Το πρώτο νταμπλ του Ολυμπιακού μετά από 25 χρόνια θα είναι για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όλων ως η μεγάλη βραδιά του Γιώργου Πρίντεζη. Όχι για την καθοριστική συμβολή του στην επιτυχία, αλλά για τη συμπύκνωση μιας θρυλικής καριέρας 20 ετών σε λίγες στιγμές. Με χιλιάδες οπαδούς να δακρύζουν μέσα στο ΣΕΦ και εκατομμύρια μπασκετόφιλους σε όλη την Ευρώπη να τον αναγνωρίζουν ως μια από τις μεγαλύτερες μορφές του αθλήματος στον 21ο αιώνα.
Για πολλά χρόνια, υπήρχε η εντύπωση πως μαζί με το «15» θα καταργούταν και η θέση «4» στον Ολυμπιακό με το που θα αποχωρούσε ο Πρίντεζης. Ο κίνδυνος αυτός εξαλείφθηκε οριστικά το καλοκαίρι του 2020, όταν ο Βεζένκοφ ανανέωσε στους Ερυθρόλευκους μετά από μια διαπραγμάτευση γκραν γκινιόλ. Σε αντίθεση με τον Σεπτέμβρη του 2021 που τα πάντα έγιναν στο άψε σβήσε.
Το καλοκαίρι του 2010 ο Ντούσαν Ίβκοβιτς επέστρεψε στον Ολυμπιακό μετά από 11 χρόνια. Δυο σεζόν αργότερα έφευγε πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης, τίτλοι που αγνοούνταν στο Λιμάνι από το 1997. Όταν ήταν και πάλι εκείνος στο τιμόνι της ομάδας. Μαζί με τον αξέχαστο Ντούντα βέβαια, ήρθε στον Πειραιά και ο Βασίλης Σπανούλης αλλά το παζλ θα έμενε στη μέση αν το 2011 δεν επέστρεφε ο Πρίντεζης.
Η σκυτάλη πέρασε στον Γιώργο Μπαρτζώκα που οδήγησε τους Ερυθρόλευκους στο θρυλικό back to back του 2013, ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε τη Euroleague και μοναδικός μέχρι σήμερα που το κατάφερε με ελληνικό σύλλογο. Μετά ήρθε ο Σφαιρόπουλος για να πάρει δυο σερί πρωταθλήματα (τα τελευταία μέχρι το βράδυ της Παρασκευής) και να πάει με τον Ολυμπιακό σε άλλους δυο τελικούς Ευρωλίγκας.
Το πείραμα με τον Μπλατ απέτυχε και ο Μπαρτζώκας επέστρεψε για να βάλει τάξη στο χάος (κάτι που επιχείρησε ανεπιτυχώς ο συμπαθής Κεμζούρα στο μεσοδιάστημα) αλλά και να τελειώσει μια δουλειά που είχε μείνει στη μέση πριν από αρκετά χρόνια. Ενδιάμεσα είχε ήδη επιστρέψει ο Κώστας Παπανικολάου και το καλοκαίρι του 2020 έκανε το ίδιο και ο Κώστας Σλούκας. Ιούνιος του 2022, ο Θρύλος ξανά νταμπλούχος όπως στην πρώτη χρονιά του Ίβκοβιτς. Χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη και με τον Γιώργο Πρίντεζη σε ρόλο… Ελ Σιντ. Κυριολεκτικά, αφού τα καλύτερα παιχνίδια του στη σεζόν τα έκανε όταν οι περισσότεροι συμπαίκτες του ήταν εξουθενωμένοι από την περιπέτεια με τον κορωνοϊό (στις ήττες εκτός με Εφές και Μακάμπι).
Η φετινή ήταν η σεζόν των ερυθρόλευκων επιστροφών. Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στις εγχώριες διοργανώσεις μετά από δυόμισι χρόνια, στο φάιναλ φορ μετά από πέντε, στην κορυφή του πρωταθλήματος μετά από έξι, πήρε κύπελλο μετά από έντεκα και νταμπλ μετά από 25.
Σε μια σύνοψη 427 λέξεων σαν κι αυτή που διαβάσατε, δεν μπορούν να χωρέσουν οι τόνοι ιδρώτα που χύθηκαν, ούτε και το αίμα που έτρεξε ποτάμι από ανελέητες σφαγές ετών. Και εννοείται ότι είναι αδύνατον να συμπεριληφθούν τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν, αρκετά εκ των οποίων δεν έπιασαν τόπο για γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους.
