Το 2022 ο Ολυμπιακός επέστρεψε στα φάιναλ φορ μετά από πέντε ημερολογιακά έτη και τρεις απουσίες από τις προηγούμενες τελικές φάσεις της Euroleague (το 2020 η διοργάνωση διεκόπη λόγω κορωνοϊού). Το 2023 πήγε με τον τίτλο του φαβορί, έχοντας παίξει κατά γενική ομολογία το καλύτερο μπάσκετ στον 21ο αιώνα και γράφοντας ιστορία ως η πρώτη ελληνική ομάδα που τερματίζει πρώτη στην κανονική περίοδο. Και το 2024, εν μέσω αμέτρητων ατυχιών έσπασε μια μεγάλη κατάρα: μέχρι τον περασμένο Μάιο οι Πειραιώτες δεν είχαν καταφέρει ποτέ να βρεθούν σε τρία σερί φάιναλ φορ.
Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο κύκλος που ξεκίνησε τη σεζόν 2021/22 έκλεισε οριστικά με τη λήξη των περυσινών τελικών της Basket League. Όχι επειδή οι Ερυθρόλευκοι έχασαν για πρώτη φορά τρόπαιο από τον Παναθηναϊκό μετά το 2018 (μεσολάβησε η ιστορική αποχώρηση του Μέχρι Τέλους και η θριαμβευτική επιστροφή του 2021), αλλά γιατί η απόφαση για ολοκληρωτική «αλλαγή πλεύσης» είχε ήδη παρθεί, ανεξάρτητα από την έκβαση του πρωταθλήματος.
Το κλείσιμο αυτού του κύκλου βρήκε τον Ολυμπιακό με επτά σερί εγχώριους τίτλους (δυο πρωταθλήματα, τρία κύπελλα, δυο Σούπερ Καπ) και τρεις διαδοχικές συμμετοχές σε φάιναλ φορ. Η πιο χαρακτηριστική περιγραφή ωστόσο θα ήταν «βασιλιάς δίχως στέμμα», αφού η τέταρτη Ευρωλίγκα χάθηκε για ένα σουτ το 2023. Είτε το απίθανο που έβαλε ο Γιουλ πάνω από τον Φαλ, είτε το χαμένο του Σλούκα στην εκπνοή, διαλέγετε και παίρνετε.
Συνήθως, όταν κλείνει ένας κύκλος μεσολαβούν από αρκετές έως σαρωτικές αλλαγές. Η παραδοξότητα του νέου ερυθρόλευκου κύκλου είναι πως σχεδόν όλοι βρίσκονται στη θέση τους – προπονητές, παίκτες, στελέχη – και ότι η ομάδα μπήκε στη νέα σεζόν με περισσότερους «παλιούς» από κάθε άλλη φορά. Στους 11 του περυσινού ρόστερ προστέθηκαν δυο πρώην μέλη της ομάδας (Βεζένκοφ και Ντόρσεϊ), ανεβάζοντας τον αριθμό στους 13. Για τους επόμενους μήνες και μέχρι να μπει ο Κίναν Έβανς στο κόλπο, οι πραγματικά νεοφερμένοι είναι μόλις δυο: ο Λούκα Βιλντόσα και ο από χρόνια δεδηλωμένος γαύρος Εβάν Φουρνιέ.
Παρατήρησα αρκετή γκρίνια από τον κόσμο μετά την ήττα από τη Φενέρ. Καμία έκπληξη ως εδώ. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι πανηγύριζαν λίγες μέρες νωρίτερα για τη νίκη επί του Παναθηναϊκού με την οποία σφραγίστηκε ένας ακόμη κερδισμένος τελικός την τελευταία τριετία: ο 8ος στους 9 συνολικά και 3ος στους 4 επί Αταμάν. Ο 9ος και 4ος αντίστοιχα είναι το πρωτάθλημα που χάθηκε πέρυσι και που παρά τις τόσες αντιξοότητες δεν θα είχε χαθεί ποτέ αν ο Μπαρτζώκας είχε τον Φαλ ή έστω τον Ράιτ στη διάθεσή του. Απλούστατα, θα μιλούσαμε για την πιο απίθανη «σκούπα» των τελευταίων δεκαετιών.
