Συνέβη, άρα αποτελεί ιστορία: Μια κανονική ομάδα επιπέδου Champions League (Μπενφίκα) έπαιξε στην έδρα μιας «πρωτόβγαλτης στο κλαρί της διοργάνωσης» (ΑΕΚ) και νίκησε με 2-3, αν και από το 43′ αγωνίζονταν με δέκα ποδοσφαιριστές. Τελεία – παράγραφος.
Τα (ηθικά και άλλα) συμπεράσματα, που κωδικοποιούν όσα εξελίχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο και επικαιροποιούν το αποτέλεσμα:
Με κανονικούς όρους και ισότιμες προϋποθέσεις διεξαγωγής του αγώνα (έντεκα εναντίον έντεκα) το ματς εξελίσσονταν με ταχύτατο ρυθμό να καταλήξει «πολλά με λίγα ή και κανένα». Το 0-2 στο 15′, η μεγάλη διαφορά αξίας των δύο ομάδων, η τεράστια εμπειρία της Μπενφίκα και οι σαφώς ισχυρότερες δυνατότητες της προϊδέαζαν για μια πολύ δύσκολη έως ιστορικά αρνητική βραδιά για την Ένωση. Το γεγονός πως οι Πορτογάλοι έριξαν μετά το 20′ την ένταση και αποφάσισαν απλώς να διαχειριστούν το ματς, αυξάνει έτι περισσότερο τον δείκτη τραγικότητας του επιπέδου απόδοσης της ΑΕΚ.
Η ανατροπή (αυτό είναι το ποδόσφαιρο) των όρων και προϋποθέσεων διεξαγωγής του αγώνα από το 43′ και μετά έδωσε (και πολύ καλά έκανε) στην Ένωση το δικαίωμα να αναπνεύσει, να παρουσιαστεί, έστω με τις δυνατότητες που διαθέτει, στον αγωνιστικό χώρο, να διεκδικήσει ό,τι περισσότερο μπορούσε από το παιχνίδι και (γιατί όχι) να το κλέψει… Στην ουσία, μακριά από όλες τις επικοινωνιακές κορώνες και αναλύσεις, τους πηχιαίους τίτλους και τις επιθυμίες του στυλ «βάλτο ρε αγόρι μου» ή «δώσε πάσα βρε Βίκτωρα», η ΑΕΚ να κλέψει το ματς επεδίωκε ακόμη και όταν (υποτίθεται) κυριαρχούσε αριθμητικά και αγωνιστικά…
Η κλοπή δεν συντελέστηκε για λόγους που αφορούν στην αγωνιστική αξιοπιστία της διοργάνωσης, που είναι εξαιρετικά αυξημένη, ώστε να μην επιτρέπει σε εγχώριους ή αλλοδαπούς τσίπηδες (αγωνιστικά πάντα) να διεκδικούν ένα τελικό αποτέλεσμα με «ανταρτοπόλεμο» και τζούφιες ντουφεκιές του στυλ «γερά αδέρφια, η νίκη είναι κοντά»…
Έξω από την πραγματική αγωνιστική απεικόνιση του παιχνιδιού προκύπτουν (είτε μας αρέσει, είτε όχι) «σημεία και τέρατα» όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά για όλες τις ομάδες ανάλογου βεληνεκούς:
Το Champions League είναι πολύ ακριβό σπορ για τις περιφερειακές ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε σημείο που να καταντάει εξωπραγματικά σκληρό. Μετά τις πρώτες είκοσι ή τριάντα ομάδες της κατάταξης η διαφορά αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτεται από (αγωνιστικούς και πατριωτικούς) ηρωισμούς άλλων εποχών.
Η ΑΕΚ (και κάθε άλλη ΑΕΚ) όπως σήμερα είναι οργανωμένη και λειτουργεί δεν έχει θέση στην κορυφαία διοργάνωση για δεκάδες λόγους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται το μπάτζετ και η αγωνιστική αξία της ομάδας. Ότι έφτασε στους ομίλους (μέσω της γνωστής διαδικασίας των πρωταθλητριών ομάδων) καταγράφεται ως συγκλονιστική επιτυχία, την οποία όλοι, εντός και εκτός ομάδας, τώρα αντιλαμβάνονται.
Λογικά η Ένωση δεν θα πάρει ούτε ένα βαθμό από τη διοργάνωση. Πλέον, μπορεί να προσβλέπει (λογικά πάντα) σε μια ισοπαλία με τον Άγιαξ στην Αθήνα (και αυτή υπό τις βαθμολογικές προϋποθέσεις που θα έχουν διαμορφωθεί τότε), ενώ ως κάκιστη εξέλιξη κρίνεται η ισοπαλία της Μπάγερν με τον «Αίαντα» για μερικούς πολύ ευνόητους λόγους. Το ζήτημα είναι να μην ξεφύγει πολύ και η διαφορά των γκολ και γίνει η ομάδα η χαρά κάθε αντίπαλου επιθετικού…
Τι απομένει; Να βγάλει η ΑΕΚ την υποχρέωση των υπόλοιπων τεσσάρων αγώνων με το μικρότερο δυνατό αγωνιστικό και επικοινωνιακό κόστος, να μαζέψει με πολύ κόπο τα ευρωπαϊκά κομμάτια της, να αναπροσαρμόσει εκείνο το «ερχόμαστε» (γιατί όταν έφτασε αυτή οι άλλοι είχαν πάει και γυρίσει κιόλας) και να επιδιώξει να κατακτήσει και πάλι τον εγχώριο τίτλο.
Μόνο που και για την προοπτική αυτή η κατάσταση έχει δυσκολέψει εξαιρετικά, καθότι καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια…