Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που η ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά «εξυγιάνθηκαν». Από τότε δηλαδή που ξεκίνησαν όλες οι «απαραίτητες διαδικασίες» ώστε ο τίτλος του πρωταθλητή να μην καταλήγει τακτικά στον Ολυμπιακό. Την τελευταία επταετία οι Ερυθρόλευκοι πήραν μόλις τρία πρωταθλήματα, άρα εκ πρώτης όψεως η Εξυγίανση κρίνεται απολύτως επιτυχημένη.
Για να πάρει αυτά τα τρία πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός έπρεπε να έχει μια ομάδα τουλάχιστον τρεις κλάσεις πάνω από τον δεύτερο. Δηλαδή τον ΠΑΟΚ, αφού αυτός ήταν ο δεύτερος και στα τρία σερί πρωταθλήματα της εποχής Μαρτίνς. Το καλοκαίρι του κορωνοϊού (2020) οι Ερυθρόλευκοι τερμάτισαν 18 βαθμούς πάνω τους Θεσσαλονικείς και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν έγιναν η μοναδική ομάδα στην ιστορία με αήττητο πρωτάθλημα (και) σε καθεστώς πλέι οφ, ήταν η ήττα από τον ΠΑΟΚ στο άδειο Καραϊσκάκη, δυο αγωνιστικές πριν το τέλος της σεζόν.
Το 2021 τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα για τους αντιπάλους του Ολυμπιακού: ο ΠΑΟΚ στο -26, η 4η ΑΕΚ στο -30 και ο 5ος ΠΑΟ στο -37. Τέλος, το 2022 ο Ολυμπιακός άφησε στο -19 τον 2ο ΠΑΟΚ, στο -22 τον 4ο Παναθηναϊκό και στο -27 την 5η ΑΕΚ. Και στα δυο αυτά πρωταθλήματα ο Άρης ήταν 3ος, ενώ ειδικά το 2022 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι 2ος, έχοντας κάνει το καλύτερο πλασάρισμά του από το μακρινό 1980.
Ο λόγος για τον οποίο δεν συνέβη αυτό ήταν πάρα πολύ απλός. Για κάποιον (όχι και τόσο) ανεξήγητο λόγο, ο ΠΑΟΚ έσπασε κάθε ρεκόρ στα πέναλτι παίρνοντας συνολικά 15 μέσα στη σεζόν. Μάλιστα, τα 14 εξ αυτών είχαν σφυριχτεί προτού τελειώσει η κανονική περίοδος. Μέχρι τα τέλη Φλεβάρη το σκορ ήταν 14 υπέρ και 0 κατά, επίδοση που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα ακόμα και αν συμμετείχε σε πρωτάθλημα Εφήβων!
Για την ιστορία, στο ίδιο πρωτάθλημα που ο Ολυμπιακός τερμάτισε στο +19 από τον ΠΑΟΚ, είχε μόλις 6 πέναλτι υπέρ του και δυο εις βάρος του. Σκεφτείτε πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η διαφορά αν οι δυο ομάδες είχαν έστω τον ίδιο αριθμό πέναλτι, για να μην πιάσουμε καν το ενδεχόμενο να ήταν οι αριθμοί αντεστραμμένοι, όπως άλλωστε υπαγόρευε η βαθμολογία και η εικόνα εντός αγωνιστικού χώρου.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το τι συνέβη στα πρωταθλήματα που δεν κατέληξαν στον Πειραιά. Στο πρώτο εξ αυτών κυριολεκτικά βγήκαν πιστόλια, με τον οπλοφόρο Ιβάν Σαββίδη να μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο για να δείξει τη δυσαρέσκειά του στον αλησμόνητο Κομίνη και τους βοηθούς του. Το δεύτερο έφερε άκρως πολιτική υπογραφή και θεωρώ ότι δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να το αμφισβητεί.
