Αντώνης Τσαπατάκης, ένας γεννημένος πρωταθλητής πρώτα της ζωής και μετά της κολύμβησης. Ένα αληθινό πρότυπο για όλους μας, ένας ζωντανός λόγος να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και στα πιο ακραία όνειρα μας. Ένας αθλητής γεμάτος υπερηφάνεια, όραμα και επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα.
Μια σπάνια, εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε ο Αντώνης Τσαπατάκης στο περιοδικό Down Town και στην Αμάντα Φούντη.
Ο πρόσφατα Παγκόσμιος Πρωταθλητής παρα-κολύμβησης μίλησε για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή, τη διαδρομή προς τις επιτυχίες και τα μετάλλια, την αισιόδοξη στάση ζωής του και τα όνειρά του.
Διαβάστε απόσπασμα της συνέντευξης:
Οι μεγάλες αθλητικές επιτυχίες σου ήρθαν μετά το ατύχημα. Πώς το ερμηνεύεις αυτό;
“Ακριβώς… Το ατύχημα μου έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθώ και να εκτιμήσω αξίες που ναι μεν είχα διδαχθεί ή είχα γαλουχηθεί με αυτές, αλλά η καθημερινότητα μπορεί να με έκανε να ξεχνάω. Η ουσία εμπεριέχεται σε λέξεις όπως κοινωνία, αλληλεγγύη, στήριξη, αγάπη για τη ζωή. Έτσι, δυστυχώς, εξαιτίας του ατυχήματος βρέθηκα σε μία κατάσταση κρίσης, η οποία μου υπενθύμισε ξανά τα ουσιώδη”.
Πόσο δύσκολο ήταν να βιώσεις στην ηλικία μόλις των 18 ετών ένα τόσο σοβαρό ατύχημα;
“Είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν πραγματικά και ήρθαν και περισσότεροι δίπλα μου, που επίσης με αγάπησαν χωρίς καν να με ξέρουν. Αυτό είχε τεράστια σημασία. Η στήριξη των γύρω σου, βέβαια, λειτουργεί εφόσον κι εσύ ο ίδιος έχεις δείξει τη δική σου όρεξη για ζωή, τη δική σου μανία για τη ζωή”.
Θυμάσαι πώς το διαχειρίστηκες μέσα σου όταν αντιλήφθηκες ότι θα αλλάξει ραγδαία η ζωή σου;
“Το θυμάμαι γιατί ακόμα και σήμερα ο τρόπος που ζω δεν έχει αλλάξει. Δεν αφήνω τις συνθήκες να με αλλάζουν, αντίθετα αλλάζω εγώ τις συνθήκες προς όφελός μου. Άρα συνέχισα να ζω, να ζω με τον ίδιο τρόπο, όπως ήμουν πριν. Με ζωντάνια μέσα μου, ονειροπόλος και ανταγωνιστικός”.
Ποια ήταν η πιο έντονη σκέψη που γυρνούσε τότε στο νου σου;
Να βγω από το νοσοκομείο.
Και ο χειρότερος φόβος σου;
Να μείνω εκεί…Αλλά δεν θα το άφηνα αυτό να συμβεί. Από την πρώτη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου, αυτό που σκεφτόμουν ήταν να συνεχίσω να ζω.
Εκεί σου είπαν πως δε θα περπατήσεις;
“Ναι, μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα μου το ανακοίνωσαν. Σίγουρα αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά δεν ξέρεις μέχρι να έρθει η γιατρός να σου το πει. Φαντάζεσαι, σκέφτεσαι το καλό σενάριο, το κακό, αλλά δεν ξέρεις”.
Πού τη βρήκες τη δύναμη εκείνη τη στιγμή;
Επιλογή είναι. Θες να κάτσεις να κλαις; Κάτσε και κλαίγε, αλλά δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει κάπου αυτό. Οι σκέψεις που κάνεις είναι «ή θα συνεχίσω τη ζωή μου ή θα κάτσω να μεμψιμοιρώ». Θα βοηθούσε κάπου αυτό; Δεν το λέω αλαζονικά, αλλά ο καθένας μπορεί να γίνει η δύναμή του. Να ξέρεις ότι έπεσες με τα όπλα ανά χείρας.
Και τα «όπλα» είναι οι ελπίδες σου, τα όνειρά σου, η αγάπη για τη ζωή και η αγάπη των γύρω σου. Αν είσαι έμφορτος με αυτά τα όπλα έχεις ήδη νικήσει. Αυτό που βλέπεις μπορείς κι εσύ και ο οποιοσδήποτε να το φτάσει ανά πάσα στιγμή αν του τύχει κάτι δύσκολο. Αφού το έκανα εγώ, μπορούν να το κάνουν όλοι. Νικητής είναι αυτός που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, αυτός που προσπαθεί να συμπαρασύρει με το παράδειγμά του όλο τον κόσμο.
