Ο Ολυμπιακός δεν διαλέγει αντιπάλους. Ασχολείται μόνο με την ομάδα του και περιμένει με ανυπομονησία την προημιτελική φάση της Ευρωλίγκας. Με ένα γεμάτο ΣΕΦ και την κορυφαία έδρα της διοργάνωσης στη σεζόν 2021/22, ο Κυπελλούχος Ελλάδας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα ούτε να κάνει δεύτερες σκέψεις. Η σεζόν είναι υπέροχη σε Ελλάδα και Ευρώπη και μπορεί να γίνει ακόμα πιο λαμπερή στην τελική ευθεία της.
Οι τρεις φορές Πρωταθλητές Ευρώπης τερμάτισαν στη 2η θέση της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα και θα αντιμετωπίσουν τη Μονακό στα Playoffs. Χωρίς υψηλό μπάτζετ, βρέθηκαν πίσω μόνο από την Μπαρτσελόνα, μετρώντας μόλις δύο νίκες λιγότερες από τους Καταλανούς (19-9 έναντι 21-7). Είναι ένας αγωνιστικός άθλος για τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Άλλωστε, αυτή η θέση στην κανονική περίοδο είναι η καλύτερη από τη σεζόν 2016/17, όταν και η Ευρωλίγκα άλλαξε format και εισήλθε στη νέα εποχή. Μάλιστα, οι Πειραιώτες τελείωσαν τη regular season, έχοντας την καλύτερη έδρα στη διοργάνωση με επίδοση 13-1 και την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα να ακολουθεί με 12-2.
Ρεαλιστικά, ήταν το χειρότερο δυνατό σταύρωμα. Ο Ολυμπιακός νίκησε εύκολα στο ΣΕΦ (86-65) και ηττήθηκε με ανάλογο τρόπο στο Μόντε Κάρλο (92-72). Μάλιστα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η γαλλική ομάδα είχε άλλον προπονητή. Οι Ερυθρόλευκοι δεν «ματσάρουν» καλά με τους Μονεγάσκους σε επίπεδο ρόστερ και αγωνιστικής φιλοσοφίας. Για να γίνει πιο κατανοητό, ο Ολυμπιακός δεν ταιριάζει αγωνιστικά με την ομάδα του Σάσα Ομπράντοβιτς.
Η Μονακό, με τους 9 ξένους στη 12άδα και τους 11 ξένους σε ρόστερ 16 παικτών, παίζει πολύ με το επιθετικό ένστικτο και στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο των παικτών της. Παίζει άναρχα και αυτό το νόμισμα έχει δύο όψεις. Στην καλή της βραδιά, θα είναι εκνευριστικά εύστοχη. Στην κακή της, θα αποτελέσει τη χαρά του αντιπάλου. Άλλωστε, οι ομάδες που είναι «χτισμένες» γύρω από έναν παίκτη, όπως η Μονακό έχει ως σημείο αναφοράς τον απρόβλεπτο και ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο, Μάικ Τζέιμς, «ζουν και πεθαίνουν» με αυτήν την αγωνιστική συνθήκη.
Προφανώς, ο Ολυμπιακός δεν έχει λόγο να τρομάξει. Έχει την έδρα, παίζει εκπληκτικό μπάσκετ στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν και σε επίπεδο φανέλας δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Η Μονακό είναι «πρωτάρα» στη διοργάνωση και δεν έχει την εμπειρία να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα, διαθέτει την άγνοια κινδύνου, αλλά από εδώ και πέρα οι σκληροί επιβιώνουν και ο Θρύλος έχει αποδείξει ότι είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει». Η Μονακό παίζει σε ένα γήπεδο-«κλουβί» και δεν έχει την έδρα-«φόβητρο». Σρτη χειρότερη περίπτωση, πάντως, ο Ολυμπιακός έχει τρεις ευκαιρίες στην έδρα του και αν εκμεταλλευτεί το κατάμεστο ΣΕΦ και τη δύναμη που προσφέρει στη σεζόν, τότε θα καταφέρει να δώσει το «παρών» στο κορυφαίο ραντεβού του Βελιγραδίου.
Για επαγγελματικούς λόγους, δεν κατάφερα να δω τους επίμαχους αγώνες της Παρασκευής (8/4). Η Ρεάλ ηττήθηκε από την Μπάγερν στη Μαδρίτη με 97-88, δεχόμενη επιμέρους σκορ 13-38 στην τέταρτη περίοδο. Δεν το λες και φυσιολογικό. Στο Βελιγράδι, μόλις ήρθε το μαντάτο από την Ισπανία, η Αναντολού Εφές σταμάτησε να… παίζει και έχασε από τον Ερυθρό Αστέρα με 93-85. Δεν μπαίνω, λοιπόν, στη διαδικασία να «κράξω» από τη στιγμή που οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής δεν διεξάγονται την ίδια ώρα και δεν έχω οπτική επαφή.
Ωστόσο, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Ο περίγυρος της ομάδας που μετά κόπων και βασάνων έφτασε τις 9 νίκες στη φετινή διοργάνωση (9-19) και αποτέλεσε τον σάκο του μποξ στην Ευρωλίγκα (ναι, ο Παναθηναϊκός είναι αυτός), πραγματοποιώντας τη χειρότερη σεζόν στην ιστορία της, προπαγανδίζει για την αξιοπιστία του κορυφαίου ευρωπαϊκού θεσμού. Της διοργάνωσης, που η «αγαπημένη» ομάδα της προπαγάνδας, αποτελεί κομπάρσο εδώ και μία δεκαετία.
«Όταν δεν μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που επιδιώκουμε, από εγωισμό το υποτιμάμε, το υποβαθμίζουμε και προσποιούμαστε ότι δεν μας ενδιαφέρει καθόλου». Κάπως έτσι εξηγείται η σοφή ελληνική παροιμία, που ταιριάζει γάντι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο Ολυμπιακός ήταν, είναι και θα είναι διεκδικητής. Το «κομπαρσιλίκι» στην Ευρωλίγκα είναι για άλλους. Ξεπέρασε ορισμένα φυσιολογικά εμπόδια και το σλόγκαν της καρδιάς μας (#mexritelous) αποδείχθηκε ευεργετικό. Οι θιασώτες της λευκής πετσέτας, λοιπόν, καλό θα είναι να «προμηθευτούν» περίσσια υπομονή και «άφθονο» κουράγιο, βλέποντας τον Θρύλο να δίνει τη μάχη του για την πρόκριση σε ένα ακόμα Final-4. Ο δρόμος για το Βελιγράδι, άλλωστε, είναι ορθάνοιχτος.
ΥΓ: Πέρασε ένας χρόνος από το τελευταίο επίσημο παιχνίδι του Βασίλη Σπανούλη με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ήταν ένα ματς με τη Χίμκι στο ΣΕΦ για την τελευταία αγωνιστική της περασμένης σεζόν (2020/21) στην Ευρωλίγκα. Η μετάβαση στη νέα εποχή δεν είναι εύκολη, αλλά ο κορυφαίος παίκτης που φόρεσε τα δοξασμένα χρώματα του συλλόγου λείπει. Έντεκα χρόνια ήταν αυτά. Το συναισθηματικό δέσιμο είναι δεδομένο. Ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα, αλλά ο Βασίλης Σπανούλης ανήκει στην ξεχωριστή κάστα των ανθρώπων και θα αποτελεί πάντα την εξαίρεση στον κανόνα. Προσωπικά, ήθελα να τον δω και αυτήν τη σεζόν με τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο στο στήθος και να ολοκληρώσει την καριέρα του, στην ομάδα που λάτρεψε και λατρεύτηκε, με τίτλους.
