Όπως όλοι γνωρίζουμε, κάθε τέλος σημαίνει πάντα και μια καινούργια αρχή, ανεξάρτητα από το εάν αυτό αφορά ένα άτομο, μια διοίκηση, μια ομάδα ή σημαίνει αλλαγή ενός ατόμου, μιας διοίκησης ή μιας ολόκληρης ομάδας. Σίγουρα το αποτέλεσμα, ειδικά όταν αυτό είναι άσχημο, φέρνει πιο γρήγορα τη νέα αρχή που όμως κάποιες φορές έρχεται και μετά από επιτυχίες.
Μια νέα αρχή λοιπόν ξεπροβάλλει στην περίπτωση του Ολυμπιακού τόσο για την ποδοσφαιρική του ομάδα, όσο και γι’ αυτήν του μπάσκετ, με απόφαση των δύο διοικήσεων και πιο συγκεκριμένα του Βαγγέλη Μαρινάκη στο ποδόσφαιρο και των αδελφών Αγγελόπουλων στο μπάσκετ.
Η στήριξη του κόσμου και η υπομονή απ’ όλους
Ποιό λοιπόν ήταν το τέλος που έφερε την καινούργια αρχή; Ο Ολυμπιακός, ένας σύλλογος συνυφασμένος με τους τίτλους και τις επιτυχίες δεν «ανέχεται» από τη φύση του το άσχημο αποτέλεσμα και κυρίως την άσχημη εικόνα. Αυτά τα δύο λοιπόν έφεραν τη νέα αρχή, όπως την είχαν φέρει στο ποδόσφαιρο το 1979-80, το 1993-94, το 1996-97, το 2004-05, το 2010-11 και τώρα το 2017-18 και στο μπάσκετ το 1991-92, το 2005-06 και ενόψει της περιόδου 2017-18.
Το ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο σε όλες τις μέχρι τώρα περιπτώσεις που χρειάστηκε να γίνει μια καινούργια αρχή, ήταν η στήριξη του κόσμου, η υπομονή που έδειξε και η συμπαράσταση στην ομάδα και έτσι πρέπει να γίνει και τώρα. Για να γίνει ξανά ο Ολυμπιακός αυτός που θέλουν οι διοικήσεις του σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και πάνω απ’ όλους ο κόσμος του, πρέπει όλοι να βρεθούν κοντά στο σύλλογο, στους παίκτες και τους προπονητές, με υπομονή και επιμονή και στις καλές και στις κακές στιγμές, μακριά από γκρίνιες και μουρμούρες.
«Μαγικά ραβδιά» δεν υπάρχουν
Ποτέ σχεδόν οι ομάδες δεν χτίστηκαν μέσα σε μερικές εβδομάδες ή μερικούς μήνες. Αλήθεια, ποιά διοίκηση και ποιος προπονητής μπορούν με ένα «μαγικό ραβδί» να κάνουν μια ομάδα να αποδίδει ως ένα ομοιογενές δυνατό σύνολο χωρίς να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα ίσως και μεγαλύτερο των έξι μηνών; Σίγουρα, εάν δεν είναι ακατόρθωτο είναι αρκετά δύσκολο και εκεί είναι το «μυστικό», εάν βέβαια υπάρχει κάποιο «μυστικό» και κάποια «συνταγή».
Κοντά στην ομάδα στα «εύκολα» και στα «δύσκολα»
Τέλος, θα ήθελα να σας πω ότι πραγματικά ζηλεύω τα μεγάλα αλλά και τα μικρά κλαμπ της Ευρώπης των οποίων τα γήπεδα γεμίζουν κάθε εβδομάδα ή και δύο φορές την εβδομάδα, ανεξαρτήτως αντιπάλου και αποτελέσματος. Νομίζετε ότι οι φίλαθλοί τους είναι πάντα ευχαριστημένοι από την ομάδα τους; Σίγουρα όχι. Ξέρουν όμως να επικροτούν την προσπάθεια και το ωραίο θέαμα γνωρίζοντας ότι ακόμα και όταν παίξει καλά υπάρχει το ενδεχόμενο να μην κερδίσει.
Ζουν όμως για τα ωραία αλλά και τα άσχημα ποδοσφαιρικά ή μπασκετικά τους απογεύματα και φυσικά διαμαρτύρονται πολλές φορές απέναντι στην ομάδα τους όταν αυτή δεν πάει καλά, όμως χωρίς ακρότητες, τις περισσότερες φορές, και βέβαια χωρίς να απουσιάσουν από το πλευρό της στον επόμενο αγώνα και για το λόγο αυτό τα άσχημα αποτελέσματα και η άσχημη εικόνα αποτελούν απλά μια παρένθεση.
Αυτοί που έχουν ζήσει τα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού, μπορούν ίσως πιο εύκολα να καταλάβουν αυτά που γράφω…
