*Το Πρωτάθλημα πρέπει να μείνει λίγο στην άκρη. Ο επαναληπτικός προημιτελικός του Κυπέλλου έχει πίεση, καθώς δεν παύει να αποτελεί ένα διαχρονικό στόχο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από το να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα 50 Πρωταθλήματα και τα 30 Κύπελλα Ελλάδας. Είμαστε στα 47 Πρωταθλήματα και τα 28 Κύπελλα. Όπως έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό, το ιδανικό θα ήταν να συμβεί αυτό το 2025, στη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση του τρισένδοξου Ολυμπιακού και κορυφαίου ελληνικού συλλόγου.
*Για τον Μίτσελ και την ομάδα που ο ίδιος έχει βελτιώσει από τον περασμένο Σεπτέμβριο (και παρά τα λάθη του, αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί), είναι ένα σημαντικό παιχνίδι. Είναι μία δοκιμασία για τη σκληράδα και τον χαρακτήρα των Ερυθρόλευκων επί ημερών του. Ο Άρης είναι «διψασμένος», ψάχνει εδώ και πολύ καιρό μία διάκριση στο Κύπελλο και πριν από δύο χρόνια είχε φτάσει πολύ κοντά στο να αποκλείσει τον Ολυμπιακό, στην ίδια φάση (προημιτελική) της διοργάνωσης. Ο αντίπαλος έχει ποιότητα, λογικά θα παίξει σε ένα κατάμεστο γήπεδο και πάντα κόντρα στους Ερυθρόλευκους δίνει το κάτι παραπάνω στον αγωνιστικό χώρο.
*Το 2021, ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στον επαναληπτικό του «Κλεάνθης Βικελίδης» χάρη στην έμπνευση του Ανδρέα Μπουχαλάκη να κινηθεί στην πλάτη του τερματοφύλακα Κουέστα, σκοράροντας το 1-1 από το πουθενά και χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανείς. Παίζει και ο αντίπαλος και ο Πρωταθλητής Ελλάδας πρέπει να είναι υποψιασμένος για το τι θα συναντήσει ξανά στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ούτε πολλές αλλαγές χρειάζονται στην εντεκάδα ούτε κάτι εξεζητημένο σε απόδοση. Συγκέντρωση και σοβαρότητα, αρκούν.
*Ο Μίτσελ έκανε εκτεταμένο rotation με 9 αλλαγές στο πρώτο παιχνίδι και η νίκη στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ήρθε με το οριακό 1-0. Από τη στιγμή που έχει καταργηθεί ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ, ο Ολυμπιακός πρέπει να σκοράρει για να αποκτήσει πλεονέκτημα. Από εκεί και πέρα, το μηδέν στην άμυνα δίνει ό,τι και να γίνει την πρόκριση. Η ομάδα πρέπει να μάθει να κρατάει απαραβίαστη την εστία της σε δύσκολα ματς. Με το μηδέν πίσω, ο ΘΡΥΛΟΣ θα δώσει το «παρών» στα ημιτελικά του Κυπέλλου για 10η φορά τα τελευταία 12 χρόνια.
*Η πρόσφατη ισοπαλία στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο για το Πρωτάθλημα άνοιξε ξανά τη συζήτηση για την προπονητική επάρκεια ή όχι του Μίτσελ. Καλώς ή κακώς, αυτή η κουβέντα δεν βοηθάει πουθενά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γνωρίζουμε τον Ισπανό προπονητή με τα θετικά και τα αρνητικά του. Έχω γράψει τη γνώμη μου και δεν αλλάζει. Βλέπω έναν πιο συγκροτημένο Μίτσελ σε αυτό το δεύτερο πέρασμά του από την ομάδα, αλλά κάποια χούια δεν κόβονται.
*Σε ορισμένα παιχνίδια (όπως το πρώτο παιχνίδι με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο στην προηγούμενη φάση και το πρόσφατο στο Περιστέρι για το Πρωτάθλημα), ο Ολυμπιακός είχε τεράστιες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών του. Το αμυντικό τρανζίσιον ήταν ανύπαρκτο και παρά την καθολική εδαφική υπεροχή, οι Ερυθρόλευκοι έμοιαζαν ευάλωτοι όταν έχαναν την μπάλα στη μεσαία γραμμή. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για μία ομάδα που διεκδικεί δύο τρόπαια: Πρωτάθλημα και Κύπελλο.