Εκείνο που με εξέπληξε περισσότερο ήταν κάποιες προσεγγίσεις επαγγελματιών δημοσιογράφων που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έμοιαζαν αν όχι εκτός τόπου, σίγουρα εκτός χρόνου. Κρίσεις που παρέπεμπαν σε ένα σαφώς πιο προχωρημένο χρονικό σημείο της σεζόν και όχι στην πρεμιέρα της Euroleague. Διότι οπωσδήποτε είσαι εκτός χρόνου αν μετά απ’ όσα έγιναν το περασμένο καλοκαίρι (και ολοκληρώθηκαν αρχές Σεπτέμβρη με την απροσδόκητη μεταγραφή Φουρνιέ) δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικές είναι πλέον οι συνθήκες στο ΣΕΦ. Για όλους.
Οι 15 παίκτες που αποτελούν το τωρινό ενεργό ρόστερ (και που θα γίνουν 16 κατά τον Φλεβάρη, αφού ο Έβανς δεν βλέπει την ώρα να ενσωματωθεί στην ομάδα, δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά) αλλά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τους συνεργάτες του, καλούνται να προσαρμοστούν σε μια εντελώς νέα κατάσταση. Προφανώς είναι ευλογία να έχεις π.χ. τρία σέντερ (πάντοτε με την υπενθύμιση πως ο Ράιτ έφυγε από τις ΗΠΑ ως 4άρι), δυο κλασικούς πάουερ φόργουορντ και ένα ακόμη τεσσαροπεντάρι (Πετρούσεφ) που αν συνειδητοποιήσει πόσο ψηλό είναι το ταβάνι του και δουλέψει αναλόγως, τότε δεν θα βλέπει κανέναν στην Ευρώπη.
Ή να έχεις μια γραμμή γκαρντ με Φουρνιέ, Ντόρσεϊ, Βιλντόσα, Γουόκαπ, Γκος, ΜακΚίσικ και παράλληλα να περιμένεις εκείνον που ήταν από πέρυσι η πρώτη επιλογή του Μπαρτζώκα για την μπαγκέτα του κουμανταδόρου, διαθέτοντας την ποιότητα για να πάρει απόφαση πάσας, σουτ ή προσωπικής ενέργειας με την μπάλα στα χέρια του εφόσον επιστρέψει υγιής και δυνατός.
Ο Γκος πράγματι θα κουβαλάει για καιρό πάνω του τη ρετσινιά του «εγκλήματος» στον 5ο τελικό, όμως παραμένει ο παίκτης που καθάρισε μόνος του την Παρτιζάν στο Βελιγράδι, που ήταν εξαιρετικός στη σειρά με την Μπαρτσελόνα, που έβαλε 15 πόντους (και είχε 4 κλεψίματα) στον ημιτελικό με τη Ρεάλ και που σκόραρε 35 στον Ναν στους δυο πρώτους τελικούς (έναν παραπάνω από όσους πέτυχε στα αντίστοιχα ματς ο πραγματικός MVP του ΠΑΟ την περασμένη σεζόν).
Αν σκεφτούμε πως σε λίγους μήνες ο Γκος θα είναι μόλις ο ένας εκ των τεσσάρων χειριστών που θα έχει στη διάθεσή του ο Μπαρτζώκας, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη μάχη θα γίνει στο ροτέισον αλλά και πόσο θα αλλάξουν και θα συνεχίσουν να αλλάζουν οι ισορροπίες στους χρόνους και τους ρόλους. Όποιος νομίζει ότι αυτό είναι απλή υπόθεση, τόσο για τους παίκτες όσο και για τους προπονητές, να σπεύσει άμεσα με το βιογραφικό του στα γραφεία της ΚΑΕ.
