Η εβδομάδα που ξεκίνησε ανήκει, όπως και να την αναγνώσει κανείς, δικαιωματικά στον ΠΑΟΚ και στον αγώνα του με την Ολυμπίκ Μαρσέιγ για την προημιτελική φάση του UEFA Conference League.
Όσοι πέρα από τη μύτη τους μπορούν ακόμη να βλέπουν, «παρακαλάνε» για μια νίκη του «Δικεφάλου» (αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για σχεδόν αδύνατη εκδοχή, αλλά…) ή για ένα αποτέλεσμα που θα επιτρέψει στην ομάδα του κ. Λουτσέσκου να διεκδικήσει στο δεύτερο ματς στην Τούμπα την πρόκριση στην ημιτελική φάση της διοργάνωσης.
Καταγράφεται από διάφορες πλευρές μια τάση, κυρίως για στενά οπαδικούς λόγους, να αποδυναμωθεί η παρουσία του ΠΑΟΚ στην τρίτη τη τάξη διασυλλογική διοργάνωση της UEFA (αυτό είναι το Conference League), αλλά «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», ο ΠΑΟΚ συνεχίζει σε μια επίσημη διοργάνωση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας και αυτό δεν αλλάζει ούτε με την επίκληση των τολμηρότερων δικαιολογιών.
Άλλωστε, μιλάμε για μια διοργάνωση την οποία η ίδια η UEFA αξιολογεί, ως προς την συμμετοχή της στο εθνικό και ατομικό ranking (Ομοσπονδιών και Ομάδων) σε ίδια μοίρα με τις δύο άλλες, ανώτερες της, το UEFA Champions League και το UEFA Europa League. Αυτή η αξιολόγηση επιτρέπει στην Ελλάδα (στον δείκτη της εθνικής βαθμολογίας) να προσβλέπει στην διατήρηση της 15ης θέσης με όλα τα ωφελήματα που από αυτήν προκύπτουν.
https://athlosnews.gr/exygiansi-fotiades-kai-kalpazidides-stin-akri-mechri-tin-pebti-eimaste-oloi-paok/
Για να συνεννοηθούμε: δεν είναι ο ΠΑΟΚ που «παραμυθιάζεται» για μία, δήθεν, αξιόλογη διοργάνωση, είναι η ίδια η UEFA που την καταχωρίζει στα κιτάπια της ως ισάξια με τις άλλες δύο στον τομέα του εθνικού και ατομικού ranking, συνεπώς ό,τι και να υποστηρίζουν οι από γύρω δεν έχει καμία σημασία.
Μακάρι και οι άλλες δύο ελληνικές ομάδες (ΑΕΚ, Άρης) που ξεκίνησαν στο ίδιο μονοπάτι με τον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι να είχαν πάρει μέρος, τουλάχιστον, στην φάση των ομίλων και να είχαν συμβάλει στην συνολική βαθμολογική συγκομιδή της χώρας. Ότι έφτασαν στο σημείο να γελάει ο κόσμος με τις εμφανίσεις τους κατακαλόκαιρο είναι απαξιωτικό για τις ίδιες (και τη χώρα), ο «Δικέφαλος» της Θεσσαλονίκης μια χαρά το πάει το έργο και μακάρι να το συνεχίσει ακόμη παραπέρα.
Είναι κρίσιμο για το μέλλον του ποδοσφαίρου στη χώρα να διατηρούμε, ακόμη και σε συνθήκες ακραίου ανταγωνισμού για τους εθνικούς τίτλους, την ικανότητα μας να διαχωρίζουμε διοργανώσεις και να αξιολογούμε την ειδική σημασία τους με βάση το συλλογικό όφελος και όχι αυτό της κάθε ομάδας ξεχωριστά, κανένας μόνος του (ακόμη και αν κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο) δεν είναι σε θέση να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα, αν οι υπόλοιποι είναι χαβαλέδες και ανυπόληπτοι.
Εννοείται, πως αυτή η συγκεκριμένη στάση όλης της ελληνικής ποδοσφαιρικής οικογένειας, κυρίως όσων από τα μέλη της προσβλέπουν κάθε χρόνο στις διοργανώσεις της UEFA «για το χρήμα και τη δόξα», δεν παραγράφει σε καμία περίπτωση όσα στο εσωτερικό συμβαίνουν μερικά χρόνια τώρα σε συνθήκες «εξυγίανσης». Ούτε πως πρόκειται ποτέ να συμφιλιωθούν αντίθετες «μέχρι για θάνατο» ποδοσφαιρικές δυνάμεις.
Εδώ, ο ανταγωνισμός είναι ακραίος, σκληρός και αδυσώπητος, τον τροφοδοτούν συνεχώς και τον συντηρούν εκτός από τις ΠΑΕ και σαπισμένα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, εργολάβοι της κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης, πουλημένα σε ανυπόληπτους ιδιοκτήτες εξωχώριων εταιρειών με έδρα την Κύπρο πληκτρολόγια που για ένα εικοσάρικο δεν έχουν πρόβλημα να «θάψουν» στη λήθη (ή να προσπαθήσουν να το κάνουν) ακόμη και νεκρούς, αρκεί να βγει από το κάδρο των ευθυνών το αφεντικό που πλερώνει και να μην βρεθεί απολογούμενος για τον στρατό των αμειβόμενων πουτινιστών που έχει στο προσωπικό pay roll.
Αυτές οι συγκρούσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν ηττηθούν «έως εξαφανίσεως» οι δυνάμεις του κακού που κατέστρεψαν με τις εισαγόμενες ολιγαρχικές ιδεοληψίες τους το ελληνικό ποδόσφαιρο και το κατέστησαν συνώνυμο της οργανωμένης ακραίας διαφθοράς, της σήψης και της παρακμής.
«Άλλο το ‘να όμως άλλο τ’ άλλο», η ανελαστική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί για τις διοργανώσεις της UEFA επιβάλλει (και κανένας δεν μπορεί να την αρνηθεί) μια υποτυπώδη, έστω, «συνεργασία» (αποδοχή καλύτερα) κι ο ΠΑΟΚ αυτές τις μέρες είναι προτεραιότητα, όπως και να το δει κανείς.
https://athlosnews.gr/i-pikri-alitheia-tou-loutseskou-pou-pligonei-ton-paok-kai-tous-antiolybiakous/
Βεβαίως, η Μαρσέιγ δεν είναι ούτε Μίντιλαντ, ούτε Λίνκολν από το Γιβραλτάρ, αλλά, όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση συμβαίνει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η φόρα που έχει πάρει ο «Δικέφαλος» είναι αξιοσημείωτη και, το κυριότερο, ανατρεπτική, στην ουσία πρόκειται για μια «άγνοια κινδύνου» που λειτουργεί πάντα απελευθερωτικά για όποιον την κατακτήσει.
Μια πρόκριση στην επόμενη φάση ή έστω ένας αποκλεισμός με «νίκη – ήττα» είναι τεράστια υπόθεση για το άθλημα, θα το διατηρήσει ζωντανό και του χρόνου και μετά βλέπουμε!