Πολύ πριν συγχαρεί τον πρωταθλητή Ελλάδας ΠΑΟΚ ο Αλέξης Τσίπρας (αδιανόητο ένας πρωθυπουργός να συγχαίρει εγχώριο πρωταθλητή, ειδικά όταν ακριβώς ο ίδιος ντρεπόταν να πει οτιδήποτε για τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό στο πόλο), γνώριζαν ακόμα και τα τσιμέντα το πώς και το γιατί. Τον Φεβρουάριο του 2019 οι σύνδεσμοι οπαδών του ΠΑΟΚ ανακοίνωσαν συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών (η οποία είχε ήδη ψηφιστεί λίγες εβδομάδες νωρίτερα) αλλά μέσα σε λίγες ώρες τα πάντα ακυρώθηκαν και όλοι οι εμπλεκόμενοι ήξεραν καλά το γιατί. Όταν τον Απρίλιο έγινε μια «μεμονωμένη» διαμαρτυρία οπαδών, τα πάντα είχαν ξεχαστεί…
Τα άλλα δυο πρωταθλήματα που πήγαν σε μη ολυμπιακά χέρια ήταν τα δυο τελευταία. Τα οποία κρίθηκαν στο φινάλε και με τον Ολυμπιακό να είναι ο βασικός αδικημένος της υπόθεσης. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το «πέναλτι» του Άβιλα στη Λεωφόρο; Τα ματς με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη; Τα αίσχη του Βόλου; Τον Χουάνκαρ; Την ώρα που οι υπόλοιποι έπαιρναν σφυρίγματα όπου και όποτε τα χρειάζονταν (τα πέναλτι του ΠΑΟ ειδικά έχουν γράψει ιστορία, όπως εκείνο με τον ΟΦΗ που ο Ιωαννίδης έστειλε τον αντίπαλό του στο νοσοκομείο και επιβραβεύτηκε κιόλας), ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει πέρα από τα δικά του «αυτογκόλ» και το μίσος των απεσταλμένων της Εξυγίανσης…
Πριν από λίγες εβδομάδες η ΕΠΟ άλλαξε χέρια. Ακριβώς όπως είχε συμφωνηθεί από καιρό, αφού η αποκάλυψη είχε γίνει από τον Αχιλλέα Μπέο πολλούς μήνες νωρίτερα, κάνοντας λόγο περί «συμφωνίας Μελισσανίδη και Σαββίδη» για Γκαγκάτση μετά τον Μπαλτάκο. Σε οποιαδήποτε κανονική χώρα, αν έβγαινε κάποιος και μιλούσε για συμφωνία… αλλαξοκωλιάς μεταξύ δυο ομάδων σε ό,τι έχει να κάνει με τον πρόεδρο μιας εθνικής ομοσπονδίας, θα τον έπαιρναν με τις πέτρες γιατί θα θεωρούταν αδιανόητο κάτι τέτοιο. Στη χώρα όμως που όλα γίνονται, έγινε κι αυτό. Ο Μπέος δικαιώθηκε πανηγυρικά και η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Μάκη Γκαγκάτση.
Η νέα σεζόν είναι ήδη εδώ. Και δυστυχώς, δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Η πρώτη αλλοίωση σε επίπεδο κορυφής ήρθε με το «καλησπέρα» και τον ΠΑΟΚ να βάζει από νωρίς υποψηφιότητα για να σπάσει το απίθανο ρεκόρ του 2022 με τα 15 πέναλτι. Η αρχή έγινε με το «πέναλτι» στον Κεντζιόρα. Ο Πεταυράκης κρατάει τον αντίπαλό του όπως – κακώς – κάνουν σχεδόν όλοι οι αμυντικοί παγκοσμίως σε όλα τα κόρνερ. Τον κρατάει περισσότερο εν είδει επιτήρησης και όταν τον αφήνει, ο παίκτης του ΠΑΟΚ βουτάει στο χορτάρι σαν να είναι ο Απόστολος Χρήστου. Ποιος VARίστας στον κόσμο θα φώναζε τον διαιτητή για δει μια φάση στην οποία ένας επιτιθέμενος πέφτει μόνος του, επειδή κάποια στιγμή νωρίτερα τον είχε κρατήσει αντίπαλος;
Το δεύτερο πέναλτι του ΠΑΟΚ ωστόσο ήταν ακόμη πιο απίθανο. Και όπως το πρώτο, φέρει εξίσου την ευθύνη του Ευαγγέλου που έκανε… παπάδες μπροστά στην οθόνη του VAR. Ο αθεόφοβος φώναξε τον Φωτιά για να δει ένα «μαρκάρισμα» στον Τσάλοφ, ο οποίος ελάχιστα δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε ξαναβρεθεί στο έδαφος έχοντας πατήσει την μπάλα. Για να είμαι δίκαιος, ότι ο Ευαγγέλου κάλεσε τον Φωτιά στην οθόνη δεν αθωώνει τον διαιτητή.
