«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν» κατά Πειραιά μεριά! Η διαδικασία αλλαγών, στην οποία εισήλθε, προφανώς με απόφαση Μαρινάκη (δεν γίνεται αλλιώς) ο Ολυμπιακός (τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία ανάλογη την άνοιξη του 2018) προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ένα μέρος των οπαδών, στους περισσότερο συναισθηματικούς και εύλογες απορίες σε ένα άλλο, περισσότερο έλλογο, άρα πιο πραγματιστικό.
Σε κάθε περίπτωση, αν και από διαφορετικές αφετηρίες, το διαδίκτυο πήρε φωτιά, Ολυμπιακός είναι αυτός και «φταίει» ακόμη και για την «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ό,τι λέγεται, γράφεται, ακούγεται, διαδίδεται ή υπονοείται σχετικά με τους Ερυθρόλευκους είναι πρώτη είδηση, γι’ αυτό το λόγο εισπράττουν περί τα είκοσι μύρια το χρόνο τηλεοπτικό συμβόλαιο, αλλιώς θα ήταν με το χέρι ανοιχτό και θα παρακαλούσαν «ό,τι προαιρείστε, ελεήστε τον αόμματο»…
Τι πραγματικά συμβαίνει στην ομάδα κανείς δεν το γνωρίζει σε όλη την έκταση του, πλην του αφεντικού και δυο-τριών μυημένων της στενής παρέας του (επαγγελματικής και προσωπικής). Όλοι υποψιάζονται εδώ και μέρες διάφορα, όλοι ψυχανεμίζονται αλλαγές, τα πεδία εφαρμογής τους διαφέρουν από τον ένα στον άλλο, σε κάθε περίπτωση επίκεντρο είναι η ομάδα (με την ευρεία έννοια) κι όλοι επιχειρούν, ο καθένας με το μυαλό που κουβαλάει και «τες πληροφορίες που έχει από τον τρίτο κουνιάδο, του δεύτερου μπατζανάκη, της τρίτης θείας» του Μαρινάκη, να καταλάβουν «τι στο διάολο γίνεται».
Άδικος κόπος. Κανένας δεν πρόκειται, πριν ολοκληρωθεί το παζλ των αλλαγών, να αντιληφθεί σε όλο το εύρος το σχέδιο του αφεντικού του Ολυμπιακού (αν το κατάφερνε θα ήταν αυτός αφεντικό) για τις αλλαγές στην ομάδα και – το χειρότερο- κανένας τρίτος, όταν ολοκληρωθούν οι αλλαγές (στη συγκυρία που διανύουμε), δεν θα αντιληφθεί τους λόγους που οδήγησαν σε αυτές.
Στην περίπτωση αυτή, όπως και σε άλλες αντίστοιχες είτε στον Ολυμπιακό, είτε σε άλλες μεγάλες ομάδες – εταιρείες, η αδυναμία να κατανοήσουμε οι απόξω τόσο το εύρος των αλλαγών όσο και τους λόγους που τις προκάλεσαν δεν έχει σχέση με μια ηθικολογική ερμηνεία της πραγματικότητας του στυλ «αυτός είναι καλός, γιατί φεύγει το παλληκάρι;, αυτός είναι κακός ή λιγότερο καλός, άρα δεν μας κόφτει, αυτός είναι Έλληνας και τι θ’ απογίνουμε χωρίς Έλληνες» και άλλα ανάλογα ηθικολογικά.
Σημείωση: την ηθικολογική ερμηνεία της πραγματικότητας την προτιμούν εκείνοι που… δεν πληρώνουν. Όσοι βάζουν το χέρι στην τσέπη κι έχουν κατά νου κάθε χρόνο τον ισολογισμό, έχουν αποφασίσει και ζουν με την ηθική των αριθμών, αυτήν καταλαβαίνουν, αυτή χρειάζεται να καταλαβαίνουν, δεν γίνεται αλλιώς, αλλιώς θα δουν τα ραπανάκια ανάποδα στην εξίσωση «έσοδα – έξοδα» σε καμία τριετία.