*Δεν είναι αποδεκτό η αμυντική τετράδα να παίζει στο ύψος της μεσαίας γραμμής με τον κίνδυνο να εκτεθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή γιατί όταν κάνει κάποιο λάθος (ποδόσφαιρο είναι, θα γίνει) στη συνέχεια τρέχει και δεν φτάνει. Ακόμα και οι καλύτεροι στόπερ και ακραίοι αμυντικοί στον κόσμο δεν θα τα έβγαζαν πέρα και θα γίνονταν περίγελος. Ο Ολυμπιακός πρέπει να παίζει σε πιο χαμηλά μέτρα πάνω στο χορτάρι, να είναι συμπαγής στις γραμμές του και να μη δίνει δικαιώματα με αχρείαστα ρίσκα στο παιχνίδι του.
*Θεωρώ σημαντικό να αρχίσει να μπαίνει στην εξίσωση και ο σχηματισμός με τρεις κεντρικούς μέσους. Παίκτες υπάρχουν (Εμβιλά, Ίνμπομ Χουάνγκ, Σαμασέκου, Κασάμι, Μπουχαλάκης). Είναι θέμα προπονητή να επιλέξει έναν εκ των τριών τελευταίων, καθώς ο Γάλλος και ο Νοτιοκορεάτης είναι πολύτιμοι και ακλόνητοι από την 11άδα. Στα μεγάλα ματς που έρχονται, οι Φορτούνης, Μπιέλ και Χάμες Ροντρίγκες δεν χωρούν στην ίδια εντεκάδα. Η ομάδα μπορεί να διαθέτει τεράστια ποιότητα από τη μέση και μπροστά, αλλά δεν διακρίνεται για τα τρεξίματα και την αθλητικότητά της. Οπότε, δεν συντρέχει να βάζει ο ίδιος ο Ολυμπιακός «τρικλοποδιές» στον εαυτό του.
*Θα το γράψω για τελευταία φορά. Ο Ολυμπιακός παίζει καθαρό 4-4-2 και όχι με «τρία δεκάρια» όπως λέγεται και γράφεται δεξιά και αριστερά κατά κόρον. Μόνο ο Φορτούνης είναι «δεκάρι» με την κλασική έννοια του όρου. Ο Μπιέλ και ο Χάμες Ροντρίγκες είναι περιφερειακοί επιθετικοί, που αρέσκονται να παίζουν κοντά στη μεγάλη περιοχή ως δεύτεροι κυνηγοί και τούς αρέσει να έχουν μέτωπο προς την εστία και να αποτελούν διαρκή απειλή για τον αντίπαλο. Από εκεί και πέρα, το σύστημα σε μία ομάδα φαίνεται στον τρόπο που αμύνεται. Έτσι, ο Χάμες βρίσκεται πάντα δίπλα στον εκάστοτε σέντερ φορ, όταν η ομάδα δεν έχει την μπάλα στα πόδια των παικτών της και προσπαθεί να την επανακτήσει.
*Είναι τελείως διαφορετικό το γεγονός ότι (όταν ο Ολυμπιακός κάνει κατοχή) ο Κολομβιανός γυρίζει πίσω και παίρνει την μπάλα από το χώρο του κέντρου για να δημιουργήσει παιχνίδι από τη στιγμή που ο ΘΡΥΛΟΣ εντός συνόρων συνηθίζει να έχει υπέρ του την κατοχή της μπάλας και να ορίζει εκείνος τη μοίρα των αγώνων.
*Παράλληλα, είναι αναμενόμενο, όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, αυτοί οι τρεις παίκτες (που πράγματι έχουν κάποια παρόμοια αγωνιστικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους, με κυριότερο στοιχείο ότι θέλουν την μπάλα στα πόδια τους) να παρατηρείται συνωστισμός στον κεντρικό άξονα, καθώς ο Ολυμπιακός αγωνίζεται συνήθως χωρίς καθαρόαιμους εξτρέμ, οπότε είναι λογικό να παρουσιάζεται «συμφόρηση» στο χώρο της μεσαίας γραμμής.
*Επιμένω σε αυτό που έγραψα στο προηγούμενο κείμενο πως η ομάδα χρειάζεται winger και σέντερ φορ μέχρι το τέλος της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου. Ο χρόνος είναι περιορισμένος, αλλά υπάρχει ακόμα.