Όλο και περισσότεροι είναι πλέον οι αθλητές που μιλούν ανοιχτά για θέματα ψυχικής υγείας, αποδεικνύοντας πως τα λεφτά και η δόξα δεν σημαίνουν απαραίτητα και ευτυχία.
Ο Λουτσιάνο Ντε Τσέκο βρέθηκε αντιμέτωπος με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και μάλιστα λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου με την εθνική ομάδα βόλεϊ της Αργεντινής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Ο σπουδαίος Αργεντινός πασαδόρος, που τη νέα σεζόν θα αγωνίζεται στη Μόντενα, αποκάλυψε πως πέρασε μετατραυματικό στρες και κατάθλιψη ενώ έφτασε σε σημείο να σκέφτεται ακόμα και την αυτοκτονία.
Αναλυτικά όσα είπε στη συγκλονιστική του εξομολόγηση στον εξαιρετικό Αργεντινό δημοσιογράφο, Χουάν Πάμπλο Βάρσκι:
«Ήθελα να είμαι τέλειος και μετά το Τόκιο έκανα το μπαμ. Έπαθα μετατραυματικό στρες κι αυτό με οδήγησε σε κατάθλιψη. Για οχτώ μήνες έβλεπα τα πάντα μαύρα. Επιστρέψαμε από το Τόκιο, μπήκαμε στην καραντίνα και μετά πήγα στην Ιταλία για την ομάδα μου (σ.σ. Λούμπε). Πέρασε μια καλή εβδομάδα και μετά ξεκίνησα να έχω παράξενα όνειρα, ότι με κατασπαράζουν κροκόδειλοι, τέτοια πράγματα.
Ξυπνούσα με ταχυκαρδία κι αυτό συνέβη μία, δύο, τρεις φορές μέχρι που άρχισα να φοβάμαι να κοιμηθώ. Έκλειναν τα μάτια μου στις 6:00, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί φοβόμουν όταν υπήρχαν κλειστά φώτα. Πήγα σε ειδικό και μου έκανε τη διάγνωση, ξεκίνησα την ψυχανάλυση. Όταν τελείωνα τη συνεδρία, αισθανόμουν χειρότερα.
Κανείς δεν ήξερε. Πήγαινα στην προπόνηση, παίζαμε, κερδίζαμε παιχνίδια, γύριζα στο σπίτι και κλειδωνόμουν εκεί. Ο προπονητής μου το παρατήρησε, μου ζήτησε να βρεθούμε για φαγητό και με ρώτησε τι συμβαίνει. Δεν ήξερα αν πρέπει να του πω ή όχι, δεν ήθελα να μάθει κάτι η οικογένειά μου που ήταν χιλιάδες μίλια μακριά. Του ζήτησα εμπιστευτικά να μη μιλήσει σε κανέναν. Έκανα προπονήσεις χωρίς να κοιμάμαι.
Αισθανόμουν ότι πέθαινα και δεν υπάρχει κάτι. Μετά γνώρισα μια αθλήτρια, την Αλέσια Όρο, που με βοήθησε να νιώσω καλύτερα αλλά αυτό που με έκανε να νιώθω πραγματικά καλά είναι να μιλάω με άγνωστο κόσμο, ανώνυμα, στο διαδίκτυο.
Ακολούθησα κάποιες συμβουλές, έδωσε μικρότερη σημασία στο βόλεϊ και περισσότερη στον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι το βόλεϊ δεν είναι τα πάντα όπως πίστευα για 14 χρόνια. Τώρα έχω μια πιο δυνατή σχέση με την οικογένεια και τους φίλους μου.
Κάποιοι θύμωσαν που δεν ανοιγόμουν σε κανέναν. Είμαι από αυτός που δεν μιλούν για την ψυχική υγεία αλλά ζητώ από όλους να μιλήσουν. Σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω, είχα έτοιμα τα χάπια. Έπιασα πάτο. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα το αφήσω να μου συμβεί ξανά αυτό».
