Φέτος κλείνω 20 χρόνια ως επαγγελματίας δημοσιογράφος (και μια πενταετία ως διευθυντής του ΑΘΛΟΥ). Θα ήταν περισσότερα, αλλά κάποιες ειδικές συνθήκες καθυστέρησαν το αναπότρεπτο «μοιραίο». Σε αυτή την πορεία έχω αλλάξει γνώμες και τρόπους θεώρησης των πραγμάτων, όπως έχω αλλάξει και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω αρκετά θέματα. Αλίμονό μου αν παρέμενα το ίδιο παρορμητικός και κάποιες φορές επιπόλαιος στις κρίσεις μου μεγαλώνοντας.
Βρισκόμαστε στις 21 Αυγούστου. Χθες, Κυριακή, ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ συμπλήρωσε δυο μήνες στο τιμόνι της ομάδας και μόλις τρία επίσημα ματς. Τα ντεσιμπέλ της γκρίνιας στα social media βρίσκονται ήδη σε υψηλά επίπεδα. Για την ακρίβεια, παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, αφού στην πραγματικότητα δεν έπεσαν ποτέ τους τελευταίους 12 μήνες.
Από το ξεκίνημα του 2022 και για σχεδόν ενάμισι χρόνο, τα πάντα έμοιαζαν να γίνονται λάθος στην ομάδα. Η αρχή του κακού τοποθετείται στην ακατανόητη από κάθε άποψη ανανέωση του συμβολαίου του Πέδρο Μαρτίνς, σε μια εποχή που ήταν εντελώς ξεκάθαρο ότι η επιτυχημένη σχέση των δυο πλευρών είχε ολοκληρώσει ήδη τον κύκλο της.
Από την άνοιξη του ’22 έγραφα πως η διοίκηση θα έπρεπε να αξιολογήσει εκ νέου την απόφαση για το αν το καλοκαίρι θα έβρισκε τον Πορτογάλο στην ομάδα, αλλά και τους όρους υπό τους οποίους θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο Μαρτίνς είχε αποκαθηλωθεί στη συνείδηση των περισσότερων οπαδών μετά τη συνεχιζόμενη κακή αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού, οπότε οι δρόμοι ήταν μόλις δυο: ή έμπρακτη στήριξη ή αντίο.
«Μεγάλε, μετά Χριστόν προφήτες όλοι μπορούν να γίνουν» θα πει κάποιος και θα έχει απόλυτο δίκιο. Για να το πει βέβαια, σημαίνει ότι δεν διάβασε ποτέ το ΕΥΘΕΩΣ που από τις 18 Μαΐου 2022 ανέφερε τα παρακάτω:
«Και φτάνουμε στο φετινό καλοκαίρι. Τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν τίθεται θέμα προπονητή, από τη στιγμή μάλιστα που πριν από λίγο καιρό ανακοινώθηκε η διετής ανανέωση του Μαρτίνς. Ωστόσο, θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει μια νέα αξιολόγηση της κατάστασης με το που θα λήξει και τυπικά η σεζόν. Κάτι σαν μια άτυπη πρόταση μομφής κατά την οποία ο προπονητής θα πρέπει να πάρει ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης για τη συνέχεια.
Γιατί όμως συζητάμε για μια παραμονή που φαίνεται δεδομένη; Διότι για πρώτη φορά ο Πέδρο θα ξεκινάει υπό πίεση και γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό. Ένα στραβοπάτημα τύπου Λουντογκόρετς θα είναι αρκετό για να ξεκινήσει η γκρίνια από το κατακαλόκαιρο, η ένταση της οποίας θα είναι πρωτόγνωρη για τον Πορτογάλο.