Πρώτον, δεν υπάρχει ούτε υποψία επαφής που να οδηγεί σε ανατροπή. Τι διάολο είδε ο Ευαγγέλου και επικύρωσε στη συνέχεια ο Φωτιάς, μόνο αυτοί οι δυο το γνωρίζουν. Το δεύτερο και πιο σημαντικό όμως είναι ότι ακούσια ή εσκεμμένα δεν φάνηκε κανένας από τους δυο να γνωρίζει τους κανονισμούς. Διότι η ενέργεια του Τσάλοφ να μαγκώσει την μπάλα στα πόδια του και να κάνει άλμα με αυτήν εμπίπτει στις προβλέψεις περί επικίνδυνου παιχνιδιού.
Ως επικίνδυνο παιχνίδι δεν ορίζεται μόνο ο κίνδυνος τραυματισμού του αντίπαλου ως γνωστόν. Γι’ αυτόν τον λόγο απαγορεύεται να βάλει κάποιος αμυνόμενος χαμηλά το κεφάλι του σε προσπάθεια του αντίπαλου για πάσα ή σουτ. Αντίστοιχα, απαγορεύεται και τιμωρείται οποιαδήποτε ενέργεια με την μπάλα μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον κάτοχό της. Όπως για παράδειγμα να την κλειδώσει πεσμένος ανάμεσα στα πόδια του, ρισκάροντας τραυματισμό του σε πιθανή προσπάθεια παρέμβασης από αντίπαλο.
Στην προκειμένη περίπτωση του Τσάλοφ οι κανονισμοί είναι σαφείς. Ένας παίκτης έχει πλέον το δικαίωμα να κάνει π.χ. την ντρίμπλα bunny-hop (που στην ιστορία έμεινε ως cuauhtemiña από τότε που την πατεντάρισε ο Μεξικανός Κουατεμόκ Μπλάνκο στο Μουντιάλ του 1998), μόνο αν δεν υπάρχει κοντά του αντίπαλος. Αν υπάρχει αντίπαλος και αν δεν του δίνεται η δυνατότητα να διεκδικήσει νόμιμα την μπάλα χωρίς κίνδυνο τραυματισμού του κατόχου της, τότε πρόκειται για παράβαση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν βλέπουμε αντίστοιχες ενέργειες στα γήπεδα και ειδικά τα ευρωπαϊκά. Εκτός αν νομίζει κάποιος πως δεν υπάρχουν… μπαλαδόροι σαν τον Ρώσο.
Η μπάλα οφείλει να είναι πάντοτε διεκδικήσιμη, εκτός αν βρίσκεται στα χέρια του τερματοφύλακα. Όταν λοιπόν κάποιος την κλειδώνει στα πόδια του και τη μεταφέρει προς οποιοδήποτε σημείο ενώ βρίσκεται υπό πίεση, σφυρίζεται αμέσως επιθετικό φάουλ. Μια από τις σοβαρές αφορμές για τις οποίες προέκυψε αυτή η σχετικά πρόσφατη πρόβλεψη στους κανονισμούς ήταν και η διάσημη ντρίμπλα του Μπλάνκο, έστω και με καθυστέρηση κάποιων ετών.
Όπως ένας πεσμένος παίκτης δεν μπορεί να κλειδώσει την μπάλα στα πόδια του ή/και να τη μεταφέρει με περιστροφή του σώματός του ή να χρησιμοποιήσει την περιβόητη seal dribble (η «ντρίμπλα της φώκιας») τρέχοντας με την μπάλα στην κεφάλι όπως ο Βραζιλιάνος Κέρλον, έτσι δεν μπορεί να κάνει αυτό που έκανε ο Τσάλοφ εν μέσω αντιπάλων.