Στην πραγματικότητα, δεν θα είχε συμβεί τίποτε από τα παραπάνω αν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είχαν κρατήσει τον λόγο τους και παρέμεναν συνεπείς στην ανακοίνωση της αποχώρησής τους όπως αυτή δημοσιεύτηκε στις 27 Ιουνίου 2011. Εκείνη ήταν και η μοναδική ασυνέπεια που έδειξαν προς τον σύλλογο που λατρεύουν από παιδιά. Έντεκα χρόνια, τέσσερα πρωταθλήματα, δυο κούπες Euroleague και πέντε φάιναλ φορ μετά, δεν έχουν κάνει καμία απολύτως παρέκκλιση σε όσα θα διαβάσετε πιο κάτω…
«Η ενασχόλησή μας με την ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έγινε με αποκλειστικό γνώμονα την αγάπη μας για την ομάδα μας και το μπάσκετ, χωρίς να προσδοκούμε οποιοδήποτε επιχειρηματικό, επικοινωνιακό ή άλλο όφελος.
Η ενασχόλησή μας με την ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έγινε με αποκλειστικό γνώμονα την αγάπη μας για την ομάδα μας και το μπάσκετ, χωρίς να προσδοκούμε οποιοδήποτε επιχειρηματικό, επικοινωνιακό ή άλλο όφελος.
Αποφασίσαμε το 2004 να ενισχύσουμε οικονομικά τον Ολυμπιακό χωρίς ανταλλάγματα και εξασφαλίσεις, αναλάβαμε το management το καλοκαίρι του 2006, ενώ αποκτήσαμε τις μετοχές της ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ τον Ιούλιο του 2009.
Τα χρόνια αυτά έγιναν πολλά για τα οποία είμαστε περήφανοι:
– Ο Ολυμπιακός απέκτησε και πάλι την αξιοπιστία του στο χώρο του μπάσκετ, εντός και εκτός συνόρων.
– Επενδύσαμε σε κορυφαίους παίκτες και καταξιωμένους προπονητές και έτσι, μετά από πολλά χρόνια, η ομάδα έγινε απόλυτα ανταγωνιστική με συνέπεια να περιλαμβάνεται κατά γενική ομολογία στις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.
– Η ομάδα συμμετείχε, μετά από πολλά χρόνια, σε δύο συνεχόμενα Final Four της Euroleague και, μετά από 13 χρόνια, στον τελικό της διοργάνωσης το 2010. Πέτυχε δύο φορές ρεκόρ νικών στο πρωτάθλημα της Α1 (2009 και 2011) – φέτος μάλιστα τερμάτισε αήττητη στην κανονική περίοδο – και κατέκτησε 2 Κύπελλα Ελλάδος.
– Η ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ κατέβαλε στο Δημόσιο μόνο για φόρους ποσό που πλησιάζει τα 50.000.000 δολάρια ΗΠΑ. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχει άλλη ομάδα που έχει καταβάλλει αντίστοιχο ποσό την τελευταία 20ετία στην εφορία…
Τα χρόνια αυτά επιλέξαμε και ακολουθήσαμε ένα συγκεκριμένο δρόμο, πολύ διαφορετικό από αυτόν που οι αντίπαλοί μας έχουν συνηθίσει.
– Είναι συνειδητή μας επιλογή να μην εμπλακούμε με οποιοδήποτε τρόπο με το παρασκήνιο που ελέγχει και επηρεάζει καταστάσεις, ομάδες και πρωταθλήματα. Δεν το θέλαμε και δεν το κάναμε. Για εμάς επιτυχία που έρχεται με μεθοδεύσεις και με την εύνοια της διαιτησίας, δεν είναι επιτυχία. Τελεία και παύλα.
– Είναι συνειδητή μας επιλογή, η κάθε παρέμβασή μας προς όλους τους φορείς που σχετίζονται με το άθλημα (Πολιτεία, ΕΟΚ, ΚΕΔ, ΕΣΑΚΕ) να γίνεται ευθέως, επώνυμα, θεσμικά και μόνον.
– Είναι συνειδητή μας επιλογή να μην μπούμε στη λογική δημιουργίας, χρηματοδότησης και υποστήριξης οπαδικού τύπου ή επιρροής οποιουδήποτε ΜΜΕ, αλλά οι σχέσεις μας με τους δημοσιογράφους να παραμείνουν σε αυστηρά επαγγελματικά πλαίσια, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις.
– Είναι συνειδητή μας επιλογή η σχέση μας με όλους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού να παραμείνει υγιής και σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού.
– Είναι συνειδητή μας επιλογή, με όσες δυνάμεις έχουμε, να συμβάλουμε στην καταπολέμηση της βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Φέτος, εμείς, με τη συμπαράσταση του κόσμου μας, τα καταφέραμε.
