Ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στο γαλλικό δίκτυο «SKWEEK» μιλώντας για τους νέους στόχους του με τους Πράσινους, το πώς έφτασε η ομάδα του μέχρι την κορυφή της Ευρώπης πέρυσι, τη Euroleague και τη σχέση του μαζί της αλλά και τον ανταγωνισμό με τους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Ολυμπιακός.
Για το τελευταίο κομμάτι ο Δ. Γιαννακόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων πως έχει προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια να αναπτυχθεί μία «υγιής σχέση» του ίδιου με τους αδερφούς Αγγελόπουλους αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ γιατί «δυστυχώς δεν μοιράζονται την ίδια άποψη», όπως ανέφερε.
«Αν με ρωτάς, έχοντας κερδίσει τις περισσότερες φορές, έχουν την ανάγκη να δημιουργήσουν μία ένταση, έτσι ώστε οι οπαδοί τους να είναι χαρούμενοι» πρόσθεσε σχετικά για να καταλήξει με την ατάκα πως είναι δύο σεβαστοί άνθρωπο στην κοινωνία με πολύ μεγάλες εταιρίες.
Αναλυτικά τα όσα είπε για τη σχέση τους με τους Αγγελόπουλους και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του podcast:
Η μεγάλη αντιπαλότητα είναι με τον Ολυμπιακό. Πώς είναι η σχέση σου με τα αδέρφια Αγγελόπουλους;
«Η σχέση μου με τα αδέρφια Αγγελόπουλους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλά από τα λεφτά τους, από την ενέργειά τους, τον χρόνο τους. Το σέβομαι αυτό και έχω προσπαθήσει πολλές φορές να έχω μία σχέση όπου ο ανταγωνισμός μας μένει μέσα στις 4 γραμμές , στα 40 λεπτά και να έχουμε μία υγιή σχέση έξω από αυτέ γιατί είμαστε στον αθλητισμό μαζί. Δυστυχώς δεν μοιράζονται την ίδια άποψη. Αν με ρωτήσεις, έχοντας καταφέρει να τους νικήσουμε τις περισσότερες φορές έχουν δημιουργήσει την ανάγκη να δημιουργήσουν ένταση ώστε να είναι χαρούμενοι οι φίλαθλοί τους».
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τα παιδικά σου χρόνια ώστε να καταλάβουμε τον άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας σήμερα;
«Είμαι μοναχοπαίδι, δυστυχώς δεν έχω αδέρφια ή αδερφές οπότε ως μοναχοπαίδι συνήθως είναι μοναχικά. Αλλά εντάξει, είχα την υπόλοιπη οικογένειά μου, τα ξαδέρφια μου, οι γονείς μου ήταν πολύ κοντά μαζί μου. Ήμουν πολύ τυχερός που τους είχα μέχρι και σε πολύ μεγάλη ηλικία οπότε ήταν καλά παιδικά χρόνια».
Ο πατέρας σου σε στήριζε;
«Και οι δύο γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί στη ζωή μου. Η μητέρα μου είναι ακόμα ζωντανή, ακόμα με στηρίζει σε όλα, στην προσωπική μου ζωή, στην κοινωνική μου ζωή, στις επιχειρήσεις, σε όλα ζητάω την άποψή της αλλά ο πατέρας μου ήταν το πρότυπό μου».
Ήταν ένας πολυάσχολος άνθρωπος, έβρισκε χρόνο ώστε να τον περάσει μαζί σου;
«Ναι ναι. Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε, σίγουρα υπήρχαν στιγμές που ήταν σε ταξίδια για τη δουλειά, όπως πολύς κόσμος ταξιδεύει, αλλά μπορώ να πω ότι ήταν κοντά μου. Συνήθιζε να με παίρνει στη δουλειά μαζί του πολλές φορές, όποτε είχε την ευκαιρία, πήγαμε σε πολλά ταξίδια μαζί. Μπορώ να πω ότι ήταν δίπλα μου».