Κατά τα λοιπά, επειδή πρόκειται για ένα διόλου σύνηθες εγχείρημα, προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε ότι αυτή η διαδικασία θα χρειαστεί καιρό και ότι δεν μπορεί να προκύψει μετά από μόλις μερικές εβδομάδες προπονήσεων και 2-3 επίσημα ματς. Ακόμα περισσότερο, όταν δεν έχουν μπει οι (θεωρητικά) δυο βασικοί σέντερ της ομάδας. Δώστε βάση στο «θεωρητικά» διότι ο υποτιθέμενος 3ος ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού στην Πόλη, απέναντι μάλιστα σε έναν γίγαντα που είναι σχεδόν αδύνατον να τον ματσάρει οποιοσδήποτε κάτω από 2,15 και τουλάχιστον 115 κιλά. Και όλα αυτά με μια απλώς καλή εμφάνιση για τα δεδομένα του.
Το τωρινό ροτέισον ελάχιστη σχέση θα έχει με αυτό των επόμενων μηνών, αφού ο φετινός Ολυμπιακός θα είναι τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα ένα έργο εν εξελίξει. Κάποιοι θα αντέξουν τον ανταγωνισμό και θα βγουν μπροστά, κάποιοι μπορεί να πάνε ακόμα πιο πίσω, το σίγουρο είναι πως πάνω από οτιδήποτε άλλο θα μπαίνει το καλό της ομάδας. Αυτός που έπαιξε χτες 20 λεπτά μπορεί αύριο να παίξει 5′, μεθαύριο καθόλου και παραμεθαύριο 30′ και το ανάποδο. Μέχρι να συμβεί αυτό όμως, μέχρι δηλαδή να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να βρει ο καθένας τον ρόλο, τον χώρο και τον χρόνο που του ταιριάζει, θα υπάρχουν συνεχείς δοκιμές, αστάθειες και αναταράξεις.
Στα δυο πρώτα «σοβαρά» ματς της σεζόν ο Ολυμπιακός ήταν το καθαρό αουτσάιντερ. Δεν το λέω εγώ, οι εκτιμήσεις των στοιχηματικών το είπαν, δίνοντας στους αντιπάλους των Ερυθρόλευκων αποδόσεις νίκης λίγο πάνω από το 1,50. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με όσα έγραψα πιο πάνω σχετικά με την αναδιανομή ρόλων αλλά και την απουσία των δυο πύργων. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είπε μετά το ματς στο Λαύριο πως την επόμενη εβδομάδα επιστρέφουν, οπότε αυτή θα είναι μεγάλη ώθηση ενόψει της πρώτης διαβολοβδομάδας.
Το απείρως (για πολλούς και διάφορους λόγους) κρισιμότερο παιχνίδι οι Πειραιώτες το κέρδισαν, έστω κι αν το μεγάλο φαβορί ήταν ο αντίπαλός τους. Μάλιστα, απέναντι σε έναν σαφώς πιο πλήρη Παναθηναϊκό κυριάρχησαν σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα και είχαν το προβάδισμα για περίπου 35 λεπτά. Στο τέλος μάλιστα έφτασαν ξανά στο +8 και η διαφορά ίσως να πήγαινε σε διψήφιο αν συνέχιζαν στο ίδιο τέμπο και δεν επέλεγαν να παίξουν με το ρολόι (συν κάνα δυο επιπολαιότητες στα τελευταία δευτερόλεπτα που θα μπορούσαν να αποφευχθούν).
Όσο για τον αγώνα με τη Φενέρ, είναι απίστευτο πως ο Ολυμπιακός είχε σχεδόν όλους τους παίκτες του σε κακή βραδιά, είδε τον Βεζένκοφ να τρώει το ξύλο της αρκούδας μακριά από την μπάλα, σούταρε τραγικά από μακριά, πήρε 20 λιγότερα ριμπάουντ και παρ’ όλα αυτά είχε το ματς στην ισοπαλία 5′ πριν τη λήξη. Είναι το κρίσιμο διάστημα στο οποίο η επιστροφή του Παπανικολάου στο παρκέ (σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη απουσία του Σάσα) συνδυάστηκε με ένα σερί 8-0 (73-65) των Τούρκων μέσα στο επόμενο δίλεπτο και κάπου εκεί τελείωσαν όλα.