Για άλλη μια χρονιά οι διαιτητικές αποφάσεις και οι γνωστές μεθοδεύσεις καθόρισαν τον πρωταθλητή. Πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς με την ελληνική διαιτησία; Όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι εκείνοι που αδίκησαν τον Ολυμπιακό επανειλημμένα και κατάφωρα, αλλά τουναντίον επιβραβεύονται και αναδεικνύονται προκλητικά. Πώς να μην αποθρασύνονται, λοιπόν, και να μην παρουσιάζονται φαινόμενα, όπως το παγκόσμιο ρεκόρ των 18 έναντι 2 βολών του β’ δεκαλέπτου του δεύτερου τελικού, όταν ο Ολυμπιακός προηγείτο με 10 πόντους!
Ο τελευταίος φετινός αγώνας έγινε υπό συνθήκες που σε κάθε περίπτωση δεν δικαιολογούσαν την έναρξη του: ελλιπή μέτρα ασφαλείας, παράνομη είσοδος χιλιάδων θεατών χωρίς εισιτήρια, καταστρατήγηση ζωνών ασφαλείας, παρουσία πίσω από τους πάγκους και την γραμματεία κουκουλοφόρων και «μπράβων» σε κοινή τηλεοπτική θέα με την ανοχή της αστυνομίας, με αποκορύφωμα την άνανδρη και πρωτοφανή εγκληματική επίθεση στους παίκτες και προπονητές της ομάδας μας.
Δεν μεταθέτουμε σε κανέναν τις δικές μας ευθύνες. Δεν το κάναμε ποτέ και δεν πρόκειται να το κάνουμε τώρα. Στην πορεία μας ασφαλώς κάναμε και λάθη. Γίναμε πολλές φορές δέκτες κριτικής. Η καλοπροαίρετη, έστω και σκληρή, ποτέ δεν μας ενόχλησε. Για τις αήθεις επιθέσεις ένας δρόμος μόνον υπάρχει, αυτός της δικαιοσύνης.
Αυτή είναι η φιλοσοφία μας, με αυτήν πορευόμαστε και είμαστε περήφανοι που στα χρόνια που έχουμε την ευθύνη του Ολυμπιακού δεν κάναμε εκπτώσεις στις αξίες μας.
Στην πορεία μας αυτή απαιτήσαμε το αυτονόητο, δηλαδή νομιμότητα, ισονομία και διαφάνεια. Κάναμε δημόσιες παρεμβάσεις και παραστάσεις, καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια παλεύουμε ένα «σύστημα», το οποίο αντιδρά πεισματικά υπονομεύοντας συνεχώς τις προσπάθειές μας για να κατακτήσουμε αυτό που αξίζει στην ομάδα και στον κόσμο μας.
Με βάση τα παραπάνω, και έχοντας εξαντλήσει τις δυνατότητες που συμβαδίζουν με την ηθική, το νόμο και τη λογική, αηδιασμένοι αποχωρούμε, με πόνο καρδιάς, από τον Ολυμπιακό μας και το Ελληνικό Μπάσκετ.
Ευχαριστούμε όλους όσους μας πίστεψαν, μας στήριξαν και αγωνίστηκαν μαζί μας».
Η διαδρομή μέχρι το χθεσινό αποκορύφωμα της ερυθρόλευκης κυριαρχίας ξεκίνησε παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου του 2019. Σε ένα άκρως ταραγμένο τριήμερο (που περιλάμβανε το μοναδικό – πλήρως συγχωρημένο πλέον – ατόπημα του θρυλικού πια Γιώργου Πρίντεζη, τον στημένο ορισμό των τριών «εκλεκτών» του Δ. Γιαννακόπουλου και όσα πρόλαβαν να εκτυλιχθούν στα 20 λεπτά «αγώνα» του ΟΑΚΑ), οι Αγγελόπουλοι έδωσαν σάρκα και οστά σε μια σκέψη που υπήρχε για καιρό καταχωνιασμένη στο μυαλό τους.
Όσα δεν έφεραν τα χρόνια των αμέτρητων σφαγών σε τελικούς πρωταθλήματος, τα έφερε η ώρα ενός ημιχρόνου στο ΟΑΚΑ. Ο Χρήστος Μπαφές έστειλε φιλάκια σε κομισάριο, γραμματεία αλλά και ολόκληρη τη σαπίλα της ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου (κάτι που πρώτος ο ΑΘΛΟΣ πήρε χαμπάρι και ανέδειξε εκείνο το βράδυ με αποτέλεσμα να πέσει ο σέρβερ από τον πανικό επισκεψιμότητας που προκλήθηκε), δίνοντας το σύνθημα για όσα θα επακολουθούσαν.