Ήταν κάτι που ευχαριστιόσουν; Να πηγαίνεις στη δουλειά μαζί του;
«Έχω καλές και κακές αναμνήσεις. Ο πατέρας μου ήταν εργασιομανής , συνήθιζε να πηγαίνει στη δουλειά στις 6 το πρωί και να φεύγει αργά τη νύχτα, μετά την καθαρίστρια. Οπότε κάθε Κυριακή με πήγαινε σε όλα τα εργοστάσια, έλεγχε κάθε γραφείο αν ήταν καθαρό, πήγαινε στις μηχανές, έκανε τα πάντα. Οπότε έχανα τις Κυριακές μου αλλά είχα πολλές εμπειρίες στη δουλειά. Ας πούμε ότι ήταν σαν ένα τραύμα, το οποίο τώρα το βλέπω σαν θετικό. Από την άλλη πλευρά, όπως οι περισσότερες οι οικογένειες, καλές οικογενειακές στιγμές πηγαίνοντας εκδρομές, στη θάλασσα, παίζοντας».
Καταλαβαίνω ότι το μπάσκετ ήταν μέσα στην οικογένεια αλλά πότε ήταν η δική σου πρώτη επαφή με το μπάσκετ;
«Το 1987 η Ελλάδα ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για πρώτη φορά στην ιστορία με τον Νίκο Γκάλη και τα πρώτα παιχνίδια που πήγα να δω ήταν η Εθνική ομάδα της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Με τον Παναθηναϊκό, έναν χρόνο αργότερα, ακόμα θυμάμαι το σκορ. Παναθηναϊκός εναντίον της ΑΕΚ, το 99-81. Θεωρήθηκα κακή τύχη γιατί είχαμε 99 πόντους 3 λεπτά πριν το τέλος και δεν φτάσαμε τους 100».
Σου άρεσε το μπάσκετ από την αρχή όταν ήσουν μικρός;
«Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν ποδοσφαιριστής. Ένας από τους καλύτερους στο σχολείο, έπαιζα με τους μεγαλύτερους οπότε το μπάσκετ δεν ήταν το άθλημα που αγάπησα αλλά για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία 30 χρόνια, βλέπω μόνο μπάσκετ. Δεν έχω δει ποδόσφαιρο από το 1998 όπου η Γαλλία νίκησε τη Βραζιλία στον τελικό. Αυτό ήταν το τελευταίο ποδοσφαιρικό ματς που είδα».
Γιατί αγαπάς τόσο πολύ το μπάσκετ τώρα; Είναι λόγο δουλειάς ή νιώθεις όντως κάτι;
«Προτιμώ το μπάσκετ ως σπορ γιατί είναι πιο γρήγορο, το σκορ αλλάζει συνεχώς ενώ στο ποδόσφαιρο μπορεί να κάτσεις για 90 λεπτά και να λήξει το παιχνίδι 0-0. Πού είναι λοιπόν η διασκέδαση σε αυτό»;
Μου είπες ο πατέρας σου, ακόμα και σήμερα είναι πολύ σημαντικός για εσένα. Πιστεύεις ότι στον τρόπο που δουλεύεις έχεις στοιχεία του;
«Πιστεύω ότι αν δεν έχεις ηθικές, δεν έχεις τίποτα. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγάλεις λεφτά, πολλοί τρόποι να γίνεις ας πούμε δυνατός. Το να το κάνεις αυτό όμως με τον σωστό τρόπο, χρησιμοποιώντας το “μονοπάτι” της ηθικής, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω πως να κάνω τις δουλειές μου».
Το 2018 ο πατέρας σου απεβίωσε. Τι πιστεύεις ότι άλλαξε μετά από αυτό το γεγονός;
«Το 2018 ήταν ένας εφιάλτης καθώς όχι μόνο ο πατέρας μου απεβίωσε αλλά σε μία περίοδο 40 ημερών, επίσης ένας από τους δύο θείους μου, σε μερικούς ύστερα ο άλλος μου. Μέσα λοιπόν σε 9 μήνες και οι τρεις τους πέθαναν».