Για κάποιους, ο κύκλος του Μαρτίνς στον Ολυμπιακό έκλεισε. Η αλήθεια είναι ότι αν ξεχάσουμε τη βαθμολογία της Super League, η εικόνα της φετινής ομάδας ήταν η χειρότερη της τετραετίας Μαρτίνς. Επί της ουσίας, ο Πέδρο μπαίνει στο καλοκαίρι του 2022 χωρίς κανονάκι και αυτό είναι άδικο και για την ομάδα και για τον ίδιο. Αυτή τη φορά κανείς δεν θα του συγχωρήσει αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ ή εξίσου κακό θέαμα με το φετινό. Το ενδεχόμενο κινδύνου απώλειας του πρωταθλήματος δεν το συζητάμε καν»…
Την 1η Ιουνίου 2023 οι Ερυθρόλευκοι ανακοίνωσαν την πρόσληψη του Αντόνιο Κορδόν. Επί της ουσίας, επισημοποίησαν την επιστροφή στην ποδοσφαιρική λογική, αφήνοντας οριστικά στην άκρη τις σκέψεις για λύση τύπου Γκατούζο. Σχεδόν τρεις εβδομάδες αργότερα, όπως ακριβώς θα έπρεπε να συμβεί, ο Ισπανός τεχνικός διευθυντής επέλεξε τον νέο προπονητή της ομάδας.
Υπό ιδανικές ή έστω αρκούντως ευνοϊκές συνθήκες, ο τεχνικός διευθυντής θα έπρεπε να έχει κλείσει σιωπηρά από τον Μάρτιο και ο προπονητής να είναι μιλημένος από τον Απρίλιο. Καμία συνθήκη όμως δεν είναι έστω ευνοϊκή σε μια ομάδα που έχει ρόστερ 45 παικτών (από τους οποίους τουλάχιστον οι… 40 θεωρούνται από μεγάλη μερίδα του κόσμου ανεπαρκείς), αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα και χρειάζεται να δώσει προκριματικούς για να φτάσει στους ομίλους του Europa League.
Οι εποχές που ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλισμένη θέση στους ομίλους ως πρωταθλητής πέρασαν, κατά πάσα πιθανότητα ανεπιστρεπτί. Τότε, οι Ερυθρόλευκοι μπορούσαν ευκολότατα να προσελκύσουν το ενδιαφέρον ενός σούπερ ανερχόμενου προπονητή όπως ο Ζαρντίμ ή ο Μάρκο Σίλβα και μάλιστα δίχως καν να χρειαστεί να τους παρακαλέσουν.
Μόλις λίγα χρόνια αργότερα, η κατρακύλα της Ελλάδας στην κατάταξη της UEFA (απόρροια της ανυπαρξίας όλων των υπολοίπων) περιόρισε την παραπάνω δυνατότητα. Από τον 38χρονο Μάρκο Σίλβα της Σπόρτινγκ φτάσαμε στον 48χρονο Μαρτίνς της Γκιμαράες και πάλι καλά που ο Πέδρο αποδείχθηκε λίρα εκατό για μια τριετία.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ο Ολυμπιακός έφερε έναν τεχνικό διευθυντή εγνωσμένης αξίας και έναν προπονητή που άφησε άριστες εντυπώσεις με τη Γρανάδα πριν το σύντομο αποτυχημένο πέρασμα από την Εσπανιόλ. Όπως και να ‘χει, ήταν δεδομένο πως Κορδόν και Μαρτίνεθ θα είχαν πρώτα στο νου τους να παραμείνουν στη La Liga και μόνο αν δεν έβρισκαν εκεί κάτι να τους ικανοποιεί θα εξέταζαν την προοπτική των Πειραιωτών. Και όπως φαίνεται, έτσι κι έγινε.
Σε μια ακόμη ιδανική συγκυρία, ο Μαρτίνεθ θα είχε στη διάθεσή του ένα σχεδόν έτοιμο ρόστερ για να δουλέψει από νωρίς και να ενσωματώσει σιγά – σιγά τις όποιες προσθήκες θα γίνονταν. Από τους 21 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο φιλικό της σεζόν, είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνονται τρεις, άντε τέσσερις το πολύ στη βασική ενδεκάδα μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου.
Δεν έχουμε δει ακόμα τον Πορόσο, τον Έσε και τον Μπρίνιτς, ενώ εκκρεμεί η απόκτηση αριστερού μπακ (το σίριαλ του Ορτέγκα φτάνει στο τέλος του), ενός φορ, ενός εξτρέμ και πιθανότατα ενός ακόμη κεντρικού χαφ. Μάλιστα, οι τρεις τελευταίοι θα προορίζονται για το αρχικό σχήμα, ανεξάρτητα με το τι θα αποδειχθεί στην πορεία.
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ο Ολυμπιακός έπαιξε τον πρώτο «τελικό» της σεζόν μέσα στο Βέλγιο. Ενδιάμεσα είχε αγώνα πρωταθλήματος σε άδειο γήπεδο (όλοι αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό) και τον περιμένουν ακόμη δυο ευρωπαϊκά ματς με τον Ατρόμητο ανάμεσά τους.
