13/2/2019 – 17/6/2022. Από την επανάσταση, τη μεγαλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό, στην απόλυτη κορύφωση και δικαίωση μιας ιστορικής διοικητικής απόφασης, που βρήκε σύμφωνη τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας. Το νταμπλ και η επιστροφή στο Final-4 της Euroleague, παίζοντας εντυπωσιακό και συμπαγές μπάσκετ σε ολόκληρη τη σεζόν, πρέπει να είναι μόνο η αρχή.
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε με κρότο στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ ύστερα από 6 χρόνια, κατακτώντας επιβλητικά το 13ο Πρωτάθλημα της ιστορίας του. Είναι το 5ο νταμπλ και το πρώτο έπειτα από 25 χρόνια. Με 7 συνεχόμενες νίκες κόντρα στον αποκαμωμένο Παναθηναϊκό (με διαφορά πόντων από 6 έως 28 σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις) και ένα θρυλικό 3-0 στη σειρά των τελικών. Με τρεις «σκούπες» κόντρα και στους τρεις αντιπάλους του στη διαδικασία των πλέι-οφ (Περιστέρι, Προμηθέα, Παναθηναϊκό). Αυτή η χαρά συνοδεύτηκε με λύπη, καθώς ο θρυλικός αρχηγός Γιώργος Πρίντεζης έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι με την ερυθρόλευκη φανέλα του αγαπημένου Ολυμπιακού του, στο νικηφόρο 93-74 κόντρα στους Πράσινους. Ένας αθλητής-υπόδειγμα και συνώνυμο των αξιών που πρεσβεύει ο μεγαλύτερος και ενδοξότερος ελληνικός σύλλογος.
Τα χρόνια χωρίς Πρωτάθλημα και νταμπλ ήταν πολλά, αλλά σε ένα άρρωστο περιβάλλον ο Ολυμπιακός δεν δικαιούταν κακή βραδιά και έπρεπε να είναι πάντα καλύτερος, κερδίζοντας οκτώ και όχι πέντε παίκτες μέσα στο παρκέ. Η διαιτησία ήταν απλά το εκτελεστικό όργανο της παράγκας και ο σύλλογος είχε να αντιμετωπίσει ένα διεφθαρμένο σύστημα, που έλυνε και έδενε υπέρ μιας συγκεκριμένων συμφερόντων και μιας συγκεκριμένης ομάδας. Όχι, τα «κλεμμένα» δεν θα γυρίσουν πίσω. Δεν μιλάμε για ένα και δύο τρόπαια, αλλά για διψήφιο αριθμό τίτλων που θα έπρεπε να έχει ο Ολυμπιακός τα τελευταία 25 χρόνια και τα οποία στερήθηκε με προκλητικό και χυδαίο τρόπο. Η παραχάραξη της ιστορίας στο ελληνικό μπάσκετ είναι σαν το ποτάμι που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Του Μπαρτζώκα, του Ντούντα, του Σπανούλη, αλλά πάνω απ’ όλα ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων
Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που επενδύθηκαν από την εκάστοτε διοικητική ηγεσία του Ολυμπιακού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων επί εποχής Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, δεν έπιασαν τόπο. Παίκτες όπως ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας, ο Λίνας Κλέιζα, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Τζος Τσίλντρες, ο Νίκολα Βούιτσιτς και άλλοι πολλοί, αποχώρησαν από τους Ερυθρόλευκους ως αποτυχημένοι γιατί το κατεστημένο και η μεγαλύτερη παράγκα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, δεν τούς επέτρεπε να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν ό,τι αξίζουν. Λοιδορήθηκαν και διαπομπεύτηκαν, ενώ κάποιοι άλλοι, μάλιστα, έκαναν και το αντίθετο δρομολόγιο (γνωρίζοντας την αποθέωση από αυτούς που τούς έβριζαν εν χορώ), παίρνοντας μετέπειτα τίτλους με ερωτηματικά και αμφισβήτηση.
Επί εποχής ΕΣΑΚΕ και από τη σεζόν 1992-93 μέχρι σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει 68 νίκες και ο Παναθηναϊκός 78. Πώς δικαιολογείται αυτό το 20-9 στους τίτλους σε αυτό το διάστημα, με 10 νίκες παραπάνω (με μίνιμουμ πέντε παιχνίδια στο Πρωτάθλημα ανά σεζόν), μόνο ο «Φάρος» και η προηγούμενη διοικητική ηγεσία του Γιώργου Βασιλακόπουλου γνωρίζει. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι γεγονός και δεν αλλάζει. Δυστυχώς. Ο Θρύλος, όμως, μπορεί να υπερηφανεύεται πως ό,τι έχει κατακτήσει στο άθλημα το έχει πράξει με κόπο, θυσίες και αίμα.