Ήταν η πρώτη φορά που έχασες σημαντικά οικογενειακά πρόσωπα;
«Ναι ήταν η πρώτη φορά. Εντάξει, ήταν και η γιαγιά και ο παππούς στο παρελθόν αλλά εντάξει. Ήταν δύσκολο γιατί ξαφνικά έπρεπε να αναλάβω τη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που είχα, να φροντίσω ολόκληρη την οικογένεια οπότε ήταν μία δύσκολη περίοδος. Κοιτώντας όμως πίσω, όλα πήγαν καλά».
Πώς αντιμετώπισες όλες αυτές τις υποχρεώσεις που σου ήρθαν ξαφνικά;
«Δε νομίζω ότι είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Νιώθεις ότι οι γονείς σου θα ζήσουν για πάντα. Συνήθως πράγματα όπως αυτό έρχονται ξαφνικά. Ήταν μία δύσκολη περίοδος αλλά όπως είπα, κοιτώντας πίσω, λέω ότι όλα πήγαν καλά».
Ο Παναθηναϊκός ήταν σε δύσκολες στιγμές αλλά κατάφερες να επαναφέρεις την ομάδα στην κορυφή. Ποία ήταν τα βασικά εμπόδια που αντιμετώπισες;
«Όταν ο πατέρας μου και ο θείος μου αποφάσισαν πίσω στο 2012 να κάνουν πίσω από τον Παναθηναϊκό και σταμάτησαν ας πούμε να έχουν καθημερινή επαφή, προτίμησα να μην ασχοληθώ. Προτίμησα την ανωνυμία και δεν ήθελα να πάρω τον Παναθηναϊκό. Ταξίδεψα σε ολόκληρο τον κόσμο προσπαθώντας να βρω κάποιον να αναλάβει, δεν κατάφερα να το καταφέρω οπότε έπρεπε να μπω στον χορό. Και όταν μπαίνεις πρέπει να χορεύεις όσο καλύτερα μπορείς ή αν σε πετάξουν στον ωκεανό, πρέπει να κολυμπήσεις. Πήρα την απόφαση αφού ήμουν εδώ ότι έπρεπε να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μπορέσαμε ύστερα από μία πολύ μεγάλη και επιτυχημένη περίοδο του Παναθηναϊκού, από το 1987 μέχρι το 2012 να συνεχίσουμε να είμαστε οι πρωταθλητές στην Ελλάδα, να είμαστε οι εκπρόσωποι στην Ευρώπη. Αφού πέθανε ο πατέρας μου και για κάποιους άλλους λόγους αποφάσισα να αποχωρήσω το 2020. Δεν έγινε, μπόρεσα να κανονίσω όλα τα υπόλοιπα και από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί και το ευρωπαϊκό μπάσκετ αναπτύσσεται, το μέλλον είναι εδώ, δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, δεν είναι τραίνο, είναι πραγματικό φως που έρχεται από τον ήλιο. Κάναμε μία τεράστια επένδυση πέρυσι, η βλέψη μας είναι να είναι ακόμη μεγαλύτερη και με τον προπονητή Αταμάν και τους παίκτες είχαμε τα καλά αποτελέσματα, οπότε αυτό μου έδωσε τη θέληση να συνεχίσω».
Ποιο θεωρείς ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι ώστε να χτίσεις μία επιτυχημένη ομάδα;
«Το να βρεις ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς. Νομίζω ότι είναι το ίδιο σε κάθε επιχείρηση. Η κάθε επιχείρηση, η κάθε επιτυχία είναι άνθρωποι. Οπότε αν έχεις ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς γύρω σου, αν δουλεύεις σκληρά, αν βάζεις τις ώρες, την ενέργεια, την ώρα, η επιτυχία θα έρθει».
