Ένα ανύπαρκτο πέναλτι στην Τούμπα και ένα ακόμη από αυτά που δίνονται μόνο όταν «πρέπει». Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο είχε γνωρίσει ο Αστέρας Τρίπολης την ήττα στα δυο πρώτα ματς της σεζόν, αφού ο ένας μετά τον άλλον, οι δυο δικέφαλοι ασέλγησαν σε βάρος του με συνεργούς τους διαιτητές των εν λόγω αναμετρήσεων.
Κι ύστερα ήρθε ο Τζήλος…
Ο Λαρισαίος απέδειξε για πολλοστή φορά πως όταν ένας διαιτητής πρέπει να φέρει εις πέρας την αποστολή που του έχει ανατεθεί, δεν υπολογίζει ούτε την πιο καυτή έδρα. Ίσα – ίσα μάλιστα, μέχρι και που… ηδονίζεται όταν ακούει τον κόσμο στην εξέδρα να τον καθυβρίζει και μαζί με αυτόν να παίρνει η μπάλα όλο του το σόι. Όχι ότι επικροτούμε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά μεταξύ μας, όταν ένας οπαδός νιώθει να τον πηγαίνει διαρκώς κόντρα ο ρέφερι, σχεδόν σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θα χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή και απίθανη βρισιά για να ξεσπαθώσει. Και μακάρι το πράγμα να μένει εκεί, γιατί έχουμε δει πολύ – πολύ χειρότερα. Μέχρι και οπλοφόρους να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο…
Να μην είδε ο Τζήλος τέσσερα – πέντε κραυγαλέα φάουλ λίγο έξω από την περιοχή του Αστέρα στο β’ μέρος; Το αποκλείουμε. Ο ίδιος διαιτητής που καταλογίζει φάουλ σε φάση ώμο με ώμο – στον Γκερέρο – στον ορισμό του «τζαρτζαρίσματος», δεν είναι δυνατόν να μη βρήκε έστω ένα επιλήψιμο μαρκάρισμα από τα τόσα που έγιναν λίγο έξω από το «κουτί» των Αρκάδων. Αναγκαστικά λοιπόν, η κουβέντα έρχεται στις προθέσεις. Από τη στιγμή που δε γίνεται να μη βλέπει, τότε συμπεραίνεις πως απλώς δεν θέλει να σφυρίξει. Κι εκεί υπάρχει πρόβλημα…
Ο Ολυμπιακός έκανε τη διαφορά: σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, νίκησε σπαθένια και πεντακάθαρα μια ομάδα που, όταν της επιτραπεί από τον διαιτητή, εκτός από ποιοτική γίνεται και ακραία σκληρή. Με χτυπήματα εντός και εκτός φάσης, όπως μια γονατιά που έφαγε ο Φορτούνης στο πρώτο μέρος ενώ η μπάλα είχε προ πολλού φύγει από τα πόδια του. Κάλλιστα βέβαια, θα μπορούσαν οι ερυθρόλευκοι να την έχουν πατήσει: να ήταν κάποιος άλλος στη θέση του Νάτχο και να αστοχούσε ή απλώς να μην ήταν κανείς. Για καλό του αθλήματος πρωτίστως, ο Ισραηλινός τίναξε τα δίχτυα του Παπαδόπουλου και μαζί το Καραϊσκάκη στον αέρα, με την καλή έννοια. Ακόμα και τα… καθώς πρέπει δημοσιογραφικά «εξερράγησαν» την ώρα του γκολ.
Αυτό το «Θρύλε γερά, πρωτάθλημα ξανά» πριν από λίγους μήνες θα ακουγόταν ως ανέκδοτο. Στην τελική, ο Ολυμπιακός έχασε έναν τίτλο μετά από επτά σερί. Για τον κόσμο του όμως, είναι σα να μην έχει πάρει κανέναν στο πρόσφατο παρελθόν. Το ακόμα πιο ενθαρρυντικό είναι πως ένα παρόμοιο συναίσθημα κυριαρχεί και στα αποδυτήρια. Όσο ο κόσμος δίνει ενέργεια στους παίκτες, αυτοί θα του στέλνουν το feedback και η ανατροφοδότηση θα ανακυκλώνεται. Και ίσως μέσα από αυτή την κυκλοφορία ενέργειας, να γίνει εφικτό αυτό που ακόμα και τώρα πολλοί Ολυμπιακοί θεωρούν ανέφικτο.
Όχι επειδή δεν πιστεύουν στις δυνατότητες της ομάδας τους, αλλά γιατί βλέπουν, διαβάζουν και κυρίως αισθάνονται όλο αυτό το «κλίμα» που θέλει τον Θρύλο αουτσάιντερ για πολλούς και διάφορους λόγους. Να μην έχετε καμία αμφιβολία: κάθε υπερβάλλων… Τζήλος δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα της λεγόμενης «εξυγίανσης». Με λίγα λόγια, θα ακολουθήσουν κι άλλοι…