Το βράδυ της περασμένης Τρίτης (1/10) ο Κώστας Αλαμάνος άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 88 ετών. Το 2017, που πλέον φαντάζει μακρινό, είχα την έμπνευση ή την προνοητικότητα να κάνω μαζί του μια μεγάλη συνέντευξη για το «ΦΩΣ». Εκείνη η συνέντευξη, εκτός από σπάνια αποδείχθηκε η τελευταία του, αφού εξ όσων γνωρίζω δεν μίλησε ποτέ ξανά σε ΜΜΕ, τουλάχιστον σε τέτοιο εύρος.
Η πρώτη φορά που ακολούθησα την αποστολή μιας ομάδας ως «δημοσιογράφος» ήταν στα τέλη του 2002, όταν ο Αλαμάνος με συμπεριέλαβε στο μεγάλο ταξίδι για την Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Παρότι δεν έφερα και πολύ γούρι στον Απόλλωνα (η τοπική Κασσάνδρα νίκησε 4-2 σε ένα τρελό ματς), λίγες εβδομάδες αργότερα ήμουν και πάλι στο πούλμαν, αυτή τη φορά με προορισμό το Αίγιο.
Την παραμονή του αγώνα με τον Παναιγιάλειο (1-1 για όσους έχουν αγωνία) κατά τη διάρκεια του βραδινού ο πρόεδρος είχε κέφια και ξεκίνησε να λέει ιστορίες μπροστά σε όλους τους παίκτες και το επιτελείο. Από τις… μπερμπαντιές του αείμνηστου Τόζα Βεσελίνοβιτς μέχρι τις συμβουλές στον στενό του φίλο, Γιώργο Βαρδινογιάννη, όταν ο «καπετάνιος» έκανε σκάουτινγκ προκειμένου να προσλάβει τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Όλα αυτά διανθισμένα με απίθανες ατάκες που δεν θα μπορούσαν να ακουστούν ποτέ στη σημερινή, καταραμένη εποχή των social media.
Επειδή ο ιντερνετικές αναφορές σε αυτόν τον τεράστιο παράγοντα είναι δυσανάλογα λίγες, θεωρώ χρέος μου να αναδημοσιεύσω εκείνη τη συνέντευξη, η ηχογράφηση της οποίας ξεπερνά τις δυο ώρες και περιλαμβάνει μυθικές αποκαλύψεις που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Σαν το… προειδοποιητικό τηλεφώνημα του Γ. Βαρδινογιάννη παραμονές του τελικού κυπέλλου με την ΑΕΚ για να «ψαχτεί» και να ενημερώσει τον αδικοχαμένο Γιάννη Παθιακάκη να λάβει τα μέτρα του. Κάτι που εκ του – εξωφρενικού – αποτελέσματος (7-1) αποδείχθηκε ότι δεν συνέβη ποτέ…
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Κώστα Αλαμάνου που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Ένα απόγευμα στη Λιβαδειά»
Ο υπογράφων δεν έκρυψε ποτέ τη συμπάθειά του για τον Απόλλωνα, μια συμπάθεια… κληρονομικού χαρακτήρα που ξεκίνησε από τον προπάππου του στα ματωμένα χώματα της Σμύρνης. Στις 4 Ιουνίου του 1995 ο Απόλλων κλήθηκε να δώσει το σημαντικότερο ματς της υπεραιωνόβιας ιστορίας του, 104 χρόνια μετά την ίδρυσή του. Όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο της Λιβαδειάς, δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που έζησαν.