Από ένα ρόστερ που έχει ακόμη ελλείψεις αλλά και παίκτες που μόλις ήρθαν και δεν θα μπορούσαν να υπολογίζονται για πολλά – πολλά, ο Μαρτίνεθ επέλεξε να ξεκουράσει όσους έκρινε ότι χρειάζονταν ανάσες μετά το απαιτητικό ματς με την Γκενκ. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατάξει μια ενδεκάδα που ελάχιστη σχέση θα έχει με εκείνη που θα δούμε στη Νέα Φιλαδέλφεια στα μέσα Σεπτέμβρη. Και σίγουρα γι’ αυτό δεν φταίει ο σενιόρ.
O Κορδόν επελέγη από τον Βαγγέλη Μαρινάκη προκειμένου να βάλει τάξη στο χάος των προηγούμενων 12 μηνών. Οι οποίοι δεν ήταν καταστροφικοί μόνο αγωνιστικά αλλά και οικονομικά. Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, όποιος κι αν κάνει λάθος στον Ολυμπιακό, ο Μαρινάκης είναι αυτός που θα κληθεί να το πληρώσει στο τέλος, κυριολεκτικά (με χρήμα) και μεταφορικά (επικοινωνιακά).
Χωρίς πωλήσεις, όπως αυτές των Ρέαμπτσιουκ και Ζινκερνάγκελ, δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να δοθούν αρκετά χρήματα για την αγορά των Έσε και Ορτέγκα. Ο Ολυμπιακός προσπαθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να συμπληρώσει τα αγωνιστικά κενά και παράλληλα να ολοκληρώσει το ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ. Εν μέσω αυτής της επίπονης διαδικασίας υπάρχουν κρίσιμα ματς σε Ευρώπη και Ελλάδα, τα οποία πρέπει να ολοκληρώνονται με προκρίσεις και νίκες.
Αναλογιστείτε τα παραπάνω και θα συμφωνήσετε μαζί μου πως η απαίτηση για «καλό ποδόσφαιρο» στο συγκεκριμένο τάιμινγκ φαντάζει κάτι παραπάνω από ουτοπική. Αντιλαμβάνομαι πλήρως όσους παραπονιούνται πως «κάθε χρόνο γίνονται τα ίδια και πάντα μιλάμε για πίστωση χρόνου».
Όντως, το ετήσιο πήγαινε – έλα στο Καραϊσκάκη είναι από τα πιο ασυνήθιστα στην Ευρώπη, τουλάχιστον σε ομάδες που κυριαρχούν απόλυτα στο πρωτάθλημά τους. Το συχνά ατέρμονο μεταγραφικό αλισβέρισι περισσότερο Football Manager θυμίζει, αν και για την αναθεώρηση της μεταγραφικής φιλοσοφίας των Ερυθρόλευκων τα έχω γράψει από τον Απρίλιο του 2022.
Ολυμπιακός και μεταγραφές: Μια φιλοσοφία που πρέπει να αναθεωρηθεί
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσει ο χρόνος πίσω ώστε να αποφευχθούν τα λάθη που έγιναν, η αμέσως επόμενη επιλογή είναι να διορθωθούν. Από τις επιλογές τύπου Έσε, Ορτέγκα, Μπρίνιτς κλπ φαίνεται πως σιγά – σιγά εγκαταλείπεται η λογική των «βομβών» με ξεζουμισμένους πρώην σταρ που το τέλος της καριέρας τους είναι πολύ πιο κοντά από την εποχή που βρίσκονταν στις δόξες τους.
Όλοι θέλουν έναν σταθερό κορμό με λίγες προσθαφαιρέσεις κάθε χρόνο και μια ομάδα που θα παίρνει το πρωτάθλημα και θα πηγαίνει καλά στην Ευρώπη παίζοντας καλό ποδόσφαιρο. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Αν παίζει καλά, παίρνεις τίτλους και ταυτόχρονα προχωράει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, οι παίκτες του γίνονται στόχος ξένων ομάδων. Κι έτσι ο Ποντένσε μπαίνει στο μάτι της Γουλβς, ο Τσιμίκας σε αυτό της Λίβερπουλ και ο Γκιλιέρμε βρίσκει τεράστια πρόταση από ομάδα του Κατάρ.
