Τον Ιανουάριο του 2010, όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται η «κόπωση» του Σωκράτη Κόκκαλη στην ηγεσία της ΠΑΕ Ολυμπιακός, έγραφα σε κάθε ευκαιρία πως όταν ο τότε πρόεδρος αποφάσιζε να αποχωρήσει, η ιστορία θα τον κατέγραφε ως τον μεγαλύτερο όλων των εποχών, τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο. Ταυτόχρονα όμως, υπενθύμιζα πως όσο παρέμενε στο τιμόνι του συλλόγου, θα ήταν αδύνατον να αποφεύγει την κριτική της καθημερινότητας.
Οι εξελίξεις των επόμενων μηνών δικαίωσαν τις ανησυχίες τις δικές μου αλλά και του κόσμου, ο οποίος είχε αρχίσει να βλέπει πράγματα που δεν θύμιζαν σε τίποτε τα προηγούμενα χρόνια. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός ήταν ισχυρότατος αγωνιστικά και παντοδύναμος παρασκηνιακά, ο Ολυμπιακός έμοιαζε πλήρως απροστάτευτος και σχεδόν παρατημένος. Τα όσα θλιβερά συνέβησαν στο τέλος εκείνων των πλέι οφ έκρυβαν μάλλον την αγωνία για το τι θα γίνει στη συνέχεια, αφού ήταν πλέον σαφές πως ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε ήδη πάρει την απόφασή του να αποχωρήσει. Εξ ου και το εντονότατο φλερτ με τον Λαυρεντιάδη που από ένα σημείο και μετά εμφανιζόταν ως ο νέος ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ…
Θα ήθελα πολύ να είχα την ευκαιρία να ρωτήσω τον Σωκράτη αν εκείνη η ομολογουμένως απαράδεκτη μεταχείριση τον έκανε να πεισμώσει και σιγά – σιγά να αποφασίσει να κόψει κάθε δεσμό με την ομάδα. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ακόμη και αυτοί που ήταν έξαλλοι με τον Κόκκαλη εκείνο το διάστημα, λίγους μήνες αργότερα, όταν πια αποτελούσε και τυπικά παρελθόν από τον σύλλογο, αναγνώριζαν πρώτοι απ’ όλους τη μεγαλειώδη προσφορά του.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο διαψεύστηκε κάθε φόβος σχετικά με το μέλλον της ομάδας (τα πέτρινα, βλέπετε, δεν απείχαν χρονικά τόσο όσο σήμερα) είχε να κάνει με την εμφάνιση ενός ανθρώπου που ελάχιστοι υπολόγιζαν τότε. Κακά τα ψέματα, ούτε ο ίδιος ο Κόκκαλης δεν πίστευε πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε το εκτόπισμα αλλά και το κύρος για να παραλάβει τη σκυτάλη. Τώρα βέβαια θα πει κάποιος «καλά, δεν πίστευε τον Μαρινάκη και πίστευε τον Λαυρεντιάδη;». Είπαμε, βρισκόμαστε στα μέσα του 2010 και όχι στο 2022.
Το τι επακολούθησε το θυμάστε όλοι. Η εποχή Μαρινάκη ξεκίνησε με την εγκαθίδρυση μιας νέας αυτοκρατορίας που έφερε άλλα 7 σερί πρωταθλήματα και στη συνέχεια τρία ακόμη κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Και επειδή το μυαλό όλων τείνει να διαγράφει τις δυσάρεστες αναμνήσεις και να κρατά μονάχα τις καλές, θα σας κάνω ένα φρεσκαρισματάκι…
Προτού καν συμπληρώσει έναν χρόνο στην ηγεσία της ΠΑΕ, ο Μαρινάκης εμφανιζόταν να εμπλέκεται στο περιβόητο σκάνδαλο «Κοριόπολις». Τι κι αν ακόμα και η κοινή λογική φώναζε πως δεν είναι δυνατόν να κάνει κουμάντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο ένας άνθρωπος που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτό; Για τα κανάλια και τα λοιπά ΜΜΕ των «αντιπάλων» του, βρέθηκε ένας καλός τρόπος ώστε να πληγεί μέσω εκείνου ο Ολυμπιακός.