Από τους οπαδούς όλων των αποχρώσεων που έσπευσαν τότε να συμπαρασταθούν στην «ελαφρά ταξιαρχία» μέχρι τα πούλμαν που στο χώρο αποσκευών είχαν δεκάδες σακούλες γεμάτες γαρύφαλλα αντί για βαλίτσες. Αυτά με τα οποία θα έραιναν οι κυριολεκτικά σαλταρισμένοι – από την αγωνία και την προσμονή – φίλοι της ομάδας, σε περίπτωση που ο Απόλλων νικούσε τον Λεβαδειακό…
Κατά καιρούς, πολλοί από τους πρωταγωνιστές μίλησαν για εκείνη την ιστορική επιτυχία. Όλοι, σχεδόν, πλην του ανθρώπου που ήταν ο πραγματικός αρχιτέκτονας στο στήσιμο της θρυλικής πλέον ομάδας στα μέσα του ’90. Και επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο – αλλά και ο σύλλογος – τού χρωστούν πολλά, πείσαμε τον ιστορικό πρόεδρο του Απόλλωνα, Κώστα Αλαμάνο, να διηγηθεί την ιστορία όπως ακριβώς την έζησε. «Μεγαλύτερη γάτα από τον Αλαμάνο δεν έχει υπάρξει ποτέ», έλεγε ο κυρ Θόδωρος όποτε η κουβέντα έφτανε στον (κατά Γιώργο Γεωργίου) «Σεϊτάν Αλαμάν».
Διαυγής, εύστροφος και ετοιμόλογος, ο Κ. Αλαμάνος παραμένει ασορτί με τη διακόσμηση του γραφείου του στο Κολωνάκι: ένας κύριος μιας άλλης εποχής που η όποια αλλαγή επήλθε με την πάροδο του χρόνου στην εξωτερική του εμφάνιση αποτυπώνεται στη σύγκριση με τις παλιές φωτογραφίες. Διότι όταν ξεκινάς να συνομιλείς μαζί του, τα αυτιά και το μυαλό σβήνουν αυτά που βλέπουν τα μάτια και με ένα ιδιότυπο photoshop τον κάνουν να φαίνεται τουλάχιστον 25 χρόνια νεότερος. Ακριβώς τότε που ξεκίνησε να συμπληρώνει το παζλ της πιο αγαπητής «μικρής» ομάδας στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δηλαδή τον Απόλλωνα της περιόδου 1994 – 1996…
Ο Αρχοντίδης
«Για να αποδώσουμε με ακρίβεια την πραγματικότητα θα πρέπει να πάμε τρία χρόνια πίσω. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Απόλλων της Ευρώπης φτιάχτηκε το καλοκαίρι του 1994 αλλά δεν είναι έτσι. Οι βάσεις για να φτάσουμε ως το ιστορικό ματς της Λιβαδειάς άρχισαν να μπαίνουν επί Αρχοντίδη. Έναν σπουδαίο προπονητή και εξαιρετικό άνθρωπο που δεν είπε ποτέ «όχι» στον Απόλλωνα, ασχέτως αν ήταν αδύνατον στη συνέχεια να επαναλάβει τα κατορθώματα της πρώτης του θητείας. Μετά την περιπέτεια του υποβιβασμού και την επιστροφή στην Α’ εθνική, ο Απόλλων χρειαζόταν ένα νέο «στίγμα», ένα έναυσμα που θα του έδινε νέα δυναμική. Τη σεζόν 1991-92 λοιπόν, η ομάδα του Αρχοντίδη έφτασε ακόμα και στην πρώτη θέση της βαθμολογίας λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μπορεί το υλικό να μεταβλήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό ως το 1994, όμως τότε ήταν που η ομάδα και ο κόσμος πίστεψαν ότι η υπέρβαση είναι μια εφικτή περίπτωση. Συν την αξιοποίηση του νεαρότατου τότε Λευτέρη Βελέντζα αλλά και του Θεόφιλου Καρασαββίδη που για μένα ήταν μια σπάνια μονάδα στον άξονα»…
Η αποκάλυψη για τον Ντέμη
Είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Απόλλων δε θα ήταν ποτέ η ίδια ομάδα χωρίς την παρουσία του Ντέμη Νικολαΐδη. Ο «κοντός» είχε αποκτηθεί τον Γενάρη του 1994 και το «ήσυχο» ντεμπούτο του στην ενδεκάδα (Απόλλων – Ολυμπιακός 0-0), δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε. Πως όμως ο Απόλλων έκανε δικό του τον πληρέστερο Έλληνα φορ μιας ολόκληρης γενιάς;
«Τον Ντέμη τον είχαν ήδη τσεκάρει στελέχη μεγάλων ομάδων, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του. Εμείς είχαμε τότε στην ομάδα τον Μενέλαο Καβαρατζή, έναν νεαρό γκολκίπερ που ο πατέρας του ήταν βουλευτής Έβρου και ήταν εκείνος που έθεσε στα υπόψη μου την περίπτωση Νικολαΐδη. Αυτό είναι γνωστό. Εκείνο που γνωρίζουν ελάχιστοι είναι το τι συνέβη μετά. Ταξίδεψα ο ίδιος στην Αλεξανδρούπολη για να τον δω και στη συνέχεια τον κάλεσα για να τον δει ο Παθιακάκης σε μια πρωινή προπόνηση.