Μιλώντας για τον αρχηγό, είναι σαφές ότι δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση αυτή τη στιγμή και ότι η συσσωρευμένη επιβάρυνση καλοκαίρια και χειμώνες έχει αντίκτυπο στο σώμα του. Εκείνος γνωρίζει τον οργανισμό του καλύτερα, όμως η καταπόνηση κάνει μπαμ. Ακόμα κι αν σφυρίξουμε αδιάφορα στο γεγονός πως παρέμεινε άποντος κόντρα σε Παναθηναϊκό, Φενέρ και Λαύριο, είναι η έλλειψη της γνωστής ενέργειάς του στην άμυνα εκείνη που προδίδει ότι χρειάζεται πιο προσεκτική διαχείριση όσο περνούν τα χρόνια. Διότι παραμένει πολύτιμος όχι μόνο μέσα στα αποδυτήρια αλλά και στο παρκέ. Και μάλιστα από την αρχή της σεζόν, αφού δεν υπάρχει η πολυτέλεια για κακή φόρμα ενός τόσο κομβικού παίκτη.
Το κεφάλαιο Φουρνιέ και η περίπτωση του Έβανς
Παρατηρώ δεξιά και αριστερά διάφορες «αμφιβολίες» που διατυπώνονται σχετικά με την περίπτωση του Εβάν Φουρνιέ. Να πούμε κάπου εδώ πως ο προφανής λόγος που ο Μπαρτζώκας του δίνει όσα περισσότερα λεπτά γίνεται, έχει να κάνει αποκλειστικά με την προσπάθεια επαναφοράς του σε φουλ αγωνιστικό ρυθμό. Η εκτίμησή μου είναι πως ο χρόνος του στο «3» θα λιγοστέψει προσεχώς και θα τον βλέπουμε και στο «2» όπου και ο ίδιος έχει τονίσει ότι νιώθει καλύτερα. Τουλάχιστον με τα δεδομένα του NBA, γιατί κακά τα ψέματα τα τριάρια εκεί είναι θαύματα της φύσης τύπου Λεμπρόν, Ντουράντ, Τέιτουμ και δεν συμμαζεύεται.
Είναι τόσο μεγάλη η μπασκετική κλάση του Φουρνιέ που όταν θα βρει ρυθμό και αρχίσει να βρίσκεται με τους νέους του συμπαίκτες, θα κάνει όλους τους γύρω του να φαίνονται καλύτεροι. Η διστακτικότητα στην εκτέλεση θα φύγει, τα μεγάλα σουτ θα έρθουν αβίαστα και νομίζω πως τότε θα συνειδητοποιήσουν άπαντες για ποιον παίκτη πρόκειται.
Η επιστροφή των ψηλών θα φέρει ξανά τον Πετρούσεφ στο «4» και ο χρόνος στο «3» θα αρχίσει να μοιράζεται περισσότερο μεταξύ Πίτερς και «Παπ», χωρίς αυτό βεβαίως να αποκλείει τον Φουρνιέ. Να υπενθυμίσω κάπου εδώ ότι ο Άλεκ ήταν πέρυσι ο μακράν πιο εύστοχος σουτέρ της Euroleague και ότι στην πραγματικότητα είναι ένα τριάρι εγκλωβισμένο σε σώμα τεσσαριού, τόσο στα χαρακτηριστικά όσο και στην αγωνιστική νοοτροπία. Sniper από τους λίγους, έτσι και πάρει την μπάλα ακροβολισμένος και οπλισμένος, η πιθανότερη κατάληξη είναι απευθείας στο διχτάκι. Φανταστείτε να κλείνει τα ματς μια πεντάδα που θα έχει μέσα Βεζένκοφ, Πίτερς και Φουρνιέ (ή Ντόρσεϊ), ενώ αναμένεται και ένας ακόμη εξαιρετικός σκόρερ που λέγεται Κίναν Έβανς.