Αν πάλι η αγωνιστική σου εικόνα είναι κακή ή έστω υποφερτή, δεν έχεις να ανησυχείς για τους ξένους αλλά για τους οπαδούς σου που θα θέλουν να τους διώξεις όλους και να φέρεις άλλους. Εννοείται πως η προτιμώμενη περίπτωση είναι η πρώτη, ωστόσο είναι αποδεδειγμένο ότι πρόκειται περισσότερο για συγκυρία: προσώπων, επιλογών, καταστάσεων…
Δεν μπορώ να ξέρω πού θα φτάσει ο φετινός Ολυμπιακός με τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ στον πάγκο του. Για να έχουμε μια πρώτη εικόνα θα πρέπει πρωτίστως να τελειώσει το μεταγραφικό μαρτύριο και να δούμε έστω δυο παιχνίδια με την ενδεκάδα που θα λογίζεται ως βασική. Μέχρι τότε, οι νίκες και οι προκρίσεις θα πρέπει να πανηγυρίζονται εις διπλούν, αφού εκτός από τα προφανή οφέλη θα προσφέρουν πολύτιμο χρόνο και ηρεμία.
Τώρα βέβαια, αυτό το «χρόνος και ηρεμία» πολλές παραπέμπει στην περιβόητη φράση «λέμε και καμιά μαλ… να περάσει η ώρα», αφού είναι παντελώς ασύμβατο με τη νοοτροπία του οπαδού του Ολυμπιακού. Καμιά φορά και με τη νοοτροπία της διοίκησης, όταν επιτρέπει στον εαυτό της να παρασυρθεί από την πίεση και την γκρίνια των social και δεν δείχνει την αποφασιστικότητα και την πίστη που έδειξε στην περίπτωση του Μαρτίνς, τότε που εμφανιζόταν απολυμένος μετά τον αποκλεισμό-σοκ από τη Λαμία…
Το επιθυμητό για έναν προπονητή είναι να πετύχει με την πρώτη. Η λογική όμως λέει πως από τη δεύτερη σεζόν κι έπειτα φαίνεται πραγματικά το έργο και η επιρροή του. Ο Γκουαρντιόλα τα κατάφερε με την πρώτη στην Μπαρτσελόνα, ωστόσο η τρίτη σεζόν του στους Μπλαουγκράνα ήταν το πραγματικό αριστούργημά του. Τότε που η Γιουνάιτεντ πήγε στον τελικό του Γουέμπλεϊ γνωρίζοντας εξαρχής ότι είναι χαμένη και δεν πίστεψε ότι μπορεί να καταφέρει ούτε όταν ο Ρούνεϊ ισοφάρισε με το ένα και μοναδικό σουτ εντός εστίας σε ολόκληρο τον τελικό…
Ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα θεωρητικά απέτυχε στην Μπάγερν, από τη στιγμή που δεν κατάφερε να φτάσει σε έναν τελικό Champions League με τους Βαυαρούς. Πιθανότατα τότε να γκρίνιαζαν και οι ίδιοι οι οπαδοί της Μπάγερν, βλέποντας την ομάδα τους κάθε χρόνο να αποκλείεται στα ημιτελικά από ό,τι ισπανικό υπήρχε (κατά σειρά από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο). Αν όμως τους ρωτήσεις σήμερα για το ποια ήταν η αγαπημένη τους, η πιο απολαυστική ποδοσφαιρικά περίοδος μέσα στον 21ο αιώνα, δύσκολα θα απαντήσουν κάτι άλλο πέραν της τριετίας του Πεπ.
Αυτά τα γράφει ένας άνθρωπος που πριν από κάποια χρόνια έπαιρνε το μέρος του Μουρίνιο, ειδικά μετά την παταγωδώς αποτυχημένη πρώτη σεζόν του Γκουαρντιόλα στη Σίτι. Όπως είπα όμως και στον πρόλογο, αλίμονό μου αν όλες οι απόψεις και οι κρίσεις μου παρέμεναν ίδιες μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας. Ασφαλώς και δεν πήρε τον νέο Πεπ ο Ολυμπιακός, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Μαρτίνεθ δεν έχει δικαίωμα πίστωσης χρόνου, όταν ακόμα και ο πιο επιδραστικός προπονητής του αιώνα μας πολλές φορές δεν τα κατάφερνε με την πρώτη…