Έγινε ένα διπλό στο μισό γήπεδο και ο Ντέμης έβαλε δυο γκολάρες στον Μήνου, ο οποίος ήταν έξοχος γκολκίπερ. Ρωτάω τον «Πάθιακα», μου λέει «πρόεδρε, να τον δούμε και το απόγευμα». Πιάνω ιδιαιτέρως τον Μήνου, μου λέει «πρόεδρε, πάρτον με κλειστά μάτια, είναι παιχταράς». Χωρίς να καταλάβει κανείς το παραμικρό, καλώ τον Ντέμη και υπογράφει προς τιμήν του σε λευκό συμβόλαιο. Ίσως επειδή ήξερε ότι δεν πρόκειται να βγει ζημιωμένος από μένα και την ομάδα. Μέχρι να μπει στην απογευματινή προπόνηση και να έρθει ο Παθιακάκης ενθουσιασμένος να μου πει «τον θέλω», εγώ τον είχα ήδη κλείσει. Λειτούργησα όπως λειτουργούσα με κάθε παίκτη που ένιωθα ότι αξίζει και ότι έχει προδιαγραφές»…
Οι «αλαμάνειες» αρχές
Ο Κώστας Αλαμάνος έδειξε εμπιστοσύνη για δεύτερη σερί σεζόν στον Γιάννη Παθιακάκη, ο οποίος είχε αναλάβει το καλοκαίρι του 1993. Το θέμα βέβαια ήταν να βρεθεί και το κατάλληλο υλικό ώστε να στηθεί σωστά το ρόστερ. Οι παλιότεροι θα γνωρίζουν πως τα πάντα περνούσαν από τα χέρια του προέδρου σε ό,τι είχε να κάνει με την επιλογή παικτών ή την τελική έγκριση…
«Η αρχή μου ήταν να έχω όσο καλύτερους παίκτες γινόταν στον άξονα, από τον τερματοφύλακα μέχρι τον σέντερ φορ. Ειδικά εκείνη την εποχή που το ποδόσφαιρο δεν παιζόταν και τόσο πολύ από το πλάι. Είχα τερματοφύλακα τεράστιας κλάσης (Μήνου), την ψυχάρα και προσωπική μου αδυναμία που λέγεται Κώστας Ιωάννου δίπλα στον έμπειρο και ικανό Ποζαπαλίδη στα στόπερ, Θεόφιλος και Κοβάσεβιτς συνέθεταν το πιο ακούραστο δίδυμο που έχω δει στη μεσαία γραμμή, ενώ στην κορυφή ήταν ο «ψηλός» και ο «κοντός» (Μπάρνιακ και Ντέμης). Βάλε και τον παιχταρά – αλλά και χρυσό παιδί – Μπλένταρ Κόλα και τον Βελέντζα που έκανε το «μπαμ» εκείνη τη χρονιά και δε χρειάζεται να αναρωτηθείς πως και γιατί ο Απόλλων έπαιζε τόσο ωραίο ποδόσφαιρο και πήγε τόσο ψηλά εκείνη την εποχή»…
Οι αξέχαστες μνήμες της Λιβαδειάς
Η απολλωνίστικη εκστρατεία στη Λιβαδειά απαριθμούσε περίπου 5.000 κόσμο, αριθμός αδιανόητος για οποιονδήποτε ελληνικό σύλλογο πλην ίσως των δυο «αιωνίων». Δεν ήταν όμως μόνο Απολλωνιστές όσοι έσπευσαν στη Βοιωτία εκείνη τη μέρα. Επί της ουσίας, ήταν «εκπρόσωποι» ολόκληρης της φίλαθλης Ελλάδας που συμπαραστεκόταν νοερά σε αυτό που ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει ο Απόλλων…