Έως ότου, λοιπόν, αναπτυχθεί και εκδηλωθεί στην ολότητα του «το σχέδιο Μαρινάκη» (προφανώς κάποιο σχέδιο υπάρχει) για την επόμενη μέρα του Ολυμπιακού οι κρίσεις που εκδηλώνονται είναι και πρόωρες και θεωρητικές. Απαγορεύεται να κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο ακόμη και οι καημοί των γαύρων για την ομάδα, ακόμη και η ιερή αγανάκτηση τους για την ακύρωση των συμβόλων, μέσω των οποίων ικανοποιούν την ανάγκη να συμβολοποιούν τη συναισθηματική σχέση τους με την ομάδα;
Ποτέ, ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εξεγείρεται, να ερμηνεύει, να αγανακτεί, να κατηγορεί, να υπερασπίζεται, με δυο λόγια να αισθάνεται ζωντανός εκδηλώνοντας συναισθήματα (κυρίως), ακόμη και σε βάρος της λογικής. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε να προσαρμοστεί στη λογική των αριθμών και στη διαχείριση που αυτή οδηγεί.
Ιδού, λοιπόν, το πρόβλημα: οι παραστάσεις, οι προσλαμβάνουσες από τις οποίες εκκινεί κάποιος για να εξετάσει την κατάσταση στον Ολυμπιακό και να αποφασίσει αυτές ή άλλες, μεγαλύτερες ή μικρότερες αλλαγές στην ομάδα είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ εκείνου που πληρώνει και ημών των υπολοίπων που (κατά κύριο λόγο) είτε κάνουμε χαβαλέ, είτε ζούμε, όντως, το μαρτύριο της ψευδαίσθησης ότι «μαζί πληρώνουμε με τον Μαρινάκη» (και τον κάθε Μαρινάκη).
«Δεν δίνω τόσα για τον τάδε», «καλά λεφτά έδωσα για τον δείνα», «δεν αξίζει αυτός τόσα, δεν πληρώνω» είναι φράσεις που ακούγονται, διαβάζονται ή διαρρέονται σε κουβέντες «στου Μπελαμή του ουζερί», αλλά μέχρι εκεί.
Η διαφορά μας από αυτόν που πληρώνει είναι ότι σκεφτόμαστε, ενεργούμε και λειτουργούμε διαφορετικά. Όχι κατ’ ανάγκη χειρότερα, ούτε βεβαίως καλύτερα, αλλά διαφορετικά.
Μεταξύ μας, μια λύση έχει το πρόβλημα: να περιμένουμε όλοι μαζί, ομού κι αντάμα να κλείσει ο κύκλος των αλλαγών, να παρουσιαστεί όλο το παζλ της ομάδας, να ξεκινήσουν οι αγώνες, να έχουν σημασία τα αποτελέσματα και μετά… βουρ στον πατσά!
Μέχρι τότε ρίχνουμε απλώς άσφαιρα απέναντι σε ένα αφεντικό (σε κάθε αφεντικό) που σχεδιάζει με την παρέα του και τους ειδικούς εδώ και ένα εξάμηνο (ίσως και χρόνο), που μίλησε, ρώτησε, άκουσε, έμαθε, διερεύνησε σε χρόνους που εμείς δεν πήραμε χαμπάρι τι συμβαίνει κι όταν έκρινε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ξεκίνησε να απλώνει τον τραχανά των αλλαγών.
Μέχρι τότε κάθε απόπειρα να κρίνουμε το project (που λένε στο χωριό μου) θυμίζει τη λαϊκή ρήση «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες…», αυτή είναι η ζωή, άλλοι είναι οι μυλωνάδες κι άλλοι οι πραματευτάδες.
Και κάτι τελευταίο: Ο κάθε Μαρινάκης σε αυτή τη ζωή δεν έγινε ότι έγινε επιχειρηματικά (και περί το ποδόσφαιρο) όντας «λειψός στο μυαλό» να πάμε εμείς να του πούμε τι να κάνει, ποιον να πάρει, ποιον να διώξει και πόσο να τον πληρώσει. Μην τσιμπάτε σε αυτή την «ηρωική» ερμηνεία της κατάστασης, είναι παγίδα, γελάει ο κόσμος!