Κάθε αθλητής είναι υπόλογος για τις πράξεις του. Ο Δημήτρης Αγραβάνης ήταν «κόκκινο πανί» για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού επί μία ολόκληρη εξαετία. Ο ίδιος είναι αυτός που έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα από τη γενικότερη στάση του τα τελευταία τρία χρόνια και ιδιαίτερα από τη στιγμή που αποχώρησε από τον Ολυμπιακό (ήταν απόφαση του συλλόγου και όχι του παίκτη), οπότε δεν συντρέχει λόγος να εισέλθουμε σε μία διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά.
Πλέον, με μία αναζήτηση στο ίντερνετ μπορείς να βρεις τα πάντα, οπότε στην περίπτωση του Έλληνα φόργουορντ ταιριάζει γάντι η φράση «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς». Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που κάνει αυτήν τη διαδρομή, αλλά υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά.
Όταν ένας παίκτης που έχει συνδέσει την αθλητική καριέρα του με τον Ολυμπιακό αποφασίζει να αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό, σβήνεται μονοκονδυλιά το ερυθρόλευκο παρελθόν του και αντιμετωπίζεται σαν να αρχίζει τώρα την πορεία του στο εκάστοτε άθλημα, ενώ όταν ένας παίκτης από τον Παναθηναϊκό αποφασίζει να παίξει στον Ολυμπιακό, στιγματίζεται από την πρώτη στιγμή και καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πριν καν αγωνιστεί… Και για να είμαι απολύτως ακριβής, αυτό συμβαίνει μονίμως στο μπάσκετ επειδή το δημοσιογραφικό σύστημα είναι έτσι χτισμένο που προστατεύει μονίμως μία ομάδα είτε αυτή βρίσκεται στα πάνω της είτε στα κάτω της. Γιατί η παράγκα δεν είχε στηθεί μόνο μέσα στο παρκέ, αλλά και έξω από αυτό, επί 25 ολόκληρα χρόνια.
Παναθηναϊκός: Χλιαρές αποδοκιμασίες στο ΟΑΚΑ για τον Δημήτρη Αγραβάνη
Το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει από την παρουσία του Αγραβάνη στον Παναθηναϊκό (σε μία ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, που θέλει να διώξει έναν ακόμα προπονητή, αλλά η πλευρά του προνόησε και υπέγραψε «κλειστό» διετές συμβόλαιο) είναι η διαιτητική αντιμετώπιση που θα έχει πια ο συγκεκριμένος αθλητής εντός συνόρων. Είναι ακόμα νωπά στο μυαλό όλων τα ανύπαρκτα φάουλ που τού καταλογίζονταν, τα φάουλ που δεν έπαιρνε ποτέ (εκτός και αν έβγαζε… αίμα), οι τεχνικές ποινές, τα μπινελίκια στους διαιτητές και η «ιδιαίτερη» σχέση που είχε μαζί τους. Όλα αυτά, όμως, συνεχίστηκαν και μετά το 2019, όταν είχε αποχωρήσει από τους τρεις φορές Πρωταθλητές Ευρώπης. Οι σκηνές απείρου κάλλους σε αγώνες του Προμηθέα Πάτρας και του Περιστερίου είναι δεκάδες και έδωσαν συνέχεια σε όλα όσα είχε βιώσει ο Αγραβάνης στην ερυθρόλευκη θητεία του.
Προσωπικά, πλέον, τίποτα δεν μού προκαλεί εντύπωση. Και επειδή ακόμα δεν έχει επέλθει ολοκληρωτική κάθαρση στο ταλαιπωρημένο ελληνικό μπάσκετ, τα περιμένω όλα. Τον Αγραβάνη να είναι τέρας ηρεμίας και ψυχραιμίας στο παρκέ, να παίρνει και με το παραπάνω όσα φάουλ τού γίνονται και δεν τού γίνονται, να πηγαίνει με θρησκευτική ευλάβεια στη γραμμή των ελευθέρων βολών… Τους διαιτητές να μην τον εκνευρίζουν, πλέον, όπως έπρατταν με τον Αγραβάνη στις προηγούμενες ομάδες του, αλλά να γίνει ξαφνικά, στα 29 του, το «αγαπημένο τους παιδί» και το «καλύτερο παιδί των ελληνικών παρκέ».
Το αν ο Αγραβάνης «πεθάνει για τον Παναθηναϊκό» όπως δήλωσε, είναι δικό του θέμα. Επαγγελματίας είναι και βλέπει την καριέρα του να έχει πάρει την κατιούσα, οπότε από κάπου έπρεπε να πιαστεί και αυτός. Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να μπει σε αυτήν τη διαδικασία γιατί είναι δεδομένο πως ο συγκεκριμένος παίκτης θα προκαλέσει συστηματικά (άλλωστε, όλες οι προσπάθειες που κατέβαλλε για την επιστροφή του στο Λιμάνι συνάντησαν «τείχος» και ίσως να βγουν απωθημένα στο προσκήνιο), αρχής γενομένης από το Final-8 του Κυπέλλου Ελλάδας που βρίσκεται προ των πυλών. Είναι μία διοργάνωση που έχει σημαδέψει ο αντίπαλος γιατί σε ένα ματς όλα μπορούν να γίνουν (αθλητισμός είναι…) και ο οργανισμός του Ολυμπιακού πρέπει να είναι υποψιασμένος για το τι θα συναντήσει στην Κρήτη, εντός και εκτός παρκέ.