Ακόμα και άνθρωποι που σήμερα καμαρώνουν για τον Ολυμπιακό και το «μέχρι τέλους», φράση που επίσης αυτό εδώ το σάιτ καθιέρωσε ως hashtag #mexritelous, ενώ ο υπογράφων είχε προλογίσει τα όσα επρόκειτο να συμβούν από τις 17 Νοεμβρίου 2018, κάποια στιγμή στην πορεία υπονόμευσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκείνη την απόφαση. Ακούστηκαν και γράφτηκαν ένα σωρό πράγματα για ναυάγια, καταστροφές, μέχρι και για… Κορυδαλλούς.
Αν δεν ήμουν καλός άνθρωπος θα έγραφα ένα – ένα όλα τα ονόματα εκείνων που έκαναν κριτική την ώρα που ο Ολυμπιακός έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα κόντρα σε έναν πανίσχυρο παρασκηνιακό μηχανισμό. Ή των ΜΜΕ που για χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες έζησαν από τον κόσμο του Ολυμπιακού, προτού κάποια εξ αυτών στραφούν και προς την πλευρά εχθρών του Θρύλου για μερικά χιλιαρικάκια δήθεν διαφήμισης. Στην πραγματικότητα εξαγοράς σιωπής, αφού διαφημίσεις της συγκεκριμένης εταιρίας δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ, παρότι ο παράς έπεφτε κανονικότατα…
Τους πρωταγωνιστές, δηλαδή τους παίκτες και τους προπονητές, ο κόσμος τους αποθεώνει κάθε τόσο, ανάλογα και με την πορεία της ομάδας. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα υπήρχε όμως αν οι Αγγελόπουλοι δεν έπαιρναν πίσω την απόφαση αποχώρησης το καλοκαίρι του 2011. Τότε, ο Παναγιώτης στα 38 του και ο Γιώργος λίγο πριν κλείσει τα 36, εκπόνησαν το πιο απίθανο μπασκετικό πρότζεκτ που εξακολουθεί να παραμένει αποτελεσματικό ακόμα και μετά από 11 χρόνια.
Ο τρόπος με τον οποίο πέτυχε όλα αυτά που έχει πετύχει ο μπασκετικός Ολυμπιακός από εκείνο το καλοκαίρι κι έπειτα, θα έπρεπε ήδη να αποτελεί μάθημα στις κορυφαίες πανεπιστημιακές σχολές διοίκησης του κόσμου. Μια ομάδα με μπάτζετ που δεν έφτανε ούτε κατά το ήμισυ τα ακριβότερα της Euroleague, κατάφερε να πάρει δυο φορές την κούπα και να φτάσει άλλες δυο στον τελικό, προερχόμενη από την πλήρη σήψη του ελληνικού πρωταθλήματος.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, πάνω που άπαντες πιστεύαμε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να επαναληφθεί στη «σύγχρονη» εποχή των πολλών μεγάλων μπάτζετ, ο Ολυμπιακός έφτασε φέτος λίγα δευτερόλεπτα μακριά από έναν ακόμη τελικό.
Παίκτες, προπονητές, στελέχη ήρθαν κι έφυγαν. Αμέτρητες φορές γράφτηκαν φράσεις όπως «η ομάδα του Ίβκοβιτς», «η ομάδα του Μπαρτζώκα», του Σφαιρόπουλου, του Σπανούλη και πάει λέγοντας, άλλοτε για εγκώμια και άλλοτε με την έννοια του χρονικού προσδιορισμού. Εν μέρει, όλα τα παραπάνω ήταν/είναι σωστά, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η μόνη φράση που περικλείει την απόλυτη αλήθεια είναι ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων. Αυτών που πλήρωσαν, που μόχθησαν, που πληγώθηκαν, που μάτωσαν και που αμφισβητήθηκαν έντονα ακόμα και εντός των ερυθρόλευκων τειχών. Και δεν βγάζω την ουρά μου απέξω…
Οι δυο φετινοί τίτλοι φαντάζουν ψίχουλα μπροστά σε όσους τους έχουν κλέψει. Για τους Αγγελόπουλους όμως, το φετινό νταμπλ έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία και από μια κούπα Ευρωλίγκας. Όχι επειδή είναι το πρώτο τους, αλλά γιατί αποτελεί έναν πραγματικό θρίαμβο της θέλησης. Σε περίπτωση που το ξεχάσατε, τα προηγούμενα χρόνια οι Αγγελόπουλοι είχαν πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσουν από τη σαπίλα της ΕΟΚ, ωστόσο και εκεί βγήκαν νικητές. Ας τους αποδοθούν λοιπόν, οι τιμές που τους αξίζουν…