Το κεφάλαιο Ευρώπη έκλεισε για τον Ολυμπιακό φέτος με μια εξαιρετική παρουσία. Έπειτα από τις πέντε νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια στα προκριματικά του CEV Champions League, τα δύο μεγάλα αποτελέσματα με Ζάκσα και Ροζελάρε στον όμιλο του θανάτου και τη σπουδαία νίκη επί της Αρκάς στο Ρέντη, οι Ερυθρόλευκοι γνώρισαν μια ήττα που ήρθε – εν τέλει – φυσιολογικά λόγω της ποιοτικής ανωτερότητας του αντιπάλου.
Κακά τα ψέματα, ουδείς περίμενε να κάνει τέτοιες ευρωπαϊκές νίκες, πολλώ δε μάλλον κάποιες πολύ σπουδαίες εμφανίσεις και εκτός έδρας, απέναντι σε πιο έμπειρες ομάδες με μεγάλα μπάτζετ.
Η ομάδα του Ντανιέλ Καστελάνι έκανε τους φίλους της να πιστέψουν στις δυνατότητές της αποτελώντας ουσιαστικά μια συνέχεια των ευρωπαϊκών πεπραγμένων της περασμένης σεζόν: ασφαλώς σε υψηλότερο επίπεδο και με κίνδυνο να τα πάει χειρότερα.
Δεν ήταν ρίσκο η συμμετοχή στο CEV Champions League. Αντίθετα, κάθε ομάδα που κατακτά το πρωτάθλημα πρέπει να στοχεύει σε αυτό για λόγους λίγο πολύ γνωστούς. Αποκόμιση εμπειριών, τριβή στα μεγάλα παιχνίδια και τσεκάρισμα της απόστασης από το κορυφαίο επίπεδο.
Ο Ολυμπιακός βγήκε κερδισμένος από τη συνολική του παρουσία. Ίσως αν πετύχαινε την πρόκριση επί της Αρκάς να είχε σοβαρότατες πιθανότητες για δεύτερο σερί ευρωπαϊκό τελικό αλλά με τα «αν», ως γνωστόν, ιστορία δεν γράφεται.
Οι Τούρκοι κεφαλαιοποίησαν στη Σμύρνη τα δύο σετ στο Ρέντη και οι Ερυθρόλευκοι έμειναν με το… αχ. Έκαναν τον Γκρόζερ να μοιάζει γήινος με κάκιστα ποσοστά στην επίθεση και λίγα πράγματα από το σερβίς, είχαν περισσότερους άσους και το πάλεψαν στο μπλοκ άμυνα αλλά για ακόμα μια φορά είχαν αδυναμία στην κόντρα μπάλα και κόντρα σε τέτοιους αντιπάλους, δεν μπορείς να διεκδικήσεις κάτι περισσότερο αν δεν καταφέρεις να αξιοποιήσεις τη δεύτερη ευκαιρία που σου δίνεται: ακόμα κι όταν από τον αντίπαλο λείπει ο ένας ακραίος και ο βασικός πασαδόρος.
Τώρα για τον Ολυμπιακό το δύσκολο κομμάτι είναι άλλο. Πρέπει να καταφέρει όλα αυτά που έμαθε στη φετινή ευρωπαϊκή του πορεία, ακόμα και στον αποκλεισμό του Super Cup από τον ΠΑΟΚ, να τα διορθώσει για να διατηρήσει τον τίτλο του στην Ελλάδα και να κατακτήσει και το Κύπελλο.
Σε σύγκριση άλλωστε με Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Μίλωνα έχουν δείξει πως έχουν ένα πιο συμπαγές σύνολο που σερβίρει αποτελεσματικά, έχει σπουδαία εικόνα στο φιλέ και προσωπικότητες που μπορούν να κλείσουν ένα παιχνίδι με μια ενέργεια.
Όμως…
Αν θέλουν να αποφύγουν τις όποιες κακοτοπιές (με ή χωρίς απόλυτο πλεονέκτημα έδρας) πρέπει να σταθεροποιήσουν την απόδοσή τους από σετ σε σετ και να διαχειριστούν καλύτερα τις υπέρ τους διαφορές.
Για την ιστορία, το πρώτο σετ με την Αρκάς στη Σμύρνη είχε παρόμοια διακύμανση με αυτό απέναντι στη Ζιράτ στην Άγκυρα. Αντίπαλοι υψηλού επιπέδου, προφανώς, να όμως που μετά τους 20-22 πόντους κάθε κερδισμένος μετράει για… διπλός. Οπότε, κάθε κακή κόντρα μπάλα, κάθε αδυναμία στο side out μπορεί να σου κοστίσει σε ψυχολογία στο αμέσως επόμενο σετ.
Ως το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Μετς που θα κρίνει εκτός συγκλονιστικού απροόπτου την πρωτιά στην κανονική περίοδο, ο Ολυμπιακός έχει δύο γεμάτες εβδομάδες (με μοναδικό ματς αυτό της Κυριακής με τον Φοίνικα στο Ρέντη) για να ανασυνταχθεί, να καθαρίσει το μυαλό του, να μαζέψει δυνάμεις και να βελτιώσει όσα κρίνουν οι προπονητές του πως χρήζουν βελτίωσης.
Κι όσο κι αν υπάρχει το κομμάτι της κούρασης στη μέση, το πλεονέκτημα που έχει «κερδίσει» έχει να κάνει με την τριβή με δύσκολα παιχνίδια.
Εξάλλου (και) το ταμείο της φετινής χρονιάς θα γίνει στο τέλος. Όποιος αναδειχθεί πρωταθλητής, δεν αποκλείεται, να βρεθεί σε ομίλους CEV Champions League (ή τελοσπάντων να έχει ένα πιο βατό μονοπάτι) αν διατηρηθεί ο αποκλεισμός των Ρώσων.