Παλέψαμε. Ισοφαρίσαμε. Το πιστέψαμε. Ένα σουτ στο τέλος, όμως, μας «σκότωσε» και μας έβγαλε εκτός ζώνης των μεταλλίων. Σκληρό, ίσως άδικο, αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός. Πάντα έχει συνέχεια. Κι αυτό θα κάνουν και οι παίκτες της εθνικής πόλο ανδρών. Θα σηκωθούν και θα πολεμήσουν ξανά. Μέχρι τα όνειρά τους να πάρουν εκδίκηση.
Ο Μάνος Ζερδεβάς τα είπε όλα για το μέταλλο και τον χαρακτήρα της εθνικής πόλο μέσα σε λίγες σειρές. Με λόγια ψυχής, με βουρκωμένα μάτια κι ένα χαμένο όνειρο, που όμως δεν βυθίστηκε ακόμα. Άπαντες στις τάξεις της εθνικής πόλο ήθελαν ένα μετάλλιο και στο Παρίσι, μετά το Τόκιο. Δεν το έκρυψαν, άλλωστε. Στόχευαν στο χρυσό. Τελικώς, δεν πήραμε την πρόκριση για την τετράδα με αυτό τον βάναυσο τρόπο στην τελευταία φάση του αγώνα με τη Σερβία, αλλά όπως πέσαμε έτσι θα σηκωθούμε. Και αφήστε εμάς που απλώς τα γράφουμε.
Είναι κι αυτοί που τα ζουν, τα λένε και τα πιστεύουν. Δεν μένουν στα λόγια. Η εθνική πόλο αξίζει το χειροκρότημα γιατί πάντα παλεύει και πάντα μας κάνει περήφανους. Χωρίς να λείπει κανείς από το ρόστερ γιατί όταν σε καλεί η σημαία, απλά πηγαίνεις, όπως το είπε και ο σπουδαίος Κώστας Παπανικολάου αναφερόμενος όχι μόνο στην εθνική μπάσκετ, αλλά σε όλα τα παιδιά της «γαλανόλευκης» αποστολής στο Παρίσι.
Το είπε και ο Μάνος Ζερδεβάς. Μέσα στην πικρία του βρήκε το σθένος να δώσει την υπόσχεση, όπως κι όλοι οι συμπαίκτες του, ότι θα σηκωθούν ξανά και θα παλέψουν για το εθνόσημο. Ραντεβού στο Λος Άντζελες, αν και έχουμε μπροστά μας ακόμη το δέλεαρ της 5ης θέσης στην Ολυμπιάδα του Παρισιού.
Ας γίνουν τα δάκρυα λύπης, δάκρυα χαράς…
Το μήνυμα του Ζερδεβά που μας «άγγιξε» όλους:
«Από το 2011 κάθε καλοκαίρι ξεκινάω την προετοιμασία με την εθνική ομάδα με όνειρα για διάκριση είτε αυτό αφορά εθνική εφήβων είτε αυτό αφορά Ολυμπιακούς αγώνες. Εδώ και 3 χρόνια ανυπομονούσα να συμμετάσχω ξανά σε Ολυμπιακούς αγώνες με σκοπό να πάρω με την ομάδα μου το χρυσό μετάλλιο που για λίγο δεν καταφέραμε στο Τόκιο.
Κάθε μέρα η ομάδα μου και εγώ ονειρευόμασταν ότι θα τα καταφέρουμε, θα καταφέρουμε να γράψουμε ιστορία για την χώρα μας, το άθλημα μας, τις οικογένειες μας και εμάς. Κάθε μέρα ξυπνούσαμε το πρωί , πηγαίναμε στο γυμναστήριο, ιδρώναμε, πέφταμε στην πισίνα, τα δίναμε όλα και το απόγευμα ξανά με έναν σκοπό. Κάθε μέρα σηκώναμε ένα έξτρα κιλό, κολυμπούσαμε ένα έξτρα μέτρο, κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να ακούσουμε τον εθνικό μας ύμνο στο τέλος της διοργάνωσης.
Όμως όπως στη ζωή έτσι και στον αθλητισμό δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα σχεδιάζεις όσο πολύ και αν το θες.
Η ομάδα μου είναι μια παρέα που δεν το έβαλε ποτέ κάτω και είμαι περήφανος που είμαι κομμάτι της. Η εθνική ομάδα είναι πάνω από όλους και έχει επόμενη μέρα ότι και να γίνει. Μπορεί να πέσαμε αλλά να είστε σίγουροι θα σηκωθούμε!».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.