Το τέλος της σκευωρίας: Ένα προφητικό ΕΥΘΕΩΣ πεντέμισι χρόνια πριν…
Πριν καλά – καλά καταρρεύσει το δήθεν τεράστιο σκάνδαλο (που αποδείχθηκε φούσκα από τη στιγμή που δεν προχώρησε η ενοχοποίηση Μαρινάκη), ήρθε ο… Γεωργέας με την αξιόπιστη «μαρτυρία» του. Η υπόθεση συντηρήθηκε όσο περισσότερο μπορούσαν και άντεχαν τα νέα ΜΜΕ που είχαν στο μεταξύ δημιουργηθεί με αποκλειστικό σκοπό την εξόντωση του Ολυμπιακού, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα.
Όταν κι αυτή αποδείχθηκε φούσκα, τη θέση του μάρτυρα Γεωργέα πήρε ο μάρτυρας Φύσσας. Πέρασαν κάμποσα χρόνια ακόμη ώσπου να κλείσει και στα πολιτικά δικαστήρια το θέμα, με την κατάληξη που όλοι οι σώφρονες ανέμεναν και που όλοι οι… επαγγελματίες αντιολυμπιακοί απεύχονταν. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ένας άνθρωπος με την εμβέλεια και τη διεθνή επιχειρηματική δραστηριότητα του Βαγγέλη Μαρινάκη έφτασε στο σημείο να μην έχει διαβατήριο, πληρώνοντας το γεγονός πως εκτός από πρόεδρος του Ολυμπιακού ήταν και κάποιος που αρνήθηκε να συμμετάσχει στη φαρσοκωμωδία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους Καλογρίτσες και τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Υπόθεση που σε μια κανονική χώρα θα είχε στείλει κόσμο στη φυλακή…
Η ιστορία με το Noor 1 έφτασε στο σημείο να γίνει πιστευτή ακόμα και από ανθρώπους που δηλώνουν οπαδοί του Ολυμπιακού, στη λογική του «δεν μπορεί, για να το λένε κάτι πρέπει να έγινε». Τώρα, ποιοι το λέγανε και πόσοι αξιόπιστοι αποδείχθηκαν, το είδατε όλοι. Κάπου εδώ επιτρέψτε μου ένα μικρό σχόλιο που ίσως διαφωτίσει όσους διαθέτουν στοιχειώδη λογική.
Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι συναλλαγές στην παγκόσμια ναυσιπλοΐα γίνονται σε δολάρια. Αν αυτός ο «κανόνας» παρακαμφθεί για οποιονδήποτε λόγο, η συγκεκριμένη συναλλαγή μπαίνει στο μικροσκόπιο και είναι πολύ πιθανόν να καταλήξουν σε black list οι εμπλεκόμενες πλευρές. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως σχεδόν ό,τι συμβαίνει στη θάλασσα, έρχεται άμεσα σε γνώση των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο αν γίνει τσακωτό ένα καράβι με δυο τόνους ηρωίνη.
Αυτός είναι και ο λόγος που η αμερικανική DEA (η Δίωξη Ναρκωτικών δηλαδή) παρέδωσε μια έκθεση μερικών χιλιάδων σελίδων για την υπόθεση του Noor 1, στις οποίες δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στο όνομα του Βαγγέλη Μαρινάκη. Η απόπειρα εμπλοκής του προέδρου του Ολυμπιακού ήταν ελληνικής προέλευσης και χρησιμοποιήθηκε τόσο για πολιτικούς, όσο και για ποδοσφαιρικούς «σκοπούς».
