαιρετούρες, αγκαλιές, φιλιά, ό,τι θες. Κατά τη διάρκειά του όμως οφείλεις να είσαι τόσο συγκεντρωμένος ώστε στην καλύτερη να μην ασχοληθείς καθόλου με εκείνον που σου έκανε ένα σκόπιμο φάουλ για να σε σταματήσει. Μπορεί να βάζω άγριο χέρι σε όσους μπερδεύουν την κριτική με την ισοπέδωση ή διψάνε για αίμα μετά από κάθε ήττα, για τα παραπάνω όμως δίνω απόλυτο δίκιο στους οπαδούς που ειδικά τελευταία παραπονιούνται για μια «μαλθακότητα» η οποία δεν αρμόζει σε αυτά τα ματς.
Τούτο είναι εντελώς ανεξάρτητο από το αποτέλεσμα. Είσαι παίκτης του Ολυμπιακού, άρα οφείλεις για 40 λεπτά να βγάζεις τσαγανό, σκληράδα και καλώς εννοούμενο τσαμπουκά. Δείξε αυτά τα στοιχεία κι αν τελικώς χάσεις, προχωράμε στα επόμενα γιατί τα σοβαρά είναι ακόμα πολύ μπροστά. Όπως επίσης δεν είναι δυνατόν να μην εκδηλώνεται δημόσια μια δυσαρέσκεια σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η ομάδα από κάποια Μέσα.
Έχει περάσει κάμποσος καιρός και ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω τη σχεδόν εκβιαστική πίεση των ανθρώπων της Nova στον Βεζένκοφ προκειμένου να «ψηφίσει» τον Ναν ως MVP, λίγα μόλις λεπτά μετά την επική βραδιά του κόντρα στην Μπάγερν. Πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού βγήκαν στα κάγκελα, ωστόσο επίσημη αντίδραση ουδέποτε υπήρξε.
Διότι ακριβώς οι ίδιοι τύποι ούτε που διανοούνται να κάνουν το ίδιο στον Ναν, που μάλιστα θα είχε και μεγαλύτερη βάση αφού ο Σάσα κυριολεκτικά δεν βλέπει κανέναν σύμφωνα με την αξιολόγηση (PIR) της Euroleague. Όσο για τη διαφορά του από τον Αμερικανό, αυτή τη στιγμή είναι στις 6,5 μονάδες, δηλαδή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που χωρίζει τον Ναν από τον Μιλουτίνοφ (και με 10 λεπτά λιγότερα ανά αγώνα ο Σέρβος, για να μην ξεχνιόμαστε).
Ο Μπαρτζώκας θα κάνει και λάθη όπως κάνουν όλοι όσοι δουλεύουν σκληρά. Είναι όμως τόσα πολλά τα σωστά του σε αυτή την πενταετία που πρέπει να είναι κάποιος πραγματικά εμμονικός (ή αναγνώστης γνωστού και μη εξαιρετέου σάιτ) ώστε να τον απαξιώνει κάθε φορά που το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Και που θα σιωπήσει στη συνέχεια, περιμένοντας υπομονετικά την επόμενη ήττα.
Αν με ρωτούσατε ποιο θεωρώ το μεγαλύτερο «λάθος» του, θα σας έλεγα αυτό που είχα γράψει με ένα σχετικό τακτ τις παραμονές του 5ου αγώνα με τη Φενέρ πρόπερσι. Ότι δηλαδή σε ματς που κρίνουν πολλά, μια πρόκριση ή ένα τρόπαιο, δεν είναι ντροπή να βάλεις στο παιχνίδι σου στοιχεία και τρικ που υπό νορμάλ συνθήκες δεν τα χρησιμοποιείς. Από το να δώσεις έναν απροσδόκητο ρόλο σε κάποιον παίκτη μέχρι να επιστρατεύσεις μια προσέγγιση που ο αντίπαλος δεν θα την περιμένει. Είτε από την αρχή του ματς, είτε όταν αυτό φτάσει σε κρίσιμο σημείο.