Οι οπαδοί είναι πολύ κοντά στις ομάδες στην Ελλάδα. Όταν αποφάσισες να φύγεις από την ομάδα υπήρξαν νευριασμένοι φίλαθλοι. Έτσι δεν είναι;
«Αυτό είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω απόλυτα τους φιλάθλους. Οι φίλαθλοι όπως όλοι, δεν κοιτούν πίσω, θέλουν το σήμερα και έχοντας μία οικογένεια που έχει φέρει επιτυχίες στην ομάδα, θα προτιμούσαν να μην φύγω».
Πιστεύεις ότι το να έχεις φιλάθλους τόσο κοντά στην ομάδα είναι καλό ή κακό; Το κάνει ευκολότερο ή δυσκολότερο;
«Εξαρτάται, αν είναι καλή ημέρα το κάνει ευκολότερο, αν είναι άσχημη το κάνει δυσκολότερο. Οι φίλαθλοι στην Ελλάδα είναι πολύ ενθουσιώδεις, βάζουν όλη τους την ενέργεια που πιστεύω ότι είναι κάτι το πολύ ωραίο σε όλα τα ελληνικά γήπεδα, όπως και στη Σερβία. Είναι δύσκολο να την ξεπεράσεις, άξια αναφοράς και είναι ωραία ατμόσφαιρα, όταν δεν υπάρχουν hooligans. Όταν ο ανταγωνισμός είναι πίσω από τις κόκκινες γραμμές όλοι είναι χαρούμενοι. Όταν τις ξεπερνάει είναι τελείως διαφορετική ιστορία».
Ένιωσες προδομένος από τους φιλάθλους;
«Είμαι και εγώ οπαδός. Φοράω δύο καπέλα. Αυτό του ιδιοκτήτη και αυτό του φιλάθλου. Φορώντας το καπέλο των οπαδών ήμουν και εγώ αναστατωμένος μαζί μου. Τους καταλαβαίνω πλήρως».
Πιστεύεις ότι θα ήταν ωραίο να έχεις ανταγωνιστές ώστε να σε ανεβάζουν επίπεδο;
«Ο ανταγωνισμός πάντα σε κάνει καλύτερο. Όμως ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ¨Δημήτρη όταν είσαι στην κορυφή”, μιλούσε κατά κύριο λόγο για τη φαρμακευτική εταιρεία, όχι για για τα αθλήματα αλλά πάει και σε αυτά επίσης, “Αν είσαι στην κορυφή και είναι δύσκολο να έχεις ανταγωνισμό, ο μόνος ανταγωνισμός είναι ο καθρέφτης και αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να έχεις μία καλύτερη εικόνα” μεταφορικά μιλώντας. Πάντα οι εαυτοί μας είναι ο ανταγωνισμός, να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και καλύτεροι και όχι να βλέπουμε τους άλλους».
Κοιτώντας τον καθρέφτη πιστεύεις ότι είναι καλός ανταγωνισμός;
«Τις περισσότερες φορές ναι, θα ήταν ηλίθιο να έλεγα ότι κανείς δεν κάνει λάθη, ότι δεν είχες αποτυχίες επίσης. Αυτά θα σε “΄χρίσουν” μέσα στη ζωή. Οι αποτυχίες σε “χτίζουν”. Επίσης το πως αντιμετωπίζεις την επιτυχία, οπότε πιστεύω όπως αποδεικνύεται και μέσα από τα αποτελέσματα, κάθε χρόνο είμαστε σε καλύτερο έδαφος».
Νομίζω ότι όταν ήρθε ο Αταμάν στην ομάδα σου είπε ότι πρέπει να αλλάξουν όλοι οι παίκτες. Ισχύει αυτό;
«Ο Παναθηναϊκός ήταν σε μία πολύ άσχημη θέση πριν έρθει ο κόουτς Αταμάν. Φυσικά το μπάτζετ ήταν πολύ πιο χαμηλό. Συνήθως η τιμή ενός παίκτη αντικατοπτρίζει τις ικανότητές του και αφού αλλάξαμε τα νούμερα τόσο πολύ, λογικό ήταν να αλλάξουμε και τους παίκτες».
