Είναι πολύ δύσκολες οι μέρες στη Βαλένθια. Τα όσα έχουν αφήσει πίσω τους οι φονικές πλημμύρες αποτελούν γροθιά στο στομάχι για όλους εμάς που τα παρακολουθούμε από μακριά και πραγματική καταστροφή -κυρίως συναισθηματικά- για όσους το ζουν.
Ένα ατελείωτο μαρτύριο με χαμένες ψυχές και κατεστραμμένες εκτάσεις. Κι άντε το δεύτερο διορθώνεται με τον καιρό, για το πρώτο δεν υπάρχει επιστροφή. 205 άνθρωποι (που έχουν ταυτοποιηθεί) δεν θα ξαναδούν το φως της μέρας κι αυτό είναι το πιο επώδυνο. Το πιο σκληρό. Αυτό που μας ραγίζει όλους την καρδιά και σε κάνει να απορείς για το τι πήγε τόσο λάθος κι ακόμα κι εν έτη 2024 έχουμε τέτοιες καταστροφές.
Τη φύση δεν μπορείς να την ελέγξεις κι αυτό έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνει είναι να τη σεβαστείς και να την «αντιμετωπίσεις» με όσες δυνάμεις έχεις ώστε να σώσεις ό,τι σώζεται.
Αυτό κάνουν άπαντες στην πόλη της Βαλένθια και γενικότερα στην Ισπανία, με τη συνεισφορά των ομάδων της περιοχής (Βαλένθια, Λεβάντε) να είναι τεράστια. Ανάμεσά τους και ένας πρώην «ερυθρόλευκος» που πριν λίγους μήνες πανηγύριζε το Conference League με τον Ολυμπιακό. Ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής αλλά ακόμα πιο σπουδαίος άνθρωπος.
Περί του αρχηγού της Λεβάντε, Βιθέντε Ιμπόρα ο λόγος. Επειδή αρκετοί δρόμοι παραμένουν κλειστοί για τα αμάξια, χιλιάδες εθελοντές από την πόλη της Βαλένθια πηγαίνουν με τα πόδια στις κοντινές περιοχές που επλήγησαν περισσότερο για να βοηθήσουν. Σε μια από αυτές τις πορείες κάποιος φωτογράφησε τον Ιμπόρα μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του να περπατάνε κουβαλώντας φτυάρια κι ένα καροτσάκι με είδη πρώτης ανάγκης για να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη.
Άλλες μαρτυρίες αναφέρουν πως αυτή τη διαδρομή την κάνουν πλέον σε καθημερινή βάση ενώ η κάμερα έχει «πιάσει» κι άλλους ποδοσφαιριστές της Λεβάντε αλλά και της Βαλένθια να προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια σε όσους έχουν πληγεί από τις φονικές πλημμύρες.
Το ποδόσφαιρο πολλές φορές ξεπερνά το κομμάτι του αθλητισμού και δείχνει το κοινωνικό του πρόσωπο, που είναι τόσο δυνατό που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Τουλάχιστον στο πώς τον βλέπουμε εμείς και ο καθένας ξεχωριστά…