Οι πληροφορίες που έχω από τον Αύγουστο για τον Αμερικανό λένε πως η αποθεραπεία του πηγαίνει πάρα πολύ καλά, ότι έχει γερή κράση και ότι δεν τον έχει πάρει κάτω η νέα πολύ μεγάλη ατυχία, μετά την προπέρσινη ζημιά στον αχίλλειο. Τότε η Ζαλγκίρις τον έβαλε αμέσως στο χειρουργείο, με αποτέλεσμα να επιστρέψει σε χρόνο ρεκόρ και σε εξαιρετική κατάσταση, παίζοντας και στα 34 ματς της περυσινής regular season με τρομακτικά νούμερα. Οι Λιθουανοί ενήργησαν τάχιστα και τον περασμένο Μάιο και αν όλα πάνε καλά, στα κρίσιμα της φετινής σεζόν ο Ολυμπιακός θα έχει ένα ακόμη ισχυρότατο όπλο στην περιφέρεια.
Σημειώστε κάτι για τον Βεζένκοφ. Ο Αταμάν προσάρμοσε την άμυνά του πάνω στον Σάσα και μέχρι το 30′ τον έβγαλε εκτός ρυθμού. Ακόμα και μια περίοδος ωστόσο ήταν αρκετή ώστε ο MVP της προπέρσινης Ευρωλίγκας να καθαρίσει το ντέρμπι. Μέχρι να φτάσουμε ως εκεί όμως, ο Ντόρσεϊ ήταν εκείνος που είχε κάνει τεράστια ζημιά από την περιφέρεια δίνοντας ώθηση στους υπόλοιπους με τα συνεχόμενα τρίποντά του. Με τη Φενέρ δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο από την περιφέρεια, οπότε όλα κύλησαν σχεδόν φυσιολογικά.
Στην Πόλη ο Σάσα έφαγε πολύ ξύλο στο overplay των Τούρκων, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο κέρδισε μόλις ένα φάουλ σε 30 λεπτά: το γκολ-φάουλ με το οποίο έγινε το 52-56 στο 28′. Ακόμα πιο περίεργο όμως είναι το γεγονός πως στις δυο προηγούμενες επισκέψεις του στην Ούλκερ Σπορτς Αρένα (τα δυο παιχνίδια των προπέρσινων πλέι οφ δηλαδή) είχε κερδίσει τον αδιανόητο αριθμό των… μηδέν φάουλ, έχοντας παίξει συνολικά 55 λεπτά. Ειδικά στο Game 4, μετά το τρομερό 1-2 με το απίθανο σουτ του Σλούκα, ο Σάσα είχε μείνει στους 2 πόντους και ο Μποζίκας δήλωνε πως «του έγιναν 200 φάουλ και δεν σφυρίχτηκε κανένα».
Σε τρεις επισκέψεις στο ίδιο γήπεδο λοιπόν, ο Βεζένκοφ πήρε ένα φάουλ όλο κι όλο. Επειδή τριπλή σύμπτωση δεν υπάρχει, είναι σαφές πως κάτι «διέφυγε» από τους διαιτητές για ακόμα μια φορά. Το σίγουρο είναι πως θα μπουν κι άλλοι στον πειρασμό να κάνουν ό,τι έκανε ο απύθμενα εριστικός Γιασικεβίτσιους (και ό,τι αποπειράθηκε ο Αταμάν νωρίτερα), οπότε το ερυθρόλευκο τεχνικό τιμ θα πρέπει να βρει γιατρικό και για τέτοιες περιστάσεις.
Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει να περιμένει ο Μπαρτζώκας από τους παίκτες του προϊόντος του χρόνου, που θα ήταν αφύσικο να τα βλέπαμε τόσο πρόωρα. Μέχρι όμως να αρχίσει να βγαίνει όλη η ατομική ποιότητα στο παρκέ, θα πρέπει άπαντες να ξεκινήσουν να δείχνουν τη διάθεσή τους από την άμυνα αλλά και τις λιγότερο «προβεβλημένες» υποχρεώσεις. Όπως αυτή του ριμπάουντ που ήταν, είναι και θα είναι πρώτα ομαδική υπόθεση και μετά ατομική.