Για να το θέσω πιο απλά, θα ήθελα να βλέπω και τον Ολυμπιακό να προσαρμόζεται στο παιχνίδι του αντιπάλου κάποιες φορές (το αντίθετο συμβαίνει συχνότατα), βγαίνοντας από την πεπατημένη που τη γνωρίζει όλη η Ευρώπη. Όσο κι αν μνημονεύονται για την απίθανη κυκλοφορία τους οι Ερυθρόλευκοι, υπάρχουν στιγμές που αυτή δεν είναι αρκετή. Διότι ακόμα και να μπορέσεις να βγάλεις 20 ελεύθερα σουτ, ενδέχεται τα 15-16 να πάνε στο σίδερο ένεκα της πίεσης και της κρισιμότητας ενός μεγάλου αγώνα.
Ο «νευρικός κλονισμός» και τα τελευταία νέα για την περίπτωση Γουόκαπ
Το θέμα των ημερών πλέον δεν έχει να κάνει με την απώλεια του κυπέλλου αλλά με την πορεία του τραυματισμού του Τόμας Γουόκαπ. Πιθανόν να διαβάσατε το μεσημέρι της Τετάρτης στον ΑΘΛΟ ένα εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με την περίπτωση του Τεξανού αλλά και τα ενδεχόμενα που υπήρχαν/υπάρχουν. Βάζω και ενεστώτα διότι κάποια πράγματα είναι ακόμη πολύ ρευστά.
Καταρχάς τα δεδομένα μεταβάλλονται και επαναξιολογούνται σχεδόν σε καθημερινή βάση. Έχουν συμπληρωθεί 40 ημέρες από την αρχική εμφάνιση του προβλήματος στη μέση του Γουόκαπ και έκτοτε μεσολάβησαν κάμποσες ανατροπές. Η πιο πρόσφατη απόπειρα επανόδου του Τόμας έγινε μέσα από τη θεραπεία που του δόθηκε από διάσημο γιατρό του εξωτερικού, ο οποίος είχε στο πελατολόγιό του ακόμα και τον αδικοχαμένο Κόμπε Μπράιαντ.
Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις που δόθηκαν από τον συγκεκριμένο γιατρό δεν επαληθεύτηκαν στην πράξη αφού η απόπειρα επανόδου του Ελληνοαμερικανού γκαρντ – κόντρα στην Καρδίτσα – αποδείχθηκε επώδυνη. Το γεγονός πως ακόμα και την Κυριακή ένιωθε μια σχετική δυσφορία ακόμα και σε φαινομενικά απλές κινήσεις άνοιξε την κουβέντα περί χειρουργείου και κατ’ επέκταση μεταγραφικής προσθήκης.
Αυτό που μεσολάβησε είναι η τελευταία γνωμάτευση ενός κορυφαίου Έλληνα νευροχειρουργού ο οποίος έβαλε φρένο στα σενάρια επέμβασης, εκτιμώντας ότι με το σχήμα των θεραπειών που θα εγκρίνει προς χορήγηση, ο Γουόκαπ θα μπορεί σε περίπου 20 μέρες να ξαναμπεί στις προπονήσεις χωρίς να νιώθει ενόχληση.
Οι πληροφορίες μου λένε πως η συγκεκριμένη εισήγηση έγινε εντέλει δεκτή και πλέον αναμένονται τα αποτελέσματά της. Αν ο κορυφαίος νευροχειρουργό δικαιωθεί ως προς την εκτίμησή του, τότε σε έναν μήνα ο Τεξανός θα αρχίσει να υπολογίζεται εκ νέου. Όπως αντιλαμβάνεστε, άπαντες ευελπιστούν στη δικαίωσή του διότι αν κάτι πάει ξανά στραβά, το χειρότερο σενάριο θα είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να ζήσει για έναν μήνα ακόμη χωρίς τον Γουόκαπ, ίσως και λίγο παραπάνω, εφόσον Γκος και Βιλντόσα είναι υγιείς και στη διάθεση του Μπαρτζώκα. Το νερό της Ευρωλίγκας έχει μπει στο αυλάκι από καιρό, ενώ οι εγχώριες υποχρεώσεις θα αρχίσουν να είναι εκ νέου πιεστικές στα τέλη Μαΐου, όταν δηλαδή ξεκινήσουν οι τελικοί.
Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε λίγος χρόνος ακόμη προτού εκπνεύσουν οι προθεσμίες μεταγραφών σε Euroleague (26/2) και Basket League (3/3 αν θυμάμαι καλά), στην περίπτωση που η επάνοδος του Τόμας δεν γινόταν δυνατή. Κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται, δεδομένου ότι ο χρονικός ορίζοντας της εκτιμώμενης επιστροφής του ξεπερνά τις παραπάνω προθεσμίες.