Ακόμα όμως και οι λιγότερο προικισμένοι σε επίπεδο νοημοσύνης δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά έχει συμβεί, όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία Μαρινάκη με τον υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Γουίλμπουρ Ρος. Ακόμα, δηλαδή κι αν το background check της αγγλικής ομοσπονδίας (και εμμέσως του αγγλικού κράτους) ήταν «ελλιπές» όταν του δόθηκε το ΟΚ να αγοράσει τη Νότιγχαμ, πόσο αφελής είναι κάποιος ώστε να πιστέψει πως μια τέτοια «λεπτομέρεια» μπορεί να ξέφυγε από τους Αμερικάνους;
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Β. Μαρινάκης ξυπνούσε το πρωί και όπως έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του την ώρα που ετοιμαζόταν για την ενημέρωσή του, «για να δούμε για τι κατηγορούμαι σήμερα». Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, έπρεπε να έχει συγκεντρωμένο το μυαλό του στις επιχειρήσεις του και ταυτόχρονα να ανησυχεί μην τυχόν κάνει καμιά γκέλα ο Μπουχαλάκης και ξεκινήσει η μουρμούρα στην εξέδρα και οι κατάρες στα social media. Ή μια στραβοκλωτσιά ο Γκράμπαν, αφού μπήκε και η ιστορική Νότιγχαμ στο κάδρο. Η οποία βρίσκεται 90 λεπτά μακριά από την επιστροφή στην Premier League, για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα.
Ένας άνθρωπος που μέχρι και μια μέρα πριν αναλάβει την ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν είχε απασχολήσει ποτέ την κοινή γνώμη και δη το πανελλήνιο, βρέθηκε μέσα σε σχετικά μικρό διάστημα χρεωμένος ακόμα και με το προπατορικό αμάρτημα. Κι ενώ έσπασε κάθε ρεκόρ σε πόλεμο εναντίον του, μετά από δώδεκα χρόνια στο τιμόνι της ομάδας έχει κατακτήσει δέκα πρωταθλήματα, την ώρα που ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός πρωταγωνιστεί με κάμποσα τμήματα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εκεί όπου πρέπει να βρεθούν συμπαραστάτες και μακάρι να αληθεύουν οι φήμες για επιστροφή Λεριώτη στο γυναικείο μπάσκετ.
Σε μια εποχή που όλες οι μεγάλες αθλητικές δυνάμεις της χώρας κατέρρευσαν οικονομικά, η παρουσία του Μαρινάκη διασφάλισε την πολλές φορές χωρίς συναγωνισμό επικράτηση του Ολυμπιακού εντός συνόρων, αλλά και την αξιοπρεπέστατη εικόνα του στην Ευρώπη σε κάμποσες περιστάσεις. Στο μυαλό του οπαδού η «Ευρώπη» αρχίζει και τελειώνει στα ματς του Champions League και του Europa. Μόνο που δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν έχετε αντίρρηση επ’ αυτού, κάντε έναν κόπο να ρωτήσετε έναν Άγγλο φίλαθλο, σήμερα, τώρα. Πριν αρχίσει να θυμάται τον αποκλεισμό της Άρσεναλ, θα σας μιλήσει για τον Τσιμίκα, τον Ζοσέ Σα, ίσως και τον Ποντένσε. Το πιάνετε το υπονοούμενο ελπίζω…
Αν είχα ένα ευρώ για κάθε «ναι αλλά για τον Μαρινάκη δεν γράφεις τίποτα», τα καλοκαίρια θα μπορούσα άνετα να πηγαίνω έναν μήνα στη Μύκονο με ξαπλώστρα στο κύμα στην Ψαρρού και να παραγγέλνω καβουροπόδαρα από αυτά που κοστίζουν όσο ένα μικρό σκάφος. Πώς να εξηγήσεις στον μέσο γκρινιάρη ότι δεν φταίει ο Μαρινάκης αν ο Τικίνιο θυμίζει πολλές φορές έπιπλο ή αν ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αλλάξει τρίτη πάσα;
Η πρώτη βασική υποχρέωση όποιου βρίσκεται στην κεφαλή της ΠΑΕ, είναι να διασφαλίζει στον προπονητή της ομάδας του πως κανένας αντίπαλος δεν θα έχει έστω και ένα ευρώ παραπάνω μπάτζετ στη διάθεσή του από εκείνον. Και η αμέσως επόμενη είναι να φροντίσει ώστε η ομάδα να είναι στελεχωμένη με όσο πιο ικανά άτομα γίνεται σε όλες τις θέσεις – κλειδιά.