Έγραψα προηγουμένως πως πάνω από οτιδήποτε άλλο θα μπαίνει το καλό της ομάδας. Μέσα από τον εντονότατο εσωτερικό ανταγωνισμό των προσεχών εβδομάδων θα προκύψει η διανομή χρόνου και ρόλων για το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Η τακτική του ρολογιού θα πάει σιγά – σιγά στην άκρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προκύπτουν αναπροσαρμογές ανάλογα με το φορμάρισμα του καθενός.
Όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί παίκτες, από ένα σημείο κι έπειτα θα πρέπει ο καθένας να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βοηθήσει την ομάδα και όχι να περιμένει η ομάδα να βοηθήσει εκείνον. Μετά από την επιβεβλημένη για όλους περίοδο προσαρμογής που θα μεσολαβήσει, οι «ευκαιρίες» θα λιγοστεύουν και θα πρέπει να αρπάζονται από τα μαλλιά. Δεν είναι τόσο κυνικό όσο ακούγεται το παραπάνω. Όχι όταν μιλάμε για επαγγελματίες που βρίσκονται σε μια ομάδα με τόσο υψηλούς στόχους. Στην τελική, πώς απαιτείς να διαχειριστείς την πίεση των απαιτήσεων που έχουν εύλογα δημιουργηθεί αλλά και αυτή που θα σου ασκήσουν οι αντίπαλοι, αν πρωτίστως δεν μπορείς να αντέξεις την πίεση του εσωτερικού ανταγωνισμού;
Τα «φέτος θα το πάρουμε αήττητοι» και άλλες τέτοιες υπερβολές καφενειακού επιπέδου είναι χρήσιμο να προσγειώνονται γρήγορα. Οι άνθρωποι της ομάδας γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πόσο δύσκολη είναι η αποστολή τους ειδικά στο πρώτο διάστημα. Το ζητούμενο δεν είναι να πάνε τρένο τον χειμώνα αλλά να έχουν γίνει μια πολεμική μηχανή που δεν κωλώνει πουθενά μόλις αρχίσει να γλυκαίνει ο καιρός. Με λίγα λόγια, να μην την πατήσουν όπως η Ρεάλ πέρυσι και όπως οι ίδιοι πρόπερσι.
Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία που περιμένει τον Ολυμπιακό στο επόμενο διάστημα, αλίμονο σε όποιον τολμήσει να μη δείξει τη σοβαρότητα που απαιτείται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όταν ο κορυφαίος παίκτης της προπέρσινης Euroleague τα δίνει όλα στα 20λεπτο που αγωνίζεται κόντρα στο Λαύριο (και κλείνει το παιχνίδι με 39 αξιολόγηση), κανείς δεν δικαιολογείται να το παίξει ξενερωμένος ή να μην προσπαθεί για το καλύτερο κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στο παρκέ. Από τον πιο ακριβοπληρωμένο μέχρι τον θεωρητικά τελευταίο τροχό του ροτέισον, όλοι έχουν ρόλο και αυτόν θα πρέπει να υπηρετούν κάθε φορά που θα τους χρειάζεται η ομάδα.
Όσο θα εξελίσσονται όλα τα παραπάνω, οι οπαδοί θα κληθούν να διαχειριστούν με ωριμότητα τόσο τις πολύ καλές στιγμές, όσο και τις κακές. Το τι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς στην Πόλη το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του, οι οποίοι, επαναλαμβάνω, επίσης βρίσκονται σε διαδικασία προσαρμογής ανάλογη με αυτή των παικτών. Δεν μπορώ όμως να βλέπω χαζομαρούλες από ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγαπούν την ομάδα, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί των δεδηλωμένων εχθρών της.