Στο μυαλό του κόουτς και των βοηθών του, ακόμα και η ιδέα μιας μακράς απουσίας του θα προκαλούσε νευρικό κλονισμό, αφού λίγο – πολύ όλοι αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικός είναι ο πυλώνας Γουόκαπ στο οικοδόμημα του Μπαρτζώκα. Και δεν είναι μονάχα η αγωνιστική συνεισφορά του και η ηγετική παρουσία του στα αποδυτήρια, αλλά και το γεγονός πως κατέχει ελληνικό διαβατήριο.
Για το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του Κίναν Έβανς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Ολυμπιακός τον πήγε όσο πιο συντηρητικά γινόταν όλο αυτό το διάστημα, έχοντας την πολυτέλεια να μην τον πιέσει στο παραμικρό. Ο ίδιος ο Αμερικανός νιώθει έτοιμος να μπει ακόμα και αύριο στις ομαδικές προπονήσεις, δηλαδή στα διπλά και στις ασκήσεις που προβλέπουν επαφές σώμα με σώμα οι οποίες προς το παρόν αποφεύγονται.
Δεν πρόκειται να προκύψει η παραμικρή βιασύνη για τον Έβανς, εκτός αν πάει κάτι στραβά με την αποθεραπεία του Γουόκαπ. Τότε ο Αμερικανός ίσως χρειαστεί να φορτσάρει, ώστε να αρχίσει να μπαίνει στο κλίμα προτού ξεκινήσουν τα ζόρια των πλέι οφ της Ευρωλίγκας (22 Απριλίου). Που και πάλι δεν θα συζητάμε για βιασύνη, αν αναλογιστούμε ότι του δόθηκε εξαρχής πολύς χρόνος και ότι ο ίδιος ο παίκτης έχει δουλέψει σε τρομακτικά επίπεδα.
Προσωπικά, εκείνο που με καίει είναι να έχω υγιή Γουόκαπ τον Μάιο, με το βλέμμα στραμμένο στους τελικούς. Στα δυο τελευταία φάιναλ φορ ο Τόμας δεν ήταν καθόλου καλός και νομίζω ότι το αναγνωρίζει και ο ίδιος. Μόλις 7 πόντοι συνολικά σε τέσσερα ματς και 3,2 PIR μ.ο. ανά παιχνίδι είναι αριθμοί απογοητευτικοί για βασικό πόιντ γκαρντ ομάδας που διεκδικεί την κούπα και είμαι βέβαιος πως το κενό του μπορεί να αναπληρωθεί και με το παραπάνω από την τριάδα Γκος, Βιλντόσα και Έβανς. Στους τελικούς πάλι, δεν υπάρχει καμία πολυτέλεια για απώλεια παικτών με ελληνικό διαβατήριο…
Επιτρέψτε μου να παραμείνω πιστός στην άποψη που έχω εδώ και δεκαετίες, ότι το πρωτάθλημα θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος κάθε χρονιάς. Διότι εκεί ο αντίπαλός σου είναι ένας και αν δεν το πάρεις εσύ, θα το πάρει εκείνος με όλη την γκρίνια που φέρνει κάθε φορά μια τέτοια εξέλιξη και που διαρκεί σχεδόν όλο το καλοκαίρι.
Από εκεί και πέρα ξέρω ότι οι περισσότεροι οπαδοί ονειρεύονται την κούπα της Ευρωλίγκας. Αυτή που ο Ολυμπιακός γυροφέρνει εδώ και χρόνια και που την πήρε πέρυσι ο Παναθηναϊκός στο πρώτο του φάιναλ φορ μετά από μια 12ετία. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω ότι οι πιθανότητες θριάμβου του Ολυμπιακού βάσει παράδοσης αυξήθηκαν ραγδαία: οι Ερυθρόλευκοι έχουν διαδεχθεί δυο φορές τους Πράσινους στην κορυφή της Ευρώπης (1997, 2012) ενώ στην τρίτη ήταν εν ενεργεία πρωταθλητές.
