Ο Ροδρίγο Ερνάντεθ Κασκάντε, κατά κόσμον Ρόδρι, είναι ο νικητής της Χρυσής Μπάλας (Ballon d’Or) της Equipe για το 2024. Τα επιτεύγματά του αναφέρονται επιγραμματικά σε ομαδικό επίπεδο: πρωταθλητής Ευρώπης με την Ισπανία στο πρόσφατο Euro και πρωταθλητής Αγγλίας για 4η σερί φορά με τη Μάντσεστερ Σίτι. Το τελευταίο συνιστά ρεκόρ στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος, αφού ποτέ καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο από το 1889 μέχρι σήμερα.
Ο λόγος που οι αναφορές σταματούν στους ομαδικούς τίτλους είναι επειδή ουδείς εντυπωσιάζεται στο άκουσμα π.χ. των 9 γκολ και των 14 ασίστ που κατέγραψε την περυσινή σεζόν, έστω κι αν οι αριθμοί είναι εξωπραγματικοί για έναν καθαρόαιμο αμυντικό μέσο. Πώς λοιπόν έφτασε ο 28χρονος Ισπανός χαφ στο σημείο να γίνει μόλις ο 5ος μη επιθετικογενής παίκτης που κατακτά τη Χρυσή Μπάλα στα 68 χρόνια ιστορίας του θεσμού;
Για πολλές δεκαετίες, το μοναδικό πραγματικά μετρήσιμο ποσό στο ποδόσφαιρο ήταν τα γκολ. Στη συνέχεια προστέθηκαν – αρχικώς ανεπίσημα και στη συνέχεια με έναν πιο επίσημο τρόπο – και οι ασίστ, όμως είναι σαφές πως και οι δυο συγκεκριμένοι δείκτες υπολογίζουν αριθμούς που προκύπτουν κατά βάση από ενέργειες επιθετικογενών ποδοσφαιριστών, τουλάχιστον σε μεγάλες ποσότητες.
Η πρώτη φορά που η Χρυσή Μπάλα πήγε στα χέρια μη επιθετικογενή ήταν το 1963 όταν απονεμήθηκε στον θρυλικό Λεβ Γιασίν. Αυτό συνέβη σε μια περίοδο που δεν προβλεπόταν ξεχωριστή βράβευση για τους τερματοφύλακες. Το 1972 ήταν η σειρά του μυθικού Κάιζερ, Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος έγινε αιώνιο συνώνυμο του όρου λίμπερο, μιας θέσης που με τα χρόνια εξαφανίστηκε από τους αγωνιστικούς σχηματισμούς των ομάδων.
Το 1976 ήταν ξανά ο Μπεκενμπάουερ και χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια μέχρι ένας άλλος Γερμανός να κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα (1996) αγωνιζόμενος επίσης στο κέντρο άμυνας. Ο Ματίας Ζάμερ είχε ήδη αφήσει τη θέση του αμυντικού χαφ για να γυρίσει στα στόπερ, όντας ο ηγέτης της εθνικής Γερμανίας που κατέκτησε το Euro μέσα στο Γουέμπλεϊ. Ακριβώς μια δεκαετία αργότερα ήταν η σειρά του Φάμπιο Καναβάρο να βραβευτεί, στο πρόσωπο του οποίου τιμήθηκε η Ιταλία για τον θρίαμβο στο μουντιάλ του 2006.
Δεκαοχτώ χρόνια μετά τον Καναβάρο η Χρυσή Μπάλα πήγε ξανά στα χέρια μη επιθετικογενή παίκτη. Και για πρώτη φορά σε κάποιον που η φυσική του θέση είναι αυτή του αμυντικού μέσου. Μια θέση που για πάρα πολλά χρόνια έμοιαζε με… προθάλαμο σύνταξης αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ακραίων μπακ ή ακόμη και «δεκαριών» που μετατέθηκαν εκεί προς το τέλος της καριέρας τους. Όταν πια είχαν χάσει τη σπιρτάδα τους και τα πόδια τους δεν τους κρατούσαν όπως παλιότερα.
Με την πάροδο των ετών και την εξέλιξη του ποδοσφαίρου ωστόσο, το λεγόμενο «6» έχει αναβαθμιστεί πάρα πολύ, σε σημείο που να παίζει κομβικό ρόλο όχι μόνο στον ανασταλτικό τομέα αλλά και στον δημιουργικό. Ουδείς μπορεί να φανταστεί την εθνική Ισπανίας πρωταθλήτρια Ευρώπης χωρίς τον Ρόδρι και μένει να δούμε ποιος θα είναι ο αντίκτυπος της απουσίας του από την 11άδα του Πεπ Γκουαρδιόλα μετά τον πρόσφατο σοβαρό τραυματισμό του στο γόνατο.
Γιατί λοιπόν να προκύπτουν τόσο μεγάλες αντιδράσεις από τη Ρεάλ Μαδρίτης σε βαθμό που να πάρει την απόφαση να μποϊκοτάρει τα βραβεία της Χρυσής Μπάλας; Η κίνηση των «μερένγκες» φαίνεται να στερείται λογικής, ειδικά από τη στιγμή που βραβεύτηκε ως η κορυφαία ομάδα της χρονιάς και ο Αντσελότι ως ο κορυφαίος τεχνικός.
Η ισχυρή υποψηφιότητα του Βινίσιους που υποστηρίχθηκε με τόσο πάθος από τους Μαδριλένους δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει σοβαρή αιτία ώστε το μεγαλύτερο κλαμπ του κόσμου να πέσει τόσο χαμηλά. Όλα δείχνουν πως αυτές οι αντιδράσεις – που παραπέμπουν σε μωρό που του πήραν το αγαπημένο του παιχνίδι από τα χέρια – σχετίζονται με τους κραδασμούς που δημιούργησε ο διασυρμός από την Μπαρτσελόνα.
Το περασμένο Σάββατο η Ρεάλ ταπεινώθηκε για ακόμα μια φορά μέσα στο σπίτι της από τους Καταλανούς, μόνο που τώρα είχε απέναντί της μια ομάδα που συντριπτική πλειοψηφία των παικτών της προέρχεται από την περιβόητη La Masia. Από τη μια οι πανάκριβοι σταρ τύπου Εμπαπέ και Μπέλιγχαμ και από την άλλη ο Γιαμάλ, ο Κασαδό, ο Κουμπαρσί και η παρέα τους, σε μια σύγκρουση δυο εντελώς διαφορετικών κόσμων και φιλοσοφιών που βρήκε την Μπαρτσελόνα θριαμβεύτρια με το συντριπτικό 0-4.
Πολλοί στην Ισπανία ψιθυρίζουν πως η αντίδραση της Ρεάλ για την περίπτωση του Βινίσιους θα ήταν σαφώς πιο ήρεμη αν δεν ήταν τόσο νωπές οι… πληγές του clasico που εξελίχθηκε σε διασυρμό της. Ο εκνευρισμός της συντριβής όμως αλλά και το γεγονός πως τα πιτσιρίκια του Χάνσι Φλικ βρίσκονται ήδη στο +6 παίζοντας διαστημικό ποδόσφαιρο (37 γκολ σε 11 αγωνιστικές, 16 περισσότερα από αυτά τη Ρεάλ που έχει τη 2η καλύτερη επίθεσης), φαίνεται πως οδήγησαν τους Μαδριλένους σε μια αντίδραση που δεν συνάδει με το τεράστιο πρεστίζ και την ιστορία του συλλόγου που εκπροσωπούν…