Σε μία προσπάθειά μου να διασκεδάσω λίγο τις κάκιστες εντυπώσεις που άφηνε ο Πανιώνιος στο ματς με την ΑΕΚ, όταν το σκορ ήταν ακόμα 2-0, έγραψα ως απάντηση σε σχόλιο φίλου στο Facebook ότι η ομάδα θύμιζε από το πρώτο λεπτό πρωταγωνιστή ταινίας δράσης, του οποίου η φάτσα και η όλη συμπεριφορά πρόδιδε ότι θα σκοτωθεί στη διάρκειά της από τον μάγκα πρωταγωνιστή.
Άσχετα με την έκταση που πήρε τελικά το σκορ, αυτό ήταν το χειρότερο συναίσθημα που προκάλεσε ο Πανιώνιος στους φιλάθλους του στο χθεσινό ματς. Η σιγουριά ότι θα έχανε, και μάλιστα εύκολα, ακόμα κι όταν το αποτέλεσμα ήταν 0-0. Είναι ένα συναίσθημα οικείο στους «κυανέρυθρους» οπαδούς, μια και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ματς σαν αυτό με έναν αντίπαλο σαν τη φετινή ΑΕΚ, ιδίως εκτός έδρας, δεν προκαλούσαν λαχτάρα για να τα παρακολουθήσεις, αλλά ανυπομονησία για το πότε θα τελειώσουν (με όσον το δυνατόν λιγότερα γκολ στην πλάτη).
Έτσι και χθες, από το ξεκίνημα κιόλας, ένιωθες ότι παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν αρχικά οι παίκτες της ΑΕΚ για να μπουν στην περιοχή, η ομάδα του Ζοζέ Ανιγκό κάποια στιγμή θα «έσπαγε». Τα λάθη στη μεσαία γραμμή γίνονταν τόσο εύκολα, που η πίεση που φορτωνόταν στην αμυντική τετράδα ήταν αδύνατο να τεθεί υπό έλεγχο. Κι όσες φορές η ομάδα κατάφερνε να περάσει τη σέντρα, η γλώσσα του σώματος των επιθετικών φώναζε ότι απλώς ήθελαν να πετάξουν την μπάλα προς την περιοχή, χωρίς να υπάρχει κάποιο πλάνο που θα προκαλούσε σοβαρή απειλή για την αντίπαλη άμυνα.
Είναι βέβαιο ότι η αίσθηση της σίγουρης ήττας δεν θα έφευγε ακόμα κι αν ο Μασούρας γινόταν… Τιραμόλα και προλάβαινε τη δυνατή παράλληλη σέντρα του Καμαρά στο 56’. Η κόπωση των αμυντικών (που δεν είναι και Μπεκενμπάουερ, κάθε άλλο), από τις πολλές επιθέσεις που είχαν ήδη «φάει» θα έβγαινε αναπόφευκτα ακόμα κι αν είχε γίνει το 1-1 στη συγκεκριμένη φάση. Από τη στιγμή που δεν έγινε και αντιθέτως ήρθε και το 2-0, ήταν φυσιολογική η πλήρης κατάρρευση. Αλλά κι αυτό (όχι η κατάρρευση, αλλά το να θεωρείται φυσιολογική) δεν είναι ανησυχητικό;
Για να προλάβω πάλι κάποιους: Σαφώς, ο Πανιώνιος «πλάθεται» ακόμα. Σαφώς και δεν μπορείς να προεξοφλήσεις ότι θα πέσει ή θα κινδυνεύσει, επειδή έχασε 4-0 από την φετινή δυνατή ΑΕΚ ή επειδή μπορεί να μείνει με ένα βαθμό στα τέσσερα πρώτα ματς (μην ξεχνάμε ότι ακολουθεί αυτό με τον Ολυμπιακό). Ούτε να πεις ότι είναι μέτριοι ή «λίγοι», κάποιοι παίκτες οι οποίοι με τη μέχρι τώρα (τραγική) παρουσία τους κάνουν κι αυτούς ακόμα τους χαρακτηρισμούς να φαίνονται κολακευτικοί. Είναι προφανές, ωστόσο, ότι από την ομάδα λείπει αυτό το «κάτι» που την έκανε υπολογίσιμη ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια με τους διεκδικητές του τίτλου τα προηγούμενα τρία χρόνια. Τότε που ο Πανιώνιος όχι μόνο δεν έκανε τους οπαδούς του να προαισθανθούν ότι η ήττα θα έρθει σίγουρα, αλλά τους γέμιζε με πίστη ακόμα και για τη νίκη. Η οποία, ορισμένες φορές, ερχόταν κιόλας!
Υ.Γ. Όταν ένας «κολοσσός» ασχολείται μαζί σου και προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να σε πικάρει, συνήθως σημαίνει ότι κι εσύ μεγαλώνεις. Θα μπορούσε, λοιπόν, το πανό των οπαδών της ΑΕΚ, σε επέτειο (υποτίθεται) ιστορικής μνήμης για την Καταστροφή του ’22, να είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο (ναι, μη σας φαίνεται περίεργο) για τους «κυανέρυθρους» από το χθεσινό ματς. Δεν είναι, όμως, διότι στην πραγματικότητα δεν είναι ο Πανιώνιος που έχει μεγαλώσει, αλλά η ΑΕΚ που έχει μικρύνει.