Ήταν κάτι το φυσιολογικό δηλαδή;
«Ναι ήταν φυσιολογικό».
Νιώθω κάποιοι άνθρωποι δεν θα εκτιμούσαν το ότι έπρεπε να αλλάξουν όλα αλλά είστε έτοιμος να κρίνετε επιλογές του παρελθόντος;
«Είμαι ένα άτομο που δεν ξέρω από μόνος μου μπάσκετ. Μπορώ να παίξω, όχι πολύ καλά, αλλά μπορώ να καταλάβω το μπάσκετ ακόμα λιγότερο. Όπως στις επιχειρήσεις και σε κάθε τομέα θέλεις να είσαι μέλος του, πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους. Εμπιστεύομαι τον προπονητή, εκείνος τους παίκτες και είναι είναι μία αλυσίδα».
Πήρες όλες τις αποφάσεις και στο τέλος κατακτήσατε την Euroleague. Στην αρχή της σεζόν το περίμενες;
«Ήμουν σίγουρος. Τα 3 χρόνια που ήμουν μακριά, εντάξει δεν μου αρέσει αυτό γιατί ακούγεται σα να καυχιέμαι, αλλά έχω επιλέξει την απομόνωση, προσωπική επιλογή, κάθισα και σχεδίασα τα πλάνα μου. Ευτυχώς ο Θεός ήταν στο πλάι μου και ό,τι σχεδιάστηκε πήγε ακριβώς όπως είχε γραφτεί στο χαρτί».
Πιστεύεις ότι στοχοποιήθηκες καθόλου από την Euroleague;
«Η Euroleague είναι ένα περίεργο πλάσμα. Υπάρχουν ομάδες όπου υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που ξοδεύει προσωπικά λεφτά, υπάρχουν ομάδες που ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο αθλητικό γκρουπ, όπως οι ισπανικές ομάδες. Υπάρχουν άλλες ομάδες που υπάρχουν μόνο διοικητικά, δεν υπάρχει ιδιοκτήτης ή επενδυτής, οπότε πιστεύω όταν ο Παναθηναϊκός πίσω στο 2002, όταν άρχισε η Euroleague, αρχίσαμε να απορούμε με τον κύριο Μπερτομέου και τον οργανισμό του. Πού πάνε τα λεφτά; Γιατί δεν κοιτάμε όλες τις πιθανότητες να αναπτύξουμε την Euroleague; Αυτό ήταν κάτι που δεν του άρεσε και πιστεύω ότι ναι ήταν ένα προσωπικό ζήτημα επειδή ξυπνάω στις 6 το πρωί, όπως έκανε και ο πατέρας μου, δουλεύω 12-14 ώρες την ημέρα και όταν έχω επενδύσει τα λεφτά μου κάπου, θέλω όλα να είναι δίκαια. Δεν θέλω να έχω αθέμιτο ανταγωνισμό. Πιστεύω ότι αντιμετωπίσαμε, για τους λόγους που ανέφερα πριν, έναν αθέμιτο ανταγωνισμό».
Πιστεύεις ότι όλο αυτό ήρθε μόνο από εκείνη την κριτική;
«Ήρθε από αυτό, ήρθε από το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος που αν δεν με αντιμετωπίζουν δίκαια, αντιδράω. Δεν είμαι άνθρωπος που θα καθίσει και θα τον χαστουκίζουν και στα δύο μάγουλα. Αν κάποιος με χαστουκίσει θα του κάνω το ίδιο. Δεν μου αρέσει το χαστούκι, είμαι ο πρώτος που προσπαθεί και δεν πατάει ούτε πάνω σε μυρμήγκι. Αλλά αν κάποιος σου πετάξει ένα πετραδάκι τότε παίρνεις τον βράχο και τον διαλύεις».