Θα κλείσω με ένα προσωπικό παράδειγμα για το πόσο χαλάει το μυαλό των οπαδών η προπαγάνδα. Την περασμένη εβδομάδα είχα πιάσει την κουβέντα με τον φαρμακοποιό μου (ο κυρ Θανάσης έχει διαρκείας στο ΣΕΦ μαζί με την κόρη του) και ένας κυριούλης με μαγκουρίτσα πετάχτηκε για να μου πει τις «ενστάσεις» του για τον Μπαρτζώκα. Όταν τον ρώτησα ποιες είναι αυτές, μου είπε «έκανε έγκλημα που έδιωξε τον Πετρούσεφ»…
Χρειάστηκε να φάω ένα τέταρτο από τη ζωή μου προκειμένου να εξηγήσω στον κυριούλη ότι ο Πετρούσεφ δεν κρατιόταν με το που έγινε γνωστή η επιστροφή Βεζένκοφ και ότι Μπαρτζώκας και Αγγελόπουλοι ήταν για καιρό ανένδοτοι στις πιέσεις που δέχτηκαν από την πλευρά του. Μέχρι και αποσπάσματα συνομιλιών του μετέφερα για να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν είναι λόγια του αέρα αλλά στο τέλος δεν ξέρω κατά πόσο πείστηκε, παρά τη συγκατάβαση που φάνηκε να δείχνει…
Για να τελειώνουμε. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει στη Euroleague ή όπου αλλού καλύτερος προπονητής και με λιγότερα «λάθη» από τον Μπαρτζώκα, παρακαλώ να μου τον υποδείξει. Κι ας μην είναι άρρωστος Ολυμπιακός, και ας μην «νιώθει» όπως ο κόουτς τι πραγματικά σημαίνει ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της Ευρώπης. Επειδή είμαι βέβαιος ότι θα δυσκολευτεί πολύ, ας ρωτήσει ποιον θέλουν για προπονητή του Θρύλου εκείνοι που ζορίζονται τόσο πολύ με την πάρτη του ώστε να του έχουν αφιερώσει αμέτρητα εμετικά κείμενα.
Φανταστείτε μόνο τι θα γραφόταν αν ο Μπαρτζώκας ήταν ο βασιλιάς του αντι-fair play κάνοντας κάθε τόσο μπούκα στο παρκέ για να κόψει αντίπαλο αιφνιδιασμό. Μια απαράδεκτη πρακτική σαν αυτή που έχει ονομαστεί Ataman Rule και που στηλιτεύεται σε όλη την Ευρώπη. Εκτός από την Ελλάδα βεβαίως, όπου αντί να κριτικάρεται η παντελώς αντιαθλητική συμπεριφορά του Αταμάν, χαρακτηρίζεται ακόμα και «έξυπνη» με κεκαλυμμένο θαυμασμό. Και δίχως την παραμικρή μομφή, έστω και ως υπαινιγμό…
Ένας προπονητής δεν κρίνεται από το αν μπει ένα σουτ ή όχι. Όπως αυτά που έβαλαν ο Μίτσιτς και ο Γιουλ ή αυτό που δεν έβαλε ο Σλούκας. Ο Ιωαννίδης παρέμεινε σπουδαίος κι ας έβαλε το τρίποντο ο Τόμπσον και ας έχασε τις βολές ο Πάσπαλιε. Το ίδιο σπουδαίος θα παρέμενε και ο Ίβκοβιτς αν το πεταχτάρι του Πρίντεζη έβρισκε σίδερο. Ο Μπαρτζώκας θα άφηνε σπουδαία παρακαταθήκη στο άθλημα ακόμα κι αν δεν είχε πάρει τρόπαια, με μεγαλύτερο αυτό της Ευρωλίγκας το 2013. Επειδή όμως μεγαλύτερη σημασία έχει πάντα αυτό που βρίσκεται μπροστά, έχω την πεποίθηση πως τούτη τη φορά ο Φουρνιέ, ο Βεζένκοφ και οι υπόλοιποι δεν θα επιτρέψουν νέα «αδικία» σε βάρος του, με την προϋπόθεση να μπει ένα τέλος στην κακοδαιμονία του τελευταίου ενάμισι χρόνου…
ΥΓ. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού και ειδικά εκείνοι που πηγαίνουν τακτικά ή κάθε τόσο στο ΣΕΦ, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για το τι εστί Μπαρτζώκας. Οι γκρινιάρηδες όμως κάνουν πάντα περισσότερο θόρυβο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ανεξάρτητα από τα κίνητρά τους ή το επίπεδο των μπασκετικών τους γνώσεων.