Η ζωή με έχει διδάξει πως δεν υπάρχει Δίκαιο και Δικαιοσύνη ή τουλάχιστον έρχονται κάπως αργά όταν έχεις χάσει τα κουράγια σου. Ωστόσο, στην περίπτωση του τμήματος καλαθοσφαίρισης, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν τα έχασαν. Έτσι, έφτασαν στη λύτρωση (και εμείς μαζί τους) και τη νύχτα της 17ης Ιουνίου του 2022, που έχει περάσει, ήδη, στην ιστορία. Σε ένα κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, από 12.000+ Ολυμπιακούς, δικαιώθηκε μία απόφαση ζωής. Το #mexritelous έφτασε στην απόλυτη κορύφωσή του, με το μπάσκετ να βρίσκεται στο επίκεντρο. Και μόνο αυτό. Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος άκουσαν τον λαό του Ολυμπιακού και πήραν μία δύσκολη απόφαση, η οποία έπρεπε να είχε παρθεί μετά τον τρίτο τελικό του 2010. Στη μεγαλύτερη «κλοπή» που έχει γίνει ποτέ σε ομαδικό άθλημα εντός συνόρων. Εννέα χρόνια μετά, κάτι έπρεπε να γίνει. Δεν πήγαινε άλλο. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα και δεν θα κουράσω άλλο.
Οι πρόεδροι και οι διοικητικές ηγέτες του Ολυμπιακού διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Έχοντας τη συμπαράσταση των εκατομμυρίων οπαδών της ομάδας, συγκρούστηκε με το κατεστημένο χωρίς να ενοχλήσει κανέναν. Το ελληνικό μπάσκετ ήταν αυτό που βγήκε ζημιωμένο την τελευταία διετία έπειτα από τη βροντερή απουσία των Ερυθρόλευκων. Και όπως εύστοχα είπε ο Γιώργος Αγγελόπουλος, στη συνέντευξη Τύπου μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, «… δεν απειλήσαμε και δεν παρακαλέσαμε κανέναν». Ο Ολυμπιακός είπε με ένα στόμα και μια φωνή πως πολύ απλά δεν πάει άλλο και δεν συμμετείχε στην παρωδία εντός συνόρων. Δεν χρησιμοποίησε «γκανγκστερικές» μεθόδους ούτε εκβίασε κανέναν για να βρει το δίκιο του. Απλά, αποφάσισε να απέχει από το… βούρκο.
Η κάθαρση θα ερχόταν μόνο με ριζοσπαστικές ενέργειες και ο Θρύλος θυσίασε τίτλους και χρήματα, πραγματοποιώντας την πιο ριζοσπαστική κίνηση, για να επιστρέψει έστω και η μερική κανονικότητα στο ελληνικό μπάσκετ, καθώς ακόμα δεν έχει επέλθει σε απόλυτο βαθμό και χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να εξαλειφθούν οριστικά (και αμετάκλητα) και τα απομεινάρια της νοσηρής προηγούμενης κατάστασης. Το κόστος ήταν μεγάλο, ψυχολογικά και υλικά, για αυτό και με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, στην επιστροφή της ομάδας στην Basket League, έφυγε ένα βάρος. Από όλους μας.
Η πίεση ήταν τεράστια και ο Ολυμπιακός κατέκτησε το νταμπλ όντας εμφανώς καλύτερος από τους αντιπάλους του και μόλις μία ήττα στη σεζόν εντός συνόρων, σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Ο σύλλογος απάντησε όπως έπρεπε και με πράξεις. Εντός και αγωνιστικού χώρου. Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού επέλεξε την ειρωνεία, τον χλευασμό, τα στρινγκάκια, τις λευκές πετσέτες και τις κατάρες, αλλά ο Ολυμπιακός συνέχισε να επενδύει στο μπάσκετ, «χτίζοντας» ξανά από την αρχή μία ομάδα σε υγιείς και στέρεες βάσεις. Το μπάσκετ νίκησε αυτήν τη φορά. Το καλό κέρδισε το κακό. Δεν γίνεται πάντα αυτό, αλλά είναι ωραίο όταν συμβαίνει.
Και δύο λόγια για τον τρίτο τελικό. Ένα ακόμα αγωνιστικό ξέσπασμα και στον τρίτο διαδοχικό ματς της σειράς, ήταν αρκετό για τον Ολυμπιακό, που «έτρεξε» σερί 12-0 (το 43-38 έγινε 55-38) και επιμέρους σκορ 23-3 στη δεύτερη περίοδο (το 32-35 στο 13′, έγινε 55-38 στο 20′), ξεφεύγοντας με 15 πόντους ύστερα από 20 λεπτά αγώνα (55-40). Ο Παναθηναϊκός πόνταρε στο χαρτί του Νέντοβιτς (16 πόντους στο πρώτο ημίχρονο), αλλά ήταν δεδομένο πως για να έχει τύχη έπρεπε να κρατήσει χαμηλά τον Θρύλο και όχι να πάει το ματς σε μεγάλο σκορ και… ροντέο. Από τη στιγμή που οι Ερυθρόλευκοι βρήκαν εξ αρχής ρυθμό στην επίθεση (σκοράροντας 28 και 27 πόντους σε πρώτη και δεύτερη περίοδο αντίστοιχα), μετρώντας 11/18 δίποντα και 8/13 τρίποντο στο ημίχρονο, ήταν σαφές πως έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην αναμέτρηση. Το «σκούπισμα» ήρθε ξεκούραστα και αν δεν υπήρχαν κάποιες βιαστικές επιλογές στο τρίτο δεκάλεπτο, η διαφορά θα είχε ξεπεράσει τους 30 πόντους.
Από τον Ολυμπιακό εξαρτάται η συνέχεια. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να χτιστεί δυναστεία, ακόμα πιο καθηλωτική από την προηγούμενη στη δεκαετία του ’90.