Ο Αϊζέια Κάνααν ήταν σίγουρα ο πιο αμφιλεγόμενος παίκτης του φετινού Ολυμπιακού για αρκετούς μήνες. Μπορεί όλοι πλέον οι φίλοι των Πειραιωτών να αναγνωρίζουν την τεράστια συνεισφορά του στην πιο κρίσιμη καμπή της Euroleague, ωστόσο λίγοι ήταν εκείνοι που δεν έχασαν την πίστη τους σε αυτόν κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου.
Το γεγονός πως ο Αμερικανός κλήθηκε να προσαρμοστεί σε ένα στυλ παιχνιδιού αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχε συνηθίσει στην καριέρα του είναι αδιαμφισβήτητο. Το είχε πει ο ίδιος από τον χειμώνα κιόλας, ενώ το επιβεβαίωσε πολλάκις και ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Πέρα από αυτό όμως, εκείνο που έκανε πραγματικά δύσκολη τη ζωή του Κάνααν στον Ολυμπιακό ήταν η προσδοκία του κόσμου για έναν «αντι-Ντόρσεϊ». Ίσως επειδή δεν είχε εξαρχής διευκρινιστεί – όπως έγινε στην πορεία – πως ο «Ησαΐας» ήρθε μεν στη θέση του Τάιλερ, αλλά με διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά και άλλη νοοτροπία.
Θα έπρεπε αυτό να είχε γίνει κατανοητό από τις πρώτες του άμυνες. Ουδείς μπορεί να θυμηθεί τον Ντόρσεϊ να σκυλιάζει κυνηγώντας μέχρι λιποθυμίας τον αντίπαλο γκαρντ. Το ότι οι περισσότεροι περίμεναν ή προσδοκούσαν έναν «διάδοχο» του Ελληνοαμερικανού, έβαλε έξτρα πίεση στις πλάτες του Κάνααν. Ο Ντόρσεϊ είναι μια περίπτωση κλασικού σκόρερ, είτε με ατομική προσπάθεια προς το καλάθι είτε με σουτ μετά από ντρίμπλα. Ο Αϊζέια πάλι, αποδείχθηκε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στις βραδιές που ο Κάνααν ξεκίνησε με ένα – δυο άστοχα σουτ η επιθετική του συνεισφορά ήταν μικρή, κυρίως επειδή δεν εκβίασε περαιτέρω προσπάθειες. Ίσως και από ανασφάλεια, αν αναλογιστούμε ότι δεν ήταν και λίγη η κριτική που δεχόταν κατά καιρούς. Ακόμα και τότε όμως παρέμενε χρησιμότατος και πολύτιμος για την ομάδα με τον ιδρώτα του στην άμυνα.
Ότι μέχρι να φτάσουμε στον Απρίλιο τα καλύτερά του ματς ήταν κόντρα στον Παναθηναϊκό, ήταν ένα θετικό δείγμα αφού στα αιώνια ντέρμπι η πίεση είναι δεδομένα πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι. Και ύστερα ήρθαν τα νοκ άουτ παιχνίδια της Euroleague.
Ακριβώς μια εβδομάδα πριν την έναρξη των πλέι οφ της Ευρωλίγκας, ο Κάνααν ενημερώθηκε ότι θα κοπεί από την τελική φάση της Basket League. Μετά την αμφισβήτηση που είχε βιώσει, ήρθε ένα ακόμη χτύπημα που θα μπορούσε να αποξενώσει ψυχολογικά οποιονδήποτε παίκτη από την ομάδα.
Μόνο που ο Κάνααν απέδειξε σε αυτό ακριβώς το σημείο ότι είναι ένας τύπος που οφείλεις να τον σέβεσαι απεριόριστα. Παρά τη δεδομένη απογοήτευσή του, αποδείχθηκε κομβικός στη σειρά με τη Φενέρ ενώ στον τελικό έκανε μια μυθική εμφάνιση που πήγε στράφι στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Ο Κάνααν τελείωσε την κανονική σεζόν με 33,3% στο τρίποντο και 5,6 πόντους μέσο όρο. Στη σειρά με τη Φενέρ το ποσοστό του εκτοξεύτηκε στο 55,6% και ο μ.ο. πόντων του πήγε στο 7,6, κυρίως λόγω των εμφανίσεων του στο πρώτο και στο τέταρτο ματς. Και είναι δεδομένο πως θα πήγαινε ακόμα πιο ψηλά αν στο 3ο και στο 5ο παιχνίδι δεν… φρέναρε μετά τα δυο πρώτα άστοχα σουτ.
Ο Αμερικανός ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά υπέγραψε το 1-0 με εκείνο το απίθανο κρεσέντο των πέντε σερί τριπόντων στην 3η περίοδο. Ο… αθεόφοβος ξανάκανε κάτι αντίστοιχο στον τελικό: εκεί όπου όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του υπέφεραν στο μακρινό σουτ, ο Αϊζέια έκλεισε το ματς με 5/6 τρίποντα. Δίχως αυτά τα σουτ ο Ολυμπιακός είχε 7/30 με ποσοστό 23%.
Χάρη στη μυθική, έστω κι αν εξελίχθηκε πικρά, βραδιά του στον τελικό, ο Κάνααν έκλεισε το φάιναλ φορ με 66,7% στο τρίποντο και συνολικά 6/9 σουτ (με τη Μονακό δεν χρειάστηκε να πάρει παραπάνω προσπάθειες). Για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ήταν αυτό αρκεί να δούμε τα στατιστικά του Βεζένκοφ.
Ο MVP της Euroleague έκλεισε την κανονική περίοδο με 40% στο τρίποντο, κατρακύλησε στο 29,2% στα πλέι οφ και πήγε λίγο πιο κάτω (28,6%) στο φάιναλ φορ, με 2/8 τρίποντα στον τελικό. Το step up του Κάνααν στα ζόρικα ματς και μάλιστα υπό τις συνθήκες που αυτό έγινε, δείχνει αν μη τι άλλο έναν τύπο με σιδερένια θέληση και mentality νικητή. Όταν σε αυτά προσθέσουμε και τη συνολική συμπεριφορά του κατά το διάστημα στο οποίο δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Basket League και το πόσο δεμένος με την ομάδα έδειχνε, το πηλίκο που προκύπτει είναι ένας παίκτης που κάθε προπονητής θα ήθελε στο ρόστερ του…