Έστω και αν ένας όχι και τόσο τυπολάτρης διαιτητής είχε όλη την καλή πρόθεση να αποφύγει ένα τέτοιο σφύριγμα, δεν θα διανοούταν να καταλογίσει οποιαδήποτε παράβαση υπέρ του. Ακόμα κι αν υπήρχε παράβαση, που στην προκειμένη περίπτωση δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Ο παραβάτης Τσάλοφ λοιπόν, επιβραβεύτηκε με ένα πέναλτι που δεν υπήρξε ποτέ και που δεν θα υπήρχε ακόμα κι αν ο ίδιος δεν είχε υποπέσει στην παράβαση «μεταφοράς» της μπάλας, για να δανειστώ έναν όρο από το μπάσκετ. Τι πέναλτι να δώσεις όταν κάποιος πηδάει και στη συνέχεια τρακάρει πάνω σε αντίπαλο;
Με την εκκίνηση του πρωταθλήματος έχουμε ήδη την πρώτη βαθμολογική αλλοίωση, αφού κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελισσόταν το ματς χωρίς τη γενναιόδωρη συνεισφορά Φωτιά και Ευαγγέλου. Ακριβώς την ίδια ώρα στον Βόλο είχαμε δυο εγκληματικά τάκλιν του Βιγιαφάνιες με διαφορά λίγων δευτερολέπτων, τα οποία θα μπορούσαν να σακατέψουν Ντόη και Έσε. Μια σκαριά στο καλάμι και άλλη μια στον αστράγαλο δεν στάθηκαν αρκετές για να κάνουν το αυτί του VAR Κουμπαράκη να ιδρώσει και κάπως έτσι είδαμε δυο κίτρινες αντί για μια απευθείας κόκκινη.
Για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν μετά την πρώτη κίτρινη (που θα έπρεπε να είναι απευθείας αποβολή) τραυματιζόταν σοβαρά ο Έσε, το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο στο ερυθρόλευκο ρόστερ. Παπαδόπουλος και Κουμπαράκης θα ήταν οι αποκλειστικοί υπαίτιοι και ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να τους κάνει ακόμα και μήνυση, για το ότι επέτρεψαν σε έναν τόσο επικίνδυνο παίκτη να συνεχίσει να αγωνίζεται μετά το πρώτο εγκληματικό τάκλιν του.
Ο Ολυμπιακός οφείλει να δει πολύ σοβαρά όσα συνέβησαν στην Τούμπα αλλά και όσα θα έπρεπε να έχουν συμβεί στον Βόλο. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πρόεδρος της Super League και παρόλο που δεν θα μπορεί (και δεν πρέπει) πλέον να διαμαρτύρεται με το παραμικρό, είναι υποχρεωμένος να διαφυλάξει πρωτίστως τα συμφέροντα της ομάδας του. Μακάρι να μην υπάρξει επόμενο κρούσμα, αλλά η λογική λέει πως δύσκολα θα το αποφύγουμε. Όταν λοιπόν υπάρξει, θα πρέπει να ακολουθήσει και η ανάλογη αντίδραση. Ειδάλλως η όποια «νέα εποχή» στην ΕΠΟ θα καταντήσει ένα ακόμη αφήγημα, όπως αυτά της περιβόητης Εξυγίανσης την προηγούμενη οκταετία.
ΥΓ. Ο Παναθηναϊκός ανακάλυψε διαιτητική αδικία μετά τη λήξη του ματς με τον Αστέρα, υποστηρίζοντας ότι δεν τηρήθηκε ένας κανονισμός τον οποίο δεν γνώριζε κανείς και που τον ανακάλυψε γνωστός και μη εξαιρετέος τηλεκριτικός διαιτησίας.
Η ΑΕΚ ξεκίνησε να διαμαρτύρεται κατά τη διάρκεια του αγώνα, γράφοντας στα social media για ένα επιθετικό φάουλ που δόθηκε στον Λιούμπισιτς (με το σκορ στο 2-0 κόντρα σε ένα ΟΦΗ που έστειλε μόνο τις φανέλες του στην Αθήνα). Δυσκολεύομαι να μη γελάσω με τη νέα πρασινοκίτρινη σύμπραξη που έχει αποκτήσει μορφή «συμμαχίας».
Προς το παρόν τα μέτωπα είναι διασπασμένα. Η ένωσή τους θα προκύψει στην πρώτη υποψία εύνοιας προς τον Ολυμπιακό. Και αν θέλετε βάζουμε και ένα πολύ μεγάλο στοίχημα επ’ αυτού…