Τελικά, ο Ουζουνίδης έπεσε κι αυτός στην παγίδα της Μπενφίκα, όπως ο Λουτσέσκου. Όχι στα λόγια, αλλά αυτό που είδαμε στο γήπεδο. Είχα επισημάνει την ημέρα του αγώνα, ότι εκείνο που θα έπρεπε να προσέξει η ΑΕΚ ήταν τα στημένα και το ριμπάουντ.
Με την έναρξη του ματς οι Πορτογάλοι είχαν δυο εύκολες κεφαλιές – μισό γκολ. Τη μία ο Ράφα, μόνος ανενόχλητος, υπό το βλέμμα του Μπακασέτα, που αντί να διεκδικήσει τη μπάλα στον αέρα, απλά προσπάθησε να… παρενοχλήσει τον αντίπαλό του, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Βαρέλα στην Τούμπα με αντίπαλο τον Ζαρντέλ.
Η δεύτερη περίπτωση ήταν η κεφαλιά του Ρούμπεν Ντίαζ. Σηκώθηκε μόνος, ανενόχλητος κι αυτός με τον Τσικρίνσκι να τον παρακολουθεί. Επίσης δεν διεκδίκησε τη μπάλα ο Ουκρανός. Όπως ακριβώς είχε κάνει ο Βαρέλα με τον Ζαρντέλ στην Τούμπα.
Το ριμπάουντ είναι ένα «όπλο» της Μπενφίκα. Και έτσι σκοράρει από την αρχή του πρωταθλήματος, έτσι σκόραρε και στην Τούμπα. Όταν οι αμυντικοί απομάκρυναν τη μπάλα στη σέντρα του Γκριμάλντο, κάποιος έπρεπε να εμποδίσει τον Ζέντσον να σουτάρει. Έκανε το σουτ, απέκρουσε ο Μπάρκας, ήρθε το γκολ με το… ριμπάουντ του Σεφέροβιτς.
Στο δεύτερο γκολ της Μπενφίκα δεν υπάρχουν ευθύνες. Είναι από αυτά που είναι περισσότερο… μαγκιά του επιτιθέμενου και λιγότερο ευθύνη του αμυνόμενου, του Μπακασέτα, εν προκειμένω.
Από εκεί και πέρα, κρίνουμε την ΑΕΚ με βάση την απόδοσή της στο δεύτερο μέρος, όπου έπαιζε με παίκτη παραπάνω. Και την εκθειάζουμε, που κατάφερε να ισοφαρίσει, αλλά και θα μπορούσε να είχε νικήσει με την σούπερ ευκαιρία του Κλωναρίδη. Είναι λάθος.
Αν η ΑΕΚ είχε παρόμοια απόδοση όταν η Μπενφίκα έπαιζε κι αυτοί με έντεκα παίκτες, τότε, ναι, η ισοφάριση θα είχε μεγαλύτερη αξία. Παράδειγμα: όλοι συμφωνούμε, φαντάζομαι, ότι ο Χουλτ έκανε καταπληκτικό παιχνίδι.
Έκανε καταπληκτικό παιχνίδι, γιατί πάντα είχε μόνο έναν αντίπαλο μπροστά του. Μόνο λίγες στιγμές έσπευδε σε βοήθεια συμπαίκτης του Πορτογάλου μπακ. Αν η Μπενφίκα έπαιξε κι αυτή με 11, θα είχε δυο. Τόσο απλά. Και στατιστικά, θα μειωνόταν στο μισό οι πετυχημένες πλαγιοκοπήσεις του.
Ένα, επίσης, λάθος – θεωρώ – του Ουζουνίδη είναι κι η προσέγγιση του τελευταίου 25αλεπτου του αγώνα. Όταν η Μπενφίκα δεν μπορούσε να περάσει τη σέντρα, δεν υπήρχε λόγος να παραμένουν στο γήπεδο και τα δυο κεντρικά μπακ.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι σύγχρονοι αναλυτές του ποδοσφαίρου ισχυρίζονται ότι η ομάδα που υπερτερεί σε αριθμό, θα πρέπει να αφαιρέσει έναν κεντρικό μπακ, να βάλει έναν δημιουργικό μέσο και να τραβήξει λίγο πιο πίσω έναν αμυντικό χαφ.
Στην προκειμένου περίπτωση, ο Οικονόμου έπρεπε να βγει πιο νωρίς, να έρθει πιο πίσω ο Γαλανόπουλος, όχι ακριβώς στόπερ και να έμπαινε ένας δημιουργικός χαφ. Η αλλαγή έγινε, αλλά λόγω τραυματισμού του Οικονόμου. Εξ ανάγκης.