«Δεν υπήρχε τίποτα τυχαίο σε εκείνη τη χρονιά. Από τα φιλικά του καλοκαιριού καταλάβαινα πως η ομάδα είχε μεγάλες δυνατότητες και επιβεβαιώθηκα από το πρώτο κιόλας ματς που ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε ένα τραβηγμένο πέναλτι στο 93’ για να νικήσει 3-2 στη Ριζούπολη. Παρόλο που χάθηκαν κάποιοι βαθμοί στην πορεία του πρώτου γύρου, στον β’ η ομάδα είχε το δέσιμο και τη «χημεία» για να κάνει την υπέρβαση. Κάπως έτσι φτάσαμε στις 10 σερί νίκες, ανάμεσά τους το διπλό στη Νέα Φιλαδέλφεια επί της πρωταθλήτριας ΑΕΚ και το απίθανο 1-4 στο Ηράκλειο με τους οπαδούς του ΟΦΗ να βρίζουν τον διαιτητή που δεν έδωσε πέναλτι υπέρ μας(!) στο 1-2 και να αποθεώνουν στο τέλος τον Απόλλωνα για την καθολική επικράτησή του…
Ήταν λογικό λοιπόν, να θέλουν όλοι οι υγιείς φίλαθλοι να δουν τον Απόλλωνα να πετυχαίνει τον στόχο της Ευρώπης και να τον υποστηρίζουν νοερά ή και με την παρουσία τους στη Λιβαδειά. Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω την συμπαράσταση που είχαμε από τους «Πάνθηρες» και γενικά τους φίλους του Πανιωνίου, τους οποίους θα ευγνωμονώ παντοτινά. Από τότε ο Πανιώνιος είναι στην καρδιά μου, τον παρακολουθώ πάντα με ενδιαφέρον και χαίρομαι πολύ με τις επιτυχίες του και ειδικά με τη σπουδαία ομάδα που έχει φτιάξει την τελευταία διετία. Τα συναισθήματά μου από εκείνο το ματς δεν μπορώ ακόμη να τα περιγράψω επαρκώς. Ένας ωκεανός χαράς, μια δικαίωση για τον σύλλογο και για μένα προσωπικά μετά από κόπους και θυσίες πολλών ετών. Ειδικά στο γκολ του Βελέντζα (σ.σ. το 1-2 στο 78’) ένιωσα σα να μην πατάω στη γη και σα να σταμάτησε ο χρόνος»…
Ο «εμβληματικός» Μητρόπουλος
Τον Δεκέμβρη του ’94 ο Τάσος Μητρόπουλος άφησε τη Νέα Φιλαδέλφεια για να μετακομίσει στη διπλανή «γειτονιά» της Ριζούπολης. Αν και έπαιξε μόλις ένα εξάμηνο στον Απόλλωνα, ο Κώστας Αλαμάνος τον θυμάται με στοργή: «Τα Χριστούγεννα μου είπε ο Παθιακάκης ότι μπορούμε να φέρουμε τον Μητρόπουλο και ότι είναι ευκαιρία τώρα που πάει καλά η ομάδα να βάλουμε στα αποδυτήρια έναν ποδοσφαιριστή με την εμπειρία του. Του είπα «να τον φέρεις αμέσως» και δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Ένας σπουδαίος παίκτης, εμβληματικός, χαρισματικός παίκτης που ήταν πραγματικά γεννημένος αρχηγός. Πολύ ήσυχος έξω από το γήπεδο, καμία σχέση με το λιοντάρι που έβλεπες μέσα στο χορτάρι, κοίταζε πάντα τη δουλειά του και δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο πέρα από το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι μάλιστα ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από το γλέντι που κάναμε τότε στην «Νεράιδα». Όταν σηκώθηκε ο Τάσος να χορέψει ζεϊμπέκικο, ήταν σα να έβλεπες έναν αετό να ανοιγοκλείνει τα φτερά του. Επιβλητικός και δυναμικός, αυτός ήταν ο Τάσος»…
Εκείνη τη σεζόν, ο Απόλλων έπεσε δις θύμα «κακών» διαιτησιών στα ματς με τον ΠΑΟ. Η πρεμιέρα της Ριζούπολης κρίθηκε από ένα πέναλτι – ανέκδοτο που έδωσε ο Μπέντας στο 93’ (ο Δώνης τραβούσε τον Λαχανά στα όρια της περιοχής μέχρι που πρόλαβε να πέσει εκείνος πρώτος) και στον β’ γύρο τη σκυτάλη πήρε ο διαιτητής Χατζησταυρίδης που έδωσε πέναλτι σε μια βουτιά του Μάρκου προς το τέλος του ματς (1-0 τελικό). Ο καταλογισμός της ανύπαρκτης παράβασης έκανε έξω φρενών και ειδικά τον Τάσο Μητρόπουλο που αφού «στόλισε» τον διαιτητή με διάφορα κοσμητικά επίθετα, του ξήλωσε και το τσεπάκι στο στήθος μέσα στο οποίο βρίσκονταν οι κάρτες. Το περιστατικό αυτό δεν τον θυμόταν ο ιστορικός πρόεδρος του Απόλλωνα και όταν του υπενθυμίσαμε, χαμογέλασε με νόημα κουνώντας το κεφάλι…
Η συνάντηση με τον Κώστα Αλάμανο ξεπέρασε τις τρεις ώρες και η off the record κουβέντα έφαγε σαφώς περισσότερο χρόνο από την «επίσημη». Για να αποτυπωθούν σε χαρτί όλα τα on the record λόγια του προέδρου, θα έπρεπε να γίνει μια ξεχωριστή έκδοση της εφημερίδας. Όσο για εκείνα που «δεν γράφονται», ένα βιβλίο δε θα ήταν αρκετό για να τα χωρέσει. Αύριο (4/6/2017), ακριβώς 22 χρόνια μετά από εκείνο το κυανόλευκο έπος, ο Απόλλων γιορτάζει την επιστροφή του στη μεγάλη κατηγορία και η ΠΑΕ θα βραβεύσει τον τεράστιο παράγοντα Κώστα Αλαμάνο. Αυτόν που έφαγε μισή ζωή στη Ριζούπολη και που χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια μέχρι να αναγνωριστεί το έργο και η προσφορά του από το σύνολο των Απολλωνιστών. Οι υπόλοιποι Έλληνες φίλαθλοι είχαν προλάβει να τον παραδεχτούν πολύ νωρίτερα…
ΥΓ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ιστορικός Απόλλων βρίσκεται πια στο Α’ τοπικό, πληρώνοντας τους εγκληματικούς χειρισμούς όσων υποτίθεται ότι αγαπούν τον σύλλογο και θέλουν το καλό του…