Έκπληξη, δέος, χαρά, υπερηφάνεια! Αυτά τα συναισθήματα, με αυτήν ακριβώς τη σειρά, προκάλεσε η απίστευτη νίκη του Κώστα Κεντέρη στον τελικό των 200μ. των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ, στις 28 Σεπτεμβρίου 2000.
Έκπληξη, διότι αν και από τους προκριματικούς ο σπρίντερ από τη Λέσβο είχε δείξει ότι βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση, λίγοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να απειλήσει τους ταχύτατους μαύρους αντιπάλους του. Τον Αμερικανό Τζον Κάπελ, τον Βρετανό Ντάρεν Κάμπελ, αλλά και τον δημοφιλή στη χώρα μας, Άτο Μπόλντον από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο.
Δέος, διότι οι στιγμές που βλέπαμε τον Κεντέρη να «καταπίνει» τα τελευταία μέτρα αφήνοντας καθαρά πίσω τους αντιπάλους του, ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Όπως και το εντυπωσιακό νέο πανελλήνιο ρεκόρ που σημείωσε (20.09).
Χαρά, διότι ενώ θρηνούσαμε ακόμα τον χαμό 81 συνανθρώπων μας στο ναυάγιο του «Σάμινα», το οποίο είχε σημειωθεί δύο ημέρες νωρίτερα, ήρθε αυτός ο νέος και μας έκανε να νιώσουμε λίγο καλύτερα, ως πολίτες αυτής της χώρας.
Και υπερηφάνεια, μια και αυτό νιώσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ο διάδοχος του τεράστιου Μάικλ Τζόνσον, του ανθρώπου που είχε σαρώσει στο συγκεκριμένο αγώνισμα το 1996 στην Ατλάντα με το απίστευτο 19.32, ήταν Έλληνας!
Ο Κεντέρης αμφισβητήθηκε παρότι διατήρησε τα πρωτεία στα 200μ. και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Έντμοντον (2001) και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου (2002). Ωστόσο, αποκαθηλώθηκε μες στην ίδια του τη χώρα παραμονή της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και λοιδορήθηκε σαν κοινός εγκληματίας, παρότι δεν αποδείχθηκε ποτέ η ενοχή του.
Η Ιστορία, πάντως, έχει γράψει με ανεξίτηλα γράμματα τα κατορθώματά του. Αυτός, ο Έλληνας, έγινε ο πρώτος λευκός αθλητής που αναδείχθηκε χρυσός ολυμπιονίκης στα 200μ. ύστερα από τον Πιέτρο Μενέα το 1980 –και μάλιστα με παρόντες τους Αμερικανούς παρόντες, όχι όπως στη Μόσχα που απουσίαζαν λόγω του μποϊκοτάζ των ΗΠΑ, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για τη νίκη στον τεράστιο (δεν τίθεται θέμα) Ιταλό σπρίντερ.