Δεν είναι δουλειά του Μαρινάκη να βρει τον καταλληλότερο προπονητή, ασχέτως αν στο τέλος εκείνος θα κληθεί να αποφασίσει την πρόσληψή του. Αντίστοιχα, δεν είναι δουλειά του Μαρινάκη να καταρτίσει τον μεταγραφικό σχεδιασμό: αυτά τα κάνει ο τεχνικός διευθυντής σε συνεργασία με τον προπονητή. Ο προπονητής οφείλει να ζητάει παίκτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ο τεχνικός διευθυντής με το τμήμα σκάουτινγκ οφείλουν να του προτείνουν μια λίστα παικτών από την οποία θα επιλεγεί ο καταλληλότερος. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.
Πότε οφείλει να παρεμβαίνει ο Μαρινάκης; Όταν βλέπει ότι κάτι δεν δουλεύει καλά και χρειάζεται «επιδιόρθωση» ή αλλαγή. Αν ένα καράβι σου δεν πηγαίνει όπως πρέπει, δε ζητάς τα ρέστα από τον μούτσο αλλά από τον καπετάνιο. Αντίστοιχα, αν το κανάλι σου δεν πιάνει τους στόχους του, βάζεις χέρι στον διευθυντή του και όχι στις μακιγιέζ.
Τι να γράψεις λοιπόν για τον Μαρινάκη σε επίπεδο σοβαρής κριτικής; Να παραπονεθείς που η ομάδα του ξεφτιλίζει τρία χρόνια την «εξυγίανση» και παίρνει περπατώντας τα πρωταθλήματα; Ή να τον εγκαλέσεις επειδή ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε καλή μπάλα σε σε μια σεζόν και δεν μπόρεσε να αποκλείσει την Αταλάντα, μια ομάδα με τετραπλάσια χρηματιστηριακή αξία, προερχόμενη από ένα κορυφαίο πρωτάθλημα;
«Ο Κόκκαλης έφερνε Ριβάλντο και Τζιοβάνι» λένε σήμερα κάποιοι που σίγουρα τότε μπορεί να γκρίνιαζαν επειδή ο Ολυμπιακός συχνά αγχωνόταν μέχρι να εξασφαλίσει τον τίτλο. Τι να τους πεις όμως; Ότι τότε πήγαιναν μπουζούκια Δευτέρα βράδυ και σήμερα ενδεχομένως να μην τους περισσεύουν χρήματα ούτε για παραγγελία σε μπεργκεράδικο; Αλήθεια, πόσοι Έλληνες έχουν την οικονομική δυνατότητα που είχαν πριν από 20-25 χρόνια ώστε να μπαίνει στην ίδια κουβέντα το σήμερα με το τότε;
Μιλώντας για άγχος, την τετραετία 2002 – 2005 οι Ερυθρόλευκοι πήραν δυο φορές τον τίτλο στην ισοβαθμία, μια με έναν βαθμό διαφορά και άλλη μια το έχασαν στο -2 με παρέμβαση… Δούρου. Στον ενάμισι χρόνο του Σόλιντ ήρθαν δυο άνετα πρωταθλήματα και αμέσως μετά χρειάστηκε η ένσταση για τον Βάλνερ κι ένα λυτρωτικό γκολ του Μήτρογλου προκειμένου να εξασφαλιστεί η κούπα.
Μήπως να ζητήσουμε τα ρέστα από τον Μαρινάκη για το γεγονός πως Αλαφούζος και Μελισσανίδης θέλουν να βάψουν αβγά με τον… λιγότερο ενδεδειγμένο τρόπο; Ή να του επιρρίψουμε ευθύνες για το ότι η ελληνική οικονομία κατέρρευσε την προηγούμενη δεκαετία και μαζί της συμπαρέσυρε οτιδήποτε θύμιζε την επίπλαστη «ευπορία» του ’90 και των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας;
Επιμέρους λανθασμένες αποφάσεις προφανώς και έχει πάρει ο Μαρινάκης σε αυτή τη 12ετία και οι περισσότερες σχετίζονται με προπονητές. Αν θέλετε τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο λάθος του δεν εντοπίζεται σε πρόσληψη, αλλά σε απόλυση: το διαζύγιο με τον Λεονάρντο Ζαρντίμ αποδείχθηκε μεγάλο σφάλμα από τη μετέπειτα πορεία του Πορτογάλου. Και τότε όμως, ήταν ο κόσμος αυτός που γκρίνιαζε για το ότι ο αήττητος Ολυμπιακός με τους 9 βαθμούς στο Τσάμπιονς Λιγκ «δεν έπαιζε μπάλα».
