Η Ελλάδα πανηγύρισε μια ιστορική νίκη στο Γουέμπλεϊ απέναντι στην Αγγλία, ωστόσο το ποδόσφαιρο μπήκε σε δεύτερη μοίρα μετά τα τραγικά νέα για τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ.
Οι παίκτες της εθνικής έδωσαν σώμα και ψυχή και όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, η νίκη κόντρα στα Τρία Λιοντάρια ήταν πέρα για πέρα δίκαιη. Δεν ήταν ένα από τα χιλιάδες παιχνίδια που έχουμε δει στο ποδόσφαιρο, με τη θεωρητικά πιο αδύναμη ομάδα να αμύνεται συνεχώς, η τύχη να της χαμογελάει και να βρίσκει ένα γκολ… από το πουθενά.
Μάλιστα, η εικόνα αυτή ήρθε ενώ οι παίκτες είχαν να διαχειριστούν ένα γεγονός που πάγωσε, μούδιασε όλη την Ελλάδα. Και αν για τους περισσότερους ο Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν ένας νέος άνθρωπος-ποδοσφαιριστής που έφυγε άδικα από τη ζωή, για τους διεθνείς ήταν ένα πρόσωπο με το οποίο είχαν καθημερινή επαφή, ένας συμπαίκτης, ένας φίλος. Την κατάσταση που βίωσαν όλοι στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εξήγησε με τον καλύτερο τρόπο στη συνέντευξη Τύπου για το ματς με την Ιρλανδία ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Το βάρος στη σημερινή (13/10) αναμέτρηση κόντρα στην Ιρλανδία μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερο για τους Έλληνες διεθνείς και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να εξηγηθεί αυτό. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ένα παιχνίδι που έρχεται μετά από θρίαμβο κρύβει πολλές παγίδες. Ειδικά όταν στον προγραμματισμό το έχεις κυκλώσει στα παιχνίδια που πρέπει να κερδίσεις.
Όπως είναι λογικό, το κλίμα στο κατάμεστο «Γ. Καραϊσκάκης» αναμένεται να είναι φορτισμένο. Οι συνθήκες διαφορετικές από το παιχνίδι του Γουέμπλεϊ, καθώς είναι αλλιώς να παίζεις στη χώρα σου μπροστά σε 30.000 Έλληνες μετά από αυτό το τραγικό γεγονός. Μπορεί να μιλάμε μόλις για λίγες μέρες μετά, αλλά ακόμη και τα συναισθήματα έχουν διαφορετική βαρύτητα. Ο πόνος ξεπερνάει το σοκ, το οποίο πάντα έρχεται πρώτο σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο περνάνε οι μέρες και το μυαλό συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί, η πρώτη παγωμάρα πηγαίνει στην άκρη και η θλίψη είναι αυτή που κυριαρχεί. Ειδικά όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος με τον οποίον είχες καθημερινή επαφή, όπως συνέβαινε με τους περισσότερους Έλληνες διεθνείς και τον Τζορτζ Μπάλντοκ.
Το σοκ των ποδοσφαιριστών της εθνικής Ελλάδας βγήκε σε πείσμα και αντίδραση κόντρα στην Αγγλία (σε μία αναμέτρηση που κανονικά θα έπρεπε να είχε αναβληθεί), ωστόσο αύριο θα έχουν να διαχειριστούν μια διαφορετική κατάσταση. Ευχή όλων να βγουν ξανά νικητές και οι πανηγυρισμοί να ακουστούν μέχρι τον ουρανό.
Στα της περασμένης Πέμπτης (10/10), η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αμύνθηκε σωστά και οι Άγγλοι είχαν μόλις δύο τελικές στην εστία, οι οποίες προήλθαν από τα πόδια του Τζουντ Μπέλιγχαμ, με τη μία να καταλήγει σε γκολ.
Αυτό από μόνο του δείχνει πολλά για όσα έγιναν στο Γουέμπλεϊ. Η Ελλάδα δεν είχε τύχη, αλλά ικανότητα, πλάνο και πάθος. Πάθος για τον κόσμο, την ομάδα, τους στόχους, μα πάνω απ’ όλα για να αφιερώσουν τη νίκη στον καλό τους φίλο και συμπαίκτη, ο οποίος είχε φύγει τόσο άδικα από τη ζωή λίγες ώρες νωρίτερα.
Κι αυτό φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή όταν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δέχθηκε την ισοφάριση. Όχι απλά δεν θα τους κατηγορούσε κανείς αν έφευγαν με την ισοπαλία από το Γουέμπλεϊ, αλλά θα ήταν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που θα ήθελαν και θα ονειρευόταν πολλές ομάδες. Αντιθέτως οι Έλληνες διεθνείς δεν συμβιβάστηκαν, ήταν κάτι σαν να τους ενοχλούσε, σαν να μην τους άφηνε να φύγουν με τον βαθμό της ισοπαλίας. Κάπως έτσι δικαιώθηκαν, με τον Παυλίδη να σκοράρει στις καθυστερήσεις και το Γουέμπλεϊ να «γκρεμίζεται» από 4.000 και πλέον Έλληνες.
Δύσκολα θα βρεις κάποιον που υστέρησε στον αγωνιστικό χώρο, με την άμυνα να είναι βγαλμένη από άλλες εποχές και μια επίθεση να πετάει «φωτιές» που δεν έχουμε συνηθίσει. Ειδικά όταν μιλάμε για εκτός έδρας ματς με την Αγγλία!
Όλα αυτά αποδεικνύονται και στους αριθμούς, οι οποίοι ωστόσο δεν χρειάζονται ανάλυση μερικές φορές. Είναι κάποιες στιγμές που η εικόνα μιλάει από μόνη της και μια τέτοια ήταν το βράδυ της Πέμπτης (10/10), όπου όλοι οι Έλληνες ήθελαν τη νίκη με την ψυχή τους, ίσως και λίγο παραπάνω από κάποια διαφορετική περίπτωση που μπορεί μετά από την ισοφάριση να φώναζαν σε καφετέριες, κερκίδες και καναπέδες σπιτιού, «άμυνα». Για τον Τζορτζ!