Όταν αγωνίζεσαι υπάρχει στο νου σου κάτι από το οποίο παίρνεις δύναμη;
“Το πού ήμουν πριν από κάποια χρόνια… Σε τι κατάσταση βρισκόμουν και σε τι κατάσταση βρίσκομαι σήμερα. Έτσι ξέρω πως αυτό που κάνω το κάνω καλά και πρέπει να συνεχίσω να το κάνω είτε βγω πρώτος είτε τελευταίος. Σημασία έχει που ξέρω πως το 2006 είχα ένα ατύχημα το οποίο με έκανε να μην περπατάω. Ήμουν τότε στο νοσοκομείο και δεν μπορούσα να γυρίσω στο πλάι του κρεβατιού και τώρα είμαι πάνω σε ένα βατήρα προσπαθώντας να συναγωνιστώ άλλους εκατό αθλητές. Αυτό λέγεται βελτίωση”.
Την αγάπη του κόσμου πώς την εισπράττεις; Νιώθεις ότι έχεις μία παραπάνω ευθύνη;
“Ως ένα φόρο τιμής. Νιώθω πως πρέπει να επιστρέφω πίσω όλη αυτή την αγάπη και τη στήριξη διπλή. Ο καθένας μας έχει μία ευθύνη που του αναλογεί, την ευθύνη των πράξεών του, εφόσον ζει έχοντας κι άλλους ανθρώπους γύρω του. Δεν είμαστε μόνοι μας”.
Έχουν υπάρξει σχόλια που σε έχουν στεναχωρήσει;
“Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που έχω σκεφτεί τι πάει στραβά σε αυτόν τον κόσμο ή γιατί συμβαίνουν διάφορα κακά. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω ανθρώπους που δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους, γιατί όλοι μπορούν να γίνουν τα θέλω τους, ή όταν βλέπω ανθρώπους ματαιόδοξους και υλιστές.
Όμως, το θέμα είναι να βρίσκεις τη λύση του προβλήματος και να μην εστιάζεις σε αυτό. Να δίνεις την ελπίδα στους ανθρώπους ξανά, είτε αυτό είναι μία πρώτη θέση στο βάθρο, είτε να βοηθήσεις το διπλανό σου με ένα πιάτο φαγητό, είτε να μαζέψεις ένα σκουπίδι και να το βάλεις σε κάδο, είτε να σπρώξεις έναν άνθρωπο σε μία ράμπα που δεν μπορεί να την ανέβει…”
Γιατί στην Ελλάδα δεν μας είναι εύκολο να προφέρουμε τη λέξη ΑμεΑ;
“Θεωρώ ότι έχει αλλάξει κάπως αυτό τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Πρέπει να πιστεύεις ότι μπορούν να αλλάζουν τα πράγματα. Η αλλαγή δεν είναι ουτοπία. Η αλλαγή μπορεί να συμβεί, είναι ευτοπία. Αλλιώς για ποιο λόγο να προσπαθούμε; Όμως, όλα χρειάζονται το χρόνο τους. Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια για να γίνω εγώ πρωταθλητής. Το πρόβλημα βρίσκεται στην α-παιδεία. Κάποιος που δεν μπορεί να σκεφτεί και το διπλανό του είναι μη σκεπτόμενος.”
Ποια είναι αυτά που μπορεί να δυσκολεύουν την καθημερινότητά σου;
“Πολλά μπορεί να με δυσκολέψουν καθημερινά, όπως οι ράμπες που κλείνουν με τα αυτοκίνητα, τα πατίνια και τα μηχανάκια τους. Εγώ προσπαθώ από τη δική μου σκοπιά να βλέπω τις δυσκολίες ως κίνητρα για γίνομαι καλύτερος και να εξελίσσω τις δυνατότητές μου. Μπορεί όμως να μην ισχύει το ίδιο για κάποιον άλλον ή για κάποιον μεγαλύτερο”
Ως Αντώνη πώς αλλιώς σε φαντάζεσαι τα επόμενα χρόνια; Έχεις κάποιο όνειρο για το μέλλον;
“Κάθε μέρα και ένα καινούριο όνειρο. Κάθε μέρα ξυπνάω θέλοντας να πραγματοποιήσω τα όνειρα που έχω, μέχρι που έρχεται η στιγμή που δημιουργώ τα επόμενα. Θα ήθελα να κάνω τη δική μου οικογένεια και πέρα από το κομμάτι του αθλητισμού θα ήθελα να είμαι σε θέση να συμβάλω στο να έχουν και οι άλλοι δυνατότητες.
Θα ήθελα να ιδρύσω ένα φορέα ή να βρω έναν τρόπο να μπορώ να καλύπτω τις ανθρώπινες ανάγκες. Να μπορώ να βοηθάω από τον καθένα μέχρι όλους μας”.