Τότε βεβαίως, οι γκρινιάρηδες είχαν ένα ελαφρυντικό ή έστω ένα άλλοθι. Διότι κανείς δεν τους εξήγησε «επισήμως» ότι το καλοκαίρι του 2012 πάρθηκε η απόφαση για σημαντική περικοπή στο μπάτζετ, όταν η Ελλάδα ήταν κυριολεκτικά στο χείλος της χρεοκοπίας και οι αντίπαλοι του Θρύλου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Από το πλουσιοπάροχο μπάτζετ της εποχής Βαλβέρδε λοιπόν, φτάσαμε στο κουτσουρεμένο της εποχής Ζαρντίμ. Κουτσουρεμένο για τα δεδομένα του Ολυμπιακού, αφού και πάλι ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο των υπολοίπων.
Όσοι δεν τα έβαζαν με τον πρόεδρο που «έκανε τσιγκουνιές», τα είχαν με τον Πορτογάλο που κλήθηκε να στήσει μέσα σε λίγες μέρες μια ομάδα χωρίς Μέλμπεργκ, χωρίς Μιραλάς, χωρίς τον Αβραάμ που σακατεύτηκε στο Euro, με τον Ιμπαγάσα να έχει μπει στα 37, τον Μοντέστο να ετοιμάζεται για απόσυρση και τον Φουστέρ να έχει περισσότερες θλάσεις απ’ ό,τι γκολ. Τελικά δημιούργησε ένα εξαιρετικό κέντρο άμυνας με Μανωλά και Σιόβα, αφήνοντας παράλληλα κληρονομιά στον Μίτσελ έναν τεράστιο γκολτζή όπως ο Μήτρογλου.
Σε αντίθεση με τη βιαστική απομάκρυνση του Ζαρντίμ, η επιμονή στον Πέδρο Μαρτίνς παρά τις αποτυχίες της πρώτης σεζόν δικαιώθηκε πανηγυρικά στην επόμενη διετία. Τη φετινή χρονιά την αφήνω στην άκρη διότι ήταν σαφές πως η ομάδα στήθηκε με κάμποσες κακοτεχνίες, ενώ στην πορεία φάνηκε και ότι έγινε λανθασμένη διαχείριση υλικού: άλλοι πήραν λιγότερες ευκαιρίες απ’ όσες άξιζαν και άλλοι πολύ περισσότερες απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Και φτάνουμε στο φετινό καλοκαίρι. Τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν τίθεται θέμα προπονητή, από τη στιγμή μάλιστα που πριν από λίγο καιρό ανακοινώθηκε η διετής ανανέωση του Μαρτίνς. Ωστόσο, θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει μια νέα αξιολόγηση της κατάστασης με το που θα λήξει και τυπικά η σεζόν. Κάτι σαν μια άτυπη πρόταση μομφής κατά την οποία ο προπονητής θα πρέπει να πάρει ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης για τη συνέχεια.
Γιατί όμως συζητάμε για μια παραμονή που φαίνεται δεδομένη; Διότι για πρώτη φορά ο Πέδρο θα ξεκινάει υπό πίεση και γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό. Ένα στραβοπάτημα τύπου Λουντογκόρετς θα είναι αρκετό για να ξεκινήσει η γκρίνια από το κατακαλόκαιρο, η ένταση της οποίας θα είναι πρωτόγνωρη για τον Πορτογάλο.
Για κάποιους, ο κύκλος του Μαρτίνς στον Ολυμπιακό έκλεισε. Η αλήθεια είναι ότι αν ξεχάσουμε τη βαθμολογία της Super League, η εικόνα της φετινής ομάδας ήταν η χειρότερη της τετραετίας Μαρτίνς. Επί της ουσίας, ο Πέδρο μπαίνει στο καλοκαίρι του 2022 χωρίς κανονάκι και αυτό είναι άδικο και για την ομάδα και για τον ίδιο. Αυτή τη φορά κανείς δεν θα του συγχωρήσει αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ ή εξίσου κακό θέαμα με το φετινό. Το ενδεχόμενο κινδύνου απώλειας του πρωταθλήματος δεν το συζητάμε καν…
Τρέφω τεράστια εκτίμηση προς το πρόσωπο του Μαρτίνς. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τον απαλλάσσω από τις ευθύνες για την εικόνα του φετινού Ολυμπιακού. Αναπαράγεται εδώ και πάρα πολύ καιρό η ιστορία περί κορωνοϊού που το περασμένο καλοκαίρι δυσκόλεψε πολύ την προετοιμασία κλπ. Ως έναν βαθμό αυτό είναι αληθές, ωστόσο δεν αποτελεί συγχωροχάρτι.
Ακόμα κι αν υπήρξε σοβαρό πρόβλημα τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, αυτό δεν μπορεί να σταθεί ως επαρκής δικαιολογία και οι λόγοι είναι καθαρά ποδοσφαιρικοί. Μια ομάδα δουλεύεται σε καθημερινή βάση στο προπονητικό της κέντρο, βελτιώνοντας τις ατέλειες και τα λάθη της από παιχνίδι σε παιχνίδι. Το να μην υπάρχει διακριτή αγωνιστική σφραγίδα, να βλέπεις δηλαδή κάποια στανταρισμένα πράγματα από αυτά που λέμε «δουλεμένα στην προπόνηση», δεν είναι θέμα προβληματικής καλοκαιρινής προετοιμασίας, όπως θα ήταν π.χ. μια εμφανής ανεπάρκεια στη φυσική κατάσταση. Που και αυτό το θέμα είναι λιγάκι μύθος στη σύγχρονη εποχή, με τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους οι σύλλογοι.
Πέρασε ο Αύγουστος, ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος, μπήκε ο χειμώνας, ήρθε η άνοιξη αλλά ο Ολυμπιακός εξακολουθούσε να εμφανίζει συγκεκριμένες παθογένειες. Δεν μπορώ λοιπόν να αποδώσω στην «προβληματική προετοιμασία» το γεγονός πως από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές της σεζόν ο προπονητής δεν είχε αποφασίσει αν θέλει να παίζει με τρία στόπερ ή με δυο φορ, αλλάζοντας διάταξη και λογική από Κυριακή σε Πέμπτη.
Ας πάρουμε απόφαση λοιπόν ότι προπονητής και υπεύθυνοι μεταγραφικού σχεδιασμού είδαν τις επιλογές τους να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα. Μπορεί να συμβεί παντού. Το γεγονός πως παρ’ όλα αυτά η σεζόν έκλεισε με ένα πολύ άνετο πρωτάθλημα, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο ότι ο προπονητής είχε την άνεση να αφήνει στον πάγκο έναν Κούντε, έναν Ρόνι Λόπες, ακόμα και έναν Ελ Αραμπί, παίκτες που σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα θα ήταν αναντικατάστατοι, αν ήταν εφικτό να βρίσκονται εκεί εξαρχής.
Ένα απλό παράδειγμα. Η Μπάγερν πήρε ξανά το πρωτάθλημα φέτος, παρόλο που ήταν η χειρότερη βερσιόν της τελευταίας δεκαετίας. Ο τίτλος του πρωταθλητή πιστώνεται στον οργανισμό που είχε φροντίσει να παραδώσει στον Νάγκελσμαν μια ομάδα που ουσιαστικά δεν χρειαζόταν προπονητή για να παραμείνει στην κορυφή της Μπουντεσλίγκα. Προπονητή χρειαζόταν για να πάει λίγο πιο μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά εκεί ο νεαρός τεχνικός τα έκανε μούσκεμα στο ιστορικό κάζο από τη Βιγιαρεάλ. Και θα φανεί του χρόνου αν και πόσο έμαθε από τα φετινά λάθη του. Κάντε την αναγωγή στα ελληνικά δεδομένα και θα βρείτε αρκετές ομοιότητες με τον φετινό τίτλο του Ολυμπιακού.
Το τελευταίο χρονικά σοβαρό λάθος που μπορώ να χρεώσω στον Μαρινάκη έχει να κάνει με το ότι πείστηκε από κάποιους ότι «ο Λεμονής έχει χάσει τα αποδυτήρια» και ότι η ομάδα δεν χρειάζεται στρατιώτη αλλά στρατηγό. Όταν αποδείχθηκε ότι ο «στρατηγός» Όσκαρ Γκαρθία ήταν ένα τρομερό λάθος, το πουλάκι είχε πετάξει. Όσο για τον «εμπνευστή» εκείνης της ιστορίας, έφυγε νύχτα δίχως καν να βγει μια ευχαριστήρια ανακοίνωση για τις υπηρεσίες του…
Έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως αν ο Πέδρο παραλάμβανε την ομάδα απευθείας από τον Σερ Τάκη το 2018 – πρωταθλήτρια ή μη -, θα είχε σαφώς λιγότερη δουλειά να κάνει ώστε να την επαναφέρει στην κορυφή. Δεν θα απέφευγε το ξήλωμα (να είναι καλά ο Χάσι με τις επιλογές του), ωστόσο οι συνθήκες θα ήταν λιγότερο ροκ. Και τότε ίσως να παρακολουθούσαμε το πιο απίθανο ξεβράκωμα που έγινε ποτέ σε πρωτάθλημα με «απευθείας ανάθεση»…
Όσοι διαβάζουν συστηματικά κείμενά μου, αν μη τι άλλο αναγνωρίζουν το ότι δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να λαϊκίζω, πολύ περισσότερο να «σαλιαρίζω» για τους «παιχταράδες που φέρνει ο πρόεδρας» κλπ. Απλούστατα διότι δεν τους επιλέγει ο Μαρινάκης αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, όπως είναι και το σωστό. Εκτός αν πρόκειται για μια πολύ ειδική περίπτωση που απαιτεί όχι μόνο προεδρική μεσολάβηση, αλλά και σχετική οικονομική υπέρβαση.
Ο Μαρινάκης και η διοίκησή του εξασφαλίζουν στους αρμοδίους ένα επαρκέστατο μπάτζετ – που κατά κανόνα είναι πολύ πάνω από τον εγχώριο ανταγωνισμό – και αυτοί καλούνται να το διαχειριστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν τα καταφέρουν, επιβραβεύονται. Αν όχι, περιμένουν άλλοι στην ουρά για να πάρουν τη θέση τους. Δεν έχει νόημα να αποθεώνεται ο πρόεδρος σε κάθε καλοκαιρινή μεταγραφή, όπως δεν θα είχε νόημα να του ζητούνται ευθύνες αν ο Ονιεκούρου αποδεικνύεται για δέσιμο ή αν ο Τικίνιο δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη που κάποιοι θυμούνταν πριν πάει στην Κίνα.
Έχω την αίσθηση πως η υπόθεση του προπονητή είναι πολύ λεπτή και ο χειρισμός της επαφίεται εξ ολοκλήρου στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Στο λογικό και προφανές σενάριο της παραμονής Μαρτίνς θα πρέπει να έχουν άπαντες κατά νου πως ο κόουτς καλείται να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη όλων των οπαδών παιχνίδι με παιχνίδι. Αυτή τη φορά χωρίς την παραμικρή δικαιολογία για κορωνοϊούς ή «παίζουμε δυο – τρία χρόνια σερί». Όπως και να το κάνουμε, ο Ονιεκούρου, ο Τικίνιο, ο Ρόνι Λόπες, ο Αγκιμπού, ο Κούντε, ο Λαλά, ο Ρέαμπτσιουκ, ο Παπασταθόπουλος και κάμποσοι ακόμη ήρθαν στον Ολυμπιακό τον τελευταίο ένα, άντε ενάμισι χρόνο και όχι το 2019. Γενικώς είμαι της άποψης πως όσο λιγότερες είναι οι δικαιολογίες στο ποδόσφαιρο, τόσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται.
Βάσει προϊστορίας, οι πιθανότητες είναι με το μέρος του Μαρτίνς, αφού έχει αποδείξει σε κάμποσες περιστάσεις ότι είναι σπεσιαλίστας στο να ανατρέπει εις βάρος του καταστάσεις και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Συνεπώς, είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρει και τώρα, φτάνει να είναι άπαντες συνειδητοποιημένοι ότι σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, η μουρμούρα αυτή τη φορά θα είναι πολύ μεγαλύτερη αλλά και απολύτως δικαιολογημένη. Διότι τότε είναι που θα κάνουν πάρτι οι «ναι αλλά για τον Μαρινάκη δεν γράφεις τίποτα»…
Να ξαναπούμε πότε θα «φταίει ο Μαρινάκης»; Όταν η ομάδα του θα πάψει να είναι ανταγωνιστική, θα έχει χάσει την επαφή με τους τίτλους και θα έχει έστω το δεύτερο μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ελλάδα. Κάποιος που έχει ήδη 10/12 πρωταθλήματα, αν μη τι άλλο έχει εξασφαλίσει κάμποση πίστωση χρόνου ώστε να μπορεί να χάσει κάνα δυο ακόμη στα επόμενα χρόνια. Σε περίπτωση που σας διαφεύγει, η κατάκτηση ενός τίτλου ούτε δεδομένη είναι, ούτε και αυτονόητη. Για το ότι έφτασε στο σημείο να θεωρείται και δεδομένη και αυτονόητη στον Ολυμπιακό, ναι, το φταίξιμο του Μαρινάκη είναι τεράστιο, μεγαλύτερο και από εκείνο του Κόκκαλη…
ΥΓ. Για Ευρώπες, πορείες και λοιπά νομίζω ότι έχει εξαντληθεί το θέμα, τουλάχιστον στα δικά μου ΕΥΘΕΩΣ. Όταν προέρχεσαι από ένα τόσο κακό πρωτάθλημα και από μια μικρή χώρα ισοπεδωμένη οικονομικά, δεν είναι δυνατόν να νιώθεις ισότιμος ανταγωνιστής μιας ιταλικής, μιας γερμανικής ή έστω μιας γαλλικής ομάδας. Κάποιοι τσίμπησαν φέτος με την προπαγάνδα που στήθηκε γύρω από την «πορεία» του ΠΑΟΚ, υποπίπτοντας μάλιστα στο ασυγχώρητο αμάρτημα να συγκρίνουν την ομάδα του Λουτσέσκου με τον Ολυμπιακό και να παπαγαλίζουν ατάκες σεσημασμένων ΜΜΕ για «επικές προκρίσεις» κόντρα στη Μίντιλαντ, την – 5η του βελγικού πρωταθλήματος – Γάνδη κλπ.
Τα one-hit wonders και οι «μέχρι και η Σέριφ έκανε διπλό στη Ρεάλ αλλά εμείς…»
Στο πρώτο σοβαρό ευρωπαϊκό μέγεθος που βρήκαν μπροστά τους οι Θεσσαλονικείς είδαν τα ραδίκια ανάποδα και αφού έκαναν αρνητικό ρεκόρ αγώνων χωρίς νίκη, έφτασαν στο σημείο να πρέπει να αντιμετωπίσουν το «πέσιμο» των οπαδών τους μετά το νέο στραπάτσο από τον Άρη. Η… σούπερ επιτυχημένη χρονιά του ΠΑΟΚ είχε ακόμη και λαϊκά δικαστήρια με τον Λουτσέσκου να δίνει εξηγήσεις, ενώ η 4η θέση αποφεύχθηκε χάρη στη μεγαλοψυχία του Παναθηναϊκού που ανέβηκε στην Τούμπα για τουρισμό το βράδυ της Τρίτης, έχοντας το μυαλό του στον τελικό του κυπέλλου.
Το παραμύθι του επιτυχημένου «ευρωπαίου ΠΑΟΚ» έσβησε μόλις σταμάτησαν να του δίνονται πέναλτι για κάθε πιθανή και απίθανη αιτία και άντε τώρα να εξηγήσουν οι άνθρωποί του στους οπαδούς της ομάδας πώς κατάφερε να μείνει τόσο πίσω με παγκόσμιο ρεκόρ πέναλτι στην κανονική διάρκεια της Super League…