Ο κόουτς είναι εδώ και χρόνια ο απόλυτος στόχος των απέναντι και το γιατί το αντιλαμβάνονται ακόμα και οι λιγότερο προικισμένοι πνευματικά. Το παραμύθι «για να δούμε τι θα κάνει τώρα ο Μπαρτζώκας με τέτοιο ρόστερ» θα παίζει συστηματικά μετά από κάθε ήττα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο κόσμος θα πρέπει να τσιμπάει. Ειδικά όταν το «απέναντι» ζέχνει και ψάχνει αφορμές για προσωπικές επιθέσεις. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος που έχει μοιράσει ο Μπαρτζώκας σε κάποια παιδιά, που ακόμα και στην περίπτωση του προκλητικού Γιασικεβίτσιους οι «πρόθυμοι» προσπάθησαν να πείσουν κάποιους δύστυχους αναγνώστες τους ότι υπαίτιος για το επεισόδιο ήταν ο τρις κορυφαίος τεχνικός στην Ευρώπη και όχι ο Λιθουανός με την απαράδεκτη συμπεριφορά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
ΥΓ1. Αν πάρετε ένα-ένα όλα τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό από πέρυσι (δεν πάω πιο πίσω για ευνόητους λόγους), δεν θα βρείτε ούτε μια άνετη επικράτηση του Αταμάν. Αντιθέτως, σε όσα ματς δεν έχασαν οι Πράσινοι, συνάντησαν απροσδόκητα πολλές δυσκολίες έχοντας κατά κανόνα απέναντί τους έναν ελλιπέστατο – έως αποδεκατισμένο – αντίπαλο. Θυμηθείτε τι έγινε στο ματς του β’ γύρου αλλά και στους τελικούς, εκεί όπου ο Ολυμπιακός είχε τρεις παίκτες όλους κι όλους στο «5» και το «4» μετά τον τραυματισμό του Φαλ και τη μη δυνατότητα αντικατάστασής του με τον Ράιτ. Θα έχει λοιπόν τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε κάποια στιγμή την ομάδα του Μπαρτζώκα πλήρη ή σχετικά πλήρη απέναντι σε αυτή του Αταμάν, κάτι που δεν έχει συμβεί ούτε μια φορά στις 13 προηγούμενες αναμετρήσεις τους…
ΥΓ2. Η Φενέρ είναι αυτή τη στιγμή η 3η ομάδα στα Power Rankings της φετινής Euroleague. Έπαιζε στην έδρα της (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), ο Ολυμπιακός είχε τις δεδομένες απουσίες του (πέρα απ’ όλα τα άλλα που ανέλυσα πιο πάνω) και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση καταστροφολογία λες και η ήττα ήρθε από την Άλμπα και όχι από ομάδα φάιναλ φορ. Του περυσινού και ενδεχομένως του φετινού.
ΥΓ3. Ο Βιλντόσα είναι μια περίπτωση που μπορεί να βρεθεί πολύ ψηλά στο ροτέισον προσεχώς. Στην Πόλη μπήκε δυναμικά, όμως όταν κάνει ένα εντελώς αψυχολόγητο τρίτο φάουλ πριν καν συμπληρώσει 4′ στο παρκέ, δεν είναι παράλογο να βρεθεί άμεσα στον πάγκο και να μη χρησιμοποιηθεί ξανά. Έστω κι αν το δεύτερο φάουλ ήταν ανύπαρκτο. Είμαι βέβαιος πως το μαθηματάκι που πήρε στην πρεμιέρα θα είναι πολύ διδακτικό γι’ αυτόν στη συνέχεια, αφού τα προσόντα του είναι δεδομένα. Σε άμυνα και επίθεση.
ΥΓ4. Τονίζω το θέμα της νοοτροπίας στους αγώνες του πρωταθλήματος. Δεν θα υπάρξει καμία δικαιολογία για αγγαρείες, μουτράκια κλπ και όποιος τολμήσει να δοκιμάσει τον Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Κάθε παίκτης πληρώνεται για όλα τα ματς της σεζόν και όχι επιλεκτικά για την Ευρωλίγκα ή τους τελικούς. Το είπα και πιο πάνω, όταν ο Βεζένκοφ βγαίνει MVP της αγωνιστικής σε ματς με το Λαύριο, ουδείς νομιμοποιείται να δίνει κάτι